Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Απόστολου Κ. Σαραντίδη, Αντί ευχών



Απόστολου ΚΣαραντίδη

Δοκίμιο σύντομης σπονδυλωτής αντισυμβατικής προσέγγισης του Δωδεκαήμερου


ΑΝΤΙ ΕΥΧΩΝ


1.     Αλλοτρίωση
Η βίαια και επιτυχής προσπάθεια αιώνων εισαγωγής ιδεολογίαςαλλοτρίωσε και θρησκειοποίησε την εκκλησιαστική αλήθειαμα ποτέ δεν κατάφερε να κατακερματίσει τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία διότι εκ φύσεώς Της «και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Αυτό που στην πραγματικότητα πέτυχανήταν ο κακοήθης νεοπλασματικός πολλαπλασιασμός αντορθόδοξων αιρετικών «εθνοφυλετικών» παρασυναγωγών στο όνομα ενός αλλοιωμένου και ως εκ τούτου ανύπαρκτου Χριστού που δεν σώζει από την πτώσηκατά κανόνα υποταγμένων στις σκοπιμότητες του κρατικού εθνικισμού. Κλειδί στην κατανόηση, η πτώση.
2.    Ελληνισμός
Στους αρχαίους Έλληνες η θρησκεία υπηρετούσε περισσότερο τη μεταφυσική τους αναζήτηση και  σχεδόν καθόλου την ατομοκεντρική ψυχολογική ανάγκηΣτη «σπουδή» του τρόπου της αλήθειας σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντασυναντώνται ο Ελληνισμός με τον Χριστιανισμό έτσι ώστε Ορθοδοξία και Ελληνισμός να είναι πλέον εδώ και αιώνες έννοιες ταυτόσημες
3.    Ολιστική παραφροσύνη
διαφαινόμενη ένδειξη είναι πάντως και στοιχειώδης λογική παραδοχήΗ θρησκεία ως ατομοκεντρικό δογματικό πρότυπο δεν γεννά πολιτισμόΠολιτισμό γεννά η αποτυχημένη μετά από την πτώσηαναζήτηση νοήματος αιτίας και σκοπούτης ύπαρξης και συνύπαρξης. H «μεταφυσική»  δίψα αναζητά μεν τη μέθη της γνώσηςχαρίζεται όμως τελικά στη σχέση της  με την ελευθερία από το «Εγώ»Στη γλώσσα της κοινής μας συνεννόησης, «Θεός» σημαίνει και ότι ηύπαρξη των όντων και η λογικότητα του ανθρώπου δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι προϊόντα τυφλής αναγκαιότηταςΟύτε η ύπαρξη και αλήθεια Του να δημιουργείται από την ομαδική σκέψη των κτισμάτων Τουωσάν να δημιουργείται έτσι διά του χρόνου θεία ουσία κατανεμημένη εις τα μέλη τουείδωλο δηλαδή εξαμβλωτικόκατά το κτιστό πρότυπο της ψηφίδας που για να σταθεί απαιτεί την αναγκαιότητα του έργου των άλλων σε ένα  συνειδητό πλαίσιο και ολότητα ανθρωπότητας, η έννοια της οποίας δήθεν ανέκαθεν πάντοτε προϋπήρχεΟλιστική σχολαστικιστική ανοησία της προσέγγισης του Θείου διά της νοημοσύνηςΣτην Ορθόδοξη μοναδική αλήθειαΤριάδα Ομοούσιος και Αχώριστος υποστατικών ακοινώνητων Προσώπων καθ’ όλα ίσων σε Μία αδιαίρετη ακατάληπτη ενότηταμε βασικό ενέργημα την ανιδιοτελή αγάπηόχι μεταξύ τους σαν δήθεν τρεις ανεξάρτητες θεότητες αλλά προς τον άνθρωπο και τα αόρατα κτίσματα.
