«Υιέ ανθρώπου, σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ»
(Ιεζεκιήλ, γ – 17)
Στο
βιβλίο «ΙΕΖΕΚΙΗΛ» της Π. Διαθήκης και στα εδάφια 17 – 21 του Γ΄ Κεφαλαίου, η
ποιμαντική πρόνοια του Θεού διατυπώνει τον εγγυημένο ποιμαντικό λόγο (οδηγίες)
και υπογραμμίζει την ύψιστη ευθύνη των εκκλησιαστικών ποιμένων έναντι των
ανθρώπων – πληρώματος.
Περιγράφεται
η ποιμαντική διακονία, ως τέχνη προσέγγισης του Θεού και της Εκκλησίας Του. Με
απλά λόγια ο Θεός, απευθυνόμενος στον Προφήτη Ιεζεκιήλ, καθορίζει τα όρια της
πνευματικής ευθύνης των Ποιμένων (Επισκόπων, Κληρικών).
Παραθέτουμε
σε μετάφραση – ερμηνεία τα ποιμαντικά αυτά εδάφια των αποχρώσεων της
ποιμαντικής ευθύνης των Ποιμένων. Εδάφια ιδιαίτερα χρήσιμα, προς αφύπνιση
Κλήρου και Λαού, ως υψηλό κάλεσμα και αντι-αιρετικής βούλησης, για εκφορά του
εγγυημένου Ορθοδόξου λόγου των Πατέρων μέσα στο τέλμα της αιρέσεως του
οικουμενισμού, ο οποίος είναι ως το «βδέλυγμα της ερημώσεως» που αναφέρεται
στον Προφήτη Δανιήλ (Ματθ. 24-15, Μαρκ. 13-14) Ιεζεκιήλ Γ΄, 16-21, σε μετάφραση
Ι. Κολιτσάρα:
«Έπειτα
από τας επτά αυτάς ημέρας έγινε λόγος Κυρίου προς εμέ, ο οποίος μου είπε «Υιέ
ανθρώπου σε έχω εγκαταστήσει φρουρόν ανάμεσα εις τους Ισραηλίτσας. Θα ακούσης
από το στόμα μου λόγον, με τον οποίον και θα απειλήσης αυτούς εκ μέρους μου.
Όταν δε εγώ εξαγγέλω απειλάς εναντίον του παρανόμου ανθρώπου και λέγω, ότι ασφαλώς
και βεβαίως θα θανατωθή εξ αιτίας των αμαρτιών του, εάν δεν μετανοήση, συ δε
δεν διαμαρτυρηθής, αλλά θα υποστείλης τον εαυτόν σου και δεν θα ομιλήσης
(ελέγξεις) αυτόν εντόνως, ώστε να απομακρυνθή αυτός από τους πονηρούς δρόμους
και τρόπους της ζωής του και να διαφύγη τον θάνατον και να ζήση, ο μεν
παράνομος θα αποθάνη βέβαια εξ αιτίας
των παρανομιών του, εγώ όμως θα ζητήσω από σε την ευθύνην δια τον θάνατόν του»
(στιχ. 16 – 18).
Σχόλιο
στους στίχους αυτούς (16 – 18): Ας πλησιάσουμε, όμως, την σημερινή πραγματικότητα
της εκκλησιαστικής ζωής.
Πολλοί
ποιμένες – πνευματικοί έχουν υψώσει γήϊνα υψώματα, που εμποδίζουν τους πιστούς
ν’ ατενίσουν τον ουράνιο θόλο της Ορθόδοξης διαχρονικής εκκλησίας. Ανέχονται
π.χ. τις στρεβλώσεις του ορθού δόγματος της Εκκλησίας, όπως έγινε στην
ψευδοσύνοδο της Κρήτης, κάτω από την πίεση (φόβο) της Εκκλησιαστικής
διοικήσεως.
Λειτουργούν
στο σχήμα και στη διαδικασία στερέωσης του οικουμενισμού μέσα στην εκκλησία, μη
διαφωτίζοντες (ανάλογα) τους πιστούς.
Μπροστά
στο κριτήριο του Θεού (θάνατος), στον υπερβατικό αυτό χώρο που θα βιώσουμε
ευθύς μετά τον θάνατό μας, ο Χριστός θα ζητήσει ευθύνες από τους πνευματικούς
που άφησαν τα παιδιά τους στη πλάνη – αίρεση του οικουμενισμού. Θα ζητήσει,
όμως, και ευθύνες από τους πιστούς εκείνους, που δεν κράτησαν την Ομολογία της
ορθής πίστεως, όπως αυτή αποτυπώνεται στο Ευαγγέλιο, στα Πατερικά κείμενα και
στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, που σήμερα παραβιάζονται σωρηδόν, κατάφωρα.
