"Οι Πατέρες λένε ότι κατά την πτώση του ανθρώπου εσκοτίσθηκε ο νους του ανθρώπου. Εσκοτίσθη ο νους του Αδάμ. Δεν ασχολούνται οι Πατέρες με τον Αδάμ ως Αδάμ, άλλα με τον νουν του Αδάμ, ο οποίος Αδάμ αρρώστησε, επειδή εσκοτίσθηκε ο νους του. Οι Πατέρες μιλάνε για ασύνετον νουν. Παντού στην Πατερική γραμματεία το θέμα της πτώσεως είναι ο σκοτασμός του νοός του ανθρώπου" (ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ)...
Ο Άγιος Νείλος πάλι λέγει ότι, «η προσευχή είναι το ανέβασμα του νου στον Θεό»
Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024
Μη θέλουμε να φτιάχνουμε παραδείσους εδώ κάτω στη γη. Είναι ΑΙΡΕΣΙΣ!
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΙΠΕ: "Κατά τόν μακαριστόν καθηγητήν Νικόλαον Ματσούκαν, ἡ «οἰκουμενικότης καί ὁ κοσμοπολιτισμός» εἶναι «οὐσιαστικά χαρακτηριστικά τῆς Ὀρθοδοξίας». Πολλά θά ἐξαρτηθοῦν εἰς τὸ μέλλον διά τήν Ὀρθόδοξον θεολογίαν ἀπό τήν θαρραλέαν προβολήν τῶν οἰκουμενικῶν της στοιχείων. "
Αγαπητοί μου πολλές φορές το ‘χω πει, δεν πειράζει αν το ξαναπώ. Και εκείνοι που δεν μ’ άκουσαν θα τα’ ακούσουν, κι εκείνοι που με άκουσαν θα εδραιωθούν. Τι; Δεν μπορούμε να μεταβάλλουμε τον Χριστιανισμόν ούτε σε πολιτικό κόμμα, ούτε σε πολιτισμό. Διότι ένα πολιτικό κόμμα υπόσχεται να φάμε, κι ένας πολιτισμός υπόσχεται κάτι παρόμοιο, πως θα κάνουμε τη ζωή μας ευτυχισμένη, πως θα κάνουμε έναν παράδεισο επίγειον, αλλά υλικόν παράδεισον όμως! Ο υλικός παράδεισος έφυγεν από τη γη, και μπαίνει η άσκησις!
Θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού - ο κύριος είπε - δια της στενής οδού και δια της στενής πύλης. Εκείνοι που μιλάνε και λέγουν ότι ο Χριστιανισμός είναι ένας ΤΡΟΠΟΣ να κάνουμε πολιτισμό ή πολιτική, αυτοί ανοίγουν την λεωφόρον και την ευρείαν πύλην. Και τι λέει ο Κύριος; Αυτοί που βάδισαν τον πλατύ τον δρόμο και την πλατιά τη την πύλη, (που) περνούν από ‘κει, αυτοί οδηγούνται στην απώλεια. Με σαφήνεια! Και λέγει ότι στενή και τεθλιμμένη η απάγουσα εις την ζωήν (καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! (Ματθ. 7,14)) . Πόσο – έχει ένα θαυμαστικόν εκεί το Ιερόν κείμενον. Πόσο, λέει, στενή και θλιμμένη, στενόχωρη είναι η οδός, ο ΤΡΟΠΟΣ της ζωής, για να πει κανείς, ο ΤΡΟΠΟΣ για να μπει κανείς στη (αιώνια) ζωή. Βλέπετε, είναι η άσκησις, είναι ο Σταυρός! Κι εκείνοι λοιπόν που θέλουν ένα Χριστιανισμό ΑΠΛΟΧΩΡΟ, με την υλιστικήν έννοιαν του όρου, αυτοί είναι οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού. Συνεπώς μήπως και μεις είμεθα, τότε, εκεί, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα θεωρηθούμε πως εξεκεντήσαμε τον Χριστό, τον λογχίσαμε; Μήπως;
Αγαπητοί μου, σας δίδω την ακριβή ερμηνεία των πραγμάτων. Προσέξατέ το. Την ακριβή, την εκκλησιαστική μας ερμηνεία. Οι Πατέρες ή μάλλον θα το πω έτσι που το λέγουν οι Πατέρες: Ποιοι άγιοι, λέει, με άνεση εισήλθαν εις την Βασιλεία του Θεού; Ποιοι Άγιοι; Ποιος μπήκε στη Βασιλεία του Θεού με άνεση, δηλαδή τρώγοντας, πίνοντας; Έτσι, θα πάμε και στην Εκκλησία, ε, θα κοινωνήσουμε και μια - δυο φορές το χρόνο. Δεν είναι αυτό ο Χριστιανισμός. Σας το ‘χω πει πάρα πολλές φορές. Θα περάσουμε θλίψεις, στεναχώριες και μάλιστα πολλές φορές επειδή ακριβώς είμεθα Πιστοί! Αυτό δεν είναι και η μεγάλη αξία; Ή αν όχι για την ιδιότητά μας περνάμε ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ, θα δείξουμε υπομονή, θα δείξουμε επιείκεια στους άλλους που μπορεί να μας ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ. Θα συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας. Έτσι μπαίνει κανείς στην Βασιλεία του Θεού. Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα, η οδηγούσα εις την ζωή, εις την αιώνιον ζωή, εις την Βασιλεία του Θεού. Μη θέλουμε να φτιάχνουμε παραδείσους εδώ κάτω στη γη. Είναι ΑΙΡΕΣΙΣ!