ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
Ὁ Μητροπολίτης Περιστεριοῦ σέ ἕνα «ρεσιτάλ διαποίμανσης» μέ τεχνητή δυσφήμιση τοῦ ποιμνίου του, σέ δημόσιο λόγο, ἀποδεικνύει τήν ἄρρωστη ἐκκλησιολογία πού ἔχει ἐνστερνιστεῖ, προσθέτοντας ἀκόμα μιά κακοδοξία στό παλμαρέ του.
Χωρίς ἴχνος μετανοίας ὕστερα ἀπό τήν Συνοδική ἀναίρεση τῆς αὐθαιρέτου ἀποβολῆς τοῦ Ἐσταυρωμένου καί τῆς συνοδεύουσας κακοδοξίας -πού δυστυχῶς κήρυξε γυμνή τῆ κεφαλῆ- χωρίς στάλα εἰλικρινοῦς πατρικοῦ ἐνδιαφέροντος καί πνεύματος καταλλαγῆς, ἔχοντας ἀστοχήσει τόσο σέ θεολογικό ὅσο καί σέ ἠθικό ἐπίπεδο δύο χρόνια τώρα, συνεχίζει τήν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νά «βαφτίσει» καί νά ἀμαυρώσει τόν ἔντιμο, ἔμπονο καί δικαιωμένο, πλέον, ἀγῶνα τῶν πιστῶν τῆς Μητρόπολης μέ κάθε εὔπεπτο γιά τά ἐκκοσμικευμενα ὦτα χαρακτηρισμό.
Λοιδορίες ὅπως «φονταμενταλιστές», «χαμηλοῦ ἐπιπέδου λαός», «νᾶνοι» ἐκτοξεύονται ξανά καί ξανά ἐγγράφως καί προφορικῶς ἀπό τόν ἐπίσκοπο στό ποίμνιο πού τοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, μόνο καί μόνο ἐπειδή διαμαρτύρεται σ’ αὐτόν γιά τήν βλάσφημη κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί λειτουργικῆς, ἐνῶ τοῦ ζητάει πλέον, ἀφοῦ δέν ἀφουγκράστηκε ποτέ τήν φωνή του, νά τηρήσει τουλάχιστον τήν «Συνοδική ὑπακοή» τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὑποσχέθηκε -ὅπως ἀποδεικνύεται, ψευδῶς- ἐνώπιον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κατά τήν χειροτονία του καί νά συμμορφωθεῖ μέ τήν Συνοδική Ἐγκύκλιο 3095/20.03.2025, «Περί τῆς τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου».
Στόν χειροτονητήριο λόγο του (17/10/2021), ὁ μητροπολίτης Περιστερίου δήλωνε: «Σέ ὅλους Σᾶς, Μακαριώτατε, στό Ἱερό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλώνω Συνοδική ὑπακοή, ἡ ὁποία συνεπάγεται ὑπέρβαση τοῦ ὅποιου προσωπικοῦ μου προτάγματος καί ἔνταξή του στήν συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον «Ἐκκλησία συνόδου ὄνομα», καθώς καί στήν τελική συνοδική βούληση τοῦ Ἱεροῦ Σώματος». Ὡς φαίνεται τελικά, τό «προσωπικό πρόταγμα» τοῦ ἐπισκόπου εἶναι γιά κεῖνον ἀνυπέρβλητο καί δέν μπορεῖ νά ἐνταχθεῖ σέ καμμία «συνοδικότητα» τῆς Ἐκκλησίας.
