Ο π. Βαρθολομαίος ανακήρυξε «άγιο» τον αναθεματισμένο Κύριλλο Λούκαρι!!
Γράφει ο Μέτοικος
«… ουχ άγιον, αλλ’ άθλιον και ως μη έχοντα όλως μετά Χριστού μερίδα γινώσκομεν» Κύριλλον τον Λούκαριν!
Η είδηση:
«Μετά τό πέρας τῶν συνοδικῶν ἐργασιῶν [της 11ης Φεβρουαρίου] ἠκολούθησαν ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ αἱ τελεταί Ἁγιοκατατάξεως τῶν νέων Ἱερομαρτύρων Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Κυρίλλου Α’ (τοῦ Λουκάρεως) καί Κυρίλλου ΣΤ’, ὑπογραφεισῶν ἐν τῷ οἰκείῳ Κώδικι τῶν Πατριαρχικῶν καί Συνοδικῶν Πράξεων ὑπό τε τῆς Α. Θ. Παναγιότητος καί ὑπό τῶν Σεβ. ἁγίων Συνοδικῶν Παρέδρων».
Ο προδότης της Ορθοδοξίας Κύριλλος Λούκαρις, ο ασταθής στον χαρακτήρα και ελλιπής στη γνώση της Ορθοδόξου θεολογίας, ο πράκτορας των προτεσταντών στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ο αναθεματισμένος και καταδικασμένος από Τοπικές Συνόδους, ο «πατριάρχης» που προξένησε απερίγραπτο σάλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συγκρινόμενο μονάχα με τον κλονισμό της ευστάθειας των αγίων του Θεού Εκκλησιών που προκάλεσε ο π. Βαρθολομαίος, μόνο απ’ αυτόν και τα ενεργούμενά του μπορούσε να ανακηρυχθεί «άγιος».
Πως θα μπορούσε, όμως, να γίνει διαφορετικά από έναν άμετρα φίλαρχο «πατριάρχη», η ιστορία του οποίου είναι συνυφασμένη από εξάρσεις ματαιοδοξίας, φυσική κακότητα και μανία καταστροφής των προ αυτού Ορθοδόξων και, εν Συνόδω αποφάσεων;
Ποιο περίσσευμα θράσους έδωσε το δικαίωμα στον π.Βαρθολομαίο να ανακηρύξει «άγιο» έναν αναθεματισμένο;
Προβίβασε ο Φαναριώτης κληρικός τον εαυτό του σε «πάπα της Ανατολής» και ενεργεί ως «episcopus episcorum και [νομίζει πως είναι] η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, [θεωρώντας ότι] είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης», ώστε να ονομάζει «άγιο» έναν αιρετικό αδιαφορώντας ακόμα και για την άρση του αναθέματος;
Τι μαρτυρά την «αγιότητα» του αναθεματισμένου Κύριλλου Λούκαρι;
- Μήπως υπήρξε άμωμος υπερασπιστής της Ορθοδόξου Πίστεως;
- Μήπως είναι υπόδειγμα ανθρώπου που κατόρθωσε στη ζωή του όλες τις αρετές;
- Ποια η οσιότητα του Κύριλλου Λούκαρη για να υπάρχει «η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών και θαυμάτων»;
Τα αποτελέσματα της αγιοποίησης
«Η υπό των Καλβινιστών συνταχθείσα και υπό του Πατριάρχου Κύριλλου Λουκάρεως εν κρυπτώ και παραβύστω υιοθετηθείσα καλβινική και ουχί ορθόδοξος Λουκάρειος Ομολογία, η πάνυ προσφυώς χαρακτηρισθείσα υπό της εν Ιεροσολύμοις τοπικής Συνόδου του 1672 ως «μέγιστον ματαιολόγημα» [γράφει ο Ιωάννης Καρμίρης] αποτελεί, με απόφαση των Φαναριωτών, ορθόδοξο κείμενο!
Η Λουκάρειος ομολογία «ως λίαν προσφυώς η Σύνοδος των Ιεροσολύμων απεφήνατο» «ώσπερ το μέλαν εναντίον τω λευκώ ή το σκότος στέρησης του φωτός, ούτως η λεγομένη αύτη Κυρίλλου Ομολογία εναντία και στέρησις της εν τη Ανατολική Εκκλησία θεοπνεύστου και ευαγγελικής αληθείας» είναι!
Οι αναθεματισμοί κατά του Κυρίλλου Λουκάρεως
Ζούμε περίλυποι και αυτό το δαιμονικό έργο της πατριαρχίας Βαρθολομαίου. «Άγιος» του Φαναρίου, ο αναθεματισμένος Κύριλλος Λούκαρις που, ο ίδιος και η διδασκαλία του αποκηρύχθηκαν από έξι τοπικές Συνόδους: της Κωνσταντινουπόλεως το 1638, 1642, 1672, 1691 των Ιεροσολύμων το 1672 και από την εν Ιασίω Σύνοδο του 1642 υπό του Πέτρου Μογίλα, Μητροπολίτου Κιέβου, προεδρευομένη .
Οι Συνοδικοί Αρχιερείς των Εκκλησιών Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροσολύμων ακολούθησαν το λόγο του Αποστόλου Παύλου που, στην προς Γαλάτας επιστολή του λέγει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω… καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Λοιπόν, η κίβδηλη και ρυπαρή προτεσταντική ομολογία του Κύριλλου Λούκαρη «εὐαγγελίζηται» δυσσεβή δόγματα, για τα οποία ο Απόστολος Παύλος λέγει το «ἀνάθεμα ἔστω».
