ΠΟΥ "Ο ΣΥΖΗΤΗΤΗΣ" ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΟΥΤΟΥ;;;
''Η σαφήνεια, η αρτιότητα – ορθοδοξότητα της θεολογικής αντίληψης και, ιδιαίτερα, η πνευματική ωρίμανση των Πατέρων, ένωσαν το πλήρωμα δογματικά έναντι των αιρέσεων.''
«Καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα»
(Μ. Βασίλειος, Επιστολή 90)
Ο απληροφόρητος Ορθόδοξος Ελληνικός λαός δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τη «νέα οριοθέτηση» της εκκλησίας από την λεγόμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» της Κρήτης (Ιούνιος ‘16).
Οι απαντήσεις πολλών πνευματικών – ιερέων στα πνευματικά τους παιδιά για τη σύνοδο αυτή, δεν εκφράζουν συνειδητή Ορθόδοξη στάση ζωής. Είναι μια στάση που χωρίζεται από τη στάση ζωής των Αγίων της Εκκλησίας μας, που έδωσαν και τη ζωή τους για τη διαφύλαξη της Ορθόδοξης αλήθειας (ομολογητές, μάρτυρες).
Για την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, η θεολογική ενημέρωση του πιστού λαού για τη σύνοδο της Κρήτης, ποτέ δεν ήταν θέμα προτεραιότητος.
Βιώνουμε μια φοβερή διάψευση των ελπίδων μας, σε ότι αφορά την στάση της Εκκλησίας μας έναντι του οικουμενισμού.
Η Συνοδική εξουσία, σεβαστοί Ιεράρχες, δεν στηρίζεται σε προσωπική δύναμη ή στη πραγματικότητα μιας πλειοψηφίας. Στηρίζεται στην διαχρονική ορθόδοξη αλήθεια.
Η εξουσία αυτή παρέχεται ως χάρη και αποστολή και οφείλεται στη θυσία του ίδιου του Χριστού.
Η Εκκλησία διοικείται με βάση το Θεανθρώπινο δίκαιο, χωρίς εγωισμούς και πολιτικοθρησκευτικές σκοπιμότητες.
Η επιλογή της Εκκλησίας της Ελλάδος να μην πραγματοποιήσει διευρυμένο και βαθύ θεολογικό διάλογο για τη σύνοδο της Κρήτης, σε επίπεδο απρόσβλητης ελευθερίας, είναι πράξη μη συμβατή με τα ορθόδοξα όρια της Συνοδικής εξουσίας, που εν συντομία αναφέραμε.
Οι θεολογικοί διάλογοι, συνοδικοί ή μη, όταν βιώνουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας, τότε συγκρατούν και οικοδομούν την πνευματική υγεία του πληρώματος.
Αναμφίβολα, οι Οικουμενικές σύνοδοι, που καθόρισαν το Εκκλησιαστικό «είναι» σε επίπεδο θεολογικού διαλόγου, είχαν χαρισματικά μέγιστο ύψος ορθόδοξης συνειδητότητας και πνευματικής ποιότητας (Θεολογικής και Διοικητικής).
Πηγές τους ο ίδιος ο Χριστός, οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Η σαφήνεια, η αρτιότητα – ορθοδοξότητα της θεολογικής αντίληψης και, ιδιαίτερα, η πνευματική ωρίμανση των Πατέρων, ένωσαν το πλήρωμα δογματικά έναντι των αιρέσεων.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αχελώου (Ευθύμιος Στύλιος) σημειώνει: «Ο Χριστός δεν ήλθε να μας διδάξει μόνο, αλλά και να συζητήσει μαζί μας. Ιδρυταί ανθρωπίνων θρησκευμάτων, ακόμη και οι Προφήται της Π. Διαθήκης, χρησιμοποίησαν αποκλειστικά τον μονόλογο.
Ο Κύριος, δεν ήταν απλώς Διδάσκαλος, ήταν και άριστος συζητητής. Ο διδάσκαλος διδάσκει ενώ ο συζητητής ενδιαφέρεται για το συνομιλητή του.
Ο Κύριος απαντούσε στα ερωτήσεις, συμμετείχε στις αγωνίες και τα προβλήματα των ανθρώπων, συμμεριζόταν τις παθήσεις τους και έκλαιε στις δοκιμασίες τους». Άριστος συζητητής! Σήμερα, μετά από δεκαετίες έντονης μυστικής οικουμενιστικής δραστηριότητας, είδαμε στην Κρήτη μια συνοδική προσπάθεια αλλαγής της συνειδητότητας των Ορθοδόξων χωρίς Αγιοπνευματικό, αντιρρητικό διάλογο – συζήτηση και με περιφρόνηση της δογματικής γραμμής των Πατέρων.
