Διαθρησκειακαί Συναντήσεις Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

(...)ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός για τον μουσουλμανισμό

 «έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου».

(...)Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφερόμενος στο περιεχόμενο του βιβλίου του Κορανίου το χαρακτηρίζει ως «γέλωτος άξια» σε αντίθεση ο Σεβασμιώτατος [κ. Άνθιμος] πιστός στο οικουμενιστικό πνεύμα, του οποίου είναι κήρυκας, όχι μόνο μία φορά δεν ανέφερε το όνομα του Χριστού στην όλη ομιλία του, αλλά πρότεινε ότι θα πρέπει «να καταστρωθή άμεσα ένας σοβαρός και ειλικρινής διάλογος, για να μη δαιμονοποιείται το Ισλάμ» και μάλιστα σε άλλο σημείο του λόγου του τόνισε ότι « θα πρέπει να συνομιλήσουμε με ένα τρόπο που θα προσφέρη δρόμους κατανοήσεως, αλληλοσεβασμού και αποδοχής». 

Διαθρησκειακαί Συναντήσεις

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ κατά την οποία γίνονται προσπάθειες στην Χώρα μας από την Πολιτεία να απαλειφθή ο κατηχητικός χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών, ώστε να εναρμονισθή με τις απαιτήσεις των κέντρων, που το θέλουν με διαθρησκειακό χαρακτήρα, στην Τεχεράνη πραγματοποιήθηκε μία νέα διαθρησκειακή συνάντηση.

 Στις 20 και 21 Φεβρουαρίου διεξήχθη ο 6ος γύρος της κοινής συνάντησης μεταξύ του Διεθνούς Κέντρου για τον Διαθρησκειακό Διάλογο του Οργανισμού Ισλαμικών Σχέσεων και Πολιτισμού και της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον τίτλο «Θρησκευτικός Ορθολογισμός – Μία λύση για την αντιμετώπιση της βίας και του εξτρεμισμού».

 Και μάλιστα την ελληνική αντιπροσωπία την αποτελούσαν οι Μητροπολίτες Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος και Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος και οι δύο κοσμήτερες των Θεολογικών Σχολών κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου του ΑΠΘ και κ. Απόστολος Νικολαΐδης του ΕΚΠΑ, η πρύτανης της Παντείου αλλά και οι καθηγητές των Θεολογικών Σχολών κ. Μιχάλης Μαριόρας και κ. Νίκη Παπαγεωργίου. Επρόκειτο για διαθρησκειακές συναντήσεις, οι οποίες απορρέουν από τον πολιτικό οικουμενισμό και είναι εργαλεία στην διαμόρφωση μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, στην οποία η ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει στην πραγματικότητα ειρηνική συνύπαρξη της Αληθείας με την πλάνη, δηλαδή την κατάργηση του Ευαγγελίου, του Χριστού και της Εκκλησίας του.
Η προσπάθεια των οικουμενιστών να επιτευχθή η προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις άλλες χριστιανικές κοινότητες αλλά και με τις άλλες θρησκείες, όπως το Ισλάμ, έχει ως κοινό χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση του λόγου και της εμπειρίας των Πατέρων της Εκκλησίας.

Εμπειρία και λόγος ο οποίος οριοθετεί και δεν επιτρέπει να αναμειχθούν τα άμεικτα. Με το πρόσχημα να ξεπεραστούν οι διασπαστικές τάσεις που υφίστανται στην ζωή του κόσμο, οι οικουμενιστές συμμετέχουν σε συνεργασίες και διαλόγους που σκοπό έχουν την επίτευξη της σύγκλισης, της ενότητας, μέσα στην ποικιλία του κόσμου και αυτό το επιτυγχάνουν με το ξεπέρασμα των θεολογικών διαφορών. Όμως ο λόγος των Πατέρων σκοπό έχει την μαρτυρία της Αληθείας και μόνον αυτής και το ξεσκέπασμα της πλάνης. Λόγος θαρραλέος και αποφασιστικός, που προϋποθέτει την γνώση της σχετκής διδασκαλίας των προ αυτών Πατέρων. Αντίθετα ο λόγος των οικουμενιστών Μητροπολιτών είναι εκκοσμικευμένος, προκαλεί σύγχυση, δεν μαρτυρεί την Αλήθεια αλλά ούτε και ξεσκεπάζει την πλάνη.

