ΟΜΙΛΙΑ Η’
Ο πνευματικός ζήλος*
Ο σκύλος, όταν αντιληφθή ότι κάποιος έρχεται να κάνη στα
πρόβατα, φωνάζει, γαυγίζει έντονα, απειλητικά νοιώθοντας ότι έχει κάποια ευθύνη
πάνω στα πρόβατα και απέναντι στο αφεντικό, που τον έχει και τον ταΐζει. Είνει
φυσικό του να το κάνη αυτό. Και όσο γαυγίζει και φωνάζει, ο κλέφτης, ο λύκος ή
το αγρίμι δεν πλησιάζουν το κοπάδι. Εάν στο σκυλί αυτό έρθη ο λογισμός ότι δεν
υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει λύκος, δεν κρύβεται κάποιος
κλέφτης και αρχίζει να σπάζη η προσοχή του, η επαγρύπνησι για το κοπάδι, όταν
το πλησιάζη ο νυσταγμός, κάθεται και το παίρνει ο ύπνος. Έτσι ησυχάζει ο τόπος
και το κοπάδι από τα γαυγίσματα, αλλά το πράγμα γίνεται αντιληπτό από τους κλέφτες,
από τους λύκους, οι οποίοι παραμονεύουν να σταματήση ο σκύλος να αγρυπνή και να
φωνάζη. Σιγά-σιγά προχωρούν, πλησιάζουν, προσβάλλουν το κοπάδι και αρχίζουν
ένα-ένα να ρημάζουν τα πρόβατα.
Ο ζήλος ο πνευματικός είναι σαν το σκυλί. Γεννάται η
επιθυμία στον πνευματικό άνθρωπο να αγωνισθή, να αποκτίση κάποια αρετή και στην
συνέχεια να φυλάξη την αρετή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
‘’Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ’’ (ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α’
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2005
*Ι.Μ. Φιλοθέου, 28-7-1979.
