"Ἄν ἔτσι ἑτοιμάζουν τήν Πανορθόδοξη Σύσκεψη, νά μήν τήν κάνουν ποτέ, Θεέ μου. " (π. Κωνσταντίνος)
π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Διαμαρτυρία μέ Ὀρθόδοξο τρόπο, γιά τά τεκταινόμενα περί ὁμοφυλοφιλίας στό Σαμπεζύ :
Ἡ μέθοδος τοῦ κουνουπιοῦ
Ακούστε την ομιλία εδώ
Επίκαιρο απομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας πού ἔγινε στά πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων τῆς πρός Τίτον ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό χωρίο Κεφάλαιο 1, στίχος 9, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τήν Πέμπτη 5-3-2015.
[…]
Τώρα θά κάνω μιά παρατήρηση ἐδῶ -τό λέω ἀνθρωποπαθῶς- πού μέ σύγχισε πάρα πολύ σήμερα τό μεσημέρι, πού ἔχει σχέση μέ ὅλα αὐτά. Ἐγώ σήμερα τό μεσημέρι τό ἔμαθα καί ἔχει σχέση μέ τήν ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Καί θά τό πῶ ὄχι γιατί συγχίστηκα ἐγώ. Συγχίστηκα ὀρθοδόξως. Θά σᾶς τό πῶ γιά νά ἔχετε ἐγρήγορση σέ πολλά μεγάλα θέματα καί τό κριτήριο πολλές φορές τῆς ἀλήθειας εἶναι τό «τάδε λέγει Κύριος» καί πόσο ὁ λαός δέν κοιμᾶται ὄρθιος καί δέν δέχεται πλανημένες διδασκαλίες. Αὐτό πού θά σᾶς πῶ θά σᾶς συγχίσει, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια. Δέν μπορῶ νά τό κρύψω. Ἁπλῶς δέν θά πῶ ὀνόματα· θά τά μάθετε ἄν θέλετε. Κι ἐγώ τό βρῆκα καί τό διάβασα τό μεσημέρι καί πραγματικά ταράχτηκα. Τό θέμα εἶναι μεῖζον πάντως. Δέν μιλᾶμε γιά μιά κουβέντα, παρόλο πού ὁποιαδήποτε κουβέντα εἶναι σπουδαία – ἐγώ κι ἐσύ. Μιλᾶμε γιά τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Σᾶς ἑτοιμάζω γι᾽ αὐτό πού θά ἀκούσετε. Τή μεγαλύτερη κουβέντα πού μπορεῖ νά γίνει στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας· καί ἔγινε αὐτές τίς μέρες.
Στό Chambésy τῆς Ἑλβετίας -τό Chambésy εἶναι ἕνα κέντρο κοντά στήν Γενεύη- ὑπάρχει τό Πατριαρχικό Κέντρο (συνεδριακό κέντρο, ὅπου γίνονται πολύ μεγάλες συσκέψεις καί συνδιαλέξεις). Αὐτές τίς μέρες συνῆλθε ἡ Ἐπιτροπή ἡ Πανορθόδοξη, ἡ ὁποία προετοιμάζει τά θέματα τά ὁποῖα θά τεθοῦν στή μεγάλη Οἰκουμενική, ἄς τήν πῶ, Σύνοδο. Πανορθόδοξη θά εἶναι, ἀλλά Οἰκουμενική εἶναι, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες. Θά γίνει μετά ἀπό 1-2 χρόνια. Ὑπάρχει μία ἐπιτροπή λοιπόν, ἐκτεταμένη, μέ ἐκπροσώπους ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία προετοιμάζει τή θεματική. Καί ἑτοιμάζει τή θεματική σημαίνει βάζει καί μία εἰσήγηση, γιατί βάζει αὐτό τό θέμα. Δέν λέει ἔχουμε αὐτό τό θέμα ἤ δέν θά λεχθεῖ μονάχα τήν ἡμέρα ἐκείνη πού θά γίνει ἡ Οἰκουμενική αὐτή ἡ Πανορθόδοξη. Θά ὑπάρξει καί μιά προετοιμασία. Ἡ προετοιμασία τί εἶναι; Ἤδη ὑπάρχουν ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν σέ αὐτόν τόν χῶρο. Θά πεῖ τό κείμενο: «Ἐμεῖς θέτουμε αὐτό τό θέμα» καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχουν ἐδῶ τήν ἑξῆς σύμφωνη ἤ διαφορετική γνώμη. Καί προσέξτε: Γιά νά βγεῖ ὄχι μόνο ἀπόφαση γιά τή μέλλουσα νά συνέλθει Πανορθόδοξη, ἀκόμη καί τώρα, πρέπει νά συμφωνήσουν ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες. Νά ποῦν ὅλοι «συμφωνοῦμε νά γίνει θέμα». Ἀλλά νά ποῦν ὅλοι «ὑπάρχει θέμα» καί μάλιστα ὑπάρχει τό θέμα καί νά ὑπάρχει ἀκόμη καί μιά πρώιμη λύση («ἐμεῖς προτείνουμε νά προσεχθεῖ αὐτό»).
