ΠΡΟΣ «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου»: «Ουκ εσμέν των Πατέρων σοφώτεροι∙ ουκ εσμέν των διδασκάλων ακριβέστεροι»....

«Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου»

Η «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου» λειτουργεί, πολλές φορές, ως προβολή της παναιρέσεως του οικουμενισμού, εδώ, στην πόλη (μου) Βόλος. Η αοριστία των όρων «θεολογικών σπουδών» δικαιολογεί, ως αιτίαση, την εκφορά οικουμενιστικού λόγου, παρά μια ονομασία όπως «Ορθόδοξη Ακαδημία Θεολογικών σπουδών Βόλου».

Η σκέψη της παρεκκλίνει της διδασκαλίας (διαχρονικής) της Ορθοδόξου Εκκλησίας∙ δεν συμφωνεί, επίσης, με την Ομολογία περί του νοήματος της Εκκλησίας των Αγίων Πατέρων, όπως την εκφράζει (για παράδειγμα) και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (ως Αρχιμανδρίτης), τότε που ορθοτομούσε τον λόγο της αληθείας: «Ο ορθός βίος που συμφωνεί με του Θεού το θέλημα είναι η ισχυρά μας πανοπλία εναντίον του αντιδίκου μας. Και η πανοπλία αυτή ευρίσκεται αποτεθησαυρισμένη μέσα εις την Εκκλησίαν μας της Ορθοδόξου, έξω της οποίας δεν υπάρχει καμμία σωτηρία.

Η εκκλησία μας είναι η «ταμειούχος της Θείας Χάριτος» που μας εξασφαλίζει τα πνευματικά εκείνα όπλα με τα οποία ημπορούμε να παλαισωμε τον αντίπαλόν μας» (Βιβλίο «Πόλεμος κατά του Σατανά», Σελ. 83).

Η σιωπή (προδοσία) των ενοριών, η σιωπή ορισμένων Ιερών Μονών – πλην Αγίας Τριάδος Γατζέας-, η σιωπή των τοπικών χριστιανικών οργανώσεων και του τοπικού Τύπου, βοηθούν (έμμεσα) στην εξάπλωση του οικουμενισμού.

Ο τοπικός Τύπος αποσιωπά για μακρά χρονικά διαστήματα, ως μη δημοσιεύσιμη, την οπτική (ορθόδοξη) γωνία ορισμένων αντι-οικουμενιστικών άρθρων.

Ίσως δημοσιεύσει το παρόν άρθρο, προς διάψευση των ισχυρισμών μας…

Δημοσιεύει, συνήθως, άρθρα – απόψεις (απλοϊκής) κατηχητικής έκφρασης!

Άνθρωπος κοσμικός, προφητικά σκεπτόμενος, κατανοώντας την πορεία των καιρών, τόνισε, νοσταλγικά, βαθυστόχαστα: «…για μια εποχή που η σκέψη είναι ελεύθερη, που οι άνθρωποι διαφέρουν αναμεταξύ τους και δεν ζουν μονάχοι – για μια εποχή που υπάρχει αλήθεια…» (Τζωρτζ Όργουελ, 1984).

Η Ακαδημία, με τις επιλογές της, έχει τονίσει έντονα τον οικουμενιστικό χαρακτήρα της.

Παραδείγματα: Α) Έχει επιβραβεύσει (σε εκδήλωσή της) τον αιρετικό επίσκοπο Περγάμου Ιωαν. Ζηζιούλα.

Β) Έχει οργανώσει συνέδριο για τον οικουμενιστή Νίκο Νησιώτη με ραδιοφωνική αναμετάδοση (Απρίλιος ‘13), με τίτλο: «Νίκος Νησιώτης – ο οικουμενικός θεολόγος της Ορθοδοξίας».

