ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, Η διδασκαλία του αγίου Δανιήλ αποτελεί μάθημα Ορθοδοξίας (ΜΕΡΟΣ Β΄)

 

«Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης (1846-1929)»

(Μία διαχρονική «Φωνή εξ Αγίου Όρους» κατά του οικουμενισμού)

ΜΕΡΟΣ Β΄

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου του 1929, όταν ο Ουρανός υποδέχθηκε την άγια ψυχή του Οσίου Δανιήλ του Κατουνακιώτη.

Σε συλλυπητήρια Επιστολή της Ιεράς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, διαβάζουμε:

«…Θα έπρεπε να ζη ακόμη… Ο μακαρίτης ήτο ο καυτήρ παντός καινοτομούντος και μέγας παράγων της Αγιορειτικής Πολιτείας, καταρδεύσας δια των συγγραμμάτων του πάσαν Ορθόδοξον ψυχήν και πάσαν κυμαινομένην καρδίαν».

Στο προηγούμενο άρθρο μας (ΜΕΡΟΣ Α΄) επικεντρώσαμε την προσοχή μας, σε θεμελιώδη αναφορά, σε ορισμένες ενότητες του προφητικού πονήματός του «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».

Δοξάζοντας τον Θεό θαυμάζουμε τον Όσιο Δανιήλ, για την προφητική και πανοραμική κατόπτευση που πραγματοποίησε στις προθέσεις της μελλοντικής (γι’ αυτόν) «συνόδου» στην Κρήτη, η οποία «σύνοδος», ως προσεχής, είχε απλά ανακοινωθεί με θεματολογικές νύξεις σε «Διάγγελμα του Πατριαρχείου», χωρίς τόπον σύγκλισης.

Συνεχίζουμε, με την παρουσίαση (περιληπτική) και των υπολοίπων ενοτήτων της πραγματείας του «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».

Ε) Η ΝΗΣΤΕΙΑ

«Άπαντα τα περί του χρόνου λατρείας, αργίας Κυριακής, και άλλων ημερών, περί νηστείας και διαρκείας αυτής προβαλλόμενα προς αναθεώρησιν και μεταρρύθμισιν αποβλέπουσιν, ως τα πράγματα στεντορείως κηρύττουσι, τούτο μεν όπως ακολουθήσωμεν την πλατείαν και αντευαγγελικήν οδόν, παρά την διαγόρευσιν του Ιερού Ευαγγελίου, χάριν των ραθύμων και ψυχικών ανθρώπων, τούτο δε όπως φαιδρύνωμεν τας όψεις και προσδοκίας των αιρετιζόντων, δια να εγκαυχώνται, ότι ημείς πλησιάζωμεν προς αυτούς» (Σελ. 23).

Στη συνέχεια αναφέρεται στις ρίζες της Νηστείας, η οποία άνθισε στη ζωή της Εκκλησίας. Τονίζει ο Ι. Πατήρ:

α) «Το ότι η Νηστεία ενομοθετήθη παρά Θεού και είναι το κυρίως συστατικόν, δι’ ου κατορθούται η προσευχή και εξασκείται ο σώφρων και παρθενικός βίος, απέδειξαν αυτά τα πράγματα δια της αναδείξεως τοσούτων Αγίων Ανδρών, τόσον εκ της Παλαιάς, όσον και της νέας Διαθήκης» (Σελ. 24).

β) «Η μελετωμένη αναθεώρησις θα φέρη ουχί διόρθωσιν, αλλ’ ανατροπήν Αποστολικών και Συνοδικών διατάξεων» (Σελ. 25).

γ) «Εάν αι νηστείαι, αι προσευχαί, αι αγρυπνίαι και αι διορισθείσαι της Εκκλησίας ακολουθίαι και λοιπαί ιεραί τελεταί ήσαν μόνον τύποι απλοί και νομοθεσίαι ασήμαντοι και ουχί συστατικά της στενής και τεθλιμμένης οδού, διατί άπασα η χορεία των της Εκκλησίας Αγίων Πατέρων αυτά ταύτα ενστερνίσθη και άχρι τέλους εφύλαξεν;» (Σελ. 27).

ΣΤ) ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ

Σήμερα, στο πλήρωμα υπάρχει απογοήτευση – σκεπτικισμός για την (συνολική) παθητική στασιμότητα των Μοναχών έναντι της Παναιρέσεως του οικουμενισμού. Ας μην ξεχνάμε, ότι στις πνευματικές ζυμώσεις που επιχειρούσαν οι αιρετικοί στην ιστορία, οι Μοναχοί υψώθηκαν ως αντιστασιακές κορυφές έναντι των αιρέσεων, με θυσίες και διωγμούς.

Γι’ αυτό και ο όσιος Δανιήλ προβάλλει τον Μοναχισμό, ως συγκριτική διερεύνηση της ζωής τους και της μορφής του. Τονίζει, σχετικά:

α) «Η σωτήριος δράσις του Μοναχικού πολιτεύματος, ερηρεισμένη (=στηριζομένη) ούσα επί τη βάσει των Ιερών Κανόνων και θεσμών της Εκκλησίας, ανέδειξεν απείρους αγίους και θεοεικέλλους (=θεωμένους) άνδρας, οίτινες δια των υπερφυών αυτών αγώνων και θεοφιλών ασκήσεων έστησαν τρόπαιον ου μόνον κατά των παθών και της αμαρτίας, αλλά και κατά τοσούτων αιρέσεων και εγένοντο παντοδαποί ευεργέται προς τε την Εκκλησίαν, δια των αθανάτων αυτών συγγραμμάτων, και προς άπαν το Χριστεπώνυμον πλήρωμα, όπερ δεν επιδέχεται της ελαχίστης αναθεωρήσεως» (Σελ. 29).

