Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα (=άψυχα μηχανήματα)

 ΣΧΟΛΙΟ: Να θυμηθούμε στον καιρό της πανδημίας σε ποιον έπρεπε να στείλουμε μήνυμα προκειμένω να μας δώσει-υπογράψει την άδεια εξόδου μας;

«Eπιστήμη, τεχνολογία, επικοινωνιολογία και Μ.Μ.Ε.»

(Στο προφητικό επίπεδο του Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, ως ενιαία προφητεία)

 

Ο κύκλος των προφητειών του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (1714 – 1779) περί της μέλλουσας επιστημονικής – τεχνολογικής ανάπτυξης δέον να θεωρηθεί, νομίζω, ως ενιαία προφητεία, διότι περιλαμβάνει (ο κύκλος αυτός) τις συνιστώσες – προφητείες περί ενός μελλοντικού φαινομένου, που είναι (πράγματι) η πρόοδος της επιστήμης – τεχνολογίας σε δύο βασικές μορφές, την Μηχανική και την Ηλεκτρονική.

Αυτή η ενιαία προφητεία (κύκλος προφητειών) αποκτά βαρύνουσα σημασία (ερμηνεία) στον 21^ο αιώνα.

Να θυμίσουμε ότι ο Άγιος Κοσμάς στην κατάθεση του προφητικού, αινιγματικού και θεόπνευστου λόγου του στους σκλαβωμένους Ορθοδόξους Έλληνες, ομίλησε για μείζονα μελλοντικά γεγονότα. Στα ζοφερά χρόνια της τουρκοκρατίας περιέγραψε και επιστημονικές – τεχνολογικές πραγματικότητες, ανακαλύψεις, πλανητικής κλίμακας, η κακή χρήση των οποίων δημιούργησε κατακλυσμιαία διαφθορά και αποστασία από τον αληθινό, Άγιο Τριαδικό Θεό∙ μια αποστασία που διοχετεύθηκε, ως σατανικό πνεύμα, δια μέσου Μ.Μ.Ε. (T.V., Ιντερνετ, κλπ), αυτό το «Ναρκωτικό με την πρίζα», κατά τον ευφυή – σοφό χαρακτηρισμό της Μαίρης Ουίν στο πολύκροτο βιβλίο της: «Το ναρκωτικό με την πρίζα» (Για την T.V.).

Στηλιτεύει ο Άγιος Κοσμάς όχι τις εφευρέσεις, αλλά την παθολογία του «προσώπου – εγώ», που αναπτύχθηκε από την διαστροφική χρήση της σύγχρονης τηλεόρασης από τις δυνάμεις της αγοράς και τον υποτακτικών της.

Εύστοχα ο Γ.Δ. Δασκαλάκης έχει γράψει («Ευθύνη», 1983):

«… ο ναρκισσιστικός άνθρωπος, παίρνει τη μορφή υλοποιήσεως ενός Λεβιάθαν του Εγώ».

Επίσης η κ. Νίκη Καλτσόγια – Τουρναβίτη, γράφει:

«Στην εποχή μας ο ναρκισσισμός βρίσκει την ύψιστη εκδήλωσή του στον τύπο του ανθρώπου – καταναλωτή.

Η ανεξέλεγκτη οικονομία της αγοράς και οι σύμμαχοί της κυρίως τηλεόραση και διαφήμιση, τον έχουν καταστήσει τον κυρίαρχο τύπο. Και ο άνθρωπος καταναλωτής ταυτίζεται με την βία με δύο τρόπους: «Θύτης και ως θύμα» (Βιβλίο «προκλήσεις των καιρών», σελ. 80, 2009).

Να θυμίσουμε σχετικές προφητείες του Αγ. Κοσμά, ως υποβλητικές κόρες του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος:

Α) «Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία, που ο νους σας δεν φαντάζεται».

Β) Θα δήτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχη γρογορώτερα από τον λαγό

Γ) Θα δήτε 40 άλογα να τα δένουν σ’ ένα παλούκι»

Δ) Θα ρθή καιρός που θα ζωσθή ο τόπος με μια κλωστή

Ε) Θα ρθή καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρυνό μέρος σε άλλο, σαν νάνε σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλι στη Ρωσία

Στ) Θά ρθη καιρός, που θα φέρνη γύρες ο διάβολος με το κολοκύθι του

Ζ) «θα βγει ένα κουτί μαγικό, που θα τρελλάνει τον κόσμο»

Η) Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα (=άψυχα μηχανήματα)», κλπ.

Όλες οι παραπάνω προφητικές συνιστώσες, περί ανάπτυξης της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, επαληθεύονται στην σημερινή εποχή επικοινωνιολογίας και στα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Η σημερινή επικοινωνιολογία και τα Μ.Μ.Ε. χρησιμοποιούνται, κυρίως, για τον έλεγχο των έλλογων νοημάτων του ανθρώπινου δυναμικού σκέψης, για τη στοχευμένη κατεύθυνση της κοινωνικής σκέψης, ατομικής και ομαδικής, με σκοπό την συρρίκνωση της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων και την επιβολή (ως συνέχεια) της τεχνητής νοημοσύνης.

Σταδιακά τα Μ.Μ.Ε. διαμορφώνουν την κοινωνική – συλλογική μνήμη μέσω ειδήσεων, ρεπορτάζ, ψυχαγωγίας και διαφημίσεων, δίνοντας έμφαση – προώθηση στις «ιδιοαξίες» του κοινωνικού συστήματος.