Σέ αὐτή τήν συνάφεια ὁ κ.Γρηγόριος συνέδεσε τήν συμπεριφορά τῶν πιστῶν μέ τόν μακαριστό ἐπίσκοπο π.Αὐγουστίνο Καντιώτη λέγοντας :
«Κάποιοι ὅμως ὅταν προσπαθοῦν νά γίνουν μιμητές -παρένθεση, τόν μιμητισμό ἐγώ τόν ἔζησα γιατί προέρχομαι ἀπό τήν Μητρόπολη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας καί ἐκεῖ ἦταν ὁ γέροντας ὁ μακαριστός ὁ Αὐγουστῖνος, ὁ ὁποῖος ἦταν αὐτός, πού μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔφτιαξε καί ὅλο αὐτό τό πρᾶγμα, τό ὁποῖο τό ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα ὡς Καντιωτισμό καί Φονταμενταλισμό– λοιπόν καί αὐτοί τόν ἔβλεπαν πού ἦταν μία χαρισματική προσωπικότητα καί προσπαθοῦσαν νά τόν μιμηθούν…Λοιπόν, αὐτοί γελοιοποιοῦνται ἀκριβῶς γιατί προσπαθοῦν νά γίνονται μιμητές χαρισμάτων πού δέν ἔχουν».
Ὅλοι ξέρουμε τήν θέση πού κατέχει ὁ π.Αυγουστίνος στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καί ἄν ξεκινήσουμε νά γράφουμε γι’ αὐτόν δέν ξέρουμε τί χρόνος καί χῶρος θά χρειαστεῖ. Ἕνα εἶναι σίγουρο∙ ὅτι ἡ παραπάνω διατύπωση, ἐπιεικῶς, εἶναι ἀτυχής καί κατά τήν ταπεινή μας γνώμη προσβλητική πρός τόν ἀληθῆ τοῦ Θεοῦ ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο. Τό παραπάνω τό συνδύασε μέ σχόλιο γιά τούς πιστούς οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νά μιμηθοῦν χαρίσματα πού δέν ἔχουν.
Βέβαια ὁ θεῖος Παῦλος καί οἱ ἅγιοι Πατέρες παροτρύνουν τόν κάθε χριστιανό νά μιμεῖται τούς Ἁγίους πού μέ τή σειρά τούς μιμοῦνται τόν Χριστό. Ὁ Μητρ. Περιστερίου καί αὐτό τό ἀνατρέπει, καθώς τόν βολεύει, γιά νά σπιλώσει τούς πιστούς καταφέρνοντας τό ἀντίθετο, δηλαδή νά τούς τιμᾶ, ὀνομάζοντας τούς «Καντιωτικούς». Οἱ πιστοί εἶναι Καντιωτικοί καθώς εἶναι Παλαμικοί, Στουδιτικοί καί γενικότερα ὡς ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, πορεύονται πίσω ἀπό τήν σειρά τῶν Ἁγίων Πατέρων πού καταλήγει στούς Ἀποστόλους καί στόν Χριστό.
Ὁ Σεβασμιώτατος μέ τίς κακοδοξίες πού κηρύττει δέν μιμεῖται καί δέν ὁμοιάζει κάποιου ἁγίου. Ἀντιθέτως, ἄν κάποιος χρησιμοποιοῦσε τήν προσφιλῆ του μέθοδο τῆς ταμπελοποίησης θά τόν χαρακτήριζε ὡς «Ζηζιουλικό».
Συνεχίζοντας λέγει: «Καί παρατηρῶ καί κάτι ἄλλο ἐδῶ στό Περιστέρι -καί εἶναι τό ἀντίστοιχο μέ αὐτό πού ζεῖτε κι’ ἐσεῖς (σ.σ. ἀπευθύνεται στόν ἡγούμενο τῆς νέας Ἐσφιγμένου) μέ κάποιους περίεργους ἐκεῖ πάνω- εἶναι ὅτι ὅταν τό ἐπίπεδο ἑνός λαοῦ εἶναι χαμηλό, σ’αυτό τό χαμηλό ἐπίπεδο ἀναδεικνύονται καί τέτοιου εἴδους φαινόμενα. Ὑπάρχει μιά ὡραία παροιμία, μιά ὡραία ἔκφραση, δέν ξέρω ποιός συγγραφέας τήν εἶπε, ὁ ὁποῖος λέει “ὅταν ὁ ἥλιος τοῦ πολιτισμοῦ λάμπει χαμηλά στόν ὁρίζοντα, ἀκόμα καί οἱ νᾶνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές”. Ὅταν αὐτοί οἱ νᾶνοι σήμερα προσπαθοῦν νά διαφεντεύουν στήν Ἐκκλησία, εἶναι καθαρά μιμητές χωρίς νά ἔχουν ἕνα ἀντίστοιχο χάρισμα, σάν αὐτό πού μοιράζει τό Ἅγιο Πνεῦμα».
