 |
| «διπλή γαρ είναι η πράξις του σταυρού κατά τον άγιον Ισαάκ»∙ όθεν και ο Παύλος τούτο δηλοποιών έλεγε «δι’ ου (ήγουν του σταυρού) εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω» (Γαλ. στ΄ 14). |
«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν)
MΕΡΟΣ Γ΄ -ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Β΄
Νίκος Σακαλάκης,Μαθηματικός
Παραθέτουμε (περιληπτικά) τη νοηματικά πυκνή και διαυγή διδασκαλία των Πατέρων περί Τιμίου Σταυρού και Εσταυρωμένου (σε συνέχειες). Οφείλουμε υπακοή και πίστη στο Λόγο του Θεού και στους Πατέρες, τους ερμηνευτές Του.
«Εκτός γαρ πίστεως αδύνατον σωθήναι∙ πίστει γαρ πάντα, τα τε ανθρώπινα τα τε πνευματικά, συνίστανται», τονίζει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον «Περί σταυρού και περί πίστεως» λόγο του. Ας λάβουν σοβαρά υπ’ όψι τους οι «Οικουμενιστικο-κεντρικοί» Επίσκοποι τους λόγους του Αγίου∙ εννοεί, βέβαια, ο Άγιος την Ορθόδοξη πίστη.
Στο λόγο του διαβάζουμε:
α) «Πάσα μεν ουν πράξις και θαυματουργία του Χριστού μεγίστη και θεία και θαυμαστή, αλλά πάντων εστί θαυμαστότερον ο Τίμιος Αυτού Σταυρός. Δι’ ουδενός γαρ ετέρου ο θάνατος κατήργηται, η του προπάτορος αμαρτίας λέλυται, ο άδης εσκύλευται, η ανάστασις δεδώρηται, δύναμις ημίν του καταφρονείν των παρόντωνκαι αυτού του θανάτου δέδοται, η προς την αρχαίαν μακαριότητα επάνοδος κατώρθωται, πύλαι παραδείσου ηνοίχθησαν η φύσις ημών εκ δεξιών του Θεού κεκάθικε, τέκνα Θεού και κληρονόμοι γεγόναμεν, ειμή δια του σταυρού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δια σταυρού γαρ ταύτα πάντα κατώρθωται».
β) «Ούτος ημίν σημείον δέδοται επί του μετώπου ον τρόπον τω Ισραήλ η περιτομή∙ δι’ αυτού γαρ οι πιστοί των απίστων αποδιιστάμεθα και γνωριζώμεθα. Ούτος θυρεός και όπλον και τρόπαιον κατά του Διαβόλου. Ούτος σφραγίς, ίνα μη θίγη ημών ο ολοθρεύων, ως φησίν η Γραφή. Ούτος των κειμένων ανάστασις, των εστώτων στήριγμα, ασθενών βακτηρία, ποιμαινομένων ράβδος, επιστρεφόντων χειραγωγία, προκοπτόντων τελείωσις ψυχής σωτηρία και σώματος, πάντων των κακών αποτρόπαιον, πάντων των αγαθών πρόξενος, αμαρτίας αναίρεσις, φυτόν αναστάσεως, ξύλον ζωής αιωνίου».
γ) «Ιδού ο θάνατος του Χριστού, ήτοι ο σταυρός την ενυπόστατον του Θεού σοφίαν και δύναμιν ημάς περιέβαλε. Δύναμις δε Θεού εστιν ο λόγος ο του σταυρού, ή ότι το δυνατόν του Θεού, ήτοι η κατά του θανάτου νίκη δι’ αυτού ημίν πεφανέρωται, ή ότι, ώσπερ τα τέσσερα άκρα του σταυρού δια του μέσου κέντρου κρατούνται και συσφίγγονται, ούτω δια της του Θεού δυνάμεως τότε ύψος και το βάθος, μήκος τε και πλάτος, ήτοι πάση ορατή τε και αόρατος κτίσις συνέχεται.
δ) «Προσκυνητέον τοίνυν το σημείον του Χριστού. Ένθα γαρ αν ή το σημείον, εκεί και αυτός έσται» (Βλέπε Ι. Δαμασκηνού Έργα – Τόμος 1, Ε.Π.Ε. «περί σταυρού εν ώ έτσι και περί πίστεως)
1ο Σχόλιο: Πνευματικός ομφάλιος λώρος από τον ουρανό (χάρις) στη γη, εκτεινόμενος έως τις ημέρες μας, στο πλήρωμα είναι αυτός ο λόγος «περί Σταυρού» του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, που αποτρέπει το θρυμματισμό της ψυχής μας από τους αλλεπάλληλους κραδασμούς – κλονισμούς που δημιουργούν οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι με τη »διδασκαλία τους», προκειμένου να επέλθη διάλυση – αλλοίωση του Ορθοδόξου βιώματος και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας (τέλος σχολίου).
Είναι ο Σταυρός ο υπέρθειος μαγνήτης (Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης), όπως τονίζει στο βιβλίο του «ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ» ο π. Αυγουστίνος (1965). Γράφει: «Eκείνο που είλκυσε και ελκύει προς τον Ιησούν αναριθμήτους εκλεκτάς καρδίας είναι ο Σταυρός, επί του οποίου είπε το «τετέλεσται». Ο Σταυρός έγινεν ο υπέρθειος μαγνήτης με μυστηριώδη και τεραστίαν έλξιν εις τας καρδίας των εκλεκτών. Ο Σταυρός έγινεν ιερώτατον θυσιαστήριον, επί του οποίου προσεφέρθη η θυσία του αμνού του Θεού, η μοναδική θυσία. Αυτή και μόνον η θυσία έσωσε τον κόσμον» (Σελ. 155).
