ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ "ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ"
''[...] εδικαιούτο να μη αποθάνη. Παρητήθη όμως του δικαιώματος αυτού τούτου...''
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε’
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σύνοψις
(...) Κατά την διδασκαλίαν δε ταύτην της Γραφής διεκηρύχθη και υπό
των μεγάλων της Εκκλησίας Πατέρων, ότι ο Υιός του Θεού σαρκωθείς εγένετο
αληθεία και άνθρωπος αναλαβών την
ανθρωπίνην φύσιν και τα φυσικά πάντα, ήτοι τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη, την
πείνα δηλαδή, την δίψαν, τον κόπον, τον πόνον, το δάκρυον, τους ιδρώτας, ουχί όμως
και την αμαρτίαν. Διότι η αμαρτία δεν υπήρξεν εξ αρχής η φυσική του ανθρώπου
κατάστασις, ο Κύριος δε προσέλαβε την υγιά ανθρώπιμην φύσιν, οποίαν είχε και ο
Αδάμ πριν ή αμάρτη.
Ως ο πρώτος εκείνος γενάρχης επλάσθη αμέσως από του Θεού,
χωρίς να προηγηθή της υπάρξεως αυτού ζεύγος γονέων, ούτω και ο νέος γενάρχης
Χριστός συλλαμβάνεται υπερφυώς, δι’ αμέσου επεμβάσεως και ενεργείας
δημιουργικής του Θεού, μη κοινωνών ούτω δια φυσικής γεννήσεως προς το υπό της αμαρτίας
νοσούν φύραμα της εκ του πεπτωκότος Αδάμ προελθούσης ανθρωπότητος.
Γεννηθείς
λοιπόν αμέτοχος αμαρτίας ο Κύριος και εν απολύτω αναμαρτησία βιώσας εδικαιούτο
να μη αποθάνη. Παρητήθη όμως του δικαιώματος αυτού τούτου και έθεσεν αφ’ εαυτού
την ψυχήν αυτού, παραδούς ταύτην λύτρον υπέρ του κόσμου, ως «εξουσίαν έχων
θείναι αυτήν και εξουσίαν έχων πάλιν λαβείν αυτήν».
Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ «ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
ΤΟΜΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΙΣ Β’, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1979, ΣΕΛ.61,62
