Ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος εἰς τὰ Δικαστήρια, περιτειχιζόμενος ἀπὸ πλῆθος πιστῶν, Κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν συμπαράστασίν των.
Τὸ Φανάρι ἀπεμπολεῖ τὴν ἀμώμητον Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τὸν Ἑλληνισμόν
Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ!
Οἱ σιωπῶντες Ἐπίσκοποι θὰ ὑψώσουν φωνὴν ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου, ἐπειδὴ τορπιλίζει τὴν Ἐκκλησίαν ἤ θὰ ἐπικυρώσουν ἕνα νέον φοβερὸν σχίσμα;
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, Θεολόγος
Στήν ὁμιλία πού ἐξεφώνησε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν Παγκόσμια Διάσκεψη Πολιτικῆς 2024 στό Ἄμπου Ντάμπι τόν περασμένο Δεκέμβριο καί σύμφωνα μέ τήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μεταξύ τῶν ἄλλων τόνισε ὅτι «…Ὅταν οἱ Ὀρθόδοξες, Καθολικές, Ἀγγλικανικές καί ἄλλες Προτεσταντικές Χριστιανικές κοινότητες θά ἑορτάσουν τό Πάσχα τήν ἴδια ἡμερομηνία τό 2025, θά δοῦμε μία ἐκπληκτική σύγκλιση… Ὁ ἑορτασμός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ μαζί μᾶς βοηθᾶ νά ἀναγνωρίσουμε τό κοινό μας παρελθόν καί νά προχωρήσουμε πρός τήν μελλοντική ἑνότητα. Αὐτή ἡ κοινή ἑορτή θά μᾶς βοηθήση νά ξεπεράσουμε ἄλλες διαφορές, δείχνοντας ὅτι ἡ κοινή μας πίστη μᾶς ἐπιτρέπει νά ὑπερβοῦμε τίς προηγούμενες διαιρέσεις καί νά συνεργασθοῦμε γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ…Ὁ ἐπικείμενος κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα τό 2025 δέν χρησιμεύει μόνον ὡς ἡμερολογιακή εὐθυγράμμιση, ἀλλά καί ὡς σημαντικό σύμβολο τῆς πιθανῆς ἑνοποίησης μεταξύ τῶν χριστιανικῶν παραδόσεων. Αὐτή ἡ μοναδική σύγκλιση παρουσιάζει μία εὐκαιρία νά μετατραπῆ ἡ συμβολική ἑνότητα σέ ἁπτή ἑταιρική σχέση».
Ὁ ἀείμνηστος Διονύσιος Μπατιστάτος τόν Ἰανουάριο τοῦ 1989 σέ ἄρθρο του στόν Ὀρθόδοξο Τύπο, εἶχει γράψει ὅτι: «Ἄξιο προσοχῆς εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ καιροί μας εἶναι καιροί παράλληλοι μέ τούς τραγικούς χρόνους λίγο πρίν ἀπό τήν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅπου, ὅπως τότε ἔτσι καί τώρα, ἡ ἀρρώστια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σάν πύρινη λαίλαπα ἀπειλοῦσε νά κατακαύση τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνισμό. Ἀξίαι καί ἰδανικά ποδοπατοῦνται! Τά ἅγια «ρίπτονται τοῖς κυσίν» καί «οἱ μαργαρῖται τίθενται ἐνώπιον τῶν χοίρων». Αἱ Αἱρέσεις μολύνουν τήν ἄχραντον Ὀρθοδοξίαν μέ «συμπροσευχάς» καί «συλλείτουργα» καί ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, μετά τήν ἐπάρατον Ἡμερολογιακήν Μεταρρύθμισιν τοῦ 1924, ὅπου διέσπασε τήν Ἐκκλησιαστικήν ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁδηγεῖται δέσμια εἰς τήν «φυλακήν» τῆς ΕΟΚ, διά νά «δεχθῆ» τό Κοινόν Πάσχα καί νά προκληθῆ ἔτσι ἕνα νέον φοβερόν σχίσμα».
