''[...]Καὶ ἀρχίζουν ἕνας ἕνας πλέον οἱ ἐπίσκοποι νὰ τοποθετοῦνται καὶ νὰ δηλώνουν τὴν συμφωνία τους ὀνομαστικῶς καὶ νὰ καταγράφεται καὶ ἡ δήλωσίς τους...''
«Ζητεῖται σκύλος νοήμων, ἀλλὰ νὰ μὴν γαβγίζει»
Ποιοὶ, πόσο καὶ γιατὶ μιλοῦν (ἤ δὲν μιλοῦν) στὴ Σύνοδο
Συνεχίζουμε νὰ ψηλαφοῦμε τὰ τῆς Συνόδου...
[...] Βλέπει κανεὶς ὅτι δὲν τοὺς ἔφτανε ἡ γνώμη τοῦ προκαθημένου. Δὲν γνώριζαν τὴν κανονικὴ συνοδικὴ παράδοσιν ποὺ γνωρίζει ὁ κ. καθηγητής. Ἠθελαν τὴν γνώμη τῆς συνόδου. ΟΛΩΝ δηλαδή. Καὶ ἐνῷ ὅπως φαίνεται παραπάνω ἡ Σύνοδος εἶπε ὅτι «Ὅλη ἡ ἱερὰ σύνοδος οὔτως δογματίζει» οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ πάπα ξαναρώτησαν καὶ ζήτησαν προσωπικὴ ἀπάντησι ἀπὸ ὅλους, ὅπως φαίνεται στὴ συνέχεια.
Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν: «Ἀκολουθουμε καὶ δεχόμαστε καὶ ἐπιδοκιμάζουμε» «Ἐπόμεθα, καὶ δεχόμεθα καὶ προσιέμεθα.»
Καὶ ἀρχίζουν ἕνας ἕνας πλέον οἱ ἐπίσκοποι νὰ τοποθετοῦνται καὶ νὰ δηλώνουν τὴν συμφωνία τους ὀνομαστικῶς καὶ νὰ καταγράφεται καὶ ἡ δήλωσίς τους ποὺ δὲν εἶναι πάντα ἴδια , ἀντιθέτως εἶναι τελείως διαφορετικὲς οἱ διάφορες δηλώσεις. Καταγράφονται 30 ὀνομαστικὲς ἀπαντήσεις ἐπισκόπων (μέχρι σελ 252) καὶ μετὰ ἀναγράφονται ὀνομαστικῶς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐπίσκοποι ἤ ἐκπρόσωποί τους καὶ τί εἶπαν. (μέχρι σελ 256)
Παρὰ ταῦτα ὁ κ. καθηγητής ἐπιμένει ὅτι πλὴν τῶν προκαθημένων οἱ ἄλλοι «δὲν εἶχαν λόγο».
3. Στὴν ἴδια σύνοδο καὶ στὴν ἴδια πράξη βλέπει κανεὶς ὅτι ζητήθηκε ἀπὸ τὴ σύνοδο ἡ γνώμη-ψῆφος ἀκόμη καὶ τῶν μοναχῶν, καὶ μάλιστα καὶ οἱ ἴδιοι ἀπόρησαν ἄν προβλέπεται κάτι τέτοιο. Καὶ ἀπάντησε ὁ προκαθήμενος, ἅγιος Ταράσιος:
« Ἡ τάξις εἶναι κάθε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εὐρίσκονται στὴν σύνοδο νὰ λέγει (ἐκφωνεῖν) τὴν δίκή του ὁμολογία» : «Ἡ τάξις ἐστὶν ἑκάστῳ τῶν εὐρισκομένων εἰς σύνοδον, ἐκφωνεῖν τὴν ἑαυτοῦ ὁμολογίαν» (Πράξις Β᾿ σελ 256,2)
Ὁ κάθε ἕνας. «Ἑκάστῳ τῶν εὐρισκομένων εἰς σύνοδον». Αὐτὴ εἶναι ἡ τάξις. Κατὰ τὸν ἅγιον Ταράσιον βέβαια. Ὁ κ. καθηγητὴς ἔχει ἄλλη γνώμη ὅπως βλέπωμε.
