ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ (Το κακό και πονηρό έλκος)... Ο Κύριος κατευθύνει το όλο αυτό σωτηριώδες σχέδιο. Ο Κύριος επιτρέπει τις μεγάλες και φοβερές δοκιμασίες, για να δείξουν οι πιστοί την φλογερή πίστι τους και να ανανήψουν οι αμαρτωλοί και ασεβείς!

«Πλανάσθε μη ειδότες τας γραφάς μηδέ την δύναμη του Θεού»  (Ματθ. Κβ΄, 29)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

ΠΡΩΤΗ ΦΙΑΛΗ

Το κακό και πονηρό έλκος

         ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ κεφάλαιο  είδαμε τους επτά Αγγέλους να κρατούν τις επτά φιάλες, που περιείχαν τις επτά πληγές, τις μεγάλες δηλαδή συμφορές, που θα εξαπολυθούν εναντίον του αμαρτωλού κόσμου.

       Τώρα θα μας περιγράψη ο Ευαγγελιστής συνοπτικά το περιεχόμενο της τιμωρίας κάθε φιάλης. Θα ιδούμε, με λίγα λόγια, τα δεινά, που έπληξαν, πλήττουν και θα πλήττουν, δια μέσου των αιώνων μέχρι των εσχάτων καιρών, την αμαρτωλή και αμετανόητη ανθρωπότητα. Θα ιδούμε τις παιδαγωγικές τιμωρίες του Θεού, όπως με αλληγορικό τρόπο τις διατυπώνει ο Ευαγγελιστής στις επτά φιάλες. Είναι, ίσως, παρόμοιες τιμωρίες με εκείνες που είδαμε ήδη στους προηγούμενους τόμους, με το άνοιγμα των επτά σφραγίδων και το σάλπισμα των επτά σαλπίγγων, αλλά εις την μεγίστην έντασίν των.

     Οι τιμωρίες αυτές εκδηλώνονται με σκοπό παιδαγωγικό για την ανθρωπότητα και αφού το επιτρέπει ο Θεός. Ο Κύριος κατευθύνει το όλο αυτό σωτηριώδες σχέδιο. Ο Κύριος επιτρέπει τις μεγάλες και φοβερές δοκιμασίες, για να δείξουν οι πιστοί την φλογερή πίστι τους και να ανανήψουν οι αμαρτωλοί και ασεβείς.

       Ας ιδούμε, λοιπόν, τώρα τον έναν μετά τον άλλον τους Αγγέλους να εξαπολύουν τις τιμωρίες, με τις φιάλες τους. Και πρώτα ας ιδούμε τη θεία ουράνια φωνή, που δίνει την εντολή στους επτά Αγγέλους να εκχύσουν τις επτά φιάλες «του θυμού του θεού».

     Αποκ. ΙΣΤ’ 1.  «Και ήκουσα μεγάλης φωνής εκ του ναού λεγούσης τοις επτά αγγέλοις∙ υπάγετε και εκχέατε τας επτά φιάλας του θυμού του Θεού εις την γην».

Και άκουσα, λέγει, μια μεγάλη, ισχυρή φωνή μέσα από τον Ναό του Θεού να λέγη προς τους επτά Αγγέλους: «Πηγαίνετε και χύσετε, ρίξτε πάνω στην γη τις επτά φιάλες του θυμού του Θεού».

     Ποια είναι η μεγάλη φωνή, που βγήκε από τον Ναό; Είναι η μεγάλη φωνή του Παντοδυνάμου Θεού, που δίνει την εντολή στους Αγγέλους του, στα πνευματικά όργανά του να αρχίσουν το ξέσπασμα της θείας τιμωρίας. Οι ασεβείς και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, όπως θα ιδούμε πιο κάτω, (Αποκ. ΙΣΤ’ 9) θα εκδηλώσουν την βλασφημία τους εναντίον του Αγίου Θεού, εξ αιτίας των τιμωριών, από τις οποίες πλήττονται. Θα βλασφημήσουν τον Θεόν, διότι αναγνωρίζουν, ότι ο Κύριος έχει εξουσίαν «επί τας πληγάς αυτάς».   Η φωνή, λοιπόν, που άκουσε ο Ευαγγελιστής είναι η φωνή του Παντοδυνάμου Θεού, του Κυριάρχου του Σύμπαντος, ο Οποίος δίνει εντολή, για την έναρξι των μεγάλων καταστροφών.