4.    Θεάνθρωπος
Το αν ο Θεός έγινε άνθρωπος δεν είναι είδηση δημοσιογραφικήΥπάρχουν δεδομένα της πραγματικότητoς που δεν γνωστοποιούνται πάντοτε με πληροφόρηση ούτε με απλή συλλογιστική ανάλυσηΣτην περίπτωση της ελεύθερης  αυθυπαρξίαςη αγάπη δεν είναι συμπεριφορά που απλώς συνοδεύει την ύπαρξηΕίναι θεμελιακός τρόπος ύπαρξηςΤο άκτιστο αίτιό της «γεννά» αχρόνως τον Yιό  και   Λόγο ο οποίος ενανθωπίζεται μέσα στον χρόνο ως τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, «ασυγχύτωςατρέπτωςαδιαιρέτωςαχωρίστως γνωριζόμενος» και «εκπορεύει»  το Πνεύμα το ΆγιοΔεν είναι κάποια αόριστη θεότητα που το κάνει ελεύθερα αυθύπαρκτοΘα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η πατρότητα αλλά μεταξύ κτιστού και ακτίστου ουδεμία ομοιότης και αναλογία υπάρχει. H θεότητα υπ’ αυτήν την έννοια θα ήταν αναγκαστικός προκαθορισμόςΗ πατρότητα με την ανάλογη ανθρώπινη  κτιστή μεταφορά δομήςελεύθερη επιλογήΟ ελεύθερος Θεός δεν μπορεί παρά να προϋπάρχει στο Μυστήριο της Γεννήσεως από Παρθένο και να εισάγεται  στην ανθρώπινη Ιστορίακαί ως Θεάνθρωπος.
5.    Χριστούγεννα
Tα Χριστούγεννα είναι αναμφίβολα γιορτήΈκρηξη χαράς μέσα στους αιώνεςγια όσους στο βρέφος της Βηθλεέμ μπορούν να βλέπουν την ελευθερία του μανικού Θείου Έρωτα να γίνεται νόημα αιτίας και σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξηςΣτη φάτνη ψηλαφείται ο Θεός ελεύθεραΟ τριαδικός τρόπος να χαρίζεται και στον άνθρωπο το ποθητό ακρότατονα υπάρχει διότι ελεύθερα θέλει να συνεχίζει να υπάρχει αυτεξούσιος έξω από τον τάφο και τον χρόνοκαι να θέλει έτσι να υπάρχει επειδή ελεύθερα αγαπάειπρώτα τον δημιουργό του τον οποίον πλέον γνωρίζει και συναντά προσωπικά.
6.    Θρησκευτικό Δωδεκαήμερο
Για την κοινωνικά θρησκευτική προοπτικήτο Δωδεκαήμερο των  Χριστουγέννων είναι αφορμή ευφραντικών ψυχολογικών ηθικοδιδακτικής ωφελιμότητας καταστάσεων του ατόμου και όχι του ανθρώπουΣυναισθηματικός διάκοσμοςασμάτιαευχέςδώραγευστικές ηδονέςΌλα κουρασμένα από τον φόρτο της συνήθειαςΘρησκεία με αυτή της τη μορφή δεν κομίζει απαντήσεις για νόημα ζωής και θανάτουΜηρυκάζει στερεότυπα και a priori. Στους αντίποδεςη ΕκκλησίαΟ «βίος» του Θείουμια συναρπαστική διαδοχή σημείων υπαρκτικής ελευθερίας από τη νομοτέλεια της πτωτικής ανθρώπινης φύσεως τα οποία μαρτυρούν τον τρόπο της ελευθερίας.Την «κένωση» από την ιδιοτέλειαΤη ζωή ως αμετρία αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς.
7.     Χρόνος
Ο χρόνος είναι πρόσφορος «κλείνοντας» το σωτήριον ημερολογιακό έτος 2017 στην οριακή κατά κόσμον κοινωνική ολοκλήρωσή τουγια να περάσουν στο «μέλλον» διαχρονικές αναφορές σχετικά με την πορεία του χρόνουΗ «ροή του χρόνου» βιώνεται ως  διαδοχή γεγονότων.  Η συμπαντική φύση αλλά και ο βίος του ανθρώπουσπάνια «ενεργούνται» και πιο συχνά «γίγνονται». Προσπαθούν να γίνουν αντιληπτάόντα 
σε συνεχή μεταβολή.  Η  μεταβολή αυτή ψευδαισθητικά βιώνεται ως μετάβαση από 
ένα παλαιό «πρότερον» σε ένα μελλοντικό «ύστερον».
8.    Συνειδητότητα
Μόνο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη διαδοχή των γεγονότων ως «ροή του χρόνου» αλλά και τη συνειδητή ύπαρξη των όντωνΝοιάστηκε για παράδειγμαη αγελάδα για την ύπαρξη και τη μεταβολή του σύμπαντος κόσμου ή το δέντρο για την ύπαρξη του γειτονικού του  βράχουΤο ένα για το άλλο είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα και μόνον ο 
άνθρωπος έχει  συνείδηση χρόνου αλλά και της ύπαρξης και οντότητοςυποκειμενικάως αποτέλεσμα των στενών δυνατοτήτων των πέντε αισθήσεωνΤο μόνο που του 
απομένει είναι η έμφυτη αναζήτηση διά της Ιεράς Παραδόσεώς τουτου όντος υπαρκτού νοήματοςτης εν πράγμασι ουσίας.