Τριάντα ἕξι χρόνια μετά τήν δημοσίευση τοῦ κειμένου, γινόμασθε μάρτυρες τῆς ἐπιβεβαίωσης τῶν λόγων τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Διονυσίου Μπατιστάτου, καθώς ὁ Ἑλληνισμός ζεῖ ἴσως τίς ποιό παρακμιακές στιγμές τῆς ἱστορίας του· καί ταυτόχρονα, μέ τούς λόγους τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ἐπαληθεύεται ὅτι τά ἅγια «ρίπτονται τοῖς κυσίν» καί «οἱ μαργαρῖται τίθενται ἐνώπιον τῶν χοίρων». Καί συνεχίζει ὁ Διονύσιος Μπατιστάτος: «Οἱ πολλοί σιωποῦν! Οἱ ὀλίγοι γράφουν, ἀλλά ποιός τούς «λογαριάζει»; Τό «φιλάδελφον» καί τό «κοινωνικόν» τῶν Φρουρῶν (;) τῆς Ἀμπέλου ἐπιβάλλει φίμωτρον εἰς κάθε διαμαρτυρίαν».
Καιροί παράλληλοι λοιπόν ἡ ἐποχή μας καί ἡ ἐποχή πρό τῆς πτώσεως, ὅπως καί τότε ἔτσι καί σήμερα ὁδηγούμεθα πρός κοινόν Πάσχα καί ἕνωση μέ τούς Λατίνους, τήν στιγμήν πού οἱ φύλακες σιωποῦν, ἄν ὄχι ἀδιαφοροῦν. Καί ἐνῶ οἱ Ἕλληνες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶχαν τήν σύνεση νά ἀντιληφθοῦν τό διεφθαρμένο καί ἐπικίνδυνο πρόσωπο τῶν Δυτικῶν, ἔχοντας ἐμπειρία ἀπό τήν ἅλωση καί τήν καταστροφή τῆς Πόλης τό 1204 καί νά ὁμολογοῦν “καλύτερα φακιόλι τουρκικό παρά τιάρα λατινική”· σήμερα παρ’ ὅλη τήν καταστροφή καί τήν λεηλασία πού ἔχει προκαλέσει στήν Χώρα ἡ Δύση, κάτι παρόμοιο μέ τό 1204, μέ τήν εἴσοδό της στήν Ε.Ε., καθώς ἠθικά, πνευματικά καί οἰκονομκά βρίσκεται σέ πλήρη ἐξαθλίωση, οἱ Ἕλληνες καί οἱ πνευματικοί ταγοί τους ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν τήν προδοτική πράξη καί τήν ἐπικινδυνότητα τοῦ ἐγχειρήματος τοῦ φιλενωτικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ἀδυνατεῖ ἀκόμα καί τό μικρό λεῖμμα νά ἀντιδράση ἀπέναντι στήν μεγάλη ἀποστασία καί τούς σχεδιασμούς πού βρίσκονται σέ ἐξέλιξη, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι τήν βαθειά ἀλλοίωση καί ἀλλοτρίωση πού ἔχει ὑποστῆ τό γένος τῶν Ἑλλήνων. Ἀδυνατεῖ νά δῆ ὅτι οἱ ἔνοικοι τοῦ Φαναρίου ὡς πειθήνια ὄργανα τοῦ Βατικανοῦ ἔχουν ξεπουλήσει τήν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη καί τόν Ἑλληνισμό.
Εἶπε ὁ Πατριάρχης στόν λόγο του ὅτι «ἡ κοινή μας πίστη (μέ τούς Λατίνους) μᾶς ἐπιτρέπει νά ὑπερβοῦμε τίς προηγούμενες διαιρέσεις», μά οἱ προηγούμενες διαιρέσεις πού θέλει νά ὑπερβῆ εἶναι τά δόγματα τῆς πίστεώς μας. Εἶναι τό ἀρραγές θεμέλιο ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, πάνω στό ὁποῖο ὁριοθετεῖται ἡ γνησιότητα τῆς αὐτοσυνειδησίας καί ἡ ἁγιοπνευματική ἐμπειρία της. Κατά συνέπεια πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη ὄχι μόνον οὐσιαστική ἀλλά ἀκόμα καί τυπική ἑνότητα μέ τούς Λατίνους, ὅταν ὑφίσταται πραγματική δογματική διαφοροποίηση τῶν παπικῶν ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἄλλωστε οἱ ἀναθεματισμοί τοῦ 1054 δέν προῆλθαν ἐξ αἰτίας προσωπικῶν ἀνταγωνισμῶν καί προσωπικῆς ἐμπάθειας τοῦ Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλαρίου, ὅπως διατείνεται ὁ Πατριάρχης, ἀλλά λόγω ἀκριβῶς τῆς σύγκρουσης τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μέ τίς πλάνες τῆς παπικῆς ἐκκλησίας.