      … «Εκχέατε τας επτά φιάλας του θυμού του Θεού».  Ποιες είναι οι επτά φιάλες του Θεού; Όπως ήδη έχομε κατ’ επανάληψιν υπογραμμίσει, το επτά στην Αγία Γραφή έχει την έννοια του μεγάλου. Επτά φιάλες σημαίνει εδώ πολλές ποινές, μέγα πλήθος τιμωριών και καταστροφών.

     Οι τιμωρίες αυτές δεν εντάσσονται χρονικώς σε μια συγκεκριμένην εποχή και μόνον. Οι τιμωρίες αυτές αναφέρονται στην δια μέσου των αιώνων αμαρτωλή ανθρωπότητα. Αναφέρονται κατ’ αρχάς στην ειδωλολατρική Ρώμη και εν συνεχεία σε κάθε πόλι, χώρα και έθνος, που φεύγει μακρυά από την πίστι του Αληθινού Θεού και γίνεται όργανο και προσκυνητής του θηρίου-Σατανά.

       Οι τιμωρίες πάντως αυτές θα έχουν διαφορετική έντασι σε κάθε εποχή. Οπωσδήποτε όμως θα κορυφωθούν ολίγον προ της καταστροφής της αμαρτωλής Βαβυλώνος, ολίγον προ της Δευτέρας Παρουσίας. Θα κορυφωθούν τότε, που η ανθρωπότης θα πέση σε τρομερή αποστασία από τον Θεόν.

ΑΠΗΛΘΕΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΧΕΕ ΤΗΝ ΦΙΑΛΗΝ ΑΥΤΟΥ

       Μετά την ουράνια θεία εντολή επακολουθεί η έκχυσις των φιαλών.  Αμέσως έφυγε ο πρώτος Άγγελος και έχυσε το περιεχόμενο της φιάλης του, το περιεχόμενον του θυμού του Θεού, στην αμαρτωλή γη.

       Αποκ. ΙΣΤ’ 2. «Και απήλθεν ο πρώτος∙ και εξέχεε την φιάλην αυτού εις την γην∙ και εγένετο έλκος κακόν και πονηρόν επί τους ανθρώπους τους έχοντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικόνι αυτού».

        Και απήλθεν ο πρώτος Άγγελος και έχυσε το περιεχόμενο της φιάλης του στην γη και έγινε μια κακή πληγή, γεμάτη πόνους για τους ανθρώπους, που είχαν το χάραγμα της σφραγίδος του θηρίου και για κείνους, που προσκυνούσαν το είδωλο αυτό.

         Από το χύσιμο της φιάλης στη γη εκδηλώθηκε αμέσως η τιμωρία.   «Και εγένετο έλκος κακόν και πονηρόν».   Εκδηλώθηκε πληγή κακή και πονηρή με πόνους. Φανερώθηκε δηλ. πληγή οδυνηρή. Αρρώστεια λοιμώδης, βασανιστική. Αρρώστεια με έλκη.

     Τέτοια αρρώστεια εκδηλώθηκε στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, προ της καταλύσεώς της, όπως αναφέρουν ο Διονύσιος Αλεξανδρείας και ο Άγιος Κυπριανός. Ενέσκηψε τότε πανώλης στην αντίχριστο Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία αυτοκρατορία, όπως αναφέραμε, χαρακτηρίζεται ως τύπος του Αντιχρίστου. Αλλά τέτοιες αρρώστειες λοιμικές θα συγκλονίσουν την ανθρωπότητα, με φοβερό τρόπο λίγο προ της Δευτέρας Παρουσίας, κατά το τέλος του κόσμου.  Θα έλθουν τότε κατά το αψευδές στόμα του Κυρίου «λοιμοί» νόσοι, δηλαδή, μολυσματικαί.