9.    Αποκλειστικότητα
Η αντίληψη της πραγματικότητας με αίσθηση χρονικότητος είναι λοιπόν ανθρώπινηαποκλειστικότητα και Δωρεά και μόνο για αυτόν η μεταβολή και το γίγνεσθαι ανάγονται ερμηνευτικά σε διάβαση από αιτία σε σκοπόΓια τον άνθρωποη επιθυμία της 
ζωής μεταφράζεται σε αίτημα αγαπητικής σχέσηςΓι’ αυτό και το σημαίνον της ανταπόκρισης αναδύεται Μυστηριακά πάντοτε στο σημαινόμενο του τόπου του άλλου
που ορίζει την είσοδο στη σχέσηΔηλαδή στον κόσμο της γλώσσας και του συμβολισμού μακράν του φαντασιακούΣτη σπερματική εμφάνιση της λογικότητος και  στη γένεση του λογικού υποκειμένουΤελικός «ορισμός» του ανθρώπουη ελευθερία με 
την  προπτωτική του αποκατάστασημέσα από το δίλημμα του Λόγου και της 
αλογίας.
10.  Κρόνος
Τον παραστατικότερο «ορισμό» του χρόνου προσδίδει ο ελληνικός εναργής μύθος 
όπου ο Χρόνος είναι Κρόνος που γεννά παιδιά και τα τρώειΗ εικόνα αναπαράγει τη χρονική διαδοχή σαν πραγματικότητα προσωποποιημένη μεταβάλλοντας θεία και  
αδιάκοπα το παρόν σε παρελθόν και  την ύπαρξη σε ανυπαρξία με δυναμική ανάτασης και επαναφοράςΜέχρι την εμφάνιση στον αρχαίο κόσμο του Προμηθεϊκού σχήματος της ελληνικής ανταρσίας και της δωρεάς του φωτός ως εθελόθυτο ημιθεϊκό 
απαύγασμα αρχοντικής υπέρβασης του χρόνου σε ανύποπτο τόπο.
11.     Σήμερον
Για την Ορθόδοξη πρακτική αλλά και μαρτυρίαπαρελθόνπαρόν και μέλλονσε 
μιαν αδιάσπαστη ενότητα βιωματικού χαρακτήρα, όπου τα πάντα βρίσκονται να κινούνται σε ένα «αιώνιο παρόν», «νυν και αεί», πρόγευση Αθανασίαςμήνυμα Αναστάσιμο και Ελπιδοφόρο: «Η Παρθένος Σήμερον τον Υπερούσιον Τίκτει…», «Σήμερον της  Σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον…»κλπΕπομένως το «νυν» παραπέμπει απευθείας στο «αεί» ενώ το «παρόν» να εκλαμβάνεται μόνο ως νοητό όριοοριακή 
τομή ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον και χρονικά αδιάστατο,το οποίο παραμένει απρόσιτο εμπειρικά στον άνθρωποδίχως τη δυναμική και διαλεκτική προσέγγιση του χρόνου και του τόπου.
12.     Νόημα
Σημείο αναφοράς και λειτουργικό εναπόθεμα διαμέσου των γενεώνη ιστορική μνήμηΤο παράδοξο όμως αλλ’ ίσως και οξύμωρον βρίσκεται στη δυναμική η οποία  ενυπάρχει στο ανθρώπινο στοιχείοπου βρίσκει την κατεξοχήν εφαρμογή του στον Ελληνισμό με τον οικουμενικό του χαρακτήρανα διαμορφώνει τις προϋποθέσεις και αναγκαίες συνθήκες σε υπερβάσεις διαχρονικέςικανές να μεταβάλλουν το μέλλον των αγέννητων και των άλλων που θα παραλάβουν και θα παραδώσουν, σε μιαν αέναη παράδοση της σκυτάλης  μέσα στον κτιστό χρόνο με τα μέσα του κόσμου τούτου εν Αγίω ΠνεύματιΈτσι η «ροή» δείχνει για πρώτη φορά τώρα να αποκτά νόημα και αξία.  Μια ανθρώπινη διάσταση έξω από τις κοινωνικές φόρμες και επιταγέςμια πορεία και ένα πέρασμα προς τους άλλους.
