Απόστολος Σαραντίδης, Τα ζεστά νερά
Φθάνοντας στην τελευταία συμβατική ημέρα του καλοκαιριού με υψηλές θερμοκρασίες αλλά και βαριά θέματα εκκλησιαστικής επικαιρότητας που καίνε, ας ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα με κάτι ζεστό μεν μα αστείο. Προς το τέλος θα γίνει κάποια επανασύνδεση. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Το παρόν ιστολόγιο έχει παράδοση μεγάλη.
Μέσα στην πόλη υπάρχουν τρεις αμμουδερές παραλίες. Ξανθή άμμος που δεν θολώνει το νερό. Σπάνιο φαινόμενο σε μεγάλη αστική περιοχή, ακόμη ο πολίτης να κρεμά μια πετσέτα στον ώμο και με τα πόδια σχεδόν ξυπόλητος να κατηφορίζει σε καθαρή παραλία. Απίστευτη ποιότητα ζωής και πρόσβαση! Από πίσω, αυτοκίνητα, κυκλοφορία, πολυκατοικίες, καταστήματα. Χώρια οι γρανιτένιες απαστράπτουσες γωνιές με βράχους αλλά και μικρές πλαζ με κροκάλες μεγάλες και μικρές στρογγυλεμένες και καθαρές που δεν γλιστρούν. Όλη η γειτονιά το καλοκαίρι καθημερινά εκεί. Όλες οι ηλικίες. Γεύση αρμύρας από νωρίς. Μεγαλωμένοι με θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο. Από πάνω, βουνό. Απ’ όλα διαθέτουμε.
Δίχως να κολλά η άμμος ηλιοθεραπεία πάνω στη θερμή Πλάκα, ζηλευτή. Χαλάρωση. Στα Πετραδάκια της Παναγίας. Για τους παλαιότερους, Μπεντένια. Δίπλα το Νησάκι. Για τους απαιτητικούς το Ρηχό. Πιο κάτω, το Βαθύ. Απέναντι, ο Βράχος και καρσί τα πετραδάκια του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο μπορεί να έφυγε εδώ και δέκα χρόνια, τα πετραδάκια παρέμειναν. Παραδίπλα το Ντιπ για θαρραλέους βουτηχτάδες νέους χωρίς υψοφοβία. Στον Φάρο το Μονόπετρο. Βουτιές και δεξιοτεχνία στο κολύμπι. Νερά καθάρια δροσερά. Τι ομορφιά! Ήλιος και πέτρα.
Αμμουδιές μέσα στην πόλη ανατολικά το Περιγιάλι, πάλι για τους παλιούς Καράορμανι, στο κέντρο η Ραψάνη και δυτικά η Καλαμίτσα με ρηχά και ζεστά νερά. Ιδανικά για οικογένειες. Από κει και πέρα, συνεχίζει η ακτογραμμή τεθλασμένη εναλλάσοντας βράχο και άμμο προς τον Μπάτη, Τόσκα, Παληό Τσιφλίκι και Νέα Ηρακλίτσα. Τα τελευταία εκτός πόλεως Καβάλας. Οι αμμουδιές συνεχίζουν να απλώνονται με ογκώδεις γρανιτώδεις διακοπές σε Νέα Πέραμο, Αμμολόφους, Σαρακίνα, Παραλία Κάρυανης και Οφρυνίου, μέχρι τον Στρυμόνα. Ανατολικά εκτός πόλης Άσπρη Άμμος, Νέα Καρβάλη και πιο μακριά στο τακούνι η περίφημη Αμμόγλωσσα της Κεραμωτής απέναντι από τη Θάσο. Δεκάδες χιλιόμετρα ακτών. Ευλογημένος τόπος.
Ο Χάρης κι η Θωμαή, κουμπάροι από την Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης κοντά στην Αγία Βαρβάρα, έρχονταν συχνά. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει όλοι στην κοντινή Ηρακλίτσα και στην παραλία Ρέμβη δίπλα, για μπάνιο. Τα παιδιά τους μικρά κι εμείς με μικρά. Όμορφη παραλία με άμμο κι ένα γραφικό κεντράκι, με λίγο βαθιά νερά και αρκετά κρύα. Μάλλον από ρεύματα. Στα απέναντι βράχια, ο παράδεισος της ερασιτεχνικής αλιείας. Ο Χάρης πάντα καλαμπουρτζής και πολύ ικανοποιημένος αλλά παραπονέθηκε ότι επειδή τα νερά είναι κρύα και βαθιά δεν κάνει το μέρος τόσο για μικρά παιδιά.
