ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ
Θέμα: Ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ και οι μεταμοσχεύσεις οργάνων και ιστών από «πεθαμένους» ανθρώπους
«Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος» (Κοινωνικόν Μ. Σαββάτου)
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Νιώθω την ανάγκη να καταθέσω ως στεφάνι τιμής στον άγιο της ημέρας, τον άγιο Αλέξανδρο του Σβίρ (30 Αυγούστου 1533) λίγες σκέψεις που έχουν σχέση με τους εν Χριστώ κεκοιμημένους αδελφούς μας. Η μικρή αυτή εργασία σκοπό έχει να προσθέσει νέα επιχειρήματα κατά της δωρεάς οργάνων, δηλαδή κατά της αφαίρεσης ζωτικών οργάνων από δήθεν «πεθαμένους» ή αλλιώς από «εγκεφαλικά νεκρούς»! Ως γνωστό ο ονομαζόμενος «εγκεφαλικός θάνατος» είναι μία ακόμη επινόηση ανθρώπων (Harvard 1967) που μετρούν τα πάντα με το χρήμα. Η μανία του ανθρώπου να παράγει χρήμα (ας μην ξεχνούμε τον ορισμό του όρου «χρήμα» που σημαίνει χρήσιμα πράγματα) οδήγησε την ad hoc Επιτροπή του Πανεπιστημίου του Harvard των Η.Π.Α. να ταυτίσει τον βιολογικό θάνατο (παύση αναπνευστικής και καρδιακής λειτουργίας) με τον «εγκεφαλικό θάνατο» για καθαρά οικονομικούς - χρησιμοθηρικούς λόγους.
Απ’ όσα υγιώς υποστηρίζει ο Κωνσταντίνος Γ. Καρακατσάνης, τ. Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ γνωρίζουμε ότι «η έννοια του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ», ως ταυτόσημης έννοιας με τον βιολογικό θάνατο, επινοήθηκε για καθαρώς χρησιμοθηρικούς λόγους (εξασφάλιση κλινών στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και εξάλειψη των αντιρρήσεων για μεταμοσχεύσεις ζωτικών οργάνων από τους «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΣ ΝΕΚΡΟΥΣ» ασθενείς. Άλλωστε, η άποψη αυτή εκφράζεται σαφέστατα στην πρώτη παράγραφο της 1ης σελίδας του άρθρου της ad hoc Επιτροπής του Πανεπιστημίου του Harvard των Η.Π.Α., το οποίο δημοσιεύθηκε στο παγκοσμίως γνωστό ιατρικό Περιοδικό JAMA το έτος 1968»[1].
Αποτέλεσμα της νομιμοποίησης της αφαίρεσης ζωτικών οργάνων από «εγκεφαλικά νεκρούς» ήταν… 50 χρόνια μετά ο ασθενής άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να «αγοράσει» μία καρδιά πάντα νόμιμα ή να «βρει» μια καρδιά έστω και παράνομα… 50 χρόνια μετά ο λαός να πιστεύει ότι η αφαίρεση των οργάνων γίνεται από «πεθαμένους» ανθρώπους… 50 χρόνια μετά, οι ασθενείς στην Πίστη άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, έφτασαν να υποστηρίζουν την δωρεά οργάνων λέγοντας:«αντί να πάνε στο χώμα και να τα φάνε τα σκουλήκια να αφαιρεθούν (ενν. από τους εγκεφαλικά νεκρούς) και να δοθούν…» (Κοζάνη 2019). Όμως αντί αυτών των επιχειρηματιών που εμπορεύονται ζωτικά όργανα ανθρώπων και των γνωστών επιχειρημάτων τους υπέρ της δωρεάς οργάνων, ας δούμε στον καθρέπτη της Αγίας Γραφής - και ας συμπεράνουμε - σε ποιον τελικά ομοιάζουν οι άνθρωποι αυτοί και ποιο είναι το όνομά τους.
Α΄. Τότε, η Μαρία έχυσε το πολύτιμο μύρο στα πόδια του Ιησού: «Εν τω μεταξύ η Μαρία επήρε μίαν λίτραν μύρου γνησίου και πολυτίμου, καμωμένου από το αρωματικόν φυτόν που λέγεται νάρδος, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, τα οποία και εσπόγγισε κατόπιν με τας τρίχας της κεφαλής της. (Τούτο δε έκαμε από βαθείαν πίστιν προς τον Σωτήρα και από θερμήν ευγνωμοσύνην προς αυτόν, που είχεν αναστήσει τον αδελφόν της). Όλο δε, το σπίτι εγέμισε από την ευωδίαν του μύρου.» (Ιω. 12,3)… «Λέγει τότε ένας από τους μαθητάς του Ιησού, ο Ιούδας, ο υιός του Σίμωνος ο Ισκαριώτης, ο οποίος μετ' ολίγον έμελε να τον παραδώση στους σταυρωτάς· “διατί το μύρον αυτό δεν επωλήθη αντί τριακοσίων δηναρίων, αντί εξήντα περίπου χρυσών λιρών και δεν εδόθη το αντίτιμόν του στους πτωχούς;”» (Ιω. 12, 4-5).
