Απόστολος Σαραντίδης, Αν είχαμε τη 10η
Η σημερινή άθλια εκκλησιαστική κατάσταση, εικόνα και εξέλιξη δεν είναι κάτι που προέκυψε ξαφνικά από το πείσμα κάποιων ανεγκέφαλων ή πολύ περισσότερο από την άγνοια. Μεθοδεύτηκε και σχεδιάστηκε προσεκτικά σε σκοτεινά κέντρα για πολλές δεκαετίες μέσα στον προηγούμενο αιώνα έχοντας δύο σκέλη τα οποία όμως έχουν την ίδια ακριβώς αρχή και συναντώνται. Το πρώτο είναι αυτό που μας είναι γνωστό ως εκκλησιαστική διοίκηση. Για τους αφελείς, ποιμαντική διακονία. Το δεύτερο, καλείται πολιτική. Για τους αφελείς, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μα και οι διακρίσεις των πολιτευμάτων από τον 18ο αιώνα, από απολυταρχική μοναρχία μέχρι φασιστικού τύπου δικτατορία στρατιωτικής μορφής είτε δεξιάς είτε αριστερής, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουν.
Για τις εκφάνσεις του ιστορικού υλισμού και τη διαλεκτική του ασχοληθήκαμε σε εκτενέστερες μελέτες στο παρελθόν και αποδείξαμε ότι βρισκόμαστε στην κατάσταση της εκλόγιμης πρωθυπουργικής μοναρχίας με συνταγματική επικάλυψη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα ολιγότερο. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο κάθε πρωθυπουργίσκος και ηγεμονεύων, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά των πιο πολλών χωρών, άγεται και φέρεται από ξένα κεντρικά συμφέροντα εν πλήρει συνειδήσει και εκουσίως, το μόνο που απομένει είναι να ελπίζουμε τα συμφέροντα αυτά να συμπίπτουν με τα δικά μας ή να έχει τη μαεστρία ο εσωτερικός αρχηγός να ελίσσεται με τέτοιον τρόπο στις ξένες διπλωματικές οδούς ώστε να καταλήγουν προς όφελος με την ανοχή του λαού. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την εμφάνιση του ηγέτη. Σε κάθε άλλη, του διαχειριστή, καλού ή κακού. Ο διαχειριστής κοινοχρήστων πολυκατοικίας αναλογικά, είναι περισσότερο αποτελεσματικός.
Επανειλημμένα έχουμε τονίσει τη διασύνδεση και ώσμωση πολιτικών επιλογών που διαρρηγνύουν το κοινωνικό σύνολο. Όχι μόνο κοινωνικά αλλά και ψυχολογικά. Λίγοι όμως έχουν εντοπίσει ως πηγή αλλοτρίωσης και κέντρο άνομων κατευθύνσεων το κολυμπάριο συνέδριο προκαθημένων ιεραρχών το 2016 στην Κρήτη που οι ίδιοι το ονόμασαν Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Και με αυτό έχουμε ασχοληθεί επανειλημμένα. Σύντομα, ούτε αγία διότι εισάγει αιρετική εκκλησιολογία χωρίς να είναι ακόλουθη τοις αγίοις ημών πατράσι, ούτε μεγάλη διότι το 80% του ορθόδοξου κόσμου απουσίαζε, ούτε σύνοδος επειδή μετρούσε μόνον η ψήφος των 10 προκαθημένων που συμμετείχαν. Πέρα από τον αμερικανικό παράγοντα που ήταν προκλητικά παρών και τις μυστικές υπηρεσίες του που ήλεγχαν τον χώρο και τις υπηρεσίες του. Ουσιαστικά αποτέλεσε μια μικρογραφία της Β΄ Βατικανής Συνόδου του 1965 φιλοδοξώντας να πάρει μερίδιο στη Νέα Εποχή και να θέσει τη βάση από τη μια μεριά του επισκοπικού πρωτείου με μεγέθυνση στο πατριαρχικό του Κωνσταντινουπόλεως βάζοντας φραγμό σε αντιστάσεις ιερωμένων, και από την άλλη να περάσει έστω και ως τεχνικό όρο για καμουφλάζ την αναγνώριση των κάθε φύσεως χριστιανόφαντων αιρέσεων ως εκκλησιών.
Η προετοιμασία κράτησε δεκαετίες. Από τη διάσκεψη της Ρόδου το 1961. Το θεωρητικό υπόβαθρο χτίζονταν από την πρώτη οικουμενιστική εγκύκλιο του Ιωακείμ Γ΄ το 1902 και την καθοριστική του Μελέτιου Μεταξάκη το 1920. Η πατριαρχία του Αθηναγόρα απλά έστρωσε το χαλί. Από το 1991 και μετά, τα βήματα έγιναν διαδοχικά και περάσαμε μετά από ένα φωτεινό διάλειμμα στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, από Μπάλαμαντ Λιβάνου, Πόρτο Αλέγκρε Βραζιλίας και Πουσάν Ν. Κορέας, όπου πέρα από την αμνήστευση της Ουνίας και την κοινωνία με τους Μονοφυσίτες, το εκκλησιαστικό υπόβαθρο μεταλλάχτηκε σε μεταπατερικό τόσο ώστε να έχει αντιστραφεί η Πατερική «λογική» σε τέτοιον βαθμό που να χρειάζεται η συνεχής παραπομπή σε αυτούς για όποιον θέλει πλέον να μη χαθεί.