13.    Διδάσκαλοι
Καθοριστικός καταλύτης στην πορεία αυτή που γεννάται και αναγεννάται μέσα στον ανθρώπινο χρόνο,  οι πνευματικοί διδάσκαλοι και η ομάδα συν αυτοίςείτε λέγεται  «κρυφό σχολειό»  είτε«αποστολή» ακόμη και σε κατεχόμενες μνήμες  και πατρίδες 
είτε διδαχή και διδασκαλίαΜια παίδευση του νου με «νοητικά σχήματα» που μορφοποιούνται πάντοτε στην ώρα τους ως ωραία υποκείμενα του χρόνου με τα αντικείμενα του Λόγου.
14.  Μνήμη μέλλοντος
Αυτό που θα μένει τελικά κάθε φορά, είναι η δύναμη για τη βεβαιότητα της ελπίδας που γεννά η επιλογή της διδασκαλίας μέσα στον χρόνοσυνήθως έπειτα από αρκετές ανθρώπινες γενεέςμέσα από την ιστορική μνήμη και την πολιτισμική επιβίωση πληθυσμιακών ομάδων, που επενδύουν με τα μέσα της Παιδείας στον χρόνο και όχι στον 
τόποστο κλέος και όχι στη φήμηστην αξία και όχι στη μονότροπη αριθμολαγνείαΈτσιη μνήμη του μέλλοντος είναι με το μέρος του παρελθόντοςΤο παρελθόν αποτελεί πάντοτε μέρος του μέλλοντοςΗ τύχη του παρόντος δεν αποτελεί το συνεκτικό 
στοιχείο άρα δεν έχει καμία ελπίδαΤο μέλλον του μέλλοντος ενυπάρχει σε ανύποπτοχρόνο στο παρελθόν των προηγούμενωνμέσα από τα οποία το παρόν αποτελεί 
γελοία αναπαράσταση μιας ασήμαντης κενολογίας.
15.  Μωρία
Στον «πολιτισμό» της νεωτερικής ατομοκρατίαςόλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ελευθερία ως εγωτικό δικαίωμα αρχώνταυτίζοντάς την με τη νομική εξασφάλιση.  Αδυνατούν να κατανοήσουν πως το λογικό υποκείμενο συγκροτείται χάρη σε σχέση η οποία παραμένει πάντοτε δυνατότητα και όχι αναγκαιότηταΤότεφθάνουν στη μωρία να αντιμετωπίζουν «πρωτοχρονιάτικα» τον χρόνο σαν μαγικό 
υπερβατικό συντελεστή μετάβασης από το πρότερον στον ύστερο προκαθορισμό 
μιας απροσδιόριστης θείας τύχηςευχόμενοι εις εαυτούς και αλλήλους κάνοντας απλά κινήσεις χωρίς πράξειςκαι ειδωλοποιώντας τον ουσιαστικά σε 
στρεβλό προσωποποιημένο νοητικό αντικατοπτρισμόνα τους φέρει από μόνος του 
ευτυχίαυγεία και ειρήνηαυτοματικά και μη αναγώγιμα σε αίτημα σχέσεωνΓι’ 
αυτόμαζί με την ατομοκρατία γέννησαν και θεσμούς ικανούς να τη χαλιναγωγήσουνΣτη Δύση όλα αυτάμε περισσή μαεστρία αλλά και τρανταχτή προχειρότητα στα 
όρια της γελοιότητοςΜε τηνεπισήμανση ότι όταν ομιλούμε σήμερα για «Δύση» δεν αναφερόμαστε σε  γεωγραφικό όρομιας και η αλλοτρίωση επεκτείνεται πλέον στα 
τέσσερα σημεία του ορίζοντοςσυμπεριλαμβανομένουτου ελλαδικού χώρου αλλά και της Ρωσίας.