Β΄. Όσοι όμως υποστηρίζουν την ονομαζόμενη «δωρεά» ζωτικών οργάνων χωρίς επίγνωση καλό είναι να πούμε πως ομοιάζουν όχι με τον προδότη αλλά με τους 11 μαθητές του Κυρίου μας. «Ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μία και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.» [2]. Ο Ματθαίος λοιπόν γράφει: «Οι δε μαθηταί, όταν είδαν τούτο, ηγανάκτησαν και έλεγαν· “διατί χάνεται ματαίως το πολύτιμον αυτό μύρον; Διότι θα ημπορούσε αυτό να πωληθή αντί πολλών χρημάτων και να δοθή το αντίτιμον στους φτωχούς”.» (Ματθ. 26,8-9)!
Γ΄. «Τότε». Πότε τότε; Όταν «προσήλθε εις Αυτόν μία γυναίκα (πόρνη) με ένα δοχείον από αλάβαστρον γεμάτο από μύρον πολύτιμον και έχυνε αυτό άφθονον εις την κεφαλήν Του, καθώς Αυτός είχε καθίσει εις την τράπεζαν του φαγητού.» (Ματθ. 26,7)… «Τότε ένας από τους δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης, επήγε προς τους αρχιερείς και είπε· “τι θέλετε να μου δώσετε και εγώ θα σας τον παραδώσω;” Εκείνοι δε, του εμέτρησαν τριάκοντα αργυρά νομίσματα. Και από τότε εζητούσε ευκαιρίαν, διά να τον παραδώση (σύμφωνα με τας οδηγίας των αρχιερέων)» (Ματθ. 26,14-16).
«Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος»
Αδελφοί, είναι γνωστό ότι «Από τον Χριστόν ηνοίχθησαν οι πύλες του άδου και οι νεκροί σαν από ύπνον εξύπνησαν. Ανέστη ο Χριστός, η ανάστασις των κατακειμένων, και μαζί του ανέστησε τον Αδάμ· ανέστη ο Χριστός, η ανάστασις όλου του κόσμου, και απήλλαξε την Εύα από την κατάρα· ανέστη ο Χριστός, η Ανάστασις, και τον πριν άκοσμον κόσμον εκόσμησε. «Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος», «και επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσω, όνειδος αιώνιον έδωκεν αυτοίς».» [3].
Ας δούμε τώρα με τα μάτια της καρδιάς μας το θαύμα ενός αγίου που το σώμα του ή καλύτερα το σκήνωμά του παραμένει άφθαρτο για αιώνες (μήπως και ξυπνήσουμε από τον επιστημονικά επιβαλλόμενο «ύπνο» μας, και εννοώ ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών). Όπως διαβάζουμε: «Ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ, μπορεί να εκοιμήθη, όμως το σκήνωμά του παραμένει άφθαρτο! Το σώμα του μεγάλου Ασκητή δεν έχει χάσει το φυσικό του χρώμα ούτε την ελαστικότητα του και διατηρεί ακόμη και τους μυς, το λίπος και τον υποδόριο ιστό, ενώ τα πέλματα διατηρούν σταγόνες από ευώδες μύρο το όποιο συχνά είναι τόσο πολύ, που σε κάποια σημεία παρασύρει την επιδερμίδα. Ο Ηγούμενος μας πληροφορεί ότι πριν από λίγο καιρό ο Άγιος σήκωσε με τα χέρια του ένα βρέφος, που έπεσε από τη μητέρα του στη Λάρνακα και το έβαλε στην αγκαλιά της μπρος στα έκπληκτα μάτια Μοναχών και Προσκυνητών.» [4].
Θα επαναλάβω τις πρώτες οχτώ λέξεις (και ένα «κόμμα») που λίγο πριν διαβάσαμε, δηλαδή, «Ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ, μπορεί να εκοιμήθη…» για να προσθέσω σ’ αυτές ό,τι λέγει ο κεκοιμημένος ιεροκήρυκας του Χριστού, ο Δημήτριος Παναγόπουλος, περί των κεκοιμημένων. Ιδού: «(13:00) «Αδελφοί, τι δηλαδή; Για ποιο θέμα θέλει να πει (ενν. ο απόστολος Παύλος);
«Περί των κεκοιμημένων θέλω να σας μιλήσω»!
Περί των κεκοιμημένων, όχι περί των νεκρών;
«Όχι περί των νεκρών»!
Όχι περί των πεθαμένων, που λέμε εμείς;
«Όχι περί των πεθαμένων»!
Αλλά τι;
«Περί των κεκοιμημένων θέλω να σας μιλήσω»!
Μεγάλο θέμα. Το παν έγκειται σ’ αυτήν τη λέξη, σ’ αυτό τον χαρακτηρισμό, εδώ υπάρχει όλη η φιλοσοφία κι όλη η υπόθεσης του νεκρού (13:30).
Εμείς: «Πού θάψατε;»!
