ΘΕΟΥ ΤΟ ΔΩΡΟ! ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΧΥΡΩΣΗΣ, ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΧΥΡΩΣΗΣ, ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ"

Ο ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ «ΛΟΓΟΣ», ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ «ΕΡΓΑ». ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΟΧΥΡΩΣΗΣ, ΜΕ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ (θέτω σε ενέργεια: ξεκινώ), ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (το προϊόν ή η κατάσταση που προκύπτει από την ολοκλήρωση ή κατάληξη κάποιας εργασίας ή ενέργειας)

ΛΟΓΟΣ «ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ»

«Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;  39 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δυνάμεθα.»(Μαρκ. 38,39). Δηλαδή, «Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ θα πιω ή το βάφτισμα που εγώ θα βαφτιστώ να βαφτιστείτε;» (Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.)

Αγαπητοί,

Εμείς οι τόσο αμαθείς και άπειροι άνθρωποι του 21^ου αιώνα του απατεώνα καλούμαστε-εξ ανάγκης- να αρθρώσουμε λόγο αγάπης για τα πράγματα της Εκκλησίας μας που βαίνουν προς γκρεμό. Σ’ ένα συναξάρι διαβάσαμε ότι ένας υπηρέτης του βασιλιά είδε να φονεύουν – άνθρωποι της στρατιωτικής φρουράς - έναν άγιο της Εκκλησίας μας που με θάρρος έλεγξε τον πρώτο της Αυτοκρατορίας. Ο βασιλιάς αυτός είχε καλέσει τον άνθρωπο του Θεού στο παλάτι του, για πρώτη φορά… Έντρομος ο δούλος, ως αυτόπτης του φονικού, και τρέχοντας για να γλυτώσει πήδηξε μέσα στον γκρεμό, και ω, του θαύματος. Με Θεία επέμβαση, ο δούλος και υπηρέτης του κακού βασιλιά σώθηκε και φανέρωσε στους Χριστιανούς τα περί του μαρτυρίου. Στο σημείο αυτό καλό είναι να θέσουμε κατά νου, ότι το πηδάλιο της Εκκλησίας μας κρατεί πάντοτε ο Ιησούς Χριστός, και δεν θα υπάρξει ποτέ «χριστιανικός μύθος», ή «ετεροδιδασκαλία», τύπου αντικατάστασης Του, από κάποιον άλλον Νέο Θεολόγο, επίσκοπο, ή πατριάρχη του γένους «Ηρακλή».

«Μπορείτε;» 

Αδελφοί, ο άγιος του Θεού Παΐσιος ο Αγιορείτης λέγει: «ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως, δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει... Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ» (Γνωστά λόγια του).

Ερχόμαστε όμως στο θέμα μας, με την βοήθεια του Κυρίου ημών και της Υπεραγίας αυτού Μητρός που είναι και «η τύχη της πατρίδος μας».  Θέμα μας λοιπόν ο όρος «δυνητικός». Αυτή η αρχαία ελληνική λέξη, ως γνωστό, παράγεται από το «δύναμαι» που σημαίνει : μπορώ, έχω τη δύναμη ή τη δυνατότητα (να κάνω κάτι)…

«Μπορώ;», «δύναμαι;». Μπορώ, έχω τη δύναμη ή τη δυνατότητα να κάνω κάτι; Ιδού το πρόβλημα! Αδελφοί, είναι γνωστή η ευαγγελική περικοπή[1] όπου ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου πηγαίνουν προς τον Ιησού και του λένε: «Δάσκαλε, θέλουμε αυτό που θα σου ζητήσουμε να μας το κάνεις».  Εκείνος τους είπε: «Τι θέλετε εγώ να σας κάνω;».  Εκείνοι του είπαν: «Δώσε μας ώστε να καθίσουμε ένας από τα δεξιά σου και ένας από τα αριστερά σου κατά τη δόξα σου».  Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι που εγώ θα πιω ή το βάφτισμα που εγώ θα βαφτιστώ να βαφτιστείτε;».  Εκείνοι του απάντησαν: «Μπορούμε». Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Το ποτήρι που εγώ θα πιω θα πιείτε και το βάφτισμα που εγώ θα βαφτιστώ θα βαφτιστείτε,  40 αλλά το να καθίσετε από τα δεξιά μου ή από τα αριστερά μου δεν ανήκει σ’ εμένα να το δώσω, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς που έχει ετοιμαστεί».  (Βλ. Μάρκ. 10: 35-40)