Ἐάν ὁ Μητροπολίτης παρομοιάζει τόν πιστό λαό μέ νάνους, δημιουργεῖται εὔλογα ἡ ἀπορία μέ τί θά παρομοίαζε τούς δώδεκα Συνοδικούς Ἐπισκόπους τῆς Δ.Ι.Σ., πού ὁμόφωνα ἔβγαλαν ἀπόφαση δικαιώνοντας τούς «νάνους», ἀλλά καί τούς ὑπόλοιπους Μητροπολῖτες πού ἤδη ἐφαρμόζουν τήν Ἐγκύκλιο (ἀρ.3095).
Παραπέμπουμε τόν Σεβ.Περιστερίου πρός προβληματισμό, στήν γνωστή διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τοῦ Δαυίδ μέ τόν Γολιάθ γιά νά δεῖ ὅτι οἱ «νᾶνοι» ἅμα ἔχουν τόν Θεό βοηθό, σωριάζουν τούς «γίγαντες» στό ἔδαφος.
Ἄκαρπες λοιπόν οἱ συνεχεῖς προσπάθειες ἀπομείωσης τῆς προσωπικότητας τῶν πιστῶν (μέ σύγχρονους ὄρους τῆς δολοφονίας χαρακτήρων), πού γιά πάνω ἀπό μισό αἰῶνα εἶναι καταξιωμένα μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.
Παρά τήν ἀναφορά του στά χαρίσματα πού δίδει τό Ἅγ.Πνεῦμα, τό ὁποῖο μάλιστα ὅπως λέει «δέν δίνει λογαριασμό», στήν πράξη ὁ ἴδιος δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθεῖ πώς ἀπό τόν «χαμηλοῦ ἐπιπέδου» πιστό λαό βρῆκε τήν σθεναρή ἀντίσταση σέ ὅσα κακόδοξα καί ἀλλότρια προσπαθεῖ νά περάσει ἐδῶ καί 2,5 χρόνια. Δέν μπορεῖ ὁ ἴδιος νά ἀντιληφθεῖ ὅτι λειτούργησε ἡ δογματική συνείδησή του καί προσπαθεῖ ἀνεπιτυχῶς νά συνδέσει τήν δράση του λαοῦ μέ σάητ, ἐφημερίδες, ἀδελφότητες, καθηγητές, ἐχθρικά κράτη κλπ. Ὁ λογισμός του πάει εὐκολότερα σέ σενάρια φαντασίας παρά σέ αὐτό πού διακηρύσσει ὅτι πιστεύει, «τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Βέβαια γιά τό ἀκριβοδίκαιο τοῦ πράγματος∙ ὁ Θεός άξίωσε πολλούς ἀνάμεσα στόν ἀγωνιζόμενο λαό νά ἀποκτήσουν ἀκαδημαϊκή καί ἐπιστημονική γνώση, γεγονός πού ἀποτυπώνεται τόσο στά κείμενα πού ἔχουν παραχθεί ὅλο αὐτό τόν καιρό ὅσο καί στούς δημόσιους διαλόγους πού ἔχουν πραγματοποιηθεῖ.