Την άλλη βδομάδα θα ξανάρχονταν. Τότε, τους λέμε, μιας και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εκείνη την ώρα μαζί τους, να έρθουν κατευθείαν για φαγητό το μεσημέρι στο σπίτι αφού προηγουμένως περάσουν για μπάνιο μόνοι τους στην κοντινότερή μας παραλία την Καλαμίτσα και να μην ανησυχούν, εκεί τα νερά είναι ρηχά και ζεστά. Δόθηκαν οι απαραίτητες οδηγίες πώς να πάνε. «Και μην ξεχάσετε τα ζεστά νερά, εντάξει;». Θα το ‘παμε τρεις – τέσσερις φορές, έτσι για εμπέδωση. Δεν μπορεί, θα το κατάλαβαν. Είπαν ότι κατάλαβαν.
Την επόμενη εβδομάδα, χτυπά το κουδούνι. Έξω από την πόρτα του διαμερίσματος στέκονταν οικογενειακώς τυλιγμένοι με τα μπουρνούζια, ειδικά τα παιδιά, τρέμοντας και με σαπουνάδες στο κεφάλι. Ο λόγος τους κοφτός, ταλαιπωρημένος, ασθμαίνων. «Πού μας στείλατε; Πού είναι τα ζεστά νερά; Τίποτα δεν είχε. Βγήκαμε από τη θάλασσα και φέραμε τα παιδιά κάτω από την ντουζιέρα (σ.σ. τις υπαίθριες ντουζιέρες του δήμου που υπάρχουν σε οργανωμένες παραλίες για να ξεπλένονται δωρεάν όσοι λουόμενοι επιθυμούν). Βάλαμε και το σαμπουάν στο κεφάλι τους, βγάλαμε και τα σφουγγάρια κι αρχίσαμε να τα κάνουμε μπάνιο. Είπαμε ευκαιρία να μπανιαριστούμε μιας κι έχει ζεστά νερά. Στην αρχή το νερό ήταν ζεστό αλλά μετά έρχονταν παγωμένο. Τι πράμα ήταν αυτό! Τα παιδιά τουρτούριζαν. Ρωτούσαμε τον κόσμο να μας πουν πού είναι αυτά τα ζεστά νερά και μας κοιτούσανε σαν χαζοί. Πήγαμε και στις τουαλέτες δίπλα κι ανοιγοκλείναμε όλες τις βρύσες και τις στρόφιγγες, τουλάχιστον να ξεπλυθούμε εκεί αλλά ζεστά νερά δεν ήρθαν!». Τελικά το πλύσιμο ολοκληρώθηκε στα μπάνια του σπιτιού και μετά φάγαμε και ήπιαμε αλλά από τότε εδώ και είκοσι χρόνια, έμεινε ως οικογενειακό το σλόγκαν, «τα ζεστά νερά», αφορμή για αλληλοπειράγματα και ξεγνοιασιά.
Αυτές τι μέρες η ΔΙΣ συνεδρίασε για το ουκρανικό. Κάποιοι τους λέγαμε από καιρό να μην ξεχάσουν να ολοκληρώσουν το έργο λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους Ιερούς Κανόνες. Μάλιστα αναρτούσαμε στο διαδίκτυο και έτοιμο «ζεστό» υλικό για ευκολία. Αυτοί όμως μας κρύωσαν. Ούτε έκαναν τον κόπο να ψάξουν λίγο παραπάνω, έστω να ρωτήσουν. Ο Χάρης κι η Θωμαή μπερδεύτηκαν και δεν κατάλαβαν. Δικαιολογούνται. Οι πρώτοι θαρρείς κι εσκεμμένα λούζονται τελευταία με κρύο πνευματικό νερό. Βέβαια είναι κατανοητός ο φόβος ότι μπορεί και να ζεματιστούν με τόση αυθαιρεσία και τσαπατσουλιά. Θέλει τη σωστή αναλογία μίγματος Γραφής και Παράδοσης. Θέλει τεχνική. «Τέχνη πουλάω, όχι μπράτσα». Μαζί μας είναι ο γέροντας που το λέει. Να ‘ναι καλά εκεί που είναι!
Η αυθαίρετη ερμηνεία δεν κρυώνει απλώς. Σκοτώνει. Το είδαμε πρόσφατα σε μεγάλο πνευματικό αξιωματούχο ο οποίος παριστάνει τον ορθόδοξο αρχιεπίσκοπο, που «μπέρδεψε» τον αιρετικό με τον εριστικό! Εσκεμμένα το ‘κανε κολυμπαρίζοντας προκλητικά. Τελικά με τα τελευταία γεγονότα τα οποία θα συνεχίσουν εντονότερα όπως φαίνεται, η παγωμάρα απλώνεται. Τόσο, που από τη νοητική ακαμψία μερικών, τα «υλικά» λες από κατάψυξη, θέλουν χρόνους για να επανέλθουν στη φυσιολογική τους μορφή. Ο χρόνος γνωρίζουμε ότι είναι με το μέρος μας. Υπομονή και επιμονή χρειάζεται. Όσο για το νερό, είτε ζεστό είτε κρύο, μας ενώνει στο βάπτισμα με την Εκκλησία. Συνήθως είναι χλιαρό για τα μωράκια. Η μόνη χλιαρότης που επιτρέπεται.