«Κυρίλλω τω κακίστω νέω εικονομάχω, ανάθεμα» και «τοις απιστούσι της αγίας ταύτης συνόδου [Κωνσταντινουπόλεως του 1628] κατ’ αυτού του Κυρίλλου νομίμω τε και ενθέσμω αποφάσει, και λέγουσιν ή φρονούσιν αυτόν ευσεβή, την δε της Εκκλησίας ταύτην σύνοδον ψεύδεσθε [ως ο Βαρθολομαίος και τα περί αυτόν ενεργούμενα λέγουσι] ανάθεμα».
«Τους δε ταύτα τα κεφάλαια [της Λουκαρείου ομολογίας] ως αληθή και ευσεβή δήθεν αναγινώσκοντες και διακρατούντας, υπερμαχούντας αυτών είτε λόγοις είτε συγγράμμασιν, ως συμφρονούντας και συγκοινωνούντας αυτού ταις αιρέσεσι και λυμεώνας της του Χριστού Εκκλησίας [προβιβάζοντες αυτόν εις την τάξιν των αγίων ως ο Βαρθολομαίος και οι κλώνοι αυτού έπραξαν] αποβάλλομεν της των πιστών ομηγύρεως, και ως εθνικούς και τελώνας λογίζεσθαι διαταττόμεθα, μηδεμίαν κοινωνίαν έχοντας μεθ’ ημών, οποίας αν είησαν καταστάσεως˙ και έστωσαν [ο π.Βαρθολομαίος και η περί αυτού ομήγυρης] τω αιωνίω αναθέματι υπόδικοι, και αφωρισμένοι παρά Πατρός, Υιού και αγίου Πνεύματος, του ενός τη φύσει μόνου Θεού, εν τε τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι, και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και άλυτοι μετά θάνατον και μέτοχοι της αιωνίου κολάσεως» ενθέσμως αποφαίνεται εν Συνόδω ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παρθένιος.
Σύνοδος το 1672 στην Κωνσταντινούπολη υπό την προεδρία Διονυσίου Δ΄ με συμμετοχή τεσσάρων Πατριαρχών και σαράντα Μητροπολιτών ανασκεύασε και καταδίκασε τις πλάνες της Λουκαρείου ομολογίας, ενώ, το αυτό έτος (1672) στα Ιεροσόλυμα πολυπληθέστατη Σύνοδος υπό την προεδρία του Ιεροσολύμων Δοσιθέου αναθεμάτισε τον Κύριλλο Λούκαρη και αποκήρυξε τη Λουκάρειο ομολογία, την οποία σήμερα με την «αγιοποίησή» του αποδέχεται ως «ορθόδοξη» ο Βαρθολομαίος και οι κλώνοι του στο Φανάρι.
Με κείμενο «της απανταχού της γης και θαλάσσης ορθοδόξοις επισκόποις [πλην Φαναρίου]» η εν Ιεροσολύμοις τοπική Σύνοδος αποφαίνεται: «Μηδέ γαρ ως εφ’ αγίω εγκαυχάσθωσαν Κυρίλλω οι αντίδικοι, ότι ου πεφόνευται αδίκως, ως ούτοι χαίρουσιν λέγειν, ή ένεκα του ονόματος του Χριστού [ως ο π.Βαρθολομαίος και οι κλώνοι του υποστηρίζουν] ίνα και τοιούτος νομισθείη, αλλ’ αμέτρως κεκτημένος της φιλαρχίας το έγκλημα, ο και νόσον του εωσφόρου εν τοις ηθικοίς ο μέγας οίδε Βασίλειος, εξ παρανόμως επί τη πρώτη τη δοκούση νομίμω, καταδυναστεύσας του θρόνου Κωνσταντινουπόλεως, μετά μυρίων εξόδων και ταλαιπωριών των εκκλησιαστικών (…) τον επονείδιστον εκείνον είληφε θάνατον.
Ον τοιαύτα περί την Εκκλησίαν του Χριστού πεπραχότα… ουχ άγιον, αλλ’ άθλιον και ως μη έχοντα όλως μετά Χριστού μερίδα γινώσκομεν» Κύριλλον τον Λούκαριν!
Λοιπόν τι; Οι εν Συνόδω Πατριάρχες και Αρχιερείς έκαναν λάθος και ο π.Βαρθολομαίος τους διορθώνει, όπως διορθώνει τους Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας;
Έκανε λάθος ο «μεγαλύτερος δογματικός ορθόδοξος θεολόγος της εποχής του» Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος ή ο π.Βαρθολομαίος προσφέρει μια ακόμη εκδούλευση στον προτεσταντικό Οικουμενισμό, στο αγαπημένο του Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και στη διευρυμένη αιρετική εκκλησιολογία του αμνηστεύοντας την καλβινίζουσα “Ομολογία Πίστεως” του Κύριλλου Λούκαρη;
Οσονούπω την «αγιοποίηση» του αναθεματισμένου Κύριλλου Λούκαρη θα ακολουθήσει η «αγιοκατάταξη» του Κύριλλου Κονταρή του μόνου, προς το παρόν, πατριάρχη που υπέγραψε ομολογία αποδοχής των παπικών κακοδοξιών.
Η «αγιοποίησή» του Κονταρή θα χρειαστεί ως προηγούμενο και σε άλλες «αγιοκατατάξεις» ουνιτών και… ο νοών νοείτω!
