Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

''[...]«Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη πρέλθωσιν». Τα άνω θα γίνουν κάτω. Τα άστρα θα πέσουν. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάξει 100 φορές. Αλλά η Εκκλησία, η οποία κηρύτει την αλήθειαν του Χριστού, θα παραμείνει αιωνία'' (π. Αυγουστίνος)


<<Η Εκκλησία δεν θα υπογράψει ποτέ ανακωχήν με το έγκλημα, με την αμαρτίαν, με τον Διάβολον... >>


<<[...]ένα όνειρον έχοντες: Να ίδωμεν μιαν χριστιανικήν Ελλάδα κάτω από την πνευματικήν καθοδήγησιν του Χριστού, εστίαν χριστιανικού πολιτισμού, φάρον εις όλην την Ανατολήν. Και θα γίνει, σύμφωνα με την προφητίαν του αγίου Κοσμά, του μεγάλου ιεραποστόλου των Βαλκανίων>>



ΑΙ ΑΚΛΟΝΗΤΑΙ
ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ


Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτο, από το φυλλάδιο «ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 17/2/1945, αρ. φυλ. 7

«Ώ Εκκλησία, γλυκειά μας Μάννα! Σύ χύνεις μέσα στην καρδιά μας χίλιες χρυσές ελπίδες»

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑEKKLHS2
Η Εκκλησία μας είναι:

  • 1. Υπεράνω όλων=Βασιλεία του Χριστού επί της γης.
    2. Δι’ όλους «Ελθέτω η Βασιλεία Σου»
    3. Ελεγκτής των αδικιών του κόσμου «Εγώ είμαι η Αλήθεια και η Ζωή».
    4. Οδηγός των ανθρώπων εις την αληθινήν ζωήν.

1. Η Εκκλησία είναι υπεράνω όλων. Η Εκκλησία, ως πνευματικός οργανισμός με Αρχηγόν τον Χριστόν, δεν συνταυτίζει την τύχην της με Πολιτικά, Κοινωνικά, Οικονομικά συστήματα. Αυτά, ως ανθρώπινα κατασκευάσματα, έχουν τας ατελείας των, υπόκεινται εις ποικίλας αλλοιώσεις και μεταβολάς, έρχονται και παρέρχονται. Σήμερον είναι, αύριον δεν είναι. Όλα και όλοι αποθνήσκουν. «Πάντα ρει» κατά τον φιλόσοφον Ηράκλειτον, ένα μόνον μένει και επιπλέει ως κιβωτός σωτηρίας εν μέσω του κατακλυσμού του κόσμου: η Εκκλησία. Δι’ αυτήν ποτέ δεν θα πει κανείς ότι απέθανε. Έζησε, ζει και θα ζήσει. Διότι έχει όχι άνθρωπον, αλλά Θεόν ιδρυτήν, κατέχει όχι θρύψαλα αληθείας, αλλά την αλήθειαν.