Έτσι τόσο ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όσο και ο Γεννάδιος Σχολάριος, οι οποίοι ήλθαν σε διάλογο με τους μουσουλμάνους στην εποχή τους, χρησιμοποίησαν λόγο με απολογητικό χαρακτήρα. Ο σκοπός τους ήταν να ομολογήσουν την χριστιανική πίστη και απευθυνόμενοι σε ετεροθρήσκους να τους παρουσιάσουν αφ’ ενός τις θεμελιώδεις διδασκαλίες της χριστιανικής πίστεως και αφ’ ετέρου να υποδείξουν τις πλάνες του Κορανίου. Και μάλιστα ο μεν Γρηγόριος συνομίλησε ως αιχμάλωτος των μουσουλμάνων, το 1354 στην Προύσα, ο δε Γεννάδιος ως Πατριάρχης του σκλαβωμένου Γένους το 1455, λίγο μετά την άλωση της Πόλης.
Ενώ προσφάτως ο λόγος του κ. Ανθίμου δεν ήταν εκκλησιαστικός, δεν ομολόγησε “Χριστόν εσταυρωμένον”, δεν ήταν βασισμένος στην διδασκαλία των προ αυτού Πατέρων, αλλά στα σχήματα του κόσμου τούτου, για αυτό και είχε ανακρίβειες και λάθη. Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στους μουσουλμάνους συνομιλητές του ανέφερε ότι «ο διαλόγος Χριστιανισμού και Ισλαμισμού χρειάζεται κοινούς πολιτισμικούς τόπους». Μα, από τότε που εμφανίσθηκε η θρησκεία αυτή, στις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ., εκδιώκει τον χριστιανισμό. Σε όλες αυτές τις περιοχές που κατέχει σήμερα κάποτε αν­θού­σε η πίστη: η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Έδεσσα της Συρίας και όλη η Μέση Ανατολή είναι η κοιτίδα του χριστιανισμού. Πως λοιπόν λέει ο Σεβασμιώτατος ότι χρειάζεται «κοινός πολιτισμικός τόπος»; Και μάλιστα αναφέρει, «να καταστρώσουμε άμεσα ένα σοβαρό και ειλικρινή διάλογο, προκειμένου να μη δαιμονοποιείται το Ισλάμ». Δηλαδή, δεν είναι το Ισλάμ αυτό που προβαίνει διαχρονικά στις θηριωδίες που ζούμε στις ημέρες μας;

Συνεχίζοντας, λέει ότι «οι ορθόδοξοι χριστιανοί έχουν να επιδείξουν χιλιάδες μάρτυρες αγίους, που σφαγιάσθηκαν από τους μουσουλμάνους Τούρκους. Τον διάλογο αυτό μπορούμε να τον συντονίσουμε μόνο με το Ιρανικό Ισλάμ». Δηλαδή, οι χιλιάδες χριστιανοί Πέρσες μάρτυρες που σφαγιάσθηκαν, για να επιβληθή ο μουσουλμανισμός, τους οποίους αναφέρουν τα συναξάρια, δεν είναι πραγματικότητα; Ο Σεβασμιώτατος επίσης στον λόγο του ανέφερε ότι «διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι το Ιρανικό Ισλάμ διαφέρει από το Αραβικό Ισλάμ». Όμως αυτό δεν ευσταθεί,αφού το ιρανικό Σύνταγμα σε άρθρο του (μέρος I, άρθρο 11) διακηρύσσει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι αποτελούν ένα ενιαίο έθνος, και η κυβέρνηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν έχει το καθήκον να διαμορφώσει τις γενικές πολιτικές του με στόχο την καλλιέργεια της φιλίας και της ενότητας όλων των μουσουλμανικών λαών, ενώ οφείλει να αγωνίζεται διαρκώς, για να επιτύχει την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ενότητα του ισλαμικού κόσμου». Επίσης να υπενθυμίσουμε στον κ. Άνθιμο τις δηλώσεις του Προέδρου του Ιράν Μαχμούτ Αχμαντινεζάντ, ο οποίος από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών στις 27 Σεπτεμβρίου 2007 είχε δηλώσει σχετικά με τον μεσσία που περιμένει η μουσουλμανική θρησκεία « Πέραν πάσης αμφιβολίας, ο υπεσχεμένος, ο οποίος είναι ο υπέρτατος σωτήρας θα έλθει.

Στο πλευρό των πιστών, των δικαίων και των ελεημένων, θα εδραιώση ένα φωτεινό μέλλον και θα κατακλύση τον κόσμο με δικαιοσύνη και ομορφιά. Αυτή είναι η υπόσχεση του θεού∙ επομένως θα εκπληρωθή». Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Σεβασμιώτατος δεν είναι γνώστης αυτών των δηλώσεων αν και δεν είναι πολύ μακρινές.