Το σχέδιο ολοκληρώθηκε στις θεολογικές σχολές και σήμερα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άλλα διδάσκονται και οι θεολόγοι νέας γενιάς να μην έχουν καμία σχέση με τους παραδοσιακούς που γνωρίζαμε. Λογική συνέπεια, οι νέοι επίσκοποι να είναι του ιδίου κλίματος με αποτέλεσμα με τις νέες χειροτονίες της τελευταίας δεκαετίας να έχει αντικατασταθεί η πλειοψηφία της Ιεραρχίας με άλλου τύπου επισκόπων, αγνώριστων ως προς την Ιερά Παράδοση για όσους έχουν ακόμη την ικανότητα να βλέπουν και να αντιστέκονται. Οι υπόλοιποι, όχι μόνο δεν έχουν αντιληφθεί την καταστροφή που έχει γίνει αλλά υπό την καθοδήγηση των γεροντάδων τους που εγκλωβισμένοι στο ιδεολόγημα της επισκοπικής υπακοής λόγω σχήματος, τους παίρνουν στον λαιμό τους και τους οδηγούν αντί στη σωτηρία στην απώλεια. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι υπακοή σε θέματα πίστεως και ηθικής αν ο παρέχων τις πνευματικές κατευθύνσεις βρίσκεται σε αιρετική πορεία δεν είναι δυνατόν να γίνει διότι τίθεται θέμα σωτηρίας. Όπως ο μαθητής δεν θα υπακούσει ποτέ σε έναν δάσκαλό του που θα του υποδείξει να πάει να κολυμπήσει σε μέρος που σίγουρα θα πνιγεί ή να πάει για το καλό της επιστήμης να διαπράξει φόνο.
Τα πράγματα θα ήταν όμως διαφορετικά αν η προετοιμασία της συνόδου είχε φροντίσει να εγγράψει στον κατάλογό της την επικύρωση των προηγούμενων οικουμενικών που είχαν γίνει. Νομικώ και κανονικώ δικαίω η Παράδοση ορίζει η επόμενη Οικουμενική να αναγνωρίζει τις αποφάσεις της προηγούμενης. Τούτο είναι απαραίτητο για να πατά πάνω σε αυτές και να εξασφαλίζεται η ομαλή συνέχεια. Η Σύνοδος του 879 του αγίου Μεγάλου Φωτίου το έπραξε. Έτσι έχουμε την επικύρωση των αποφάσεων της Ζ΄, συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Α΄ τον Μακεδόνα ως πολιτειακό προεξάρχοντα, υπήρχε αντιπροσωπεία του Πάπα, κατεδίκασε τις πλάνες του παπισμού και τις καρλομάγνειες αυθαιρεσίες και συνεπώς είναι η Η΄ Οικουμενική στη συνείδηση του χριστεπώνυμου πληρώματος.
Το 1351 επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά ετελείωσε τις εργασίες της στην Κωνσταντινούπολη καταδικάζοντας τις λατινογενείς παπικές βααρλαμικές πλάνες νέα Σύνοδος με αυτοκρατορική πάλι πρωτοκαθεδρία, όλων των ορθοδόξων, συνεπώς Οικουμενική, Θ΄ στη χριστιανική συνείδηση. Το ότι απουσίαζε το πρεσβυγενές Πατριαρχείο Ρώμης, δεν αναιρεί την οικουμενικότητα. Σύνοδος ορθοδόξων ήταν και ο Πάπας όχι μόνο δεν ήταν ορθόδοξος αλλά καθόλου Πάπας, Πατριάρχης δηλαδή, αφού εστερείτο ιερωσύνης μετά από την κατάληψη του θρόνου από τους Φράγκους ήδη από το 1009. Το λεγόμενο σχίσμα του 1054 ουδέν άλλαξε. Σχίσμα δεν ήταν αλλά αποκοπή της αιρετικής λατινικής μερίδας. Το σχίσμα συνιστά διοικητικής φύσεως διαφορά αλλά μπορεί να είναι και με αίρεση ανακατεμένο όπως το αναδυόμενο ουκρανικό λόγω συγκοινωνίας τους με την Ουνία.
Αναγνωρίσεις το 2016 στην Κρήτη δεν έγιναν και ο λόγος είναι προφανής. Για να αμνηστευθούν όλες οι αιρέσεις και να συνεχίσει η παραμονή στο αμαρτωλό Π.Σ.Ε. Για να γίνονταν, θα έπρεπε να προετοιμαστεί κατάλληλα από τις προσυνοδικές τουλάχιστον στο Σαμπεζί. Εκεί συμμετείχε και η Ρωσία. Ουδέποτε το έπραξε. Η οικουμενιστική της γραμμή της το εμπόδιζε. Τώρα έχει να αντιμετωπίσει και σχίσμα. Το δίκιο που έχει δεν την απαλλάσσει. Αν ήθελε, με την ισχύ που διαθέτει θα μπορούσε να το επιβάλει. Δεν ήθελε. Και να μην προχωρούσε η αναγνώριση, τουλάχιστον θα σταματούσε η προετοιμασία εκεί στις προσυνοδικες και δεν θα γίνονταν ποτέ το Κολυμπάρι.
Αν γίνονταν ορθά και είχαμε μια πραγματική Ορθόδοξη Σύνοδο, θα μιλούσαμε τώρα για την Ι΄ Οικουμενική και η Ορθοδοξία θα πορεύονταν ενωμένη με χαράς ευαγγέλια. Δυστυχώς ο Πονηρός έκανε πολύ καλή δουλειά και το άσπρο έγινε μαύρο. Οι αντιδρώντες αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και αρχίζουνε διωγμοί. Το γεωστρατηγικό περιβάλλον ασταθές. Ο λαός ακατήχητος και απληροφόρητος. Καμία πρόθεση για ανατροπή.
