ΤΑ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ!...

...μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε;

"[...] 47 ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε;  48 μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων;  49 ἀλλ' ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! " ( Ιωάν. ζ' )

.                                                                                            .

ΤΑ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ!... ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ βράδυ. Μόλις ἐπιστρέψαμε ἐξ Ἑρμακιᾶς ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη Ἀκολουθία τῶν Παθῶν. Στὴν ὑπερκείμενη πλαγιά, δυτικὰ τῆς Μονῆς μας, ἀνεβαίνουν τρακτὲρ καὶ ἀγροτικὰ αὐτοκίνητα. Μὲ προβολεῖς δυνατοὺς σαρώνουν τὶς πλαγιὲς καὶ τὶς ρεματιὲς τοῦ βουνοῦ. Περνοῦν ἐπιμελῶς τὸ χῶμα ὅλου τοῦ βουνίσιου ἀνάγλυφου. Μήπως δοῦν κάτι νὰ κινῆται. Στὸ τελευταῖο αὐτοκίνητο, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν αὐλή μας, γιὰ νὰ ἀνέλθη κι αὐτὸ στὶς πλαγιές, ρώτησα τὰ παιδιὰ τὶ ἔπαθαν κι ἐρευνοῦν μέσα στὰ μεσάνυχτα τὸ βουνό. Μἀπάντησαν ὅτι χάθηκαν κάμποσα πρόβατα ἀπὸ τὸ κοπάδι τῆς γειτονικῆς μας μάνδρας τοῦ Φιλίππου καὶ γιαὐτὸ βγῆκαν περὶ τοὺς ἑφτὰ ἄνδρες, γιὰ νὰ τὰ βροῦν.

ΟΙ ΒΟΣΚΟΙ ὅλοι
ἦταν ἐναγώνιοι, γιατὶ τὸ Σινιάτσικο δὲν ἀστειεύεται. Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχη σκιά, ὡς Ἄσκιο, ἀλλὰ εἶναι γεμᾶτο μὲ λύκους καὶ ἀρκοῦδες. Μιὰ Δευτέρα χάραμα, στὰ μισὰ τῆς Σαρακοστῆς, τὰ σκυλιὰ τῆς μάνδρας χάλασαν τὸν κόσμο μὲ τὰ οὐρλιαχτά τους γιατὶ εἶχε κατεβῆ ἀρκοῦδα. Τελικὰ δὲν πῆγε στὸ μαντρί τους, ἀλλὰ διέλυσε δέκα μελίσσια τοῦ Δημήτρη, τὰ ὁποῖα φιλοξενούσαμε σὲ χωράφι τῆς Μονῆς στὰ ἑκατὸν πενῆντα μέτρα ἀπὸ τὰ κελλιά μας.

Δικαιολογημένη ἡ ἀγωνία ὅσων συμμετεῖχαν στὴν ὁλονύκτια αὐτὴν ἔρευνα. Ἔληξε δὲ αἰσίως ὁ κόπος τους μόλις τὸ χάραμα καὶ περιχαρεῖς μᾶς εἶπαν, ὅτι ἀνευρέθησαν ἐπὶ τέλους σῶα ὅλα τὰ ἀπολωλότα πρόβατα! Σκηνικὸ Εὐαγγελίου! Ξημέρωσε πλέον ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ 3 Μαΐου τοῦ σωτηρίου ἔτους 2013! Ἦταν ἡ ὥρα ποὺ ἑτοιμαζόταν καὶ τὸ φάρμακο τῆς σωτηρίας τῶν λογικῶν πλέον ἀπολωλότων, ἀφοῦ προηγήθηκε ἡ Σταύρωσι καὶ σὲ λίγο θὰ εἴχαμε, Ἀποκαθήλωσι καὶ Ταφὴ τοῦ Κυρίου μας. Γιαὐτὸ ἄλλωστε λέγονται καὶ σωτήρια ὅλα τὰ μετὰ Χριστὸν ἔτη.

ΟΙ ΒΟΣΚΟΙ ἐπὶ τὸ ὁλονύχτιο ἔργο τους κι ἐγὼ συνειρμικὰ σκέφτομαι τὸν Κύριο ὡς Καλὸ Ποιμένα, ποὺ κατῆλθε ἐκ τῶν οὐρανῶν γιαὐτὴν τὴν μεγάλη ἐπιχείρησι. Τῆς ἀναζητήσεως δηλαδὴ καὶ εὑρέσεως τῶν ψυχῶν τῶν δικῶν του ἀπολωλότων. Ἡ δὲ διδασκαλία του γιὰ τὸ χαμένο ἀρνί εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια κίνησι τὴν ὁποία ἔκαναν καὶ οἱ  βοσκοί μας Μ. Πέμπτη βράδυ, ἀφοῦ εἶχαν χάσει ὄχι ἕνα, ἀλλὰ κάπου τριάντα πρόβατα. Ἄφησαν τὰ πολλὰ στὸ μαντρί τους καὶ ἀναζήτησαν μὲ κόπο καὶ ἀγωνία τὰ ἀπολωλότα.