Ἡ συνεδρίαση πού ἔγινε πρίν ἀπό λίγες μέρες κράτησε, ἀπ᾽ ὅ,τι ἔμαθα, 5-7 ὧρες καί ἔγινε μεγάλος καυγάς. Θά σᾶς πῶ τό θέμα. Μεγάλος καυγάς ἔγινε. Τό θέμα τό εἰσηγήθηκε ἕνας Ἐπίσκοπος, ὄχι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος -γενικότερα τῆς Ὀρθοδοξίας- καί μετά ὑπῆρχαν ἀπό κάτω τοπικές Ἐκκλησίες. Οἱ δύο ἐκπρόσωποι (μόνο δύο ὑπάρχουν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος) ἦταν σύμφωνοι μέ τήν πρόταση, πού ἦταν τραγική. Ὅλες οἱ ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, οἱ Ὀρθόδοξες (ρωσική, βουλγαρική…) διαφωνοῦσαν μαζί τους. Καί αὐτοί οἱ τρεῖς ἔκαναν μεγάλο σαματά καί δέν κάνανε πίσω.
Θά πεῖτε ποιό εἶναι τό θέμα. Μεῖζον θέμα. Μεῖζον θέμα. Θά τό πῶ τό θέμα τώρα (μήν πέσετε κάτω): Πῶς θά ἀποκαλέσουν τούς ὁμοφυλόφιλους, πῶς θά τούς λένε δηλαδή καί πῶς θά τούς δοῦνε.
Καί ἔλεγε ὁ εἰσηγητής: «Θά λέμε: “αὐτοί πού ἔχουν σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες”», καί οἱ δύο δικοί μας Ἐπίσκοποι, γνωστότατοι, (δέν θά πῶ τά ὀνόματά τους) συμφωνοῦσαν.
Καί ἄλλοι λέγανε: «Μά τί λέτε; Σοβαρά μιλᾶτε; Αὐτό τό θέμα δέν τό κουβεντιάζουμε», λέγανε. Στήν Οἰκουμενική Σύνοδο ἔρχονται θέματα στά ὁποῖα πρόκειται νά θεολογήσουμε. Δέν ὑπάρχει θέμα, γιατί εἶναι σαφέστατα τά πράγματα. Τό θέμα τῆς ἀρσενοκοιτίας εἶναι στή Γραφή πεντακάθαρο. Ἡ Γραφή τό κρίνει. Λέει: «ὅλοι πᾶνε στήν κόλαση». Τό λέει στή Γραφή: Οἱ ἀρσενοκοῖτες «βασιλείαν οὐρανῶν οὐ κληρονομήσουσι». Δέν τίθεται θέμα δηλαδή νά τούς δῶ μέ μιά συμπάθεια ἐπειδή εἴμαστε σέ μιά μοντέρνα ἐποχή. Τί θά πεῖ «σεξουαλικές ἰδιαιτερότητες»; Καί ἔλεγαν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες: «Ὄχι, θά πεῖτε τή λέξη». Ἑφτά ὧρες, ἀπ᾽ ὅ,τι κατάλαβα, δέν κατέληξαν πουθενά. Εὔχομαι νά διαλυθοῦν καί νά μήν συνεχίσουν.