Οι αμήχανες – ένοχες σιωπές στην Κρήτη μετασχηματίσθηκαν σε μήνυμα «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», για αποδοχή των αποφάσεών της. Σε όλα τα επίπεδα έχουμε παραβίαση των ορίων της Εκκλησίας, τόσο σε θεολογικό επίπεδο όσο και σε τεχνικό – διοικητικό.
Να θυμίσουμε, σεβαστοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι
μια συνοδική απόφαση επιδέχεται συμφωνία και αποδοχή αλλά, επίσης, ασυμφωνία και απόρριψη, όταν δεν ορθοτομεί τον λόγο της Αλήθειας, όταν περιφρονεί τον δογματικό άξονα των Πατέρων.
μια συνοδική απόφαση επιδέχεται συμφωνία και αποδοχή αλλά, επίσης, ασυμφωνία και απόρριψη, όταν δεν ορθοτομεί τον λόγο της Αλήθειας, όταν περιφρονεί τον δογματικό άξονα των Πατέρων.
Να θυμίσουμε επίσης, ότι ο Τριαδικός Θεός εκφράζεται προς τα έξω δημιουργήματά του, ως δημιουργικός λόγος, ως σωτηριολογικός λόγος και ως αγιαστικός λόγος (δια του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία).
Τρεις πνευματικοί άξονες, στους οποίους δεν κινήθηκαν πιστά ούτε η σύνοδος της Κρήτης, ούτε και η σύνοδος της Ιεραρχίας της Ελλάδος στις εκτιμήσεις τους για τον οικουμενισμό.
Τέλος, να θυμίσουμε (σύντομα) τα όρια της Εκκλησίας, όπως αυτά έχουν βιωθεί – καταγραφεί στην Εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας. Πιο συγκεκριμένα, η μοναδική και αληθινή Εκκλησία του Χριστού:
α) Είναι συνέχεια του Υπερώου της Πεντηκοστής (Αποστολική διαδοχή και Αποστολική διδαχή).
β) Τροφοδοτεί με θεία χάρη από τα μυστήρια του Χριστού.
γ) Δεν έχει αλλοιωθεί από αιρέσεις – πλάνες, διότι κινείται στα όρια των Αποστολικών διδαχών και των Οικουμενικών Συνόδων.
δ) Παραδέχεται όλα τα δόγματα – αποφάσεις των εννέα Οικουμενικών Συνόδων.
Ερώτημα: Στην λεγόμενη «αγία και Μεγάλη σύνοδο», στα κείμενά της περί Εκκλησίας, σε ποια σημεία τους εκφράζονται με σαφήνεια τα όρια της Εκκλησίας, τα οποία αβίαστα να χαρακτηρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Σώμα Χριστού;
Σε ποια σημεία υπογραμμίζονται ως αιρέσεις ο παπισμός, ο προτεσταντισμός και ο οικουμενισμός;
Αντίθετα, στις αποφάσεις – κείμενά της καθώς και στο μήνυμα «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», διακρίνουμε την έντονη οικουμενιστική φόρτισή τους από τη συχνότητα του Π.Σ.Ε.
Στην πρώτη συνέλευση του Π.Σ.Ε. (Άμστερνταμ), ο ομιλητής ΓουσταύοςΏλλεν είπε: «Η Εκκλησία είναι σύνθεση όλων των Εκκλησιών» και «πάντες οι Χριστιανοί είναι μέλη αυτής της Εκκλησίας».
Επίσης, ο καθηγητής Ιωάννης Γκρέγκ, χτύπησε τα όρια της Εκκλησίας λέγοντας: «Η Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού περιλαμβάνει όλους τους Χριστιανούς, όλων των πεποιθήσεων».
Ιδού η «διευρυμένη» Εκκλησία του οικουμενισμού και η σκοπιμότητα του όρου «ετερόδοξες Εκκλησίες», που χρησιμοποίησαν στην σύνοδο της Κρήτης!
Δανειζόμενοι τα λόγια κάποιου Γέροντα, ερωτούμε: Από τις διατυπώσεις των συνοδικών κειμένων της Κρήτης (και Ελλάδος), μπορεί ένας απλός πιστός να διακρίνει τι είναι Ορθόδοξο και γιατί είναι Ορθόδοξο; Τι είναι μη Ορθόδοξο και γιατί δεν είναι Ορθόδοξο; Δυστυχώς όχι, διότι «καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα» (Μ. Βασίλειος Επιστ. 90).