Αδελφοί εν χριστώ, λαϊκοί «αποτειχισμένοι», «ετοιμαστείτε»! Θεού το δώρο!  Σίγουρα, δεν είναι μικρής σημασίας ο όρος «Αποτείχιση» (συν. της «παύσης μνημοσύνου», όσο αφορά τους κληρικούς), αντίθετα, είναι μέγας! Είναι μέγας ο όρος, και ομοιάζει με υψηλόν όρος όπου μόνον έμπειροι αναβάτες μπορούν με «ειρήνη και ασφάλεια» ν’ ανέβουν! Μα, αν το όρος αυτό δεν μοιάζει απλά, αλλά είναι το Όρος Θαβώρ, τότε μην θαυμάζεται για την κατάκτησή του, αλλά ετοιμαστείτε να κατέβετε, αλλά και πάλι ν’ ανέβετε –με την Δύναμη του Θεού- σ’ ένα άλλο όρος, σαν αυτό που εσταύρωσαν τον Ιησού «οι παράνομοι» των Ιουδαίων λίγο «έξω» και πολύ κοντά από τα «τείχη» της «Αγίας και Μεγάλης» πόλης των Ιεροσολύμων! Βέβαια αυτό δεν ήταν θέλημα του Θεού, αλλά των πονηρών ανθρώπων, δηλ. των πολιτικών και θρησκευτικών αρχόντων του καιρού εκείνου, που πάντα κάνουν τα καπρίτσια τους, μα και τούτο’ Θεού το δώρο…   

Το ποτήρι των θλίψεων

Αδελφοί, είναι συνήθεια καινούργια, πάνω στο κέφι τους οι άπειροι νέοι μας, να σπάνε και να τσακίζουν πιάτα και ποτήρια και ν΄ ανεβαίνουν πάνω στα τραπέζια και να χορεύουν θαρρείς πως πέτυχαν κάποια μεγάλη νίκη. Έτσι και τους αγίους Πατέρες μας, σαν ποτήρια τους τσάκιζαν, τους έσπαζαν «οι νέοι των εθνών κυβερνήτες». Μεθούσαν από την κακία της ανθρωποκτονίας, από ένα είδος μέθης που ο διάβολος καλύτερα απ’ όλους την μεθάει…

Όμως, «Εις τα όρη αρθώμεν»! Αν και η φυγή δεν είναι λύση, όμως δεν μπορεί να μην γνωρίζεις ότι μεγάλος Προφήτης του Θεού, Ο Ηλίας, υπήρξε και αυτός «φυγάς»… Όχι φυσικά από δειλία, αλλά από λόγο άλλον! Θεού το δώρο… Δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν αδελφοί, ότι και οι αρένες περιβάλλονται από «τείχη»… Από «τείχη;»! Σε ποια «τείχη» και πάνω σε ποιο όρος, τώρα μας καλούν ν΄ αρθώμεν «υποχρεωτικά»; Αλλά και ποιος δύναται να αμφισβητήσει έστω και τον έναν «μικρό;» Ιερό Κανόνα; Ποιος «δύναται;»… Δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι άλλο η διαμαρτυρία και οι ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, κι άλλο πράγμα η μαρτυρία ως «μαρτύριο», ως ένα είδος ολοκληρωμένου «Προϊόντος» Αναστάσιμου χαρακτήρα! Άλλο η Ορθόδοξη Μαρτυρία [ενέργειες], και άλλο το μαρτύριο! Θεού το δώρο! Αδελφέ, ο Κύριος είχε σοβαρό λόγο, για να φτάσει –ως τέλειος άνθρωπος!- να πει: «[…]δεν ανήκει σ’ εμένα να το δώσω, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς που έχει ετοιμαστεί».  (Βλ. Μάρκ. 10: 35-40)

