 |
| Αναφερόμαστε -φρίξον ήλιε, στέναξον γη- σε ρασοφόρους, οι οποίοι υπό διαφόρων αγνώστων κινήτρων ωθούμενοι - ο Κύριος γνωρίζει- ανέλαβαν αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων, ρόλο πέμπτης φάλαγγας, επιφορτίσθηκαν δηλαδή με την αποστολή να ευτελίσουν, συκοφαντήσουν και διαστρέψουν τον χαρακτήρα της ακτιβιστικής ομολογιακής ενέργειας του γνωστού βουλευτή... |
ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ''ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ'' ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΙΣΜΟΣ
Γεώργιος.Β.Λουκάκης, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α).
Άλλη μια ''εθιμοτυπική'' και αναμενόμενη,λόγω της ιερότητος της περιόδου (Σαρακοστή), ακραία βλάσφημη και με διάχυτο το ψυχοπαθολογικό στοιχείο, εκδήλωση (έκθεση πινάκων) έλαβε χώρα στο κέντρο της πρωτεύουσας της ακόμη -κατ΄ευφημισμόν - χαρακτηριζομένης ως χριστιανικής πατρίδος μας. Όχι δεν θα ασχοληθούμε εδώ με αυτό καθ΄αυτό το γεγονός, ούτε με την ομολογιακή αποκαθήλωση των βλάσφημων τερατουργημάτων, ούτε με την θλιβερή συγχορδία των συνασπισμένων απολογητών-προωθητών οποιασδήποτε ενέργειας συντείνει στον θρησκευτικό και εθνικό αποχρωματισμό του Γένους. Απλώς να επισημάνουμε ότι οι δυστυχείς αυτοί μέσα στην αντίχριστη παραφορά τους δεν αντιλαμβάνονται ότι τα χιλιοειπωμένα και συνεχώς επαναλαμβανόμενα παπαγαλιστί επιχειρήματά τους (λογοκρισία, φανατισμός. σκοταδισμός κλπ) καθώς επανειλημμένως κονιορτοποιήθηκαν ακόμη και από μη ''σεσημασμένους'' ως θρησκόληπτους αλλά απλώς καλοπροαίρετους ανθρώπους, έχουν προ πολλού απωλέσει την οποιανδήποτε επίδραση- διεισδυτικότητα επί της συντριπτικής πλειονότητος των πολιτών.
Υπογραμμίζουμε ότι η αρξάμενη απόκρουση (ευχερής άλλωστε) και της νέας προκλήσεως και η εκ νέου γελοιοποίηση των πάσης φύσεως και θέσεως αντιχρίστων και ανθελλήνων εμπνευστών της,διεξάγεται με την αναμενόμενη επιτυχία από πολυπληθείς άξιους και ομολογητές αδελφούς.
Δυστυχώς όμως εν΄όψει της νέας γελοιοποιήσεως, οι οργανώσαντες και την παρούσα συνωμοσία, σε μια κίνηση εσχάτου αντιπερισπασμού, ανεζήτησαν ως στήριγμα και δυστυχώς βρήκαν ή μάλλον προσεφέρθησαν...αυτοβούλως πρόσωπα, ως εκ του θεσμικού τους ρόλου τεταγμένα στην υπεράσπιση των Οσίων και Ιερών της Ορθοδόξου Πίστεως. Αναφερόμαστε -φρίξον ήλιε, στέναξον γη- σε ρασοφόρους, οι οποίοι υπό διαφόρων αγνώστων κινήτρων ωθούμενοι - ο Κύριος γνωρίζει- ανέλαβαν αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων, ρόλο πέμπτης φάλαγγας, επιφορτίσθηκαν δηλαδή με την αποστολή να ευτελίσουν, συκοφαντήσουν και διαστρέψουν τον χαρακτήρα της ακτιβιστικής ομολογιακής ενέργειας του γνωστού βουλευτή, ενσπείροντας σύγχυση στον Λαό του Θεού αναφορικά με το συμβατό ή μη της ενέργειας αυτής με την χριστιανική διδασκαλία και ιδιότητα, επιχειρώντας να