«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)
MΕΡΟΣ Δ΄
ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Β΄ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Γ΄
Νίκος Σακαλάκης,Μαθηματικός
Αναμφίβολα, όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση και παίρνει μόνος του όλες τις αποφάσεις, ερήμην του πληρώματος, τότε επαναστατικοποιεί τους ανθρώπους, τους πιστούς, που τόσα έχουν προσφέρει (διαχρονικά) και προσφέρουν στην Εκκλησία.
Η επαναστατικοποίηση δεν προωθεί την βία που διαιρεί, αλλά αντίθετα (προωθεί) την ορθόδοξη – Πατερική διδασκαλία που προστατεύει και ενώνει την Εκκλησία.
Να θυμίσουμε – πληροφορήσουμε τους «επισκόπους» που απομακρύνουν τον Εσταυρωμένο από την Αγία Τράπεζα, ότι έτσι ασκούν βία στις συνειδήσεις των πιστών∙ βία έχουν ασκήσει και οι αποφάσεις της «συνόδου» στην Κρήτη (2016) στις συνειδήσεις των πιστών, γι’ αυτό και τις απορρίπτουν (τώρα) εσωτερικά.
Στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος (που ανήκω) είναι μέγα το πλήθος των πιστών (κληρικών, μοναχών, πολιτικών κλπ) που αντιστέκονται εσωτερικά στην «τοπική δημιουργική ουτοπία του Οικουμενισμού».
Αυτή η μυστική συνειδησιακή κραυγή εξέγερσης, αναπτύχθηκε προς εμένα λίαν εμπιστευτικά. Στο όνομα της αιματηρής προϊστορίας των Πατερικών αγώνων έναντι των αιρέσεων, τους είπα, πρέπει ν’ αντιδράσετε κόσμια, εκκλησιαστικά, πατερικά, στα όρια των Ι. Κανόνων, έναντι της δύναμης της κρατικής εξουσίας και της συγκεντρωμένης (διοικητικά) δύναμης της επισήμου Ιεραρχίας.
Η βίαιη απομάκρυνση του Εσταυρωμένου διακηρύττει: «πρώτα ο δεσποτισμός», ως νόημα απαξίωσης της θελήσεως του πληρώματος.
Να θυμίσουμε στους επισκόπους, ότι εμείς οι λαϊκοί είμεθα ιερά κύτταρα μέσα στον οργανισμό της Εκκλησίας κατ’ αναλογίαν των κυττάρων των σωμάτων, που ο Θεός δια νόμων δημιουργεί. Κύτταρα που συντηρεί – ζωογονεί το Άγιο Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία, όπως μας υπενθυμίζει ο Απ. Παύλος:
«Πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α΄ Κορ. 12, 28-29).
Είμεθα Θεού συνεργοί (Α΄ Κορ. 3, 9) και όχι το «φιλόθρησκο κοινό» ή «φιλοθεάμον μάζα».
Όταν οι Ελληνισταί διατύπωσαν διαμαρτυρία «ότι παραθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών» (Πράξ. 6, 1), τότε οι Απόστολοι δεν έδωσαν εξουσιαστικά τη λύση. Μας πληροφορεί το ιερό κείμενο των Πράξεων, ότι οι Απόστολοι «προσκαλεσάμενοι το πλήθος των μαθητών, εξέλεξαν τους επτά (7) διακόνους», σ’ αντίθεση με την πρακτική του σήμερα, όπου όλα (σχεδόν) γίνονται εν αγνοία και χωρίς τη συμμετοχή του λαού στις εκλογές επισκόπων, εφημερίων επιτρόπων κ.λ.π.
Έχει επικρατήσει ο κληρικαλισμός και η νοθεία του εκκλησιαστικού πολιτεύματος με περιθωριοποίηση του λαϊκού στοιχείου. Η νοσταλγία του απωλεσμένου βηματισμού – ρυθμού του λαϊκού στοιχείου μέσα στην εκκλησία μας οδηγεί στην επίμονη αναζήτησή του χωρίς σύγχυση -δονκιχωτισμό!
Αυτή η αναζήτηση αναλυόμενη στο πρίσμα της εκκλησιαστικής ζωής – ιστορίας μας πληροφορεί:
1ον) Την χαρισματική εξίσωση όλων των μελών της Εκκλησίας (και των λαϊκών). Ο Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει – τονίζει το χωρίο των Πράξεων (2,4) σχετικά με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους εκατόν είκοσι (120) του Υπερώου:
«Και εκάθισεν εφ’ ένα έκαστον αυτών», τουτέστι, «παρέμεινεν, επανεπαύσατο»… Τι δαι; Άρα επί τοις δώδεκαν μόνους ήλθεν, ουχί δε και επί τους λοιπούς; Ουδαμώς. Αλλά και επί τους εκατόν είκοσιν» (Ι. Χρυσόστομος, Δ΄ Ομιλία στις Πράξεις).