Το είπε εκείνος και η ιστορία 20 αιώνων, η πείρα 60 γενεών της ανθρωπότητος, το αποδεικνύει αληθινό: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη πρέλθωσιν». Τα άνω θα γίνουν κάτω. Τα άστρα θα πέσουν. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάξει 100 φορές. Αλλά η Εκκλησία, η οποία κηρύτει την αλήθειαν του Χριστού, θα παραμείνει αιωνία.
2. Η Εκκλησία είναι δι’ όλους. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Χωρίς δε Χριστόν, χωρίς Θεόν, δεν ημπορούν να ζήσουν ούτε τα άτομα ούτε αι οικογένειαι ούτε αι κοινωνίαι. Ή, εάν ζουν, θα φυτοζωούν, η ζωή των θα είναι ή κωμωδία ή τραγωδία. Αναγκαίος ο Χριστός δια τον πτωχόν, αλλά και δια τον πλούσιον, δια τον αγράμματον, αλλά και δια τον επιστήμονα, δια τον εργάτην αλλά και δια τον εργοδότην. Αναγκαίος δια την γυναίκα, αλλά και δια τον άνδρα, δια τον μαύρον αλλά και δια τον λευκόν. Δι’ όλους ανεξαιρέτως. Το να ζει κανείς κοντά εις τον Χριστόν είναι γλυκύς παράδεισος, το δε να ζει κανείς μακράν του Χριστού, και όταν ακόμη έχει λύσει το οικονομικόν του πρόβλημα, είναι αφόρητος αγωνία, Ταντάλειος δείψα, κόλασις. Οι τραγικοί ήρωες του μεγάλου Ρώσσου φιλοσόφου Ντοστογιέφσκυ αναζητούν την λύσιν του δράματος της ζωής των εις τον Χριστόν. Γράφει: «Η αληθινή τραγωδία είναι καθαρά ηθική, υπερτάτη. Γίνεται εις τα κατάβαθα της ψυχής. Οι ήρωες θέλουν το άπειρο, τη σιγουριά. Θέλουν το Θεό. Να η ομολογία της πίστεώς μου: Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ωραίο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο τέλειο, πιο λογικό, πιο θαρραλέο από το Χριστό. Όχι μόνον δεν είναι τίποτε άλλο, αλλά και το λέγω με ζηλιάρικην αγάπην: δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο. Κι ακόμα: Αν κανένας μου απόδειχνε πως ο Χριστός είναι έξω από την αλήθεια κι αν πραγματικά αποδειχνόταν πως η αλήθεια είναι έξω από το Χριστό, θα προτιμούσα νάμαι με το Χριστό παρά με την αλήθεια». Αυτά ο Ντοστογιέφσκυ, αλλά κάτι παρόμοιον και ο ιδικός μας Όμηρος σχετικώς με την ανάγκην του θείου: «Πάντες δε Θεόν χατέουσι άνθρωποι ( Σφοδρώς όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν τον Θεόν)» (Οδύσσεια 3,48), ο δε στίχος ούτος εθεωρήθει από φιλοσόφους της ολκής ενός Μελαγχύωνος ως ο ωραιότερος εις όλον τον Όμηρον. Αλλά και ο σύγχρονος μέγας βιολόγος Αλέξ. Καρρέλ, εις το παγκοσμίως γνωστόν έργον του «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος», θεωρεί την θρησκείαν του Χριστού ως πρώτιστον παράγοντα της αναγεννήσως του κόσμου: ο άνθρωπος που η καρδιά του έμεινε απλή, μπορεί και νιώθει το Θεό το ίδιο όπως νιώθει τη ζεστασιά και την καλωσύνη ενός φίλου. Ο δε Ρενάν λέγει ότι, και εάν εις άλλους πλανήτας κατοικούν άνθρωποι, δεν δύνανται να ποθήσουν άλλην ωραιοτέραν θρησκείαν από την θρησκείαν του Ιησού.
3. Η Εκκλησία είνε ελεγκτής των αδικιών του κόσμου. Το μαρτυρεί η Ιστορία. Η Εκκλησία ήλεγξε άρχοντας παρανομούντας, εκαυτηρίασε του εγκληματίας, εμαστίγωσε την κοινωνικήν αδικίαν. Εστάθη ο φρουρός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο συνήγορος των καταπανουμένων. Διότι εβάδιζε και βαδίζει και πρέπει να βαδίζει επάνω εις τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία δεν θα υπογράψει ποτέ ανακωχήν με το έγκλημα, με την αμαρτίαν, με τον Διάβολον. Ανηθικότητες, εκβιασμοί, ληστείαι, φόνοι, τρομοκρατίες, εκμεταλλεύσεις, οποθενδήποτε και αν προέρχονται, είτε εκ των άνω είτε εκ των κάτω, θα ελέγχονται από την Εκκλησίαν του Χριστού με την γλώσσαν της αληθείας. Τον άμβωνά της ας τον φοβούνται μόνον οι εγκληματίες, οι άπιστοι, οι άθεοι, οι υλισταί, που δυστυχώς υπάρχουν εις όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Αμερόληπτοι κριταί θα φωνάξομεν προς όλους και προς όλας τας κατευθύνσεις: «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης». Και δεν θα ησυχάσωμεν και δεν θα αναπαυθώμεν έως ότου και ο τελευταίος αδικούμενος εύρει το δίκαιόν του, το οποίον δεν είναι μονοπώλιον ουδενός, αλλά είναι γενικόν, καθολικόν. Δια να είναι δε αδέσμευτος η Εκκλησία εις τας κρίσεις της, δεν πρέπει να ανήκουν οι λειτουργοί της εις κανένα κόμμα. Κληρικός, που χρησιμοποιείται ως είδος ρεκλάμας από το Α ή Β κόμμα, ελησμόνησε την αποστολήν του και πρέπει να βγάλει το γρηγορότερον το ράσον και να φορέσει γραβάτα, δια να πολιτεύεται ως πολιτευτής. Η Εκκλησία, έξω των κομμάτων ισταμένη, ως Μήτηρ πάντων των τέκνων της, θα φωνάξει προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα: «Εμβολιασθήτε όλοι από τον χριστιανισμόν, εάν θέλετε να δημιουργηθεί κάτι το ωραίον επάνω εδώ εις την γην». Διότι πολιτική, που χωρίζεται από την χριστιανικήν ηθικήν, καταντά φαυλοκρατία, από την οποίαν θα πηγάζουν δια της κοινωνίας και τα έθνη τα κακά.
4. Η Εκκλησία τέλος, κήρυξ της αθανασίας της ψυχής, δίδει απάντησιν εις το συνταρακτικώτερον εξ’ όλων των προβλημάτων της ανθρωπίνης ζωής: «Πόθεν έρχομαι και που υπάγω;». Εισάγει ιδεώδη αντίληψιν περί της ζωής και του σκοπού της ζωής. Το ισχυρότερόν της κήρυγμα είναι και θα είναι «Άνθρωπε, δεν είσε μια βελτιωμένη έκδοσις του γορίλα ή του χιμπατζή. Δεν είσε κτήνος. Δεν είσε μόνον πεπτικός σωλήνας αενάως πληρούμενος και εκκενούμενος. Δεν είσαι μόνον σάρκες και κόκκαλα. Δεν σε κυβερνούν μόνον οικονομικοί παράγοντες. Αλλά είσαι και πνεύμα, προπαντώς πνεύμα. Έχεις ψυχήν αθάνατον, είσαι ουράνιον δένδρον, του οποίου η μεν ρίζα είνε εις την γη, οι δε κλάδοι απλώνονται εις τον ουρανόν. Επλάσθης δια την αιωνιότητα και ποθείς το άπειρον, και ευρίσκεις την ανάπαυσίν σου εις τον Χριστόν».
Αυταί είναι αι χριστιανικαί μας θέσεις. Επάνω εις ταύτας εργαζόμεθα, ένα όνειρον έχοντες: Να ίδωμεν μιαν χριστιανικήν Ελλάδα κάτω από την πνευματικήν καθοδήγησιν του Χριστού, εστίαν χριστιανικού πολιτισμού, φάρον εις όλην την Ανατολήν. Και θα γίνει, σύμφωνα με την προφητίαν του αγίου Κοσμά, του μεγάλου ιεραποστόλου των Βαλκανίων

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1, μέρος β΄, σελ. 157-160, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΠΗΓΗ:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=56356#more-56356