Κατά τον Ιωάν. Ζηζιούλα «Το Βάπτισμα δημιουργεί ένα όριον εις την Εκκλησίαν», δηλ. το Βάπτισμα Ορθόδοξο ή μη, οριοθετεί την Εκκλησία, η οποία κατά την οικουμενιστική θεολογία περιλαμβάνει ορθοδόξους και ετεροδόξους! «Έχει ξεπεράσει, ο Περγάμου Ιωαν. Ζηζιούλας, και τους αιρετικούς Αγγλικανούς εις τον δογματικόν συγκρητισμόν και μινιμαλισμόν» (Αγιορείτης Οκτ. 1993, Σελ. 4).

Να θυμηθούμε ότι ο Ναυπάκτου Ιερόθεος είχε ζητήσει «την αποβολή των μελετών του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη για την Αγία Τριάδα, από τις θεολογικές και εκκλησιαστικές σχολές» (Ο. Τύπος, φ. 2013, 5-2-2016).

Ο καθηγητής Νικόλαος Νησιώτης, ως οικουμενιστής, «Δέχεται ότι τα μυστήρια του βαπτίσματος του γάμου και του χρίσματος δύνανται να τελώνται από κοινού υπό κληρικών πασών των ομολογιών.

Προτείνει επίσης και «αμοιβαία συμμετοχήν εις τας λειτουργίας, εις τας οποίας οι μεν θα λαμβάνουν μέρος παρά τοις δε και δια της παραχωρήσεως της Θείας Ευχαριστίας εισέτι» (Στ. Μπιλάλη «Ορθοδοξία και Παπισμός, τ. Β΄, σελ. 392).

Στα κείμενα του Νίκου Νησιώτη διακρίνεις φιλοσοφία, παρά μια εμβριθέστερη μελέτη των Πατερικών κειμένων, γι’ αυτό οδηγήθηκε και σε σχετίκευση της απόλυτης διαύγειας – αντικειμενικότητας της Γραφής στην επεξεργασία – ανάλυση θεολογικών θεμάτων. Παράδειγμα:

Ως βοηθός – Διευθυντού στο οικουμενιστικό Ινστιτούτο του Bossey, έγραψε άρθρο με τίτλο «Η Θεολογία ως επιστήμη και δοξολογία».

Εκεί διαβάζουμε: «Εις την ανακοίνωσιν υπό του αγγέλου Γαβριήλ εις την Θεοτόκον ότι θα γεννήση τον Κύριον η Θεοτόκος εν εκστάσει φόβου, απορίας, ταπεινώσεως και ευλαβούς θαυμασμού προ της παραδόξου εμφανιζόμενης δόξης του Θεού απαντά: «πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λουκ. α΄,34). Ενταύθα το «γινώσκω» τοποθετείται αντί του επικοινωνώ ενδομύχως και ολοκληρωτικώς μετά της δυνάμεως του Πνεύματος του Θεού».

Διακρίνω μια προσπάθεια του Νίκου Νησιώτη να διατυπώσει θέση αναφορική, ως μια ύπαρξη εν εγέρσει για τον κόσμο (νοημάτων) της Γραφής.

Εμείς, εμπιστευόμεθα την Πατερική ερμηνεία του κειμένου. Στην Ομιλία ΙΔ΄ του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά (εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου), διαβάζουμε:

Θεοτόκος: «Ει γαρ και πνευματικόν άγαν και σαρκικών παθών υπερανωκισμένον μοι κομίζεις το Ευαγγέλιον, αλλά σύλληψίν μοι λέγοις εν γαστρί και κύησιν και τόκον, και το «ιδού» προστίθης επί της συλλήψεως∙ πώς ουν «έσται μοι τούτο; Επεί άνδρα», φησίν, «ου γινώσκω». Τούτο δε φησιν η Παρθένος ουκ απιστούσα, μαθείν δε το πράγμα κατά το δυνατόν ως έχει ζητούσα…»

Ερμηνεία: Διότι αν και μου μεταφέρεις πολύ πνευματικό και ανώτερο σαρκικών παθών μήνυμα, από το άλλο μέρος μου αναφέρεις σύλληψι στην γαστέρα και κυοφορία και τοκετό, προσθέτεις δε για την σύλληψι και το ιδού∙  πώς λοιπόν θα μου συμβεί τούτο;

Διότι λέγει, δεν έχω σχέσεις με άνδρα. Λέγει δε τούτο η Παρθένος, όχι από απιστία, αλλ’ επειδή εζητούσε να μάθη κατά το δυνατό πως έχει το πράγμα…».

