Ο «Εγκεφαλικός Θάνατος» Εφευρέθηκε για την Αύξηση της Συλλογής Οργάνων.
 |
| "Η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» φαίνεται να έχει δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσει την ανάγκη για όργανα μεταμόσχευσης, παρακάμπτοντας ηθικούς και νομικούς περιορισμούς. ...Οι ασθενείς που χαρακτηρίζονται ως εγκεφαλικά νεκροί παραμένουν ζωντανοί..." |
Η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις, καθώς φαίνεται ότι εισήχθη κυρίως για να διευκολύνει τη συλλογή οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Με την απλή επαναδιατύπωση ότι τα άτομα με σοβαρούς εγκεφαλικούς τραυματισμούς θεωρούνται ήδη νεκρά, παρακάμπτεται ο κανόνας του «νεκρού δότη», χωρίς ωστόσο να αλλάζει η πραγματικότητα: η αλλαγή ενός ορισμού δεν μεταβάλλει την ουσία της ζωής.
Το 1968, μια επιτροπή γιατρών και ηθικολόγων του Πανεπιστημίου Harvard εισήγαγε τον όρο «εγκεφαλικός θάνατος» σε ένα πρωτοποριακό άρθρο με τίτλο «Ορισμός του Μη Αναστρέψιμου Κώματος». Το άρθρο αυτό, χωρίς επιστημονικές αναφορές ή δεδομένα, όρισε το μη αναστρέψιμο κώμα ως νέο κριτήριο θανάτου. Η επιτροπή υποστήριξε ότι η επανακατηγοριοποίηση ορισμένων ασθενών σε κώμα ως νεκρών θα απελευθέρωνε κλίνες σε μονάδες εντατικής θεραπείας και θα εξαλείψει τις ηθικές διαμάχες σχετικά με τη συλλογή οργάνων.
Η εισαγωγή αυτού του ορισμού συνέπεσε με την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς από τον Δρ. Christiaan Barnard, υποδηλώνοντας ότι ο «εγκεφαλικός θάνατος» σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει την ανάγκη για όργανα. Σύμφωνα με το αρχικό κείμενο της επιτροπής, οι ασθενείς σε κώμα θεωρούνταν «βάρος» για τον εαυτό τους και τους άλλους, ενώ τα όργανά τους μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να σώσουν άλλους. Αν και αυτή η ειλικρινής διατύπωση αφαιρέθηκε από την τελική έκθεση μετά από ένσταση ενός κριτή, η αρχική πρόθεση παραμένει σαφής.
Παράκαμψη του Κανόνα του Νεκρού Δότη
Ο κανόνας του «νεκρού δότη» είναι μια ηθική αρχή που ορίζει ότι τα όργανα δεν πρέπει να αφαιρούνται από ζωντανούς ανθρώπους ούτε να προκαλείται ο θάνατός τους μέσω της αφαίρεσης οργάνων. Με τον ορισμό του εγκεφαλικού θανάτου, οι ασθενείς με σοβαρούς εγκεφαλικούς τραυματισμούς θεωρούνται νομικά νεκροί, επιτρέποντας τη συλλογή οργάνων χωρίς παραβίαση του κανόνα, τουλάχιστον τυπικά. Ωστόσο, όπως τονίζεται, η αλλαγή ενός ορισμού δεν αλλάζει την πραγματικότητα: οι ασθενείς με διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου παραμένουν ζωντανοί, καθώς διατηρούν βιολογικές λειτουργίες που υποδηλώνουν ζωή.
Επιστημονικές και Ηθικές Αμφισβητήσεις
Η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου έχει δεχθεί κριτική από πολλούς γιατρούς και βιοηθικούς. Ο Δρ. Edmund D. Pellegrino, ιδρυτικός διευθυντής του Κέντρου Βιοηθικής Pellegrino στο Πανεπιστήμιο Georgetown, υποστήριξε ότι τα μόνα αδιαμφισβήτητα σημάδια θανάτου είναι αυτά που γνωρίζουμε από την αρχαιότητα: η απώλεια καρδιακής λειτουργίας, της αναπνοής, η αλλαγή χρώματος και θερμοκρασίας του δέρματος, η μυϊκή ακαμψία και η αποσύνθεση. Ο ίδιος τόνισε ότι η προτεραιότητα πρέπει να δίνεται στην ευημερία του ασθενούς πριν αυτός θεωρηθεί δότης, καθώς κανείς δεν πρέπει να θυσιάζεται για το καλό ενός άλλου.