Ἡ χρονική στιγμή πού γίνεται αὐτή ἡ δημόσια «ἐπίθεση» εἶναι ἄκαιρη ἐκτός ἀπό ἄκυρη. Ἡ Ἱ.Σύνοδος ἔχει βγάλει ἀπόφαση κατά τῶν ὅσων κακοδόξων ἰσχυρίζεται περί Ἐσταυρωμένου, οἱ συνεπίσκοποί του τόν «οἰκονόμησαν» καί δέν προσωποποίησαν τήν ἀπόφαση, συμμορφώνονται ὅλες οἱ Μητροπόλεις ἐκτός αὐτῆς πού δημιούργησε τό θέμα (Ι.Μ.Περιστερίου), ὁ ἴδιος περιφρονεῖ ἕνα μήνα τή Σύνοδο καί τόν πιστό λαό, οἱ ἱερεῖς του συνεχίζουν τίς ἀπαράδεκτες συμπεριφορές καί διδασκαλίες καί τώρα βγαίνει μέ περίσσιο θράσος νά ἀποδώσει χαρακτηρισμούς στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πού τοῦ ἀνατέθηκε νά διακονήσει.
Κύρια χαρακτηριστικά τοῦ φονταμενταλισμοῦ, πού ἐπιχειρεῖ ἐπιμόνως διά τῆς ἐπαναλήψεως νά προσάψει στούς πιστούς, εἶναι ἡ λεκτική καί σωματική βία.
Δυστυχῶς, τό ποίμνιο τοῦ Περιστερίου εἶναι αὐτό πού ἔχει υποστεῖ ὅλο αὐτό τό διάστημα ποικιλοτρόπως βία (bulling κατά τό κοινῶς λεγόμενο). Σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι ἡ ὁμιλία τῆς 14ης Μαΐου 2023, ἡ ὁποία διασώζεται σέ βίντεο πού καταγράφει τήν συμπεριφορά τῶν ἱερέων καί κάποιων «αὐλικῶν» πρός τούς πιστούς πού ἀντέτασσαν ἐπιχειρήματα. Ἀντίστοιχες συμπεριφορές συναντᾶνε οἱ πιστοί, ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν ἱερέων, ὅταν ὁμιλοῦν κατ’ ἰδίαν στίς ἐνορίες. Τό λυπηρότερο ὅλων εἶναι ὅτι ἔχουμε καί περιπτώσεις ὅπου ἱερεῖς ἄσκησαν σωματική βία σέ ἀντιδρῶντες πιστούς.
Ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική ἱστορία ὅλα τά παραπάνω μᾶς θυμίζουν τίς συμπεριφορές τόν Εἰκονομάχων.
Παρατηρεῖται δηλαδή τό ψυχολογικό φαινόμενο τῆς «προβολῆς», ὅπου ὅσα κάνει ὁ Μητροπολίτης καί πολλοί ἀπό τούς ἱερεῖς, τά προβάλλει στούς πιστούς καί προτρέχει νά τούς χαρακτηρίσει ἀναλόγως, ὥστε ψυχολογικῶ τῷ τρόπω νά μεταθέσει τήν εὐθύνη τῆς ὅλης ἀναταραχῆς ἀπό τόν ἴδιο πού τήν ξεκίνησε καί τούς ἱερεῖς πού τήν συντηροῦν, στόν λαό πού ἀντέδρασε.