Συγκρίνατε ερμηνείες!

Αυτή είναι η υπερηφάνεια – εγωισμός των οικουμενιστών θεολόγων∙ να δημιουργούν (ως σημεία αναφοράς, δήθεν) μηνύματα και να διατυπώνουν οράματα έξω από τα όρια της Ορθοδοξίας, την οποία θεωρούν «υποσύνολο» της «όλης Εκκλησίας». Μπροστά στα κείμενα των Πατέρων οι κουβέντες τους είναι «φλυαρίες», που δημιουργούν εντυπώσεις δυναμικής συνεδρίων την πρώτη στιγμή, μα δεν αντέχουν στο επιμελέστερο (ορθόδοξο) κοίταγμα.

Πρόσφατα στην Ακαδημία του Βόλου (11-15 Ιανουαρίου ‘23) φιλοξενήθηκε το 2^ο Διεθνές Συνέδριο – Συμπόσιο της θεολογικής ένωσης (Ι.Ο.Τ.Α.) με θέμα: «Ιεραποστολή και ορθόδοξη Εκκλησία».

Να αναφέρουμε ότι, στα πρώτα βήματά της η οικουμενική κίνηση (αίρεση) ακολούθησε δύο κανόνες – άξονες διαδρομής της, ως παράγοντες θεολογικών συγκλίσεων των ανά τον κόσμο χριστιανικών ομολογιών:

Α) Να σταματήσει ο προσηλυτισμός μεταξύ των χριστιανικών ομολογιών και Β) Να υπάρξει συντονισμός τους στο έργο διαδόσεως του οικουμενιστικού χριστιανισμού.

Αυτές είναι και οι θεμελιακές προϋποθέσεις ιεραποστολής της Ι.Ο.Τ.Α., χωρίς την επιστροφή (εν μετανοία) των αιρετικών στην Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού.

Η αφετηρία της βρίσκεται, πραγματικά, στο «Μήνυμα» της Επιτροπής Παγκοσμίου Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (1964).

Τα «ορθόδοξα» μηνύματα των οικουμενιστών είναι όπως «οι σκαλωσιές στις οικοδομές∙ μόλις ολοκληρωθεί το οικουμενιστικό κτίριο, θα απομακρυνθούν.

Ο Ι. Χρυσόστομος συμβουλεύει στους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ως μέθοδο ιεραποστολής, να μην έχουν έγνοια αριθμητικής αυξήσεως των πιστών. Προέχει, λέγει ο Ι. Πατήρ, να καταρτισθούν (Ορθόδοξα) ορθά, για να ενεργήσει η χάρις του Θεού:

«Μη τούτο σπουδάζωμεν, όπως πολλοί γένοιντο μόνον, αλλά προ τούτου, όπως δόκιμοι∙ όταν τούτο κατασκευασθή, τότε κακείνο» (Στις Πράξεις – Ομιλία ΚΔ – Ε.Π.Ε. 16 Α).

Τελειώνοντας να υπενθυμίσουμε στους οικουμενιστές, προτρεπτικά, τα λόγια του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης:

«Παυσώμεθα του θέλειν είναι των διδασκάλων διδάσκαλοι. Μισήσωμεν το λογομαχείν επί καταστροφή των ακουόντων, πιστεύσωμεν ως οι Πατέρες ημών παραδεδώκασιν. Ουκ εσμέν των Πατέρων σοφώτεροι∙ ουκ εσμέν των διδασκάλων ακριβέστεροι» (Ομιλία εις το «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός» - P.G. 46, 111  2Α).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