Ερμηνεία (συνέχεια) στιχ. 19:
«Εάν
όμως συ εντόνως ομιλήσης προς τον παράνομον και τον προτρέψης επιμόνως να
παραιτηθή από τας παρανομίας του και γενικώς από τους αμαρτωλούς τρόπους της
ζωής του, ο δε παράνομος παραμείνει αμετανόητος εις την αμαρτωλήν του
κατάστασιν, θα αποθάνη∙ συ όμως θα γλυτώσης των ζωήν σου∙ δεν θα τιμωρηθής,
διότι έκαμες το καθήκον σου».
Σχόλιο
στο στίχο 19: Βολεύουν πολλούς κληρικούς τα πρακτικοκοινωνικά έργα, όπως κτίσιμο
πνευματικών κέντρων ή ανακαινίσεις εκκλησιαστικών κτιρίων, στο πρότυπο (για
παράδειγμα) της Βασιλειάδας του Μ. Βασιλείου. Ο Μέγας Βασίλειο όμως, ως
ποιμένας στηλίτευε έντονα τις εκτροπές του ποιμνίου και δεν είχε εκκλησιαστική
κοινωνία με τους αιρετικούς.
Σήμερα,
εντός των Ι. Ναών, μνημονεύονται οι αιρετικοί Πατριάρχες – Επίσκοποι και το
προσευχητικό – λειτουργικό ήθος αλλοιώνεται από την άσεμνη ενδυμασία (ανδρών
και γυναικών). Οι ιερείς εγκατέλειψαν τον έλεγχο, παρ’ όλη την κοσμική
πολυμάθειά τους, που εξαντλήθηκε στις Μάσκες. Αξίζει δε να διαβάσει κανείς το
προφητικό βιβλίο του π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο οικουμενισμός χωρίς μάσκα».
Όσοι ιερείς (ολίγοι) ή πιστοί διαμαρτύρονται, χαρακτηρίζονται (ευθύς) ως
«ανυπάκουοι», «σχισματικοί» ή «εκτός Εκκλησίας».
Να
υπογραμμίσουμε δε, ότι καμμία συλλογική διαμαρτυρία των κληρικών δεν έλαβε χώρα
έναντι της «Σoδoμοποίησης» της Ελλάδος.
Στιχ.
20 (Ερμηνεία): «Εάν δε και ευρεθή κάποιος δίκαιος άνθρωπος και εγκαταλείψη την ενάρετη
ζωή του, εκτραπή δε εις παραπτώματα θα παραχωρήσω να πέση αυτός εις ταλαιπωρίας
και θλίψεις. Ακόμη δε και να αποθάνη. Εάν δε συ εν τω μεταξύ δεν συστήσης εις
αυτόν να απομακρυνθή από τον δρόμο της αμαρτίας, θα αποθάνη αυτός εξ αιτίας των
αμαρτιών του και δεν θα ληφθούν καθόλου υπ’ όψιν αι προηγούμεναι καλαί αυτού
πράξεις. Την ευθύνη όμως δια τον θάνατον του εκτραπέντος αυτού δικαίου θα τη ζητήσω
εγώ από σε».
Σχόλιο
στο στίχο 20:
Είναι
προφανές, ότι ο Θεός θέλει πνευματικούς ποιμένες όχι συμβιβασμένους με την
παρούσα κατάσταση, χωρίς διάθεση για πνευματική αντίδραση, διότι έτσι
υποβαθμίζονται και οι όντως ενάρετοι.
Εγκυρότητα
ποιμένος, ως συνείδηση του στίχ. 20, ήτο (για παράδειγμα) ο π. Αυγουστίνος
Καντιώτης.
Περαίνοντας
την μικρή εργασία μας, να τονίσουμε ότι ο λόγος του Θεού (Αγ. Γραφή) και η
ορθόδοξη βίωσή της, ελκύει τη χάρι του Θεού και διασώζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η
παραβίαση – ανυπακοή των εντολών του Θεού, έχει πολύμορφες επιπτώσεις στη
συνείδηση, στο σώμα, στο φυσικό περιβάλλον.
Αυτή
δημιουργεί και την εξωστρέφεια του σύγχρονου βίου, τις ατομικές συναισθηματικές
αρρώστιες, τις κοινωνικές αναταραχές και τους πολέμους.
«Κύριος
ποιμένει με και ουδέν με υστερήσει, εις τόπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν»
(Ψαλμ. 22, 1 – 2).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