Νά σημειώσουμε ὅτι εἶναι ἀπορίας ἄξιο τό πώς ἐδῶ καί δυόμιση ἔτη ὅλα αὐτά τά τεχνάσματα, οἱ μεθοδεύσεις, οἱ διαβολές καί τά ψεύδη βρίσκουν εὐήκοα ὦτα καί θετική ἀνταπόκριση ἀπό τούς «ὑπνωτισμένους» θά λέγαμε «ὑποτακτικούς» ἱερεῖς του. Ἀναρωτιόμαστε ἄν ἔχουν ἔστω τήν στοιχειώδη θεολογική κρίση νά καταλάβουν καί νά ξεχωρίσουν τόν πατερικό λόγο ἀπό τόν αἱρετικό, τήν ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη, τό ἠθικό ἀπό τό ἀνήθικο. Ἀκόμα ὅμως καί ἄν στεροῦνται θεολογικῆς καταρτίσεως, αὐτό πού τουλάχιστον θά ἔπρεπε νά τούς προβληματίζει, ὄχι ὡς ἱερεῖς ἀλλά καί ὡς ἁπλούς χριστιανούς, εἶναι τό κατά πόσο ἔχουν ἔστω καί τό ἐλάχιστο αἴσθημα δικαιοσύνης, ἄνευ τοῦ ὁποίου κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο δέν μποροῦν νά ἐλπίζουν σέ Σωτηρία, καθώς «ἄδικοι Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Κορ.Α’ 6:9). Ἀπορεῖ κάνεις πώς μία Συνοδική Ἀπόφαση ἡ ὁποία ἐκφράζει τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, τούς ἀφήνει ἀδιάφορους καί τούς φέρνει σέ τραγική ἀπομόνωση ἀπό τήν ὑπόλοιπη Ἐκκλησία, θυσιάζοντας τήν σχέση τους μέ τόν κύριο ὄγκο τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τόν λαό τοῦ Θεοῦ.
Καθώς πλησιάζουμε στό ἀποκορύφωμα τῆς ἁγίας αὐτῆς περιόδου, τήν κατανυκτική Μεγάλη Ἑβδομάδα, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἀναδεικνύει τά Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου ὡς «φῶτα σωστικά» στόν κόσμο, καλούμαστε – κλῆρος καί λαός – νά Τόν προϋπαντήσουμε «ἐν μιά καρδία καί ψυχή», νά συμπορευθοῦμε μαζί Του, νά συσταυρωθοῦμε καί νά νεκρωθοῦμε δι’ Αὐτόν πού «ἔρχεται Σταυρόν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καί μάστιγας» γιά τή σωτηρία ὅλων μας. Μέσα σέ αὐτό τό ἱερό κλῖμα μετανοίας καί συντριβῆς, ὁ πιστός λαός ἐκφράζει τήν ἐλπίδα ὅτι ἔστω καί τώρα θά ἐπικρατήσει τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπακοῆς στή Συνοδική κρίση· ὅτι οἱ ἱερεῖς πού μέ ἔνοχη ὑπακοή ἀπέβαλαν τήν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τό Ἅγιο Βῆμα, θά ἀποδώσουν ἐπιτέλους τήν πρέπουσα τιμή καί δόξα στόν Χριστό, λαμβάνοντάς Τον τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἀπό τήν θέση Του πίσω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα καί ἐξερχόμενοι νά Τόν τοποθετήσουν εἰς προσκύνησιν, ὅπως προβλέπει ἡ λειτουργική τάξη καί ἡ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας. Παράλληλα, προσδοκᾶται πώς θά ἐπιδείξουν εἰλικρινῆ διάθεση συνδιαλλαγῆς καί συμφιλίωσης μέ τούς πιστούς ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πληγωθεῖ βαθιά ἀπό τήν χωρίς ἀγάπη στάση τους, ὥστε καί Ἐκεῖνος νά δώσει τήν συγχώρεση πού θά ζητήσουν ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Ἡ Ἐκκλησία, ἄλλωστε, εἶναι κατεξοχήν χῶρος μαρτυρίας, συνδιαλλαγῆς καί θεραπείας· καί ἡ φωνή τῶν πιστῶν, πού ὑψώνεται μέσα ἀπό πόνο, θυσιαστική ἀγάπη καί πίστη, δέν εἶναι μιά ἀντιδραστική ρητορική, ἀλλά ἡ ἔκφραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος, τήν ὁποία οὐδείς ποιμένας δικαιοῦται νά περιφρονεῖ ἤ νά στιγματίζει. Ἄς εὐχηθοῦμε, λοιπόν, ἡ ἐπάξια προσκύνηση τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως νά φέρει ὄχι μόνο τήν προσωπική μετάνοια, ἀλλά καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Καλή Ἀνάσταση !