προληφθούν παρόμοιοι θεοφιλείς ακτιβισμοί. Αντελήφθησαν αμέσως οι κινούντες τα νήματα εκ του σκοτεινού παρασκηνίου δαιμονικοί νόες, ότι το αφήγημα του βανδαλισμού έργων τέχνης από ''φανατικούς σκοταδιστές'', το οποίο για να υποστηριχθεί απαιτούσε την προβολή των ''βανδαλισθέντων'', έγινε ''μπούμεραγκ'' εναντίον τους. Τούτο δε γιατί η θέα των φρικιαστικών τερατουργημάτων και το μίσος κατά των ιερών προσώπων που εκπέμπουν προκάλεσε αποτροπιασμό και αηδία σε έναν μέσο,ψυχικά υγιή άνθρωπο και όχι μόνο στους πιστούς. Επιτακτική λοιπόν η αναπροσαρμογή της πολεμικής από την κατά μέτωπον στην πλάγια, την ύπουλη, την καμουφλαρισμένη και εκδηλούμενη υπό τον συγκαταβατικό και νηφάλιο μανδύα του ''ναι μεν αλλά''. Και ''ήρξαντο παρελαύνοντες'' σε μία θλιβερή λιτανεία προθύμων ,διάφοροι θρησκευτικοί μεγαλοσχήμονες, απαγγέλλοντες το ίδιο ...ποίημα : ‘’Ναι μεν τα έργα προσβάλλουν, προκαλούν, βλασφημούν,αλλά ο Χριστιανός παραμένει ειρηνικός,πράος,ανεξίκακος’’. Δεν αντιδρά και ''καταπίνει'' αδιαμαρτύρητα τις δαιμονικές κακοποιήσεις μορφών ιερωτάτων της πίστεώς του όπως του Θεανθρώπου Κυρίου, της Παναγίας Μητρός Του και των Αδελφών Του (και δικών μας) Αγίων.
Μεθοδευμένη λοιπόν η προσπάθεια να θεωρηθεί ασύμβατη με την χριστιανική ιδιότητα η δυναμική υπεράσπιση ιερών και οσίων που νοηματοδοτούν ΟΛΟΚΛΗΡΗ την ύπαρξη του Ορθόδοξου πιστού. Προηγουμένως αναφερθήκαμε σε αυτόβουλη , σε οικειοθελή προσφορά, σε θλιβερή λιτανεία προθύμων ρασοφόρων να συνεργήσουν στην απονέκρωση του ομολογιακού αγωνιστικού φρονήματος των πιστών. Όντως σκληρός ο λόγος αλλά όχι άδικος. Και τούτο γιατί τα πρόσωπα αυτά συστηματικά απέκρυπταν στις ''μειλίχιες'' τοποθετήσεις τους το εκκωφαντικά εύγλωττο παράδειγμα του φραγγελίου, την εδραζόμενη σε αυτό ''αυτοδικία'' του Αγίου Νικολάου (ράπισμα κατά του αιρετικού Αρείου) αλλά και την υπό του Αγίου Χρυσοστόμου θεωρητική εξειδίκευση του θεόσδοτου παραδείγματος (φραγγέλιο) σε ΑΠΑΡΑΒΑΤΗ εντολή. ''Ράπισον αυτού (του δημοσίως βλασφημούντος) την όψιν... αγίασόν σου την χείρα''. Επιπροσθέτως θλιβερή πλην εντυπωσιακή η ομοιότητα που ανιχνεύεται στην υποτιμητική αντιμετώπιση των απλών πιστών από μεγαλόσχημους ρασοφόρους σήμερα, με την ανάλογη από κάποιους ομολόγους τους πριν δύο χιλιάδες χρόνια στην Ιουδαία, όταν ο Θεάνθρωπος σαγήνευε με τον σωτήριο Λόγο Του απλές διψασμένες καλοπροαίρετες ψυχές. Παρατίθεται στο πρωτότυπο ο διάλογος μεταξύ των Αρχιερέων και Φαρισαίων με τους Υπηρέτες τους οποίους είχαν διατάξει να συλλάβουν και να προσαγάγουν ενώπιόν αυτών τον Ιησού αλλά εκείνοι επέστρεψαν άπρακτοι. ''...