2ο Σχόλιο:
Πολύ χαρακτηριστικά συμπυκνώνει (ανωτέρω) το νόημα του Σταυρού ο π. Αυγουστίνος, διότι η Σταύρωση του Χριστού δεν είναι μια μικρή – ακίνητη κουκκίδα του χρόνου∙ είναι η ασυνθηκολόγητη ρήξη με τον διαβολικό κόσμο. Ο δε Απ. Παύλος υπογραμμίζει τις δύο οριακές επιρροές του Σταυρού στη ζωή του. Αυτό το υπογραμμίζει, επίσης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ», στην ερμηνεία του δεύτερου Αναβαθμού του α΄ ήχου. Γράφει σχετικά:
«Πλην πρέπει να αγωνισθής, δια να σταυρωθής και συ εις τον κόσμον∙ τούτο δε κατορθώνεται, ανίσως, αφ’ ου αναχωρήσεις σωματικώς από τον κόσμον, σπουδάσης να εξαλείψης μεν από την φαντασίαν σου τας εικόνας και τύπους και είδωλα των του κόσμου πραγμάτων∙ εκριζώσης δε από την καρδίαν σου τας προλήψεις και σχέσεις και κλίσεις και επιθυμίας του κόσμου, δι’ επιστροφής του νοός, και της εν καρδία νοεράς και αδιαλείπτου προσευχής «διπλή γαρ είναι η πράξις του σταυρού κατά τον άγιον Ισαάκ»∙ όθεν και ο Παύλος τούτο δηλοποιών έλεγε «δι’ ου (ήγουν του σταυρού) εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω» (Γαλ. στ΄ 14).
Εκ της διπλής δε ταύτης πράξεως του σταυρού τι θέλεις κατορθώσει αγαπητέ; το να σβύσης μεν κάθε πόθον και έρωτα του κόσμου από την καρδίαν σου, να ανάψης δε ο εις αυτήν τον του Θεού πόθον και την αγάπην, δια μέσου της οποίας έχεις να συνδεθείς με τον υπό σου αγαπώμενον Θεόν, και ακόμη εκ της ζωής ταύτης να γένης μακάριος» (τέλος σχολίου).
Πολύ περιεκτική και αδιασάλευτη είναι η τοποθέτηση του (όντως) επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη, διότι φανερώνει πως επικοινωνούν (διαχρονικά) μεταξύ τους Σταυρός και Αγία Τράπεζα∙ να το ξαναθυμηθούμε: «ο Σταυρός έγινεν ιερώτατον θυσιαστήριον επί του οποίου προσεφέρθη η θυσία του αμνού του Θεού, η μοναδική θυσία. Αυτή και μόνον η θυσία έσωσε τον κόσμον».
Οι σημερινοί άνθρωποι, ως ανυπόμονοι καταναλωτές, έχουν υποστεί σημαντικότατη καθίζηση – χαλάρωση στο επίπεδο των μηνυμάτων του ΣΤΑΥΡΟΥ, μη εξαιρουμένης και της οικουμενιστικής ποιμαντικής της διοικούσης εκκλησίας.
Οι σημερινοί επίσκοποι απώθησαν τον Σταυρικό-Μαρτυρικό αγώνα έναντι των αιρέσεων και κατά της παναιρέσεως που λέγεται οικουμενισμός, όπως έπραξαν μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας εν καιρώ αιρέσεων.
Τότε, «ξένον της Εκκλησίας ουχ ηρετίσαντο φρόνημα» (Μάρκος ο ερημίτης). Ολίγοι μοναχοί-ές αντιδρούν ορθά στον κίνδυνο που διατρέχει το Σώμα των πιστών από τον οικουμενισμό∙ στον κίνδυνο που απειλεί σοβαρά την εσχατολογική συνείδησή μας∙ αντίθετα, παρατηρούμε τάσεις «ιδρυματοποίησης» των Ι. Μονών, χωρίς το μαρτύριο έναντι του οικουμενισμού.
Παλαιότερα οι ασκητές της ερήμου και οι μοναχοί πατέρες είχαν υπακοή – αφοσίωση στον επίσκοπο (τύπος Χριστού) μόνον όταν αυτός ήταν το στόμα της αλήθειας, πηγή Ορθοδοξίας. Αναμφίβολα, η αίρεση του οικουμενισμού στην εκκλησία σήμερα είναι αποτέλεσμα χαλαρώσεως και αποσυνδέσεως από τον Εσταυρωμένο Χριστό. Όπου αλλοιώνεται – νοθεύεται το Ευαγγέλιο του Χριστού, εκεί αναπτύσσεται η (όποια) αίρεση.
Όσοι μοναχοί, εμφορούμενοι από πνεύμα αγάπης και ορθοδοξίας έρχονται στον κόσμο, έτοιμοι να σταυρωθούν στην αντιμετώπιση του οικουμενισμού, κατηγορούνται, συκοφαντούνται, ενώ ξεχνούν (οι «πιστοί») το παράδειγμα του Μ. Αντωνίου.
Ο Μ. Αντώνιος για είκοσι (σχεδόν) χρόνια ήτο στην έρημο (αθέατος) και μόνο όταν ήλθαν οι χαλεποί καιροί (της αιρέσεως) κατέβηκε (2 φορές) στην Αλεξάνδρεια, προς ενίσχυση των ομολογητών της πίστεως!
Δυστυχώς, σήμερα, ο ορθόδοξος μοναχισμός (γενικά), δεν αποτελεί αντι-οικουμενιστικό δείκτη Σταυρικής αντιμετωπίσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
