Όταν κινδυνεύει η ζωή;
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
Ο αγών των υγειονομικών δεν είναι για τα ψιλά των εφημερίδων. Αν υποθέσουμε ότι ό εμβολιασμός δεν γίνεται από εμβόλια των οποίων και τον ορισμό έχουν αλλάξει για να αποφύγουν νομικές συνέπειες, αλλά από γενετικούς τοξικούς ανοσοδιεγέρτες καλλιεργημένους σε ζωντανές κυτταρικές σειρές σφαγιασθέντων εμβρύων, με άμεση κυτταρική βραχύχρονη και μακροχρόνια παρέμβαση και που στατιστικά φέρεται ή φαίνεται να έχουν σκοτώσει μέσα στο 2021 27.000 ανθρώπους μόνο στην Ελλάδα, (τόση είναι η ανεξήγητη αύξηση των θανάτων) – μετριοπαθείς μετρήσεις ομιλούν για 16.000 στην ουσία δολοφονίες – και το θανατικό της ξαφνικίτιδας το οποίο ανεβαίνει παγκοσμίως σε εκατομμύρια, τα πράγματα είναι άκρως σοβαρά.
Εάν τα παραπάνω με σοβαρές μελέτες που έχουν γίνει αποδεικνύονται αληθινά, τότε οι 7.500 υγειονομικοί, ιατροί και νοσηλευτές που καταδικάζονται παρανόμως με την ευρεσιτεχνία της αναστολής για να μη λαμβάνουν καθόλου μισθό αλλά να παραμένουν σε ομηρία αφού δεν απολύονται για να μπορέσουν ξαναφτιάξουν επαγγελματικά αλλού τη ζωή τους, όρθωσαν ένα τείχος στις προθέσεις τις εξουσίας να επεκτείνει το μέτρο οριζόντια και σε άλλους κλάδους, με την ανοχή και συνενοχή της πλειοψηφίας του λαού. Όπου θα την έπαιρνε.
Το όφελος λοιπόν από τον αγώνα αυτό κοινωνικά είναι πολλαπλό όσο κι αν δεν κατανοείται το μέγεθός του. Ιστορικά είναι και θα παραμείνει καταγεγραμμένο. Η πονηρία έγκειται στο επειδή δεν μπορεί σε μόνιμο δημόσιο υπάλληλο να προβεί σε απόλυσή του, το νομικό τερτίπι της αναστολής τούς δίνει τη διέξοδο για να πετύχουν την εκδικητική μανία σε υφισταμένους που δεν έσκυψαν. Το «δεν πειθάρχησαν» δεν μπορεί να το πει. Διότι δημόσιος υπάλληλος απολύεται σε δύο (2) μόνο περιπτώσεις: Ή να καταργηθεί η θέση, πράγμα σχεδόν αδύνατο ή να κριθεί ο υπάλληλος ένοχος βαρυτάτου πειθαρχικού παραπτώματος το οποίο επιφέρει απόλυση, πράγμα που ουδόλως υπάρχει σε αυτή την περίπτωση αφού πρόκειται για ιατρική πράξη και εισαγωγή ξένης ουσίας μέσα στο σώμα. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε ο εγκαλών να εκαλείτο σε μακροχρόνια πειθαρχική διαδικασία και μέχρι την τελική Πράξη μετά από ενστάσεις κλπ που προβλέπεται στη διαδικασία, θα βρισκόταν σε δυνητική αργία λαμβάνοντας το 50% του μισθού του. Π.χ. ένας ειδεχθής προφυλακισμένος δολοφόνος προ τελεσιδικίας.
Η αναστολή δεν είναι αργία αλλά ούτε και απόλυση. Συνεπώς, αργός θάνατος και θεωρητικά σε σχέση νομικής σύνδεσης με την εργοδοσία του αφού δεν έχει απολυθεί. Σατανικό αλλά ο νόμος το ανέχεται, και μόνο με απόφαση Διοικητικού Δικαστηρίου θα εκπέσει το φιάσκο αφού η αναστολή είναι μέτρο προσωρινό. Γι’ αυτό και οι απανωτές επικαιροποιήσεις των παρατάσεων και η μη απόλυση ενώ έχει προεξαγγελθεί. Αν μπορούσαν θα την έκαναν. Δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν. Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τόσο θα μαλακώνουν. Αν όμως χαλαρώσει η αντίσταση, είναι βέβαιο ότι θα το τολμήσουν. Είτε αυτοί είτε οι διάδοχοί τους διότι κατά βάσιν είναι ίδιοι, και ο λαός θα τους επανεκλέξει. Εκτός αν βάλει ο Θεός το χέρι του.
Άλλη μία καταγεγραμμένη αλήθεια είναι ότι η ένωση αυτών των ανθρώπων έγινε αυθόρμητα και από όλες τις κομματικές και κοινωνικές παρατάξεις, πράγμα για Έλληνα εξαιρετικά σπάνιο. Αυτό είναι το πολύ θετικό. Υπάρχει όμως σε όλο το φάσμα αυτό της ανομίας μία παράμετρος που έναν προσεκτικό παρατηρητή τον ξενίζει: Η αιτιολόγηση της αντίστασης και της απεργίας πείνας και όλης της θεωρητικής της αντίστασης, λένε ότι γίνεται στο όνομα της μη υποχρεωτικότητας. Όλο το αφήγημα πλέκεται και υφαίνεται και στηρίζεται στη φράση «Δεν είμαστε κατά των εμβολίων αλλά κατά της υποχρεωτικότητας». Κάποιοι ψελλίζουν ότι «Είμαστε κατά του συγκεκριμένου εμβολίου». Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοί που κάνουν λόγο για παρενέργειες και αυτοί πάλι το γυρίζουν και το διπλώνουν με το ατομικό δικαίωμα της μη υποχρεωτικότητας σε ιατρική πράξη και των ατομικών δικαιωμάτων. Ο Ρουσώ και ο Βολταίρος και ο Μοντεσκιέ θα τα έλεγαν μάλλον χειρότερα και εμείς γίναμε διαφωτιστικότεροι των Διαφωτιστών – μασόνων διασκοτιστών.
Δηλαδή αγαπητοί και προσφιλείς υγειονομικοί, ο αγώνας σας είναι πρόβλημα και θέμα ιδεολογίας και ατομικών δικαιωμάτων της Γαλλικής Επανάστασης; Αν άρει την υποχρεωτικότητα όπως την εννοεί για υγειονομικούς, θα είναι καλά; Το μόνο βέβαιο είναι ότι είναι θέμα ελεύθερης επιλογής. Και η αυτοκτονία είναι. Το εμβόλιο δεν το κάνετε για να υποστηρίξετε ένα ανθρωπιστικό στα όρια κομματικού δικαιώματος ή διότι κινδυνεύει η ζωή σας; Σκοτώνει ή όχι το συγκεκριμένο σκεύασμα και μάλιστα και νέους και αθλητές; Ατομικό δικαίωμα της ανθρωπότητας είναι αυτό ή προσωπικό θέμα ζωής και θανάτου του καθενός; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και η απάντηση με τόσες μελέτες που έχουν βγει στη φόρα από σοβαρούς συναδέλφους σας, προφανής. Γιατί τότε το κάνετε έτσι;
Πηγή Απόστολος Σαραντίδης