Θέλει καὶ αὐτὸς ἡ αἴθουσα νἄνε γεμάτη ἀλλὰ νὰ μὴν ἔχουν λόγο. Θυμίζει τὸ «ζητεῖται σκύλος νοήμων, ἀλλὰ νὰ μὴν γαυγίζει».
Γιατὶ ὅμως φοβοῦνται τὴν γνώμη τῶν μετεχόντων στὴν σύνοδο καὶ μεθοδεύουν τὰ πάντα μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν νὰ μὴν καλοῦνται ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ὥστε νὰ εἶναι τελεία ἡ σύνοδος- καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας ποὺ οἱ μετακινήσεις εἶναι πανεύκολες- ἀφ᾿ ἐτέρου δὲ νὰ ἀφαιρεῖται οὐσιαστικῶς τὸ δικαίωμα τους νὰ συναποφασίζουν; Ὁ ἅγιος Ταράσιος γιατὶ ἤθελε ὅλοι νὰ ἔχουν καὶ νὰ ἐκφράζουν ἐλευθέρως τὴν γνώμη τους; Ἑδὼ καλοῦνται ἀπλῶς νὰ ὑπογράψουν προαποφασισμένα κείμενα, ποὺ πρακτικῶς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀλλάξουν...
Μᾶλλον ἄλλο πνεῦμα πνέει, ἄλλο ἀεράκι φυσᾶ, «νὰ μᾶς πάει μακρυά, νὰ μᾶς πάει στὰ πέρα μέρη»... στὴν ἐσπερία τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου... νὰ βυθιστοῦμε στὸ νέο, στὴ νέα ἐποχὴ, ἀκολουθῶντας τὴν «διεθνὴ κοινότητα», τὴν νέα θεολογία, χωρὶς πατρίδα, χωρὶς ταυτότητα, χωρὶς γλῶσσα, χωρὶς φύλο, χωρὶς πίστη, «γυμνοὶ καὶ τετραχηλισμένοι, καὶ ὡς ἐξ ὀργίων καὶ φραγκικῶν χορῶν ἐξερχόμενοι, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸ ὄμμα τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου» (γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν κύρ Ἀλέξανδρο, ποὺ ἄν ζοῦσε σήμερα θὰ ἦταν δαχτυλοδεικτούμενος φανατικὸς καὶ ἀνυπάκουος προτεσταντίζων)
(ΥΓ. Αὐτὰ τὰ κείμενα φυσικὰ δὲν ἀπευθύνονται σὲ θεολόγους καὶ γνῶστες τῶν πραγμάτων. Αὐτοὶ τὰ γνωρίζουν, καὶ ἔχουν διατυπωθεῖ οἱ σχετικὲς ἀπόψεις ἀπὸ ἀνθρώπους ἀξιολόγους καὶ σοβαρούς. Ἀπλὰ ἐγὼ, ὡς ἄσχετος, «ἀνακαλύπτοντας» ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεία, ποὺ οἱ ἄλλοι τὰ ξέρουν, ἔ!, λέω, ἄς τὰ μοιραστῶ μὲ ὅποιον ἔχει τὴν ἰδιοτροπία νὰ θέλει νὰ γνωρίζει λεπτομέρειες γιὰ τὸ βάθος τῶν πραγμάτων, ὅσο βάθος μπορεῖ νὰ ὑπάρχει, ἀρκεῖ φυσικὰ νὰ τοῦ ταιριάζει τὸ ὕφος μὲ τὸ ὁποῖο παρουσιάζονται. Καμμία ἄλλη ἀξίωση δὲν ἔχουν τὰ κείμενα αὐτά. Μακάριοι ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ πράγματι, κατὰ Θεόν, μεγάλα τοῦ βίου. Ζητῶ τὴν ἐπιείκια, τὴν κατανόησή τους καὶ τὴν συμβουλή τους ὅπου σφάλω ἤ ὑπερβάλλω).
