ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Πρώτον· Η κ α θ α ρ ό τ η ς τ η ς Π ί σ τ ε ω ς. Ότι η Ορθόδοξος Πίστις
κινδυνεύει, δεν είνε σχήμα λόγου, το οποίον δύναται τις ν’ αναφέρη προς δημιουργίαν
εντυπώσεων. Ίσως και ομιλούντες περί
κινδύνου της Πίστεως να μη έχωμεν συνειδητοποιήσει όσον πρέπει τον κίνδυνον τούτον. Είθε ο
Κύριος να διανοίξη τους οφθαλμούς μας δια να ίδωμεν ευκρινώς τον κίνδυνον και
λάβωμεν τα αναγκαία μέτρα. Δίδομεν μίαν σύντομον εικόνα του κινδύνου. Όχι η
αύρα του Αγίου Πνεύματος η δροσίζουσα τας ψυχάς, αλλ’ αήρ δηλητηριώδης, εκ των
Θεολογικών Σχολών Ευρώπης και Αμερικής προερχόμενος, ήρχισεν από τινος να πνέη
και εις την Ελλάδα. Φορείς, ως επί το
πλείστον, οι εκεί μετεκπαιδευθέντες θεολόγοι. Ούτοι, ρηχά και επιπόλαια
πνεύματα, ως πολικόν αστέρα της θεολογικής των σκέψεως δεν έχουν την Πατερικήν
διδασκαλίαν. Δεν θαυμάζουν τους οικουμενικούςδιδασκάλους Βασίλειον, Γρηγόριον,
Χρυσόστομον, Δαμασκηνόν, Φώτιον, Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμάν. Αλλ’ ως μικρά και ανόητα παιδιά χάσκουν προ
των πεφυσιωμένων ασκών, προ των μπαλονιών της Δύσεως. Τέκνα αυτοί της Ορθοδοξίας
θαυμάζουν διαφόρους ορθολογιστάς και αρνητικούς θεολόγους τύπου Harhack, Tillich και Bulmann. Φρίττει τις αναλογιζόμενος οποίον θα είνε το
μέλλον του Ορθοδόξου κόσμου, εάν οι νεαροί θεολόγοι, οι δηλητηριασθέντες εκ των
μιασμάτων της αρνητικής θεολογίας της Δύσεως, εξακολουθήσουν να καταλαμβάνουν
θέσεις και ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως να διαχέουν τον ιόν της αμφιβολίας και
απιστίας εις τας ψυχάς των Ελλήνων. Μία θεολογία, η οποία αρνείται την θείαν
αποκάλυψιν ή θέτει υπό αμφισβήτησιν τα θέματα της Πίστεως και εντρέπεται ν’
αναφέρη το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ή να κάμνη το σημείον του τιμίου
Σταυρού, μία τοιαύτη θ ε ο λ ο γ ί
α ε ί ν ε σ α τ α ν ι κ ή, και είνε η μεγαλυτέρα συμφορά δια τον τόπον μας.
Μόνον μία α υ σ τ η ρ ώ ς Ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς Θ ε ο λ ο γ ι κ ή Α κ α δ η μ ί α, εξαρτωμένη εκ της Εκκλησίας και μόνον,
δύναται να εξουδετερώση τον κίνδυνον τούτον της Πίστεως.
Αλλ’ ουχ ήττον η Πίστις κινδυνεύει και
εκ του ρεύματος του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, όστις κατά τον αείμνηστον
Μητροπολίτην Σάμου Ειρηναίον είναι η αίρεσις των ημερών μας, σείουσα εκ
θεμελίων το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Κατά την θεωρίαν του Οικουμενισμού ο
Χριστιανισμός δεν είνε η απόλυτος Θρησκεία. Είνε μία σχετική Θρησκεία. Έχει καλά στοιχεία. Αλλά μήπως – λέγει - καλά στοιχεία δεν έχει και ο Μωαμεθανισμός
και ο Βουδισμός και ο Κουμφουκιανισμός και είτις άλλη παλαιοτέρα και νεωτέρα
Θρησκεία; Δια της αναμίξεως των αγαθών
στοιχείων όλων των Θρησκειών θα σχηματισθή, λέγουν οι οπαδοί του Οικουμενισμού,
η μία και τελεία Θρησκεία, η πανθρησκεία του Οικουμενισμού.
Άλλη δε,
παρεμφερής προς τον Οικουμενισμόν κίνησις, είναι η Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή λεγομένη κ ί ν η σ ι ς προς προαγωγήν των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων
χριστιαν. Εκκλησιών. Κατά τους οπαδούς της κινήσεως ταύτης, η Ορθόδοξος
Εκκλησία δεν είνε η μόνη Εκκλησία. Δεν
είνε η συνέχεια της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, την
οποίαν ίδρυσεν ο Χριστός. Αλλ’ είνε μία εκ των πολλών Εκκλησιών. Προς τί λοιπόν
η αποκλειστικότης και οι φραγμοί;
Δυνάμεθα αφόβως, λέγουν, να εκκλησιαζώμεθα εις οιανδήποτε Εκκλησία.
Έτερος κίνδυνος δια την Πίστιν είνε
ο ε κ
τ ο υ Π ά π α προερχόμενος. Η παπική Εκκλησία, χωρίς κατ’
ουσίαν ν’ απομακρυνθή ούτε κατά ένα βήμα
από τας πεπλανημένας διδασκαλίας της, αλλά κρύπτουσα κάτω από περίτεχνον
φρασεολόγιον τας κακοδοξίας της, ήνοιξε τον διάλογον, ήπλωσε τα δίκτυά της εις
τον ωκεανόν της Ορθοδοξίας, και συλλαμβάνει τους αφελείς και αμαθείς ως χάνους.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
[ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ
ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΑ» ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΕΚΔΟΣΙΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ‘’Ο ΣΤΑΥΡΟΣ’’, ΑΘΗΝΑΙ 1969, Σελ. 101-103]