Διατί ουκ ηγάγετε αυτόν;'' Απεκρίθησαν οι Υπηρέται ''ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος''. Απεκρίθησαν ουν αυτοίς οι Φαρισαίοι '' μη και υμείς πεπλάνησθε; Μη τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν ή εκ των Φαρισαίων; Αλλ΄ Ο ΟΧΛΟΣ ΟΥΤΟΣ ο μη γινώσκων τον νόμον,επικατάρατοι εισί'' (κατά Ιωαν. Ζ, 45-49). Από τον συγκεκριμένο διάλογο αναπόφευκτα προκύπτει το ερώτημα: Ποία εκ των δύο συμπεριφορών είναι η πλέον εφάμαρτη; Η φανερή, απροσχημάτιστη απόρριψη του Λόγου του Θεού και η περιφρόνηση προς εκείνους που τον δέχονται λόγω πνευματικής ''καχεξίας'' (οχλος),ή μήπως η απόκρυψη Λόγου και παραδείγματος αυτού του ίδιου Θεού από τον ορθόδοξο ''όχλο'' ο οποίος -κατά τους συγκεκριμένους (σύγχρονους) ποιμένες-καθίσταται επικίνδυνος με την ''ανωριμότητά'' του να θεωρεί απολύτως εφαρμοστέα ΣΎΝΟΛΗ την χριστιανική διδασκαλία, μη διακρίνοντας ''το ανεφάρμοστο κάποιων σημείων αυτής στην σύγχρονη εποχή''; Επί τέλους ουδέποτε η αυτοκριτική έβλαψε και κατά κανόνα το πνευματικό ''καθρέπτισμα'' στην ευαγγελική Αλήθεια, όπως εν προκειμένω ''ο ουρανός και η γη παρελεύσεται οι δε λόγοι μου ου μη παρελεύσονται'' οδήγησε στην Σωτηρία !
Επειδή όμως κατά καιρούς και υπό διαφόρων, συνήθως όχι καλοπροαίρετων, θίγεται το θέμα της χριστιανικής,λεγομένης,βίας θα παρασχεθούν παρενθετικά και κατά το δυνατόν επιγραμματικά κάποιες διευκρινίσεις-απαντήσεις :
1. Η περιλάλητη εντολή του Κυρίου ''όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα στρέψον αυτώ και την άλλην, και τω θέλοντι σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν άφες αυτώ και το ιμάτιον'' (Ματθ,ε,39-40) αφ΄ενός αποσκοπεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου από το εγωιστικό φρόνημα, την φιλαυτία, το υλικό συμφέρον και από οτιδήποτε γενικά φθαρτό και εφήμερο παρεμποδίζει ουρανοδρομίες ευλογημένες και καταπνίγει πόθους αγίους, αφ΄ ετέρου στοχεύει στην προσέλκυση -μετάνοια-του αδικούντος. Όταν όμως προσβάλλεται και βλασφημείται το θείο, τότε το φραγγέλιο είναι το χριστομίμητο παράδειγμα-εντολή.
2. Η συχνά επιχειρούμενη ταύτιση της σποραδικά και σε ακραίες προκλήσεις εμφανιζόμενης δυναμικής χριστιανικής αντιδράσεως, με την ανθρωποκτόνο δράση των φανατικών Ισλαμιστών (εξ΄ου και ο συκοφαντικός χαρακτηρισμός ''χριστιανοταλιμπάν'') είναι τόσο χονδροειδώς αφελής που πείθει μόνο ... τους πεπεισμένους. Πράγματι ποία σχέση μπορεί να νοηθεί μεταξύ του θεοκίνητου ορθόδοξου ακτιβισμού που ακόμη και στην βιαιότερη εκδοχή του (σωματική επίθεση) δεν αποσκοπεί στην τιμωρία του βλασφήμου αλλά στην δια του εξαναγκασμού διακοπή των ανίερων ενεργειών του, με την δαιμονική ανθρωποκτόνο στόχευση ενός συνεπούς απλά Μουσουλμάνου – πόσο μάλλον ‘’Ταλιμπάν’’- κατά του ΠΡΟΣΩΠΟΥ του βλασφήμου, ακόμη και όταν η βλασφημία-πραγματική ή εικαζόμενη- έχει προ ετών παρέλθει; Άλλωστε και μόνον η αντιπαράθεση των πεπραγμένων βίας Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων, σε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, τερματίζει την σχετική συζήτηση πριν...εκκινήσει.