ΟΙ ΒΟΣΚΟΙ θεωροῦν μεγάλη τὴν ἀπώλεια ἑνὸς προβάτου τοῦ κοπαδιοῦ τους, ἀλλὰ καὶ βαρύτερη, ὅταν εἶναι περισσότερα. Δὲν λυποῦνται κόπο, ἀγωνία καὶ ἀγρυπνία, ἂν χρειασθῆ, μέχρι νὰ βροῦν τὸ χαμένο ἀρνί τους, ἢ τὰ πρόβατά τους.

Ὅταν ἤμουν μικρὸς καὶ βοσκοῦσα τὰ ἀρνιά μας τὸ καλοκαίρι, ἄργησα κάποιο ἀπόγευμα νὰ τὰ πάω γιὰ βοσκὴ κιαὐτὰ ξεκίνησαν μόνα τους. Ὅμως αὐτὰ σκορπίστηκαν καὶ ὅταν πῆγα, ἐγὼ ὁ ἀμελὴς καὶ ράθυμος τσομπανᾶκος, νὰ τὰ κινήσω γιὰ βοσκὴ δὲν βρῆκα κανένα. Βγῆκε τότε ὅλη ἡ οἰκογένειά μας πρὸς ἀναζήτησι τῶν χαμένων ἀρνιῶν μας. Τὰ βρήκαμε ὅλα πλὴν ἑνός. Μετὰ ἀπὸ μέρες συνάντησε ὁ παπποῦς μου παπαΝικόλας σὲ δρόμο διπλανοῦ χωριοῦ μας μικροὺς τσομπανάκους σὰν κι ἐμένα καὶ τοὺς ρώτησε ἂν εἶδαν κάνα ξένο ἀρνί. Αὐτοὶ ὅμως ἀπάντησαν ἀρνητικά, πὼς δὲν εἶδαν. Ὅμως τὸ χαμένο ἀρνί μας, ποὺ ἦταν μέσα στὰ δικά τους, ἀναγνώρισε τὴν φωνὴ τοῦ παπποῦ μου καὶ πῆγε κοντά του βελάζοντας. Βεβαίως τοὺς μάλλωσε κάμποσο, ἐπειδὴ κρατοῦσαν ξένο ἀρνί, τὸ πῆρε κι ἔτσι ὁλοκληρώθηκε τὸ κοπαδάκι μας.

ΟΙ ΒΟΣΚΟΙ, φυσικοὶ ἢ πνευματικοί, ἔχουν ἱερὸ χρέος νὰ ἐξέλθουν γιαὐτὴν τὴν πολύτιμη ἀναζήτησι τῶν ἀπολωλότων προβάτων τους. Ὅμως καὶ τὸ πρόβατο, εἴτε φυσικὸ εἴτε λογικό, μέσα στὴν σύγχυσι τῶν ποικίλων φωνῶν ποὺ παριστάνουν ὅλοι τους τὸν ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ὀφείλει νὰ ἀντιληφθῆ καὶ τὴν μοναδικὴ φωνὴ τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ ποιμένος του. Πρέπει νὰ βελάξη κι αὐτό. Νὰ κράξη σὰν τὴν Χαναναία, σὰν τὸν Τυφλό, σὰν τοὺς Λεπρούς, σὰν τὸν Ἑκατόνταρχο, σὰν τὸν Ἰάειρο, σὰν τὸν Παράλυτο, σὰν τὸν Ζακχαῖο καὶ σὰν τὸν Πέτρο. Τότε ὁ Ἕνας καὶ Μοναδικὸς Καλὸς Ποιμένας θὰ ἁπλώση τὸ παντοδύναμο χέρι του, θὰ ἀνασύρη ἀπὸ τὰ γκρεμούδια καὶ θὰ ξεμπλέξη ἀπὸ τὰ βάτα τὸ ἀρνί του, θὰ τὸ βάλη στοὺς ὤμους του καὶ τέλος ἡ ἀπώλεια. Τὶ ὑπέροχη εἰκόνα κι αὐτή! Τὴν ζούσαμε μικροί, ὅταν βάζαμε κάνα ἀρνὶ στοὺς παιδικούς μας ὤμους! Ἡ τόσο ἁπλῆ ὅσο καὶ μεγαλειώδης αὐτὴ χειρονομία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σταυρωθέντος καὶ Ἀναστάντος Καλοῦ Ποιμένος, σημαίνει γιὰ τὴν κάθε ψυχὴ τὴν αἰώνια σωτηρία της. Ἀμήν.

ἀπὸ Μ.Παρασκευὴ 3.5.2013

ὁ ἀμελὴς τσοπανᾶκος τὸ ἐτελείωσε Πέμπτη 26.1.2017!

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΔΕΣ ΕΔΩ:        http://www.eordaia.org/index.php/15-2017-ianouarios/2467-ta-apololota-grafei-o-p-nikiforos-manadis