Στο Α΄ Νεκροταφείο! Συ; Στο Β΄…
Σοβαρά; Τα μετονόμασαν τα κοιμητήρια σε νεκροταφεία. Είναι τέχνασμα του Σατανά κι αυτό (13:53).
Η Εκκλησία δεν δέεται υπέρ νεκρών, αλλά υπέρ κεκοιμημένων! Κι αυτά λέγονται «Κοιμητήρια», «Υπνοδωμάτια»! Κοιμητήρια, υπνοδωμάτια, διότι πίσω από το «κοιμούμαι» υπάρχει ξύπνημα! «Τι κάνει αυτός;»: Κοιμάται! Δώστου μια κλωτσιά να σηκωθεί επάνω! Κοιμάται… θα ξυπνήσει… θα σηκωθεί…!
Αλλά δεν το «πιάνουμε» εμείς (14:26)!
Αλλά δεν παρεξηγώ, γιατί δεν το ‘πιασαν οι Απόστολοι! Οι απόστολοι δεν το ‘χαν πιάσει αυτό το θέμα! Το θυμόσαστε που; «[5]
Αδελφοί και φίλοι, δεν υπάρχει ποιο πονηρός τρόπος ανθρωποκτονίας (η οποία και αποτελεί μίμησης διαβόλου). Η υπόθεση της «Δωρεάς οργάνων και ιστών», δηλαδή ολοκλήρου του ανθρώπινου σώματος είναι μία υπόθεση άκρως σοβαρή («όντως φοβερώτατον του θανάτου μυστήριον»), όχι μόνο γιατί παραβιάζετε η διδασκαλία της Εκκλησίας (ότι η ψυχή από το σώμα «θείω βουλήματι αποτέμνεται») και φυσικά το Άγιον θέλημα του Τριαδικού Θεού μας («Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις»), αλλά κυρίως γιατί εμφανίζει την πράξη αυτή ως «καλή» και «αγία», ως η ιδανικότερη μορφή αγάπης προς τον πλησίον, μία πράξη που σώζει τους πάντες είτε είναι Χριστιανοί είτε όχι, δηλαδή ασχέτως ορθής Πίστεως!!!
Γι’ αυτό και λέμε πως η «ιδέα» των μεταμοσχεύσεων, στη βάση της, είναι μία αντίχριστη Ιδέα, αμήν.
Ο ιεροκήρυκας του Χριστού Δ. Παναγόπουλος καταλήγει: «Το θυμόσαστε που; Στην περίπτωση του Λαζάρου (14:37). Τι είπε ο Χριστός μας στους μαθητές;» [5]. Και επειδή όλοι μας το θυμόμαστε, αντί αυτή της απάντησης καταθέτουμε ως επίλογο όλων το λόγο του Ιησού προς την Μάρθα. Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον στο 11ο κεφάλαιο διαβάζουμε περί της αγάπης που είχε και έχει ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός προς τους εν Χριστώ κεκοιμημένους. Ακούστε:
«5 0 Ιησούς αγαπούσε τη Μάρθα και την αδερφή της, καθώς και τον Λάζαρο...
17 Όταν... έφτασε ο Ιησούς, ο Λάζαρος βρισκόταν κιόλας τέσσερις μέρες στο μνήμα.
20 Όταν όμως η Μάρθα έμαθε ότι έρχεται ο Ιησούς, πήγε να τον προϋπαντήσει, ενώ η Μαρία έμεινε στο σπίτι.
21 Είπε τότε η Μάρθα στον Ιησού: "Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδερφός μου δεν θα πέθαινε.
22 Ξέρω όμως πως και τώρα, ό,τι κι αν ζητήσεις από τον Θεό, ο Θεός θα σου το δώσει".
23 "0 αδερφός σου θα αναστηθεί", της λέει ο Ιησούς.
24 "Ξέρω πως θα αναστηθεί, όταν θα γίνει η ανάσταση στην έσχατη ημέρα", του απάντησε η Μάρθα.
25 Τότε ο Ιησούς της είπε: "Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή' εκείνος που πιστεύει σ'εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει'
26 και καθένας που ζει και εμπιστεύεται σ' εμένα δεν θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;"
27 "Ναι, Κύριε", του λέει, "εγώ το έχω πιστέψει πως εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που περιμέναμε να 'ρθεί στον κόσμο".» [6]
Αλήθεια, αντί να ομιλούμε «Περί των κεκοιμημένων» (όχι περί των νεκρών) και για την σωτήρια αγάπη του Ιησού Χριστού καταντήσαμε να υπερμαχούμε υπέρ μιας «ιδέας» επιστημονικής περί των «εγκεφαλικά νεκρών» και να δογματίζουμε υπέρ μίας μισάνθρωπης αγάπης από άνθρωπο σε άνθρωπο… Άγιε του Θεού Αλέξανδρε, χόρευε ότι «Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος», «και επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσω, όνειδος αιώνιον έδωκεν αυτοίς»!
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 30 Αυγούστου 2019