Μετά την αναγκαία παρένθεση, επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα,οφείλουμε να τοποθετηθούμε επί μιας ενδεχόμενης προβολής ελαφρυντικών εκ μέρους καλοπροαίρετων πιστών, για τους κληρικούς εκείνους και ιδιαιτέρως Ιεράρχες, οι οποίοι πριν την επίδειξη της κρινόμενης συμπεριφοράς,υπήρξαν γενικά ακατηγόρητοι στην επιτέλεση των αρχιερατικών τους καθηκόντων. Προλαμβάνοντας την ως άνω συνηγορία και με μία ακραία ''εργαλειοποίηση'' του καλού λογισμού, καταλήγουμε σε δύο μόνον συζητήσιμες εκδοχές ... αρχιεραρχικών ελαφρυντικών :
· H ΠΡΩΤΗ .- Ο φόβος εξαπλώσεως των φαινομένων δυναμικής-ακτιβιστικής (αντι)δράσεως και η διολίσθησή της σε εκτός ελέγχου βία , εξέλιξη η οποία θα δυσχέραινε αφάνταστα την θέση της Εκκλησίας ως ενοποιητικού παράγοντα και την επιτέλεση της κοσμοσωτήριας αποστολής της.
· Η ΔΕΥΤΕΡΗ.- Ο περιορισμός ή και διακοπή χρηματοδοτήσεως από εθνικούς ή κοινοτικούς πόρους, γεγονός που θα επέφερε πρωτίστως βαρύ πλήγμα στο πολυσχιδές και πολυεπίπεδο φιλανθρωπικό έργο των κατά τόπους Μητροπόλεων αλλά και την γενικώτερη λειτουργία αυτών.
Επί των ανωτέρω εικαζομένων - επαναλαμβάνουμε - θέσεων και αντιλήψεων αντιτείνουμε :
1. Η φύση της αγανακτήσεως η οποία κινεί σε δράση και διαμαρτυρία τους συνειδητούς πιστούς γεννάται , όπως σε άλλη ανάρτησή μας τονίζουμε, από τον συνδυασμό ψυχικού πόνου ,παραπόνου,αίσθηση αδικίας και αγνωμοσύνης κατά της Σταυρωμένης Αγάπης του Πανευεργέτη Θεανθρώπου, της Θεοτόκου και των Αγίων. Αυτή η αγανάκτηση είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να παρεκτραπεί γιατί είναι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ. Αδιάσειστη απόδειξη οι κινητοποιήσεις εκατομμυρίων πολιτών σε όλη την Επικράτεια λίγες δεκαετίες πριν (1987 και 2000 ) για την απόπειρα αρπαγής της Εκκλησιαστικής περιουσίας και την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες αντίστοιχα . Ευθύνη άλλωστε της Πολιτείας και όχι της Εκκλησίας αποτελεί η πρόληψη και καταστολή προβοκατόρικων δράσεων ποικίλων προελεύσεων.Όλως αντιθέτως μάλιστα, εάν υπήρχε στιβαρή εκκλησιαστική ηγεσία θα αξιοποιείτο ο όποιος πραγματικός ή προσχηματικός φόβος και θα επιδιώκετο η επαναποινικοποίηση της κακόβουλης βλασφημίας (άρθρο 198 προϊσχύσαντος Π.Κ), ως μία αναγκαιότατη βαλβίδα εκτονώσεως της οργής της πλειονότητος των πολιτών, όσων τουλάχιστον αυτοχαρακτηρίζονται Χριστιανοί Ορθόδοξοι.Υπενθυμίζεται ότι η εν λόγω επαναποινικοποίηση αποτελούσε προεκλογική δέσμευση των νυν κυβερνώντων ως αξιωματική αντιπολίτευση.
2. Αναφορικά τώρα με την δεύτερη επιεική ερμηνεία της επισκοπικής,ιδιαιτέρως,''ουδετεροποίησης'' - κατά τον μετριοπαθέστερο χαρακτηρισμό- αυτή αναδεικνύει περίτρανα την μηδαμινή εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια. Συντριπτικά ελεγκτικό, διδακτικό αλλά δυστυχώς απρόσληπτο από τους ''συνετούς'' αυτούς Αρχιερείς το παράδειγμα του εορταζομένου την 19/3 Οσίου Ιννοκεντίου του Θαυματουργού (Ρώσου) ο οποίος υπερβάλλοντας κατά πολύ το ψαλμικό ''έλαιον δε αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου'' έκτισε μοναστήρι εργαζόμενος μόνος του επί τριάντα ολόκληρα χρόνια δίχως να αποδεχθεί ουδεμία δωρεά παρ΄ουδενός, ευσεβούς ή μη !