Επιπλέον ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στον ισλαμικό μυστικισμό είπε «δεχόμαστε ότι ο σουφισμός είναι η εκκοσμικευμένη μορφή του Ορθόδοξου μοναχισμού». Θα θέλαμε να του υπενθυμίσουμε ότι αν και το Ισλάμ είναι αντίθετο προς τον μοναχισμό και την αγαμία, όντως οι ασκητικές τάσεις που εμφανίσθηκαν στην ιστορική του πορεία οφείλονται στην επίδραση των χριστιανικών αντιλήψεων περί μοναχισμού, όμως ο μυστικισμός ως πανθρησκειακό φαινόμενο άρα και ισλαμικό δεν έχει καμία σχέση με τον ορθόδοξο χριστιανικό μοναχισμό, αφού όπως λέγει και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός για τον μουσουλμανισμό «έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου». Έτσι, σύμφωνα με τον μέγα θεολόγο Δαμασκηνό, όταν οι ορθόδοξοι μοναχοί ενώνονται με τον Χριστό οι σούφοι ενώνονται με τον Αντίχριστο, νομίζουμε ότι αυτό δεν είναι «η εκκοσμικευμένη μορφή του χριστιανισμού».

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφερόμενος στο περιεχόμενο του βιβλίου του Κορανίου το χαρακτηρίζει ως «γέλωτος άξια» σε αντίθεση ο Σεβασμιώτατος πιστός στο οικουμενιστικό πνεύμα, του οποίου είναι κήρυκας, όχι μόνο μία φορά δεν ανέφερε το όνομα του Χριστού στην όλη ομιλία του, αλλά πρότεινε ότι θα πρέπει «να καταστρωθή άμεσα ένας σοβαρός και ειλικρινής διάλογος, για να μη δαιμονοποιείται το Ισλάμ» και μάλιστα σε άλλο σημείο του λόγου του τόνισε ότι « θα πρέπει να συνομιλήσουμε με ένα τρόπο που θα προσφέρη δρόμους κατανοήσεως, αλληλοσεβασμού και αποδοχής».  Όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο Σεβασμιώτατος, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, η αποδοχή και η κατανόηση μόνο μέσα από τον Χριστό και την Εκκλησία του επιτυγχάνονται, διότι μόνο ο Χριστός δια της Εκκλησίας του είναι ικανός να μεταμορφώση τον κόσμο.

Ο κ. Άνθιμος ολοκληρώνοντας τον λόγο του ανέφερε ότι «Η μέση λύση είναι να κρατήσουμε ο καθένας την πνευματικότητά μας και να την αξιοποιήσουμε ως στέρεη βάση, για να συγκλίνουμε σε κοινούς πολιτισμικούς τόπους. Σοβαρός προβληματισμός που απαιτεί σεβασμό της μιας πλευράς προς την άλλη». Ο μακαριστός καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Παναγιώτης Τρεμπέλας στο βιβλίο του Μασσωνισμός, γράφοντας  σχετικά  για  τον  Μασσωνικό  αδο­γματισμό και συγκρητισμό λέγει ότι «αποτελεί θεμελιώδες άρθρον του συντάγματος παντός Μασσωνικού δόγματος οι τέκτονες “ου μόνον να σέβωνται πάσαν θρησκείαν, αλλά και ουδόλως ν’ αναμιγνύωνται εις θρησκευτικά ζητήματα”, εν πλεοναζούση δε ανεξιθρησκεία να υποδέχωνται εξ ίσου εν τω Μασσωνισμώ παντός δόγματος και πάσης θρησκείας οπαδούς». Προς Θεού δεν υπονοούμε ότι ο Σεβασμιώτατος έχει σχέση με την Μασωνία, όμως τόσο οι διαχριστιανικοί όσο και οι διαθρησκειακοί διάλογοι δεν παύουν να είναι εργαλεία των σκοτεινών μασωνικών στοών, που σκοπό έχουν να πλήξουν τον Χριστιανισμό. Για αυτό εάν στον λόγο του μακαριστού καθηγητού αλλάξουμε την λέξη “Μασσωνισμός” με την λέξη “Οικουμενισμός”, δηλαδή «και μόνον το γεγονός, ότι ο Οικουμενισμός ζητεί να διεθνοποιήση τον κόσμον έξω της χριστιανικής Εκκλησίας, υπό μόνην την σημαίαν αυτού, εξαρκεί να αποδείξη αυτόν ανταγωνιστήν επικίνδυνον του Χριστιανισμού» το νόημα έχει την ίδια βαρύτητα.

Ορθόδοξος Τύπος