Εἶναι θεολογικά ἀλλά καί λογικά παράδοξο, πῶς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος συνειδητά παραβλέπει τίς κολοσσιαῖες δογματικές αἱρέσεις τῶν Λατίνων καί μιλᾶ γιά κοινή πίστη, γιά κοινά μυστήρια καί γιά κοινό ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα μεταξύ τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Πῶς μιλᾶ γιά ἑνοποίηση τῶν χριστιανικῶν παραδόσεων, ὅταν οἱ παραδόσεις αὐτές συνεχίζουν νά ἐμμένουν στίς παρεκκλίσεις τους καί νά ἀπορρίπτουν τά τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς διατείνεται γιά ἁπτή ἑταιρική σχέση μέ τούς Λατίνους, ὅταν αὐτοί ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἐντελῶς ἀπό τήν ὀρθόδοξη πατερική διδασκαλία καί τήν πίστη τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅγιοι οἱ ὁποῖοι ὁμόφωνα διακηρύσσουν ὅτι ὁ παπισμός καί ὁ προτεσταντισμός εἶναι αἱρέσεις.
Ὁ Ἰωσήφ Βρυέννιος σέ κείμενό του τονίζει ὅτι, κάθε πράξη κοινωνίας μέ τόν πάπα ἐμπεριέχει ἀπιστία στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί στήν ἐκκλησιαστική παράδοση. Μέ τούς λόγους αὐτούς ὁ Βρυέννιος ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Πατριάρχης τόσο μέ τούς λόγους του ὅσο καί μέ τίς πράξεις του τά ἅγια «ρίπτει τοῖς κυσίν» καί «οἱ μαργαρῖται τίθενται ἐνώπιον τῶν χοίρων».
Φανερώνεται μέ τούς λόγους τοῦ Πατριάρχη ὅτι οἱ ἔνοικοι τοῦ Φαναρίου ἐδῶ καί ἕνα αἰώνα ὡς ἄλλοι “λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου” κατεργάζονται συστηματικά τήν καταστροφή τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ μεταφέροντας τά δογματικά ὅρια τῆς πίστεως, τά ὁποῖα χωρίζουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος καί τήν πλάνη, ὅλο καί πιό κοντά πρός τήν αἵρεση, μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλοῦν σχίσματα καί ἀποτειχίσεις. Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα, δέν ὁδηγοῦν μέ τούς χειρισμούς τους τό ποίμνιο στήν ἀπώλεια, ἀφοῦ ἡ ἀληθής πίστη ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων;
Ὁ Πατριάρχης μέ τόν λόγο πού ἐξεφώνησε ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι πειθήνιο ὄργανο τοῦ Βατικανοῦ καί ὅτι ὡς ἄλλος οὐνίτης, ἐργάζεται συνειδητά μέ ἀντικειμενικό σκοπό τήν διάβρωση καί ὑπονόμευση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὡς Ἑνωτικός παραμένει πιστός εἰς τό πρό τοῦ χωρισμοῦ ἰσχύον καθεστώς (1054), ἀναγνωρίζοντας δηλαδή τήν πνευματική ἐξουσία τοῦ πάπα ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τήν μετά τῆς παπικῆς ἐκκλησίας ἕνωση.
Καί ἐνῶ μέ τίς δηλώσεις του ὡς ἄλλος λατινόφρονας Πατριάρχης Βέκκος κατεργάζεται τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, τήν ἴδια στιγμή οἱ ἱεροί Κανόνες ρητά ἀπογορεύουν (ΛΓ΄ Κανόνας τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου καί ὁ ΜΕ΄ Κανόνας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων) καί αὐτήν ἀκόμα τήν ἁπλή συμπροσευχή μέ τούς αἱρετικούς. Καί ἐνῶ ὁ Πατριάρχης μιλᾶ γιά κοινή πίστη, οἱ ἅγιοι Πατέρες καταδικάζουν τήν μετά τῶν ἑτεροδόξων μυστηριακή κοινωνία. Γράφει ὁ Ἰωσήφ Βρυέννιος σχετικά, «Ὧν τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτων καί ἀπό τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν». Καί ἐνῶ ὁ λατινόφρονας προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως (μόνον Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τίποτε ἄλλο) μιλᾶ γιά ἕνωση μέ τούς Λατίνους, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Β΄, ρητά καταδικάζει κάθε λατρευτική σύναξη μέ τούς Λατίνους καί τονίζει «Ταῦτα συνοπτικῶς ἐδήλως, ἵνα γνῶτε πόσον ἐστί κακόν τό πνευματικῶς ὑποτάττεσθαι καί πειθαρχεῖν ταῖς τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης ἰδιορρυθμίαις· φείδομαι γάρ τραχύτερόν τι εἰπεῖν. Ὅθεν καί ἐπισκήπτομαι (παραγγέλλω) πᾶσι τοῖς λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδί ἀπό τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ· καί μηδέ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδέ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δέχεσθε τήν τυχοῦσαν. Κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας ἤ ἐπ’ Ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετά τῶν Λατινοφρόνων». Τέλος, ὁ ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἐπικυρώνει τούς λόγους τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Γερμανοῦ Β΄, καταδικάζοντας τό μετά τῶν ἑτεροδόξων «συμφορεύειν καί συλλειτουργεῖν», διότι «τοῦτό ἐστι τό τά ἄμικτα μίγνυσθαι».