       Παρόμοιες αρρώστειες θα πλήττουν ασφαλώς και δια μέσου των αιώνων την αμετανόητη ανθρωπότητα. Ο καρκίνος δεν είναι πληγή για την σημερινή ανθρωπότητα; Βεβαίως, λέγει, ότι από την νόσο, από την πληγή της πρώτης φιάλης επλήγησαν μόνον οι οπαδοί του Αντιχρίστου. Εδώ δεν πρέπει να σταθούμε στην στενή έννοια της ερμηνείας. Δεν πρέπει να το εξηγήσωμε αυτό ότι τάχα τους ευσεβείς δεν τους πιάνη η αρρώστεια. Πρέπει όμως να λάβωμε υπ’ όψιν, ότι η νόσος αυτή, για τους πιστούς δεν γίνεται «κακή και πονηρή».  Δεν είναι τιμωρία, που τους σέρνει στην αιωνία καταδίκη.  Οι δίκαιοι, με όποια αρρώστεια κι’ αν βασανισθούν κι΄αν οδηγηθούν στο θάνατο, αφού παραμένουν πιστοί στον Σωτήρα, η αιτία του σωματικού θανάτου παύει να είναι «κακή και πονηρή».  Αντιθέτως, για τους ασεβείς και τους αμετανοήτους το πλήγμα από την πρώτη φιάλη του θυμού του Θεού είναι «έλκος κακόν και πονηρόν».

      Η πανώλης, που έπληξε την αντίχριστο Ρώμη, δεν ήταν νόσος, που έπληξε μόνον τους ειδωλολάτρας, αλλά και τους Χριστιανούς. Για τους Χριστιανούς όμως έγινε η αρρώστεια αυτή μέσον καταρτισμού και αφορμή εκδηλώσεως της αγάπης προς τους πάσχοντας συνανθρώπους.  Όπως μάλιστα βεβαιώνει ο Διονύσιος ο Αλεξανδρείας, οι Χριστιανοί τότε, όχι μόνον υπέμειναν καρτερικά την δοκιμασίαν, αλλά με συγκινητική συμπόνοια περιποιόντουσαν τους απίστους, τους προσβληθέντας από την πανώλη, τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις είχαν εγκαταλείψει και οι πιο στενοί συγγενείς των!

     Για τον πιστό η δοκιμασία, όσο και αν είναι οδυνηρή, έχει μέσα της το ισχυρό σπέρμα της χαράς, της ευφροσύνης, της αγαλλιάσεως.  Ο πιστός, ενώ υποφέρει, ατενίζει με βεβαιότητα στην χαρμονή του τέλους. Υπομένει το σκληρό πλήγμα, που είναι προσωρινό, ατενίζοντας με γλυκειά προσδοκά στην ευτυχία του Παραδείσου (1).

           Για τους απίστους όμως, για κείνους, που έχουν συναριθμηθή στους οπαδούς του Αντιχρίστου, για κείνους που δήλωσαν πίστι και υποταγή στο θηρίο, για κείνους που έγιναν προσκυνηταί της εικόνος του θηρίου, θα είναι σκληρό, οδυνηρό, απαίσιο.

       Οι άπιστοι, που έφεραν με κομπασμό το χάραγμα του θηρίου επί των μετώπων τους, που ήτανε κάποτε γι’ αυτούς μέσον σωτηρίας και απαλλάγης από τις διώξεις, γίνεται τώρα χαρακτηριστικό γνώρισμα του ολέθρου τους.

        Ναι!  το έλκος το κακόν και το πονηρόν είναι τιμωρία για τους έχοντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνητάς της εικόνος του.

       Είναι τιμωρία, διότι εκείνοι είναι προσκολλημένοι αμετακίνητα στην πλάνη, είναι πιστοί οπαδοί του ψυχοκτόνου Σατανά.   Είναι συμπολεμισταί του Αντιχρίστου. Εκείνοι δεν συνετίζονται από το πλήγμα της θείας τιμωρίας. Ίσως συνταράζονται στην συνείδησί τους, ίσως τους βασανίζει το κατάντημά τους. Δεν μετανοούν όμως.  Έτσι η τιμωρία τους έχει θλιβερή θέα τον σκοτεινό ορίζοντα της Κολάσεως, δεν βλέπει στο αιώνιο ελπιδοφόρο φως της άνω Ιερουσαλήμ.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: 

Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ, Η ΑΠΟΣΤΑΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ, ΚΑΙ "ΤΟ ΕΛΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ"

ΚΑΙ ΕΔΩ: 

π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: Όταν, όμως, θα φουντώση Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, ο αιμοδιψής Σατανάς θα κατευθύνη τα όργανά του στις μεγάλες και εξοντωτικές συγκρούσεις.

«Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ)», ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ.  ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΟΜΟΣ Δ’, Σελ. 196-201