Ζ) Η ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ

Φανέρωση της κατεδαφιστικής μανίας του οικουμενι(στι)κού αναθεωρητισμού είχαμε και στις εισηγήσεις των Πατριαρχικών αναθεωρητών, για αλλαγή της περιβολής του Ι. Κλήρου, ν’ απαρνηθούν δηλ. οι ιερείς την καθιερωμένη παραδοσιακή μορφή.

Ο Όσιος Δανιήλ, έγραψε: «όσον δε περί της περιβολής του Κλήρου εντός και εκτός της Εκκλησίας, όπερ και τούτο προβάλλεται προς αναθεώρησιν, εις ουδέν άλλον αφορά, αλλ’ όπως ο σεβάσμιος και Ιερός Κλήρος ημών, κατά μίμησιν των Ευρωπαίων, αποβάλη το ιεροπρεπές ράσον και φορέση τα στενά. Διατί; διότι έτσι το θέλουν οι επιστήμονες Ευρωπαίοι» (Σελ. 32).

1^ο Σχόλιο: Σε υπόμνημά του (το 1970) ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος και στο κεφ. Γ΄, με τίτλο: «Η αποβολή του πενθίμου τετιμημένου ράσου, κόμης, και γενείων, καθιστά τους ιερωμένους γυναικοπροσώπους, αναξίους της Ιερωσύνης», έγραψε μεταξύ άλλων:

«Ο από Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) εκάλεσεν Ιερατικόν συνέδριον… προσήλθον άπαντες σχεδόν προθύμως οι ιερείς των Αθηνών… Τι τους συνεβούλευσεν; Ακούσατε να φρίξετε και να κλαύσετε. Εις την Ευρώπην όλοι οι κληρικοί είναι ξυρισμένοι, κουρεμένοι και χωρίς ράσα και πρέπει και ημείς να τους μιμηθώμεν ινα μη φανώμεν ασυγχρόνιστοι, απολίτιστοι. Τότε όλοι σχεδόν οι Ιερείς, εν ενί στόματι, με θάρρος και παρρησίαν τω είπον: «Ημείς, Μακαριώτατε, είμεθα Έλληνες Ορθόδοξοι, ουδέποτε θα γίνωμεν αιρετικοί, διαμαρτυρόμενοι ή παπικοί» (Σελ. 36).

Η) Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Έγκαιρα ο Ι. Πατήρ αντιλήφθηκε, ότι η ημερολογιακή – εορτολογική μεταρρύθμιση και ο οικουμενισμός συνδέθηκαν και ταυτίστηκαν. Έγραψε, σχετικά:

α) «Μήπως οι Αγγλικανοί, οι επιθυμούντες την ένωσιν αυτών μεθ’ ημών, παραδέχθησαν όλα τα άλλα και εζήτησαν πληροφορίας και περί του Ημερολογίου, ποίον είναι το ορθότερον;» (Σελ. 35).

β) «Οι θεοφόροι Πατέρες, πάντες εμπνευσθέντες υπό του Αγίου Πνεύματος, παρέβλεψαν εν γνώσει το ζήτημα της διορθώσεως της Ισημερίας ως αζήμιον, για να διατηρήσωσι την ουσίαν, και ίνα μη προσκρούσωσιν εις τας Διαταγάς των Αγίων Αποστόλων. Και ούτω εθέσπισαν το εφ’ ημίν Πασχαλιολόγιον, όπερ εξακολουθεί φυλάττουσα η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία… Όθεν η πρότασις αύτη περί Αναθεωρήσεως ουδέν άλλο σημαίνει, ειμή την ανατροπήν της αποφάσεως της Πρώτης Ιεράς Συνόδου» (Σελ. 35).

Θ) ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Αλλ’ όμως υποβάλλωμεν μετά πολλής ταπεινώσεως και ευλαβείας, εκείνας τας κρίσεις τας οποίας προβάλλουσιν αυτοί οι της Εκκλησίας θείοι Πατέρες και όσα θα συμβώσιν εν περιπτώσει συγκλίσεως της τοιαύτης Ιεράς Συνόδου…» (Σελ. 37).

2^ο Σχόλιο: Όσοι, σήμερα, ευρισκώμεθα «απέναντι» στους οικουμενιστές επισκόπους, αυτό δεν προέρχεται «εξ οικείας αντιλήψεως και εγωιστικής τάσεως», όπως τονίζει και ο όσιος Δανιήλ. Είμεθα απέναντι στην Αϊρεση και όχι στα πρόσωπα καθ’ εαυτά. Επιχειρούμε να αναδείξουμε τους Ορθοδόξους Ομολογιακούς άξονες που προσδίδουν στους πράγματι Ορθοδόξους την ειδοποιό τους ενότητα.

3^ο Σχόλιο: Η μελέτη της πραγματείας του Οσίου Δανιήλ καταργεί (στους καλοπροαίρετους) την αιώρηση μεταξύ Ορθοδοξίας και οικουμενισμού, στερεώνοντας αυτούς στην στερεά βάση της Ορθοδοξίας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