Επιπλέον, έρευνες έχουν δείξει ότι πολλοί ασθενείς με διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου διατηρούν εγκεφαλικές λειτουργίες. Για παράδειγμα, το 20% των εξεταζομένων παρουσιάζει δραστηριότητα EEG, ενώ πάνω από το 50% διατηρεί λειτουργικό υποθάλαμο, ένα τμήμα του εγκεφάλου. Επιπρόσθετα, οι ασθενείς αυτοί εμφανίζουν ικανότητες όπως η επούλωση πληγών, η καταπολέμηση λοιμώξεων, η γέννηση υγιών μωρών σε έγκυες γυναίκες και η απόκριση στο στρες κατά την αφαίρεση οργάνων, όλα σημάδια ότι παραμένουν ζωντανοί.
Ο Δρ. Eelco F. Wijdicks, συντάκτης των κατευθυντήριων γραμμών της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας (AAN) για τον εγκεφαλικό θάνατο, παραδέχτηκε το 2006 ότι η διάγνωση αυτή καθοδηγείται κυρίως από την ύπαρξη προγραμμάτων μεταμόσχευσης. Η πιο πρόσφατη κατευθυντήρια γραμμή της AAN (2023) παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν υψηλής ποιότητας επιστημονικά στοιχεία για τον εγκεφαλικό θάνατο, καθώς η διάγνωση βασίζεται σε ψηφοφορίες αντί για εμπειρικά δεδομένα.
Ασυμβατότητα με το Νόμο
Η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου, όπως ορίζεται από τις κατευθυντήριες γραμμές της AAN, δεν συμμορφώνεται με τον νόμο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον Uniform Determination of Death Act (UDDA). Ο νόμος απαιτεί την μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολόκληρου του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου του στελέχους. Ωστόσο, η εξέταση της AAN ελέγχει μόνο την ύπαρξη κώματος, την απώλεια ορισμένων αντανακλαστικών του στελέχους και την απουσία αυτόνομης αναπνοής, ενώ επιτρέπει τη διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου ακόμα και όταν ο υποθάλαμος λειτουργεί, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον νόμο.
Ηθικές και Φιλοσοφικές Διαστάσεις
Η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου αγνοεί το ερώτημα αν το πνεύμα, ως πηγή ζωής, έχει αποχωρήσει από το σώμα. Σύμφωνα με τη χριστιανική θεώρηση, η ζωή δίνεται από τον Θεό, και ο άνθρωπος αποτελείται από μια αδιάσπαστη ένωση σώματος και πνεύματος. Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Θεός «έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης και φύσηξε στα ρουθούνια του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ζωντανή ψυχή» (Γένεση 2:7). Το 1312, η Σύνοδος της Βιέννης αναγνώρισε ότι η ψυχή είναι η αρχή της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπινου σώματος. Η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου, ωστόσο, βασίζεται σε υλιστικές αντιλήψεις, παραβλέποντας τη μεταφυσική διάσταση της ανθρώπινης ζωής.
Ιστορικά, ο θάνατος επιβεβαιωνόταν με σημάδια όπως η απώλεια καρδιακής λειτουργίας, αναπνοής και η πάροδος χρόνου, με πρακτικές όπως η αγρυπνία και η νεκρώσιμη ακολουθία να εξασφαλίζουν βεβαιότητα και χρόνο για πένθος. Ο εγκεφαλικός θάνατος παραβλέπει αυτά τα κριτήρια, αντικαθιστώντας τα με νευρολογικές εξετάσεις που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα του θανάτου.
Η έννοια του «εγκεφαλικού θανάτου» φαίνεται να έχει δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσει την ανάγκη για όργανα μεταμόσχευσης, παρακάμπτοντας ηθικούς και νομικούς περιορισμούς. Ωστόσο, η έλλειψη επιστημονικών στοιχείων, η ασυμβατότητα με το νόμο και οι ηθικές αντιρρήσεις υποδεικνύουν ότι η διάγνωση αυτή δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του θανάτου. Οι ασθενείς που χαρακτηρίζονται ως εγκεφαλικά νεκροί παραμένουν ζωντανοί, με σοβαρή νευρολογική βλάβη και κακή πρόγνωση, αλλά δεν πρέπει να επανακαθορίζονται ως νεκροί για την εξυπηρέτηση της συλλογής οργάνων. Η συζήτηση για τον εγκεφαλικό θάνατο απαιτεί επανεκτίμηση, με έμφαση στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής.
Από τη Heidi Klessig, M.D.: Η Heidi Klessig, MD, είναι συνταξιούχος αναισθησιολόγος και ειδικός στη διαχείριση πόνου, η οποία γράφει και μιλά για την ηθική της δωρεάς και μεταμόσχευσης οργάνων. Είναι η συγγραφέας του βιβλίου «Η Πλάνη του Εγκεφαλικού Θανάτου» και το έργο της μπορεί να βρεθεί στον ιστότοπο respectforhumanlife.com. – ‘Brain death’ was invented to harvest more organs – LifeSite