Ἄν ἔτσι ἑτοιμάζουν τήν Πανορθόδοξη Σύσκεψη, νά μήν τήν κάνουν ποτέ, Θεέ μου. Μᾶς ἀρκεῖ αὐτό πού ζεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Καί ἡ Ἐκκλησία τί κάνει; Τόσους αἰῶνες δέν ἔγινε Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἀπό τόν 8ο αἰώνα, τό 787, δέν ἔγινε Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει παράδοση; Πῶς δέν ἔχει! Γίνεται Θεολογία, τή δέχεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία καί γίνεται παράδοση. Τί εἶναι ἡ Θεολογία τοῦ Παλαμᾶ καί ἄλλα πολύ ὑψηλά θέματα; Εὔχομαι νά μή συνεχίσουν. Νά διαλυθοῦν, νά τά σπάσουν ὅλα καί νά φύγουν καί νά μήν ξαναβρεθοῦν, τό λέω ἔτσι· καί τό λέω γιά τόν λαό μου.
Ἀλλά ὁ λαός πρέπει νά εἶναι ξύπνιος, γιατί ὁ λαός πού τό μαθαίνει πρέπει κάπου νά διαμαρτύρεται γιά τέτοια ὑψηλά θέματα. Τόν τρόπο τῆς διαμαρτυρίας σᾶς τόν ἔχω μάθει. Προσέξτε: Ὄχι φύρδην-μίγδην, εὐκαίρως ἀκαίρως ὁ καθένας νά κάνει ὅ,τι θέλει.
Ὁ τρόπος εἶναι συγκεκριμένος, ὅπου εἶναι πολύ ταπεινός ὁ τρόπος καί ἀνίσχυρος φαίνεται, ἀλλά εἶναι πολύ ἐνοχλητικός, σάν τό κουνούπι. Θυμηθεῖτε τόν τρόπο. Σάν τό κουνούπι. Τό κουνούπι, ξέρετε, ἔρχεται, ξανάρχεται, ξανάρχεται, δέν φεύγει. Εἶναι συνέχεια ἐκεῖ. Θά λειτουργήσουμε λοιπόν τή μέθοδο τοῦ κουνουπιοῦ, ὄχι ἄλλες μεθόδους, στούς τόπους πού πρέπει καί ὅπως πρέπει. Ὅταν ἀκοῦμε τέτοια πράγματα, ὁ ὀρθόδοξος λαός πρῶτα-πρῶτα θά πιάνει τόν παπά τῆς ἐνορίας του. Τί φταίει ὁ φουκαράς; Νά μάθει ὁ ἄνθρωπος. Ποῦ θά τό πεῖ; Στόν ἐπίσκοπό του, καί ταυτόχρονα πιάνει τόν παπά τῆς ἐνορίας του καί πιάνει καί τόν ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς του. Καί λέει: «Τί μάθαμε Σεβασμιώτατε; Τί θά γίνει; Αὐτοί τί συνέρχονται; Θά δεχθοῦμε τέτοιες ἀποφάσεις;». Τ᾽ ἄκουσε, δέν τ᾽ ἄκουσε, θά εἴμαστε «κουνούπια». Συνέχεια. Σᾶς λέω τή μέθοδο. Χωρίς φασαρία, χωρίς νά κάνουμε σχίσματα, αἱρέσεις, θά εἴμαστε κουνούπια ἐάν ξέρουμε τήν ἀλήθεια.
Καί ἐδῶ τό θέμα εἶναι πολύ χοντρό. Παρακαλῶ, κάπου θά τό βρεῖτε. Ἐγώ τό βρῆκα στά μέσα ἐνημερώσεως, στό Internet τό βρῆκα. Ἔχει βγεῖ ἀνακοινωθέν. Μπορεῖτε νά μελετήσετε καί τή διεργασία πού ἔγινε καί νά πεῖτε: Μά τί ἀκούσαμε τώρα; Ἐκεῖ θά καταλήξουμε; Καί αὐτοί οἱ δύο πού ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πῶς τήν ἐκπροσωποῦν; Ἐμᾶς, μᾶς ἐκπροσωποῦν; Ποιοί εἶναι αὐτοί; Αὐτοί θά μᾶς ἐκπροσωπήσουν; Τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Ἐμένα; Ἔ, ὄχι, δέν μέ ἐκπροσωπεῖ. Αὐτό πού λέει εἶναι τραγικό, καί γινόμαστε –ἄς τό πῶ ἔτσι ἀνθρώπινα– καί ρεζίλι στίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Καί λένε οἱ ἄλλοι: «Μά τί γίνεται, παιδιά, στήν Ἑλλάδα; Αὐτά εἶναι τῆς Ἁγίας Γραφῆς», λέγανε οἱ ἄλλοι. «Ποῦ καταλήξατε;».
Βλέπετε τί σημαίνει «ὑγιαίνουσα διδασκαλία»; Ποῦ μπορεῖ νά χαθεῖ; Ἀλλά εἶναι καί στά χέρια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ πολλά πράγματα. Καί ἐδῶ δέν χρειάζεται πολλή θεολογία. Θέλεις τό παιδί σου νά γίνει ὁμοφυλόφιλος; Ὄχι. Στέκεσαι καί λές «ὄχι». Πολύ ἁπλό. Ἐμένα δέν μέ νοιάζει τί ἄκουσα προχθές, ὅτι βγαίνει διάταγμα νόμου σύμφωνα μέ τό ὁποῖο γίνεται πιά ἐπίσημο τό «συμβόλαιο συμβιώσεως». Αὐτό ἤδη γίνεται νόμος αὐτές τίς μέρες. Θά μποροῦν δύο, ἕνας ἄνδρας μέ ἕναν ἄλλο ἄνδρα, νά παίρνουν ἕνα συμβόλαιο συμβιώσεως γιά νά ζοῦν μαζί καί νά ἀποκτήσουν νομικά δικαιώματα, καί μετά νά ἀποκτοῦν καί παιδί, διά υἱοθεσίας φυσικά. Μποροῦμε ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία νά μποῦμε σέ αὐτή τή διαδικασία; Δέν μποροῦμε νά μιλήσουμε γιατί τό κράτος ἔχει αὐτές τίς ἰδέες. Καμία σχέση μέ Χριστιανισμό, μέ τήν Ὀρθοδοξία. Δέν τίς δέχομαι· τό θεωρῶ τραγικότατο, ἀλλά ἐγώ κάνω τόν ἔλεγχο, τόν ἐσωτερικό ἔλεγχο, αὐτόν πού μᾶς νοιάζει ἐμᾶς πάρα πολύ. Κι ἄν ἐμεῖς δέν ἔχουμε ὑγιαίνουσα διδασκαλία, τότε τό κράτος τί νά κάνει; Τί νά κάνει ἀφοῦ δέν ἔχει κι ἕνα ἀντίβαρο νά ἀκούσει νά ποῦν «ὄχι βρε παιδιά, γιατί τό κάνετε αὐτό τό πράγμα;». Καί δέν πρόκειται νά περάσει ποτέ ὁ λόγος μας ἀφοῦ τό ἀποφάσισαν νά γίνει νόμος, γιά λόγους μοντερνισμοῦ, δημοκρατίας (ψευτοδημοκρατία ἐννοεῖται, ἔτσι;).
Ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη ἱστορία τώρα. Ποῦ ὑπάρχει ὑγιαίνουσα διδασκαλία; Καί ἐδῶ παρακαλῶ τόν λαό νά εἶναι σέ ἐγρήγορση. Καί νά λειτουργήσει τή μέθοδο τοῦ «κουνουπιάζειν» (ἔφτιαξα ἕνα ρῆμα). Ἀλλά προσέξτε, τό κουνούπι δέν σέ σκοτώνει, δέν σοῦ κάνει κάτι. Εἶναι ὅμως ἐνοχλητικό πάρα πολύ. Ἀλλά προσέξτε, μέ ὑπευθυνότητα γι᾽ αὐτό πού λέτε καί ποῦ τό λέτε. Μέ ἀγάπη καί ταπείνωση, ὄχι νά πάρουμε πάνω καί νά γίνουμε ὅλοι ἐπαναστάτες. Εἴμαστε ἐπαναστάτες, ἀλλά μέ ἕναν ἄλλο τρόπο.
Τό ἔδωσα σάν παράδειγμα, γιατί εἶναι πολύ χοντρό καί εἶναι κορυφαῖο. Τί πιό κορυφαῖο ἀπό ἕνα θέμα μιᾶς μελλούσης νά συνέλθει Πανορθοδόξου, ἀλλά στήν πράξη Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί ποιά εἶναι ἡ εὐθύνη μας; Πολύ μεγάλη· κι ἐκεῖ δέν θά σταματήσουμε νά μιλᾶμε μέ τίποτε. Δέν ἔχουμε ἄλλο τρόπο. Ἐγώ τώρα πού τό ἔμαθα τό λέω παντοῦ· ὅπου μοῦ τύχει θά τό λέω συνέχεια αὐτό τό πράγμα. Θά τό πῶ καί σ᾽ αὐτούς τούς δυό. Καί θά τό πῶ καί στούς δυό. Θά τό στείλω καί στό Internet, κάπου θά βρῶ τή διεύθυνσή τους. Θά τούς πῶ: Ἐμένα, τόν ἁπλό παπά, δέν μέ ἐκπροσωπεῖ ἡ φωνή σου. Θά τό κάνω. Αὐτό μπορῶ νά κάνω. Μόνο αὐτό μπορῶ νά κάνω. Θά τό πῶ καί στόν Ἐπίσκοπό μου πού σίγουρα ἔχει σύμφωνη γνώμη, γιατί συμφωνεῖ σέ αὐτά τά πράγματα. Αὐτή εἶναι ἡ δική μας δουλειά. Κάτι ἄλλο δέν μποροῦμε νά κάνουμε: Νά γίνουμε ἐνοχλητικοί λοιπόν, νά καταλάβουν ὅτι δέν ἔχουν ὑπόβαθρο, ὅτι δέν ἔχουν λαό. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λαός. Τά πάντα στά χέρια τοῦ λαοῦ, γι᾽ αὐτό θέλουμε λαό πού ξέρει καί ζεῖ. Ἄν ὁ λαός εἶναι ἀνερμάτιστος καί δέν ξέρει καί δέν ζεῖ, δέν μπορεῖ νά δώσει τή μάχη του. Ποῦ θά τή δώσει; Θά ἀκούει μιά γνώμη ἀπό ᾽δῶ, μιά γνώμη ἀπό ᾽κεῖ, θά παρασύρεται; Ὁ λαός πρέπει νά εἶναι λαός ὅμως, καί αὐτό μέ ἐνδιαφέρει κατεξοχήν.
Αὐτό περί τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας καί «τοῖς ἀντιλεγομένοις ἐλέγχειν», λέει. Προσέξτε τί λέει: Νά ξέρω γιατί, ἄν ὑπάρχει ἀντίλογος (ἀντιλεγομένοις), «ἐλέγχειν». Θά ποῦν κάποιον ἄλλο λόγο. Νά τό ἐλέγχεις, ὄχι μόνο νά ἐλέγχεις αὐτούς. Ἐμεῖς δέν κάνουμε προσωπική στάση ἀντιπαλότητας μέ τούς ἀνθρώπους· ἔχουμε ἀντίρρηση μέ τίς ἰδέες τους, τίς ἀπόψεις τους, μέ αὐτά πού λένε. Γιά μᾶς ὅλοι εἶναι μελλοντικοί ἅγιοι καί εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, εἶναι μελλοντικοί ἅγιοι. Δέν ἔχουμε κάτι προσωπικά μαζί τους. Ἔχουμε μέ τή διαστροφή τους, καί ὅταν ὑπάρχει διαστροφή εἶναι ἀρρώστια καί ἡ ἀρρώστια πρέπει νά γιατρευτεῖ καί μέ νοιάζει νά γιατρευτεῖ. Καί ἐπειδή ἡ ἀρρώστια ὑπάρχει μέσα σέ ἕνα χῶρο, ἀρρωσταίνουν καί ἄλλοι γύρω. Εἶναι ἄρρωστος αὐτός καί ἀρρωσταίνει καί τό περιβάλλον. Ἕνα μῆλο εἶναι σάπιο, ὅλο τό πανέρι θά σαπίσει. Ἀλλά αὐτό μέ νοιάζει ἐμένα. Δέν ἔχω προσωπική ἀντιπαλότητα μέ κάποιον ἄνθρωπο. Τόν βλέπω πραγματικά σάν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νά γίνει ἅγιος, καί εἶναι ἡ ἔγνοια μου, ἄν ἐγώ δέν κάνω κάτι σωστά, μπάς καί χάσει τήν εὐκαιρία νά γίνει ἅγιος. Δέν θά τόν βιάσω μέ τό ζόρι, ἀλλά πρέπει νά γίνω ἐνοχλητικός καί νά ἔχω τό «ἀντιλέγειν»· καί ἄς λένε ὅλοι ὅτι εἶναι μοντέρνο πιά καί ὅλοι τό δέχονται. Πέσαμε στό παράδειγμα βλέπετε τώρα, πού εἶναι πάρα πολύ ἔντονο. Ἀντιλέγειν λοιπόν· «ἐλέγχειν τούς ἀντιλέγοντας».
Ἐλέγχουμε, λοιπόν. Προσέξτε: Ὁ ἔλεγχος εἶναι πάνω στίς ἰδέες του. Δέν διαλύω τόν ἄλλον, καί σέ μιά κατάσταση θεραπευτικῆς τί τοῦ λέω; «Ὡραῖα. Ὅταν εἶσαι ἄρρωστος ποῦ πᾶς; Σέ ἕναν γιατρό πᾶς. Αὐτό πού ζεῖς τό ἐλέγχει ἕνας γιατρός; Γιατί εἶσαι ἔτσι, ἔχεις αὐτό τό πάθος; Τό πάθος ἐκφράζεται σωματικῶς» (τώρα σᾶς δίνω παράδειγμα, δηλαδή, λόγου). «Τό πάθος ἐκφράζεται σωματικῶς, αὐτό τό πάθος, ἀλλά οὐσιαστικά μέσα του κρύβονται βαθιά πνευματικά καί ψυχολογικά μεγέθη. Δέν εἶναι πάθος “ἔτσι μοῦ ἦρθε”. Γιατί σοῦ ἦρθε ἐσένα; Ὑπάρχει λοιπόν κάτι πού εἶναι πάθος καί δέν μπορεῖς νά τό σταματήσεις, γιατί ὑπάρχουν αἴτια βαθιά πνευματικά» (καί πεῖτε του καί ψυχολογικά, νά καταλάβει τή λέξη, παρόλο πού δέν εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια ὁρολογία). «Εἶναι πνευματικά-ψυχολογικά. Τό ἐλέγχεις ἀπό κάπου, πού κάποιος μπορεῖ νά σοῦ πεῖ δυό λόγια;». Καί προσέξτε, λέω τή λέξη «πνευματικά-ψυχολογικά», προσέξτε. Ἄρα τοῦ λές ὅτι τό θέμα εἶναι ψυχολογικό καί πνευματικό. Τό ἐλέγχεις ἀπό ἕνα γιατρό πού ἔχει αὐτή τήν ἰδιότητα; Βάζω καί τά δύο, προσέξτε, μήν πάει σέ ψυχολόγο. Τό βάζω καί στόν πνευματικό τόν χῶρο. Εἶναι καί πνευματικό θέμα. Πρέπει νά ξέρετε τί εἶναι αὐτό, γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, τό Ἅγιο τό Πνεῦμα οὐσιαστικά. Εἶναι καθαρά λόγια, πεντακάθαρα· καί ἐκεῖ νά περάσει ὁ ἔλεγχος ὁ θεραπευτικός. Ἄν δέν θέλει νά ἀκούσει, εἶναι δική του εὐθύνη. Καί προσέξτε: Διττή ἡ θεραπευτική πρόταση. Σωματικό πρῶτα (εἶναι τό πρῶτο) καί μετά εἶναι ψυχολογικό-πνευματικό. Αὐτά δένονται.
[…]
Ποιός ἔχει ὑγιαίνουσα διδασκαλία; Ἡ Ἐκκλησία μας. Ἄρα ὑποτασσόμεθα στήν Ἐκκλησία μας, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὑγιαίνουσα διδασκαλία. Τώρα, ἄν οἱ δύο Ἐπίσκοποι αὐτοί πᾶνε στίς περιοχές τους καί λένε αὐτά πού λένε, δέν πρέπει κανείς νά τούς ἀκούσει. Βλέπετε παράδειγμα; Οἱ δύο αὐτοί Ἐπίσκοποι, πού ἐκπροσωποῦν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, θά πᾶνε στίς Μητροπόλεις τους καί θά λένε τά ἴδια πράγματα. Πρέπει νά μήν τούς ἀκούσει κανείς. Προσέξτε, ἡ ὑπακοή ποῦ εἶναι; Ἡ ὑπακοή εἶναι μόνο στήν ἀλήθεια, ἄνευ ἁμαρτίας. Καί ἄν εἶναι ἁμαρτία; Καί ἄν εἶναι διαστροφή;
Ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως. Κρατῆστε αὐτά τά δύο. Ὑπακοή ὑπάρχει ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως, ἄρα καί τό θέμα τῆς ὑπακοῆς δέν εἶναι ἀπόλυτο. Ὑπακοή οὐσιαστικά κάνουμε στήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καί στούς φορεῖς τῆς Ἐκκλησίας, τούς διακόνους της (τούς ἱερεῖς, τούς κληρικούς, τούς ἐπισκόπους). Ἀλλά προσέξτε: Κρατᾶτε δύο στοιχεῖα στά χέρια σας. Κάντε ὑπακοή ἄνευ ἁμαρτίας καί αἱρέσεως. Ἄν σᾶς πεῖ ὁ πνευματικός σας ἤ ὁ ἐπίσκοπός σας νά κλέψετε, νά πεῖτε μιά αἵρεση, δέν θά τό δεχθεῖτε, θά κάνετε ἀνυπακοή. Εἶναι ἡ στιγμή πού ἔχετε δικαίωμα, ἀκόμη καί ἀπό τόν πνευματικό, νά φύγετε ὁπωσδήποτε. Ἄν σᾶς λέει νά κάνετε ἁμαρτία ἤ αἵρεση, τί πνευματικός εἶναι; Δέν σᾶς ὁδηγεῖ καλά. Καί στόν ἐπίσκοπο νά ἀρνηθεῖτε καί νά τόν καταγγείλετε κιόλας. Στά ἁρμόδια ὄργανα πού πρέπει νά καταγγείλετε, ὄχι ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ.
Μάθετε –ἄς τό πῶ ἔτσι, ἄν ἐπιτρέπεται– δημοκρατικά καί τά δικαιώματά σας. Νά ξέρετε πῶς κινούμαστε. Δέν εἴμαστε ἄφωνοι σαλίγκαροι στήν Ὀρθοδοξία. Ἔχουμε λόγο, ἀλλά –προσέξτε– «κουνουπιάζοντας». Κρατῆστε τό ρῆμα μου (δικό μου εἶναι, δέν θά τό βρεῖτε πουθενά). Κουνουπιάζοντας· καί ὅπου χρειαστεῖ θά πᾶτε καί παρακάτω.
[…]
Ἐρώτηση: Ὑπάρχει μιά παράδοση πού λέει: «Ὁ ἱερέας εἶναι σάν τό κάρβουνο. Ὅταν τό ἀγγίξεις, ἄν εἶναι ἀναμμένο θά καεῖς, ὅταν εἶναι σβηστό θά λερωθεῖς. Φοβόμαστε πάρα πολύ νά ἐκφραστοῦμε σέ τέτοια κακῶς κείμενα πού ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία. Καί ἔχουμε ἀκούσει τραγικά πράγματα κατά καιρούς καί φοβόμαστε νά μιλήσουμε. Λίγο νά μᾶς πεῖτε πῶς…
Ἀπάντηση: Τό εἶπα ἤδη καί τό ξαναλέω, τό ξεκαθάρισα καί τό τονίζω: Πρῶτον: ἄν ἔχετε ὁποιαδήποτε παρατήρηση, ὄχι ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ. Οὔτε στή γειτονιά, οὔτε στή φίλη σας, οὔτε πουθενά. Στόν ἐπίσκοπο. «Εἰπέ τῇ ἐκκλησίᾳ». Πρῶτον: Ἔχετε τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση. Καί δεύτερον: Ἄν πρόκειται περί αἱρέσεως καί ἁμαρτίας – τί εἶπα; Ἄν διδάσκει αἵρεση καί ἁμαρτία. Καλά, ἄν ἔχεις καί ἄλλες παρατηρήσεις (νά μοῦ πεῖτε «ὁ παπάς στήν ἐνορία μου δέν κάνει ἑσπερινό») νά τό πεῖτε στόν ἐπίσκοπο, ἀλλά τό κέντρο εἶναι αἵρεση καί ἁμαρτία. Βέβαια, ἄν δέν κάνεις ἀκολουθίες, μετά ἄν δέν κάνεις προσευχή βγαίνει καί ἡ ἁμαρτία, ἀλλά…
Πρῶτον: Κρατῆστε ὅτι ἔχετε τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση. Ἄν θέλετε νά εἶστε σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά θεραπεύεται ἡ Ἐκκλησία χωρίς κουτσομπολιό, χωρίς κουβέντες στήν γειτονιά ἀπό ᾽δῶ καί ἀπό ᾽κεῖ, οὔτε στή φίλη σου, πουθενά, καί ἀκόμη καί στόν ἄνδρα σου νά τό πεῖς θά πάρεις ἄδεια ἀπό τόν πνευματικό σου, ἄν πρέπει νά τό πεῖς στόν ἄνδρα σου. Μπορεῖ νά σκανδαλιστεῖ· ἀκόμη καί σέ τέτοιο σημεῖο. Θά πᾶς στόν ἐπίσκοπο ἤ θά γράψεις γράμμα μέ τηλέφωνο καί ὄνομα. Θά πεῖς «αὐτό καί αὐτό καί αὐτό», καί ἄν δέν τό κάνεις εἶσαι ὑπεύθυνη. Κάνεις ἁμαρτία. Διάβασε τό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, Ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία. Ὁ Χριστός τό λέει: «Εἰπέ τῇ ἐκκλησίᾳ», στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου. Εἶναι σαφέστατο. Πολύ ὡραῖο αὐτό πού λές, νά μήν ἀκουμπᾶς ἱερέα, εἶναι κάρβουνο. Κι ἐγώ τό σέβομαι καί δέν πρέπει νά κρίνουμε, καί λένε μάλιστα τά κείμενα τῶν ἁγίων ὅτι ἄν δεῖς ἱερέα πού κάνει ἁμαρτία νά τόν καλύψεις, λέει. Ἀλλά νά τόν καλύψεις, νά μήν τό κάνεις στή γειτονιά πρόβλημα. Ἄν εἶναι ἁμαρτωλός καί παρασύρει τούς ἄλλους, τί κάνουμε;
Νά εἶστε σαφεῖς λοιπόν καί εἶναι ὑποχρέωσή σας. Ἀλλά προσέξτε: Στόν ἐπίσκοπο. Κι ἄν εἶναι χοντρό καί δέν γίνεται τίποτε, θά ἐπιμένετε στόν ἐπίσκοπο, καί μετά θά πᾶτε καί παρακάτω. Θά κάνετε ὑπόμνημα στήν Ἱερά Σύνοδο. Θά πεῖτε: «Αὐτά εἶπα στόν Ἐπίσκοπο» (θά γράψετε τίς ἐπιστολές, ἀντίγραφα) «καί δέν μέ ἀκούει. Τί κάνουμε ἐδῶ;». Ἔχει σημασία παρακαλῶ. Νά εἶστε ὑπεύθυνοι μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄρα καλές οἱ φράσεις «εἶναι κάρβουνο καί μᾶς καίει», ἀρκεῖ νά εἶναι κάρβουνο ὅμως. Οἱ ἱερεῖς εἶναι κάρβουνο πραγματικά. Τί εἶναι οἱ ἱερεῖς; «Ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καί τούς λειτουργούς αὐτοῦ πυρός φλόγα». Εἶναι φωτιά, ἀρκεῖ νά εἶναι φωτιά ὅμως. Πολύ καλή ἡ φράση, ἀλλά ἀρκεῖ νά εἶναι φωτιά.
Μέ καταλάβατε; Ἐπειδή μέ ρωτήσατε τώρα καί σᾶς τά εἶπα, τώρα δεσμευτήκατε· ἐπειδή εἶστε Ὀρθόδοξοι. Ὁτιδήποτε ἔχετε, πουθενά σᾶς εἶπα. Στόν ἐπίσκοπο, καί στόν πνευματικό σας φυσικά. Μή μείνετε στόν πνευματικό ὅμως. Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὑπεύθυνος γιά νά γιατρευτεῖ κάτι, ὄχι ὁ πνευματικός. Ὁ πνευματικός μπορεῖ νά εἶναι ἀπό ἕνα μακρινό μέρος καί κανονικά ὁ πνευματικός πρέπει νά πεῖ «νά πᾶς στόν ἐπίσκοπο».
[…]
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
. Α´ Κορ. 6:9.
. Ματθ. 18:17.
. Πρός Ἐβρ. 1:7.