       Ο Νεομάρτυς Νικήτας, μικρό παιδί με πόθο μαρτυρίου βγαίνει από την Ιερά Μονή με τα ωραία τείχη, και παραδίδεται στον όχλο, που σαν άλλο είδος τείχους περιβάλλει τον δούλο του Θεού, και οι γεροντάδες αναρωτιούνται, από εκεί ψηλά όπου οι πολεμίστρες φαντάζουν σαν χέρια μόνιμα υψωμένα στον ουρανό για «ειρήνη και ασφάλειάς ημών» και του κόσμου… και λένε: - Θα μπορούσε να σωθεί και με την υπακοή (στο «Πηδάλιο»)… κι αν δειλιάσει; Κι αν αρνηθεί; Κι αν υποκύψει (σαν άλλος Σαπρίκιος!) και θυσιάσει και δεν αξιωθεί το στέφανο του μαρτυρίου;… Αλλά αδελφοί μου και το τέλος του Νικήτα το γνωρίζουμε, «Νεομάρτυς»!, και το «Δύνασθε» της πίστης μας πάλι το γνωρίζουμε! Θεού το δώρο! «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ' 13). [Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού].

Αδελφοί, οι άγιοί μας, όχι μόνο την πολιορκία των «Αιρετικών» άντεξαν κλεισμένοι μέσα στα Αποστολικά, Πατερικά, και των Οικουμενικών Συνόδων και Ιερών Κανόνων Τείχη, αλλά και τους εξευτελισμούς υπέμειναν, και τα «σπασίματα», χωρίς να υβρίζουν, αλλά εν ειρήνη βάδισαν τον δρόμο του μαρτυρίου με ασφάλεια! Στώμεν καλώς, Θεού το δώρο…

Γι’ αυτό, ας αγωνιστούμε αδελφοί, ίνα φύγωμεν του στίγματος της ατιμίας.

Θεού το δώρο! «Υποχρεωτική;»…. Σσσ! Έχει πολλούς που μιλούν για το "Υποχρεωτικό" αγωνιζόμενοι να πείσουν και να πεισθούν ταυτόχρονα! Εσύ ο «Αποτειχισμένος», άφησε την «δόξα και την τιμή» που αληθώς σου πρέπει, και ετοιμάσου… Θεού το δώρο!

Άφησε λοιπόν, τον π. Νικόλαο, και τον π. Θεόδωρο να παλεύουν τον τίμιο αγώνα, αφού κι αυτοί-ποιμένες όντως λογικών προβάτων- παλεύουν υπέρ αυτής. Σύ αδελφέ  που τόφτασες, μην πεις, «Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι»· ότι δηλ. «καλὰ εἶνε νὰ μείνουμε στὸ Θαβώρ, γιὰ ν᾿ ἀπολαμβάνουμε τὴ θεία δόξα», αλλά προχώρα στη «Χώρα των ζώντων», με την χάρη της Παναγιά μας, αμήν.

Με τιμή

Το Δ.Σ.

Πτολεμαΐδα 9 Φεβρουαρίου 2017, Εορτή του Αγίου Νικηφόρου [του «Ευδιάλλακτου»], και μνήμη του "Αδιάλλακτου" Σαπρικίου

Υ.Γ.

Αδελφοί,

Πολλούς διδάσκαλους εις Χριστόν έχουμε, αλλ’ ου πολλούς πατέρες… Και ακόμη τούτο: «13 ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. ... 22 καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ·διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς ...» (Ματθ. 24)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ

[1]  «41 Και όταν το άκουσαν οι δέκα, άρχισαν να αγανακτούν για τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη.  42 Και αφού τους προσκάλεσε ο Ιησούς, τους λέει: «Ξέρετε ότι εκείνοι που φαίνονται να κυβερνούν τα έθνη κατακυριαρχούν σ’ αυτά και οι μεγάλοι τους τα κατεξουσιάζουν.  43 Δεν θα γίνεται έτσι όμως μεταξύ σας, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας θα είναι διάκονός σας,  44 και όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας θα είναι δούλος όλων.  45 Γιατί και ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο στη θέση πολλών». (Κατά Μάρκον, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 10)