Να τονίσουμε, ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν τα ενδιαφέρει η καθαρή αλήθεια. Πρώτιστα αποφασίζουν τι πρέπει να ξεχασθεί και τι πρέπει να μείνει στο μυαλό των τηλεθεατών.

Στη διάλεξη που έδωσε το 1994 ο Niklas Luhmann (Κοινωνιολόγος – Νομικός) στην Ακαδημία Επιστημών της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, τόνισε:

«Ό,τι γνωρίζουμε για την κοινωνία και τον κόσμο της, το γνωρίζουμε σχεδόν αποκλειστικά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Ταυτόχρονα όμως έχουμε την υποψία ότι αυτή η γνώση χειραγωγείται ή ότι τουλάχιστον δημιουργείται με εξαιρετικά επιλεκτικό τρόπο.

Για παράδειγμα, η γνώση καθοδηγείται από λίγους παράγοντες, οι οποίοι καθορίζουν την ειδησεογραφική αξία των πληροφοριών ή παρουσιάζουν τις ψυχαγωγικές εκπομπές ως ελκυστικές. Όμως η κριτική γνώση αυτής της διαδικασίας δεν έχει κατορθώσει να επικρατήσει. Η πραγματικότητα γίνεται υποχρεωτικά αποδεκτή έτσι όπως παρουσιάζεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και παράγεται αναδρομικά, στηριζόμενη στον ίδιο της τον εαυτό» (Βιβλίο «Η Πραγματικότητα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας»).

Στην τηλεόραση τα άτομα παρατηρούν τις εκπομπές (στην αρχή) ως κείμενα ή εικόνες. Σιγά – σιγά βιώνουν τα μηνύματα στον εαυτό τους, τα οποία κατασκευάζουν (σταδιακά) ένα άλλο «Εγώ».

Άλλο το συνειδησιακό περιβάλλον σε μία Αγιοπνευματική ατμόσφαιρα θέασης, παράδειγμα η σειρά «Άγιος Παΐσιος», και άλλο σε περιβάλλον εγκληματικότητας, βίας, σεξ κ.λ.π.

Η επιστήμη της Στατιστικής με τρόπο σαφή και ακριβή μελετά (στους διάφορους κλάδους της) τα προγράμματα της Τηλεόρασης που «υπόσχονται» ζωή ευχάριστη, ενδιαφέρουσα ή απολαυστική.

Στη δεκαετία του 1960 «το μέσο Αμερικανόπουλο στα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής του είχε καταναλώσει διπλάσιο χρόνο μπροστά στην μικρή οθόνη απ’ ότι στο σχολείο (Downing, 1980, 161).

Στην δεκαετία του 1970 μία έρευνα σε 500 μαθητές της Αθήνας τα συμπεράσματά της συμπυκνώθηκαν στην διαπίστωση:

«Καταστροφή για τους μαθητές η τηλεόραση» («ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» 27/4/77).

Στα προγράμματα προτίμησης των μαθητών κυριαρχούσαν:

1) Φόνοι από πρόθεση 2) Φόνοι από αμέλεια 3) Ληστείες και φόνοι

4) Απόπειρα βιασμού 5) απαγωγές 6) Ανήθικες επιθέσεις 7) Κλοπές

8) Αυτοκτονίες 9) Εκβιασμοί 10) Ερωτικά δράματα

Στη δεκαετία του 1980 η εταιρία δημοσκοπήσεων Νίλσεν αποκάλυψε ότι «τα παιδιά μεταξύ 2 και 11 ετών παρακολουθούν τηλεόραση κατά μέσο όρο 26 ώρες την εβδομάδα. Ο αριθμός αυτός υπερβαίνει το χρόνο που καταναλώνουν στα σχολικά θρανία, και ξεπερνά κάθε άλλη δραστηριότητα των παιδιών, εκτός από τον ύπνο.

Να σημειώσουμε, ότι με την Στατιστική διευκολύνεται ο δημόσιος ή ιδιωτικός τομέας στην ορθή λήψη μέτρων – αποφάσεων, μιας και η Στατιστική είναι «η μητέρα των πειραματικών επιστημών» (Kendall, 1968).

Δυστυχώς στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου υπηρέτησα για 38 χρόνια, η «Στατιστική» και οι «Πιθανότητες» δεν είχαν (γενικά) την οφειλόμενη προσοχή στα προγράμματα διδασκαλίας. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι μαθητές είναι «άγευστοι» της χρησιμότητας της Στατιστικής και της Θεωρίας Πιθανοτήτων.

Μη νομισθεί ότι έχουμε παγιδευθεί σε αμυντικά σύνδρομα συντηρητικής – κοσμικής περιχαράκωσης ή σε ρεύμα «θρησκοληψίας».

Αντίθετα, η βαθειά συνείδηση της Ορθοδοξίας είναι άκρως συνδεδεμένη με την ποιοτική δημιουργία της τέχνης, προς δόξα Θεού.

Το ανησυχητικό είναι η προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου, δίκην «πύργου της Βαβέλ», να κοντύνη την οντολογική απόσταση μεταξύ ανθρώπου και Θεού σε κατεύθυνση εγωισμού – υπερηφανείας και όχι σε κατεύθυνση θεώσεως. Αυτή και αν είναι «τρέλλα», σύμφωνα με την προφητεία του Αγίου Κοσμά, για «ένα κουτί που θα τρελλάνει τον κόσμο».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