Γι’ αυτό, Σεβασμιώτατοι, ο Απ. Πέτρος ονομάζη και τους λαϊκούς «υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (Α΄ Πετρ. 2, 9).
2ον) Μας πληροφορεί για την ενεργό συμμετοχή του πιστού λαού στην εκλογή του Ματθία: «και έστησαν – φησί – δύο, Ιωσήφ τον καλούμενον Βαρσαβάν, ος επεκλήθη Ιούστος και Ματθίαν. Ουχί αυτός αυτούς έστησεν, αλλά πάντες» (Ι. Χρυσόστομος, Γ΄ Ομιλία στις Πράξεις).
3ον) Για την Χριστοκεντρική ευσέβεια – διακονία των λαϊκών στα χρόνια των διωγμών, αντιγράφω:
«Κάτω από το φως των λυχνιών των Κατακομβών τελείται η Ευχαριστιακή σύναξις, όπου ο επισκοπών (=επιβλέπων) πρεσβύτερος συγκεντρώνει γύρω του την Κοινότητα των πιστών, κατά την ώραν της Θείας Ευχαριστίας. Αλλά, και στη συνέχεια, με την ισότιμον και οργανικήν συμβολήν και συνεργασίαν όλων η Εκκλησία αναπτύσσει την πολύπλευρον δραστηριότητά της και αμύνεται κατά των φοβερών διωκτών της.
Λαϊκοί επεσκέπτοντο τας οικίας των Χριστιανών και τους ανήγγειλαν τόπον και χρόνον της Ευχαριστιακής συνάξεως.
Λαϊκοί συγκροτούσαν τας ομάδας πρώτων βοηθειών και περιθάλψεως των θυμάτων (και ειδωλολατρών ακόμα) εις περιόδους επιδημιών.
Λαϊκοί μετέφεραν, με πολλές προφυλάξεις το τελευταίον εφόδιον (τα Πανάχραντα Μυστήρια) εις τους μελλοθανάτους χριστιανούς, στας φυλακάς, το Κολοσαίον κλπ για να λάβουν την εξ ύψους δύναμιν δια την τελευταία των «μάχην» κατά την επομένην ημέραν του Μαρτυρίου των.
Λαϊκοί, συνήθως, μετά το μαρτύριον, έσπευδαν στους τόπους των Μαρτυρίων και τα απεθησαύριζαν εις την Εκκλησίαν!
Λαϊκοί και οι ορφανοτρόφιμοι και οι κηδεμόνες των ορφανών και χηρών, των ηρωικών Μαρτύρων της πίστεως, που έμεναν, μετά τον μαρτυρικόν θάνατον των προστατών των, απροστάτευτοι!
Λαϊκοί και οι περισσότεροι μάρτυρες της πίστεως! (Από το βιβλίο «Χριστοκεντρικό λαϊκό κίνημα ευσεβείας», των Διον. Μπατιστάτου και Γεωργίου Βλαχογιάννη).
1ο Σχόλιο: Στη σημερινή χαλάρωσι της πίστεως, έχει συρρικνωθεί και η Μυστηριακή έννοια της Εκκλησίας. Προβάλλεται, σήμερα, μόνο ο ανώτερος κλήρος, ο επίσκοπος, δημιουργώντας στους ανθρώπους την συνείδηση ότι η Εκκλησία είναι ένα Επισκοπάτο (Δεσποτοκρατία)!
Δεν νοείται Εκκλησία χωρίς Επισκόπους, μα ούτε και χωρίς λαό.
Σήμερα ο μηχανισμός αντίστασης έναντι του οικουμενισμού είναι (περισσότερο) οι λαϊκοί, ενώ παλαιότερα υπήρχε (κυρίως) η πρωτοπορειακή αγωνιστικότητα – παρουσία των Μοναχών, πλην (σήμερα) ολίγων εξαιρέσεων!
Για την αγωνιστική, εκκλησιολογική – θεολογική αύρα, που διαπνέει το μακάριο γένος των Μοναχών (στο παρελθόν), θα γράψουμε στο επόμενο άρθρο.
Δυστυχώς, έχουμε, σήμερα, μέγιστο έλλειμα Ορθόδοξης (καθαροσύνης) σκέψης, σε πολλά επίπεδα, όπως είναι ο οικουμενισμός, ο οποίος κάτω από ένα πλήθος εκτροπών και αγγελιών δεν ευαγγελίζεται τίποτε το σωτηριώδες.
Μέσα στη σκηνοθεσία του οικουμενισμού κινούνται και οι πράξεις απομακρύνσεως του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα, οι οποίες περιφρονούν τη βούληση και το πρόσωπο του Ορθοδόξου πιστού. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