Συμπερασματικά : Η ''λογική- ρεαλιστική πίστη'' (ολιγοπιστία δηλαδή) των ... ακατηγόρητων, οφείλεται σε δειλία και μόνον δικαιώνοντας τον αείμνηστο Θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο που είχε αναφέρει ''υπάρχουν καλοί και ευλαβείς Επίσκοποι αλλά είναι δειλοί ''. Διαπίστωση η οποία εντός ελαχίστου χρόνου έχει με τρόπο οδυνηρό και κραυγαλέο σε δύο ακόμη (τουλάχιστον) περιπτώσεις επαληθευθεί . Θυμίζουμε (1) την κατά διαταγήν του Καίσαρος αποδοχή της...διημέρου Αναστάσεως του Κυρίου και των άλλων τραγελαφικών της απαισίας μνήμης περιόδου εκείνης και (2) τους αηδείς συναγελασμούς (φιλίες,τιμητικές προσκλήσεις και εγκωμιασμοί εντός των Ιερών Ναών) με τους αμετανόητους αρνητές της Ορθοδόξου Πίστεως και Διδασκαλίας ''σοδομονομίτες''.
Εν κατακλείδι :
Άλλη μία απογοήτευση προστίθεται στην μακρά αλυσσίδα των τελευταίων ετών η οποία αποδεικνύει ότι σήμερα οι ορθόδοξοι πιστοί όχι μόνον ευρίσκονται ''εκλελυμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα'' (Ματθ.19:36), όχι μόνον ο θεωρούμενος ποιμένας, ως μισθωτός, βλέποντας τον λύκον ερχόμενον ''αφίησι τα πρόβατα και φεύγει'' αλλά απείρως χειρότερα αναλαμβάνει (αδιάφορο το κίνητρο) να ΑΔΡΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ την όποια διάθεση απέλπιδας αντιστάσεως κατά του λύκου κάποιων ζωηρών προβάτων ώστε ανεμπόδιστα αυτός να ''αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα'' (Ιωαν.10 : 12).
Eπειδή όμως ''ουδέν κακόν αμιγές καλού'', ιδιαίτερα όταν το κακό στρέφεται κατά του Παντοδύναμου Θεού, η αίσθηση της προδοσίας και η συνειδητοποίηση της εγκαταλείψεως διεγείρει, ακόμη και σε (φαινομενικά) αδιάφορους θρησκευτικά πολίτες, το ένστικτο της πνευματικής αυτοσυντηρήσεως, με αποτέλεσμα να ογκώνεται θεαματικά το κύμα των ανθιστάμενων. Πολύ περισσότερον όμως επειδή και σήμερα ο Θεάνθρωπος Καλός Ποιμήν εξακολουθεί να ''γινώσκει'' τα πρόβατά Του και να ''γινώσκεται'' από αυτά παρά την αμαρτωλότητά τους, είναι νομοτελειακά βέβαιον,όπως η δισχιλιετής εμπειρία έχει πολλάκις αποδείξει , ότι οι πάσης φύσεως λύκοι, προβατόσχημοι ή όχι, θα συντριβούν και τώρα ''ως σκεύη κεραμέως''. Τα διωκόμενα παιδιά Του ήδη στις ψυχές τους με ανέκφραστη αγαλλίαση, ολοένα και ευκρινέστερα συλλαμβάνουν από τα έσχατα της ανθρώπινης ιστορίας την αντίχηση της πολυπόθητης υπόσχεσής Του. ''Ιδού έρχομαι ταχύ'' και αποκρίνονται με δάκρυα ευγνωμοσύνης, ανείπωτη ανδρεία και εγκαρτέρηση. ΑΜΗΝ ΝΑΙ ΕΡΧΟΥ ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ.
………………………………………………………
https://aktines.blogspot.com/2025/04/blog-post_7.html#more