Γίνεται φανερό, ἀναφερόμενος ὁ ἑνωτικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος γιά κοινή πίστη μέ τούς Λατίνους, ὅτι οἱ ἐπίσημοι διάλογοι, πού ξεκίνησαν στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα, ὅτι ἔχουν ὁλοκληρωθῆ καί ὅτι ἔχουν ἔλθει σέ δογματική σύγκλιση οἱ Λατῖνοι μέ τούς Ὀρθοδόξους καί ἀναμένεται τόν Μάϊο τοῦ 2025, μέ τούς συνεορτασμούς νά ἐπισημοποιήσουν καί τήν παράνομη σχέση τους, γιά αὐτό ἄλλωστε εἶπε ὅτι «Αὐτή ἡ μοναδική σύγκλιση παρουσιάζει μία εὐκαιρία νά μετατραπῆ ἡ συμβολική ἑνότητα σέ ἁπτή ἑταιρική σχέση». Ἔτσι, ἀναμένεται ἄμεσα νά ἀποκαλυφθῆ ποιά εἶναι ἐκεῖνα τά δογματικά σημεῖα πού οἱ δύο ἐκκλησίες ἔχουν συγκλίνει καί δέν εἶναι καθόλου παράξενο νά μᾶς ἀποκαλύψουν πολύ σύντομα ὅτι ἀκόμα καί τό filioque ἔχει ὀρθόδοξη μετάφραση!
Ἔτσι τίθεται τό ἐρώτημα οἱ σιωπῶντες ἐπίσκοποι ἆραγε θά ὑπεραμυνθοῦν τῆς ἐπισκοπικῆς τους ὑπευθυνότητας καί ἐντιμότητας; Θά ἔχουν τήν παρρησία καί τό θάρρος νά ὁμολογήσουν τήν ἀλήθεια, ὅταν θά ἔλθη ἡ στιγμή πού θά ζητήση ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος νά ἐπικυρώσουν τίς πράξεις του, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί μέ τό οὐκρανικό ζήτημα; Θά τοῦ ὑποδείξουν ὅτι βρίσκεται ἐκτός τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί θά τοῦ ἀρνηθοῦν τήν ὅποια ἐκκλησιαστική κοινωνία ἤ θά ἐπικυρώσουν ἕνα νέο φοβερό σχίσμα;
Ὁ ἀείμνηστος Διονύσιος Μπατιστάτος κατακλείοντας τό ἄρθρο του ἔγραφε «Οἱ καιροί ζητοῦν τόν Ἕνα· πού θά τολμήση νά καταγγείλη· νά καταδικάση· νά φωνάξη δυνατά «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου, πρόσχωμεν»! Νά διακόψη κάθε ἐπικοινωνία μέ τούς Ἐνόχους, «Συνετούς» καί «Σιωπίους», τούς ἐσθίοντας «τράπεζαν Ἰεζάβελ». Ἄν δέν εὑρεθῆ ἕνας νέος Μᾶρκος Εὐγενικός, τότε σίγουρα τό Ἔθνος θά ὁδηγηθῆ εἰς τόν τάφον τῆς Ἱστορίας, διότι χωρίς τήν Ὀρθοδοξίαν δέν ἠμπορεῖ νά ἐπιβιώση!» Ἀμήν γένοιτο!
https://orthodoxostypos.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%bd%ce%bf%cf%83-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%ce%b3%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83/
