Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ γνωστῶν μας ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι φαίνονται ὅτι εἶναι πνευματικοὶ ἀγωνιστές, στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν ἔχουν βιώματα, γιατί δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές, ζοῦν χωρὶς φόβο Θεοῦ ἀλλὰ καὶ χωρίς ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον. Εὔκολα διαπιστώνουμε τὴν ὑποκρισία τους καὶ ἀπελπιζόμαστε ἀπὸ τὴν κρυμμένη ἀθλιότητά τους.
Γενικὰ ἡ διάψευση αὐτὴ ἐνοχλεῖ καὶ ἀφαιρεῖ κάθε ἐμπιστοσύνη σὲ πρόσωπα ποὺ μέχρι χθὲς τὰ θεωρούσαμε ἀξιοσέβαστα. Τὰ βλέπουμε πιά χωρὶς προθυμία νὰ συνομιλήσουμε μαζί τους, νὰ τοὺς ποῦμε τὶς σκέψεις μας, νὰ ἐκφράσουμε τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ προπαντὸς νὰ συνεργαστοῦμε. Καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι διαφορετικοῦ πνεύματος καὶ προσανατολισμοῦ καὶ κάθε ἐπικοινωνία ἀποβαίνει μάταιη καὶ ἀνωφελής, ἂν ὄχι καὶ ἐπιζήμια.
Ἡ ὑποκρισία κρύβει τὴν ἄσχημη πραγματικότητα ἑνὸς ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ὅμως ἀργὰ ἢ γρήγορα γίνεται διάτρητη καὶ γελοία, φανερώνοντας τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς εἶχε χρησιμοποιήσει πολλὲς φορὲς σκληρὰ λόγια γιὰ τοὺς ὑποκριτές, οἱ ὁποῖοι παραπλανοῦσαν τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ ἀποσποῦσαν τὸ σεβασμό τους, προκειμένου νὰ πετυχαίνουν οἱ ἴδιοι τούς σκοπούς τους.
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γνώστης τῆς συμπεριφορᾶς πολλῶν ἀνθρώπων, τόνιζε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε προσωπεῖο καὶ νὰ ἐμφανιζόμαστε διαφορετικοί ἀπὸ ὅ,τι εἴμαστε. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ λόγια του: «Στὸ ἄμεσο περιβάλλον μας δὲν εἶναι εὔκολο νὰ κρυφτοῦμε. Δὲν μποροῦμε ἐκεῖ νὰ ἔχουμε προσωπεῖο. Ἐκεῖ πέφτει τὸ προσωπεῖο. Ἀλλὰ στὸ ἀπώτερο περιβάλλον ἐκεῖ πάντοτε φορᾶμε προσωπεῖα. Νὰ προσπαθοῦμε νὰ μὴ τὸ φορᾶμε αὐτὸ τὸ προσωπεῖο καὶ νὰ φαινόμαστε ποιοὶ πραγματικὰ εἴμαστε. Διότι, ἐπαναλαμβάνω, πολλὲς φορὲς τὸ προσωπεῖο τὸ ἀφαιρεῖ ὁ Θεός. Καὶ τότε φαινόμαστε μὲ ὅλη τὴ γημνότητά μας, πόσο ἄθλιοι καὶ ἐλεινοὶ εἴμαστε. Νὰ μὴ φοροῦμε προσωπεῖο. Νὰ μὴ δείχνουμε εὐσεβοφάνεια καὶ ἁγιοφάνεια. Αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε, αὐτοὶ νὰ φαινόμαστε».
Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς σὲ ὅλα καὶ συγχρόνως νὰ ἔχουν διάκριση, γιὰ νὰ μὴ προκαλοῦν καὶ δημιουργοῦν διάφορα προβλήματα. Νὰ ἐλέγχουν τὶς σκέψεις τους καὶ νὰ προβλέπουν τυχὸν παρεξηγήσεις ποὺ θὰ προκαλέσουν τὰ λόγια τους. Ἀναφερόμαστε πάντα στὶς καθημερινὲς συζητήσεις γιὰ θέματα μικρὰ καὶ δευτερεύοντα. Εἶναι πολλὰ πράγματα ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀξία καὶ ἡ ἀποσιώπηση τυχὸν ἐλλείψεων καὶ ἡ ἀποφυγὴ κρίσεων σὲ διάφορες ἐκδηλώσεις ἐπιβάλλονται. Ἀλίμονο, ἂν συνεχῶς ἀσχολούμαστε μὲ τὸ τί λένε καὶ τί κάνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς κοινωνίας στὴν ὁποία ζοῦμε. Ἡ στάση αὐτὴ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ὑποκριτικὴ συμπεριφορά. Δὲν παραπλανᾶ, ἀλλὰ ἀντίθετα προλαμβάνει ἐκδηλώσεις ποὺ ὁδηγοῦν σὲ παρεξηγήσεις καὶ ὀξύτητες γιὰ ἀνάξια λόγου θέματα.
Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγουν τὴν ὑποκρισία καὶ νὰ διακρίνονται γιὰ τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴ διάκριση.
