«ΑΠΡΟΣΒΛΗΤΟΙ ΑΠΟ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ… ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ
ΖΩΗΣ»;
Αδελφοί και πατέρες,
Ας προσέξουμε τα παρακάτω λόγια του φιλόκαλου Κάλλιστου
Αγγελικούδη (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ΤΟΜΟΣ Ε΄, ΣΕΛ. 188), γιατί η αγία και μεγάλη συμβουλή του
γίνεται άριστος οδηγός μας προκειμένω να αποφύγουμε την διπλή παγίδα του διαβόλου που
ακούει στο όνομα υπερανθρωπισμός και μετανθρωπισμός. Ο νοών νοείτω! Σκοπός του
εχθρού μας; Χωρίς αμφιβολία· το να γίνουμε α) μεγάλοι στην κακία, β)
ακράτητοι στις άτοπες ορμές και γ) χωρίς καμιά ανάγκη για τη ζωή (χάρη δωρεών-παροχών
λόγω προσωπικού αριθμού και ένεκεν σφραγίσματος)... Να γίνουμε θεοί!
απρόσβλητοι δηλαδή από ασθένειες (χάρη εμβολίων) και αθάνατοι (χάρη μεταμοσχεύσεων-ΔΩΡΕΑ ΣΩΜΑΤΟΣ/ΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝ)!
όχι βεβαίως όπως θέλει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αλλά όπως εκείνος θέλει·
θεοί κατ’ εικόνα δική του…
Κύριε ελέησον ημάς και τον κόσμο Σου άπαντα!
«60. Γνωρίζω πολύ καλά και μάλιστα σου εξομολογούμαι, Κύριε· και από τα άλογα ζώα χειρότερος γίνομαι από απροσεξία, αγνωμοσύνη και άλογες πράξεις, εγώ ο λογικός άνθρωπος, εφόσον εκείνα συμμορφώνονται με τη φύση τους και ζουν σύμφωνα με αυτή, ενώ εγώ ούτε στιγμή δε γνώρισα ποια είναι η καθαρή και αρμόζουσα στη φύση μου ενέργεια, εξαιτίας του μολυσμού από τα ακάθαρτα πάθη και της εμπαθούς προσκολλήσεως στα πρόσκαιρα και της ακόλουθης συγχύσεως. Γι’ αυτό κάνω σαν ανόητος κι ούτε γνωρίζω όπως πρέπει ποια είναι αληθινά η φύση μου. Και ξεπέρασα και το δαιμονικό συρφετό και είμαι πραγματικά χειρότερος και από τους ίδιους τους δαίμονες κατά την προαίρεση. Γιατί αν κι εγώ όπως εκείνοι ήμουν απρόσβλητος από ασθένειες και αθάνατος και χωρίς καμιά ανάγκη για τη ζωή, τότε χωρίς αμφιβολία θα ήμουν κι εγώ ο δυστυχισμένος μέγας στην κακία και ακράτητος στις άτοπες ορμές. Αφού τώρα, που όχι μόνο αθάνατος είμαι, αλλά και με βρίσκουν ασθένειες συχνές και μακρές…».
Αγαπητοί, η απόδειξη ενώπιον των οφθαλμών σας!
Αλλά χάρη ωφελείας συνεχίζουμε το λόγο του φιλόκαλου
Κάλλιστου ώστε όλοι μαζί και δι’ ευχών αυτού να φτάσουμε στο τέρμα, στο σκοπό (του
συγγραφέως) που είναι η αυτομεμψία, η επίγνωση της φύσης μας, η μετάνοια μας και
φυσικά η δοξολογία του ελεήμονος Τριαδικού Θεού μας που είναι η αληθινή πηγή
των δωρεών, αμήν.
«Αφού τώρα, που όχι μόνο αθάνατος είμαι, αλλά και με
βρίσκουν ασθένειες συχνές και μακρές, παρανομώ και χαίρομαι στις αμαρτίες κι
είμαι έτοιμος γι’ αυτές. Και το χειρότερο, δεν κλίνω προς ένα κακό μόνο, ώστε
να αποφεύγω τα άλλα, όπως καθένας από τους δαίμονες, που ένας είναι της φιλαργυρίας,
άλλος της κενοδοξίας, άλλος της φιληδονίας και άλλος εργάτης άλλου πάθους ή
μάλλον φίλος και συνεργός σ’ αυτό το πάθος μ’ εκείνους που πείθονται σ’ αυτόν·
αλλά εγώ μόνος μου είμαι όλων των παθών εραστής και εκτελεστής. Και μάλιστα
είμαι τόσο πολύ κυριευμένος από τα πάθη, ώστε και χωρίς παρακίνηση ή εξωτερική
προσβολή των δαιμόνων πηγαίνω προς αυτά, ή μάλλον πέφτω αξιολύπητα σ’ αυτά με
τη θέλησή μου. Γι’ αυτό και όσα κακά δεν έκανα, όχι πως δεν τα έκανα γιατί τ’
απέφυγα θεληματικά ή γιατί ελεύθερα δεν τα θέλησα, αλλά γιατί δεν μπόρεσα. Πόσο
λοιπόν εγώ κρίνομαι χειρότερος από τους δαίμονες!
Αυτοί είναι αθάνατοι και δεν αρρωσταίνουν και δεν έχουν
ανάγκες της ζωής, κι όμως κλίνει προς ένα μόνο είδος αμαρτίας ο καθένας. Ενώ εγώ,
που οι μέρες μου δεν είναι μόνο λίγες, αλλά όπως ανέφερα είναι γεμάτες από νόσο
και ασθένεια και ταλαιπωρία, και όμως τρέχω με προθυμία σε κάθε αμαρτία,
πρόθυμος, αλοίμονο, να την εκτελώ. Είμαι λοιπόν πραγματικά πολύ χειρότερος και
από τους δαίμονες.
Αλλά Κύριε, Κύριε, Εσύ που το έλεός Σου είναι ανυπέρβλητο κι
έχεις φύση Σου το να σώζεις, αφού και σ’ αυτούς τους δαίμονες έχεις παραχωρήσει
μετάνοια, αν θέλουν, χωρίς μνησικακία· ενίσχυσέ με σοφία και κάθε απαραίτητο
για να μετανοήσω όπως πρέπει για τις αμαρτίες μου και να εξιλεώσω το πανάγιο
πρόσωπό Σου, Εσύ η έξοχη και μακαρία ζωή και η διαρκής υπερκόσμια απόλαυση των
Δικαίων και η Αυτοαγάπη που ξεχνάς τις κακίες μας και η άφατη φιλανθρωπία και
ευσπλαχνία, Δέσποτα. Δείξε το μέγα και θαυμαστό έλεός Σου στην ψυχή μου που σου
φωνάζει «Ελέησέ με, ευδιάλλακτε», για να αποδειχθεί έτσι καθαρά και να το
μάθομε, ότι και στους δαίμονες, αν στην κατάσταση που βρίσκονται επέστρεφαν σ’
Εσένα κι έλεγαν το «ελέησέ με» προς την απέραντη αγαθότητά Σου, δε θα τους άφηνες
έξω από το έλεός Σου, ούτε θα τους αποστρεφόσουν, Εσύ που είσαι η πηγή των
δωρεών. Αν λοιπόν ελεήσεις εμένα που είμαι πιο κακός από κείνους και
χειρότερος από τα άλογα ζώα, τότε πράγματι δεν υπάρχει κανείς αμαρτωλός, ούτε
άνθρωπος ούτε δαίμονας, ο οποίος πέφτοντας μπροστά Σου θα φωνάξει «ελέησέ με»
και δε θα βρει αμέσως την άπειρη αγαθότητά Σου και το πλουσιότατο κι εξαιρετικό
θαυμαστό και πάνω από κάθε προσδοκία Έλεός Σου. Ελέησέ με, Ιησού, Εσύ που είσαι
και φυσικός Πατέρας μας και πηγή του ελέους».