16.  Τελετουργία
«Θα ήταν καλύτερο»λέει η αλεπού στον «Μικρό Πρίγκιπα» στο αριστούργημα του Antoine de Saint-Exupery, «να έρχεσαι πάντοτε κάθε ημέρα την ίδια ώραΑν έρχεσαιγια παράδειγμαστις τέσσερις το απόγευμαθα αρχίσω από τις τρεις να είμαι ευτυχισμένηΌσο θα 
περνάει η ώρα,τόσο θα νιώθω ευτυχισμένηΣτις τέσσερις πια θα πηγαινοέρχομαι  και θα ανησυχώΘα ανακαλύψω το κόστος της ευτυχίαςΑν όμως έρχεσαι όποτε να’ ναιποτέ δεν θα ξέρω πότε ακριβώς να σού ‘χω ανοίξει την καρδιά μουΧρειάζεται τελετουργία». Στην ερώτηση του πρίγκιπα «τι είναι τελετουργία»εκείνη απαντά:  «Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστείΕίναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από την άλληΤην άλλη ώρα από την άλλη». Κάποιο ορατό σημάδι δηλαδή που να φανερώνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ατομικό ενέργημα και στηνεπιτέλεση μιας 
αποστολής ή μιας τιμητικής ανάθεσηςΤης διαφορετικής διαφοράςστην ώρα της
Το ωραίο δώρημα υποκείμενο για τον χρόνοΗ ανατροπή του πονηρού αιφνιδιασμούΗ απαλλαγή από τον θεσμό με την εγκατάσταση της αξίας.
17.  Θέωση
Ο κόσμος τελεολογικά είναι το γίγνεσθαι μιας ελευθερίας και όχι η τυφλή διαδικασία μιας άλογης ή έλλογης θεσμικής αναγκαιότηταςΟ Άκτιστος Αίτιος του υπαρκτού
καλεί τα ανθρώπινα όντα εκτου μη όντος προς την «περιπέτεια» της ζωής με τον συνάνθρωπο δι’ Αυτούκαι της ένωσης με Τον ίδιοπέρα από τον νουμε την φωτισμένη από Φως Ιλαρόν καρδιάΑρκεί αυτή εκούσια και νηπτικά να έχει προηγουμένως 
καθαρθείΤότεδύναται να ανοίξει και ο υπέρλογος αδιαίρετος δοξασμός – θέωση κατά Χάριν σώματος και ψυχής εις το «αιώνιο παρόν»
όπως μας έχει κληροδοτήσει η Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρωνκυρίως από το 
λησμονημένο απολεσθέν Ρωμαϊκό Ευρωπαϊκό παρελθόνΟ χρόνος ως κτίσμα εσχατολογικά υπό κατάργησητο μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μετράει υποκειμενικά 
τη δυναμική της ανταπόκρισης και μάλιστα με τρόπο ψευδαισθητικό μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
18.   Αστοχία
Η άρνησηδηλώνεται πάντοτε ως δαιμονική αποτυχία της σχέσης του ανθρώπου με 
το Θείο και κατ’ επέκταση με τον συνάνθρωποως αστοχίαδηλαδή αμαρτία
Πτωτική ιδιοτέλεια του κτιστούΦθορά και θάνατοςΗ κατάφαση για τον καθένα 
ξεχωριστά σε κοινωνία με το Πανελευθερώνει από την ψευδή νομοτελειακή χρονικότητα και συναντά από αυτή τη ζωήτον αναστημένο από τον Σταυρό Θεάνθρωπο
Την καθηγιασμένη εις το πνευματικό και υλικό ύδωρ εμβαπτισμένη Θεοφάνεια.
19.   Η διαφορά
Η κατάθεση προτάσεων νοηματοδότησης του βίουκαι της στρατηγικής της  
ύπαρξης στα κτίσματα του χρόνου και του τόπου ως αιώνιο παρόνπρόγευση 
αθανασίαςήταν πάντοτε η ειδοποιός διαφορά που έδινε ταυτότητα στους 
Ορθόδοξους Έλληνες και δι’ αυτών σε όλη την οικουμένηΓια παράδειγμαστα τετρακόσια ή και πεντακόσια χρόνια υπό Οθωμανικό ζυγό η συνείδηση της διαφοράς 
αυτής διαφυλάχθηκε μοναδικά και κατάφερε να τα βάλει στο περιθώριο της Ιστορίας μαςΣτα σύγχρονα Χριστούγενναδυσκολεύεται μα και πάλι θα τα καταφέρει
Το«μικρό ποίμνιο» βρίσκεται σταθερά προσανατολισμένο σε αυτή τη δύσκολη 
πορεία και θα είναι πάντοτε παρόνΗ διαφορά που κάνει τη διαφορά
Η μαγιά απέναντι στη μαγεία.
20.   Αντισυμβατικά
Αντί ευχών λοιπόνΧαίρετε και αγαλλιάσθε! «Χριστός γεννάται Σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη». 

……………………………………………………………………………....................................................

Ο Α.Κ.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων