Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ
Στὴν ἀρχὴ τῆς τρίτης δεκαετίας
1. «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον». Ἡ δόξα τῆς πρώτης χιλιετίας.
Μὲ δέος καὶ πολλὴ περίσκεψη γράφουμε τὸ ἐπετειακὸ αὐτὸ ἄρθρο μὲτὴν συμπλήρωση εἴκοσι ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἔκδοση καὶ κυκλοφόρηση τοῦπεριοδικοῦ «Θεοδρομία» (1999-2018). Ἀναλογιζόμαστε ὅτι στὸ κατώφλι τῆς τρίτης χιλιετίας καὶ στὸ τέλος τῆς δεύτερης ἦλθε, γιὰ νὰ ἐνδυναμώσει τὶς ὀρθόδοξες φωνές, τὶς ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις, ἀπέναντι στὴν διαφαινόμενη καὶ σχεδιασμένη προσπάθεια τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου νὰ ὑπο-καταστήσει καὶ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν ἀληθινὴ Νέα Ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν Καινὴ Κτίση, ποὺ ἐγκαινίασε ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία Του διὰ τῶν αἰώνων μὲ τὴν ἐνεργὸ παρουσία καὶ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ ἀντίθεες καὶ ἀντίχριστες δυνάμεις δὲν ἔπαυσαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἐπιτίθενται εἴτε μὲ διωγμούς, εἴτε μὲ τὴν ἐσωτερικὴ διάβρωση τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσουν ἢ καὶ νὰ καταλύσουν τὸ ἔργο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νὰ διώξουν τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, νὰ θανατώσουν τὸν Θεό, ὅπως ἐπεχείρησαν πρῶτοι μὲ τόση ἀνοησία καὶ παραφροσύνη οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων συνέχισαν καὶ συνεχίζουν μέχρι σήμερα οἱ ἀμετανόητοι ὁμόφυλοί τους καὶ πλῆθος ἄλλο πολὺ Χριστομάχων καὶ ἐκκλησιομάχων.
Δὲν παραδειγματίζονται ἀπὸ τὸ πάθημα-μάθημα τοῦ κατ᾽ ἀρχὴν διώκτη τῶν Χριστιανῶν Ἀποστόλου Παύλου, στὸν ὁποῖο ἐμφανισθεὶς ὁ Χριστὸς στὸν δρόμο πρὸς τὴν Δαμασκό, ὅπου πήγαινε νὰ συλλάβει Χριστιανούς, τοῦ εἶπε τὸ παναληθέστατο ἐκεῖνο «σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν»[1], εἶναι σκληρὸ νὰ κλωτσᾶς τὰ καρφιά, γιατὶ θὰ ματώσεις. Πολεμώντας τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ νικήσει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἐπίσης παναληθέστατα καὶ ἀδιάψευστα εἶπε ὁ σκληρὰ πολεμηθείς, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐπισκόπους, Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς τὸν οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῆς, ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῆς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος»[2].
Κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία ἐξῆλθε νικήτρια ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τοὺς σκληροὺς ἐναντίον της διωγμοὺς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατριῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων. Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν καὶ τὴν θεοκίνητη προστασία τοῦ Μ. Κωνσταντίνου καὶ τῶν διαδόχων του ἐπὶ αἰῶνες στὴν νέα χριστιανικὴ αὐτοκρατορία ξεπέρασε τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ προκλήθηκαν δυστυχῶς ἀπὸ ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς κληρικούς.
2. Ἀποχριστιανίζεται ἡ Δύση κατὰ τὴν δεύτερη χιλιετία. Ἀντέχει ἡ Ἀνατολὴ
Μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς δεύτερης χιλιετίας τραυματίσθηκε σοβαρὰ ἀπὸ τὸ μεγάλο σχίσμα ποὺ προκάλεσαν οἱαἱρέσεις καὶ οἱ ὑπερφίαλες διοικητικὲς ἀξιώσεις τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος προκάλεσε καὶ δεύτερο σχίσμαμέσα στοὺς κόλπους τῆς Δύσεως στὰ μέσα τῆς χιλιετίας μὲ τὸ κίνημα τῶν Προτεσταντῶν τοῦ Λουθήρουκαὶ τῶν ἄλλων μεταρρυθμιστῶν. Ξεκομμένη ἡ Δύση ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἐνόθευσε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὡς διδασκαλία καὶ ὡς ζωή, ὡς δόγμα καὶ ὡς ἦθος· ἔχασε τὴν ἀναπλαστικὴ καὶ ἀνακαινιστικὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἔδωσε χῶρο στὶς ἀντίθεες καὶ ἐκκλησιομάχες δυνάμεις νὰ ἀποχριστιανίσουν τὴν Εὐρώπη καὶ δι᾽ αὐτῆς ὁλόκληρο τὸν δυτικὸ πολιτισμό. Ἐπειδή, μάλιστα, δὲν κατόρθωσαν μέσῳ τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὴν σκληρὴ Ὀθωμανικὴ κατάκτηση καὶ τοὺς διωγμοὺς τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ἀποχριστιανίσουν καὶ τὴν Ἀνατολή, ἀντίθετα μὲ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὸ πλῆθος τῶν Νεομαρτύρων δοξάσθηκε καὶ πάλι ἡ Ἐκκλησία, στὸ τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας, κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰώνα, σχεδίασαν συνδυασμένα οἱ Ἀντίχριστοι δύο σοβαρὰ πλήγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἐγκατέστησαν τὰ ἄθεα κομμουνιστικὰ καθεστῶτα στὶς κατὰ πλειοψηφία ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ κυρίως στὴν μεγάλη καὶ δυνατὴ χώρα τῆς Ρωσίας, ποὺ προστάτευε τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ προκάλεσαν φρικτοὺς διωγμοὺς καὶ βασανιστήρια, νομίζοντας ἀνοήτως καὶ πάλιν ὅτι θὰ νικήσουν καὶ θὰ καταστρέψουν τὴν Ἐκκλησία.
Συγχρόνως ὡς ἐναλλακτικὸ καταστροφικὸ σχέδιο, ἐκεῖ ὅπου δὲν εἶχε κρατικὰ ἐπικρατήσει ὁ Κομμουνισμὸς μὲ τὴν ἀθεΐα του, ὀργάνωσαν μεθοδικά, διαμόρφωσαν καὶ ἐδίδαξαν μὲ στρατευμένους ἢ ἀπληροφόρητους καὶ ἀδιάφορους κληρικοὺς καὶ θεολόγους, μὲ τὸ πρόσχημα μάλιστα τῆς ἀγάπης, τὴν παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ καὶ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξισώνει καὶ ἰσοπεδώνει ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ ἐκκλησιοποιεῖ ὅλες τὶς καταδικασμένες αἱρέσεις. Ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐκκλησία εἶναι καὶ ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ὅτι καὶ μέσα σ᾽ αὐτὲς τὶς αἱρέσεις ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ σωθεῖ. Καὶ τὸ χειρότερο, ὅτι σώζονται οἱ ἄνθρωποι καὶ μέσα στὶς ἄλλες θρησκεῖες, τὸν Ἰουδαϊσμό, τὸ Ἰσλάμ, τὸ Βουδδισμὸ κ.ἄ. Ὑπάρχει χειρότερη κατάλυση τοῦ ἔργου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, καὶ καθοδήγηση τῶν ἀνθρώπων στὴν ἀπώλεια, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Διαβόλου;
3. Ἡ στροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμὸ
Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἄντεξε στὶς ἐπιβουλὲς τῆςΔύσεως καὶ παρὰ τὴν σταδιακὴ ἐξασθένηση τῆς αὐτοκρατορίας δὲ ἐπρόδωσε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, δὲνδέχτηκε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ οὔτε τὶς ὑπερφίαλες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ παγκόσμιο πρωτεῖοἐξουσίας, ἔστω καὶ ἂν ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία ὑπέγραψαν τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆςψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας (1438-1439). Ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ συμφωνοῦν ὅτι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1453 ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στὴν ἀποδυνάμωσή της ἀπὸ τὴν ἅλωση τῶν σταυροφόρων τοῦ πάπα τὸ 1204 καὶ στὴν κατάτμησή της σὲ παποφραγκικὰ κρατίδια. Αἰχμάλωτη πάντως καὶ ὑπόδουλη στοὺς Ἀγαρηνοὺς ἐκράτησε διωκόμενη καὶ αἱμορροοῦσα μὲ πλῆθος Νεομαρτύρων τὴν σωστικὴ μόνη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀπέφυγε, λόγῳ τῆς αἰχμαλωσίας, τὴν συνεπαφὴ μὲ τὴν αἱρετικὴ παπικὴ καὶ προτεσταντικὴ Δύση. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος ἡ Κωνσταντινούπολη πορεύεται ἀταλάντευτα ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῶν Ἁγίων Πατέρων, κορυφαία προστάτιδα καὶ κηδεμὼν τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους.
Ἔχουμε ἐξηγήσει σὲ εἰδικὴ μελέτη μας μὲ τίτλο «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα»[3], πῶς ἡ αἰχμάλωτη στοὺς Τούρκους Μεγάλη ὄντως Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἄλλαξε πορεία· ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος μέχρι καὶ σήμερα, στὶς πρῶτες δεκαετίες τῆς τρίτης χιλιετίας, γνωρίζει καὶ ζεῖ μέσα σὲ μία χειρότερη αἰχμαλωσία, στὴν αἰχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ σχεδιασμὸς τῶν ἀντιθέων δυνάμεων τοῦ Σατανᾶ νὰ κτυπᾶ τὴν Ἐκκλησία ἄλλοτε μὲ ἐξωτερικοὺς διωγμοὺς τῶν ἀθέων ἢ ἀντιχριστιανικῶν κυβερνήσεων καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν ἐσωτερικὴ διάβρωση τῶν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας στὸ δόγμα καὶ στὸ ἦθος φαίνεται νὰ ἐπιτυγχάνει. Ἡ εἴσοδος στὴν τρίτη χιλιετία εὑρίσκει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδυναμωμένη εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικοὺς εἴτε ἀπὸ ἐσωτερικοὺς ἐχθρούς.
Ἡ πτώση βέβαια τῶν κομμουνιστικῶν ἀθέων καθεστώτων στὴν Ρωσία καὶ στὶς ἄλλες ὀρθόδοξες χῶρες ἐπέτρεψε τὴν ἀναδιοργάνωση, τὸ ξαναζων-τάνεμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἀπέδειξε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾶ»[4]. Νέες ἐλπίδες γεννήθηκαν μετὰ τὸ 1990 ὅτι ὁδεύουμε σὲ θρίαμβο νέο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅτι ὁ 21ος αἰώνας, ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ Ἄγγλος βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν, θὰ εἶναι ὁ αἰώνας τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἔχασε κάθε πνευματικὴ ἰκμάδα. Δὲν ἀποκλείουμε βέβαια τὴν ἐπαλήθευση αὐτῆς τῆς πρόβλεψης, παρὰ τὴν ἀπογοήτευση τῶν δύο πρώτων δεκαετιῶν, κατὰ τὶς ὁποῖες στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο κυριαρχοῦν οἱ ἀντίθεες καὶ ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Αὐτὲς τὶς δύο πρῶτες κρίσιμες δεκαετίες τοῦ 21ου αἰώνα, τῆς τρίτης χιλιετίας, ἐκάλυψε μὲ τὴν ἔκδοσή της ἡ «Θεοδρομία», τὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», τῆς Θεσσαλονίκης ποὺ ξεκίνησε τὸ 1999, στὸ λυκόφως, στὸ ἡλιοβασίλεμα, τῆς δεύτερης χιλιετίας, καὶ προσπαθεῖ τώρα ἐπὶ εἴκοσι χρόνια νὰ ἀντισταθεῖ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁλοκληρωτικὴ κατίσχυση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ σκότους τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἔβγαλε ὁ Χριστὸς ὡς φῶς μέγα[5].
4. Στρέφεται πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀξιοσημείωτη προφητεία Ἁγίου
Ὑπῆρχαν καλὲς ἐλπίδες στὸ τέλος τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μετὰ τὴν κατάρρευ-ση μάλιστα τῶν ἀθέωνκομμουνιστικῶν καθεστώτων καὶ τὴν ἀναζωογόνηση ἐκεῖ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δυστυχῶς προέκυψε νέος ἀνατρεπτικὸς παράγων ἀπρόσμενα καὶ ἀναπάντεχα. Ἡ μέχρι τότε παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998), ἀλλάζει πορεία καὶ στρέφεται πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ταλαντοῦχος καὶ χαρισματικὸς νέος ἀριχεπίσκοπος Χριστόδουλος (1998-2008), ποὺ κατόρθωσε νὰ κερδίσει τὴν ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν προσήνεια, τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν χρυσοστομικὴ ρητορική του δεινότητα, ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους καὶ ἐνῶ ὡς μητροπολίτης Δημητριάδος ἐμφανιζόταν ὡς ἀντιπαπικὸς καὶ ἀντιοικουμενιστής, στὴν παραδοσιακὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπαινούμενος καὶ προβαλλόμενος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, αἰφνιδίως ἀλλάζει πορεία. Τολμᾶ καὶ συνεργάζεται μὲ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση γιὰ νὰ προσκαλέσουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν πάπα στὴν Ἑλλάδα, ἐνέργεια ἀδιανόητη καὶ πρωτάκουστη γιὰ τὴν σφόδρα ἀντιπαπικὴ Ἑλλάδα. Οἱ ἀντίθετοι καὶ ἐκκλησιομάχοι κύκλοι τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς πανηγυρίζουν, γιατὶ ἀποκτοῦν τώρα ἕναν δυναμικὸ σύμμαχο καὶ συνεργάτη. Ἡ ἱεραρχία ἀντιδρᾶ καὶ ἡ ἀπόφαση ὑποδοχῆς καὶ τιμῆς τοῦ πάπα λαμβάνεται χωρὶς τὴν ἔγκρισή της, μόνον μὲ ἀπόφαση τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Δεκάδες ἱεραρχῶν, τὰ μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πλῆθος ἄλλων μονῶν, ὁ θεολογικὸς κόσμος, τὰ χριστιανικὰ σωματεῖα, τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ξεσηκώνονται καὶ ἱκετευτικὰ παρακαλοῦν τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ ἀλλάξει ἀπόφαση, νὰ ἀφήσει τὸν πάπα νὰ ἔλθει ὡς πολιτικὸ μόνο πρόσωπο, ὡς ἐπικεφαλῆς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, νὰ μὴ τὸν ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησιαστικὸ ἡγέτη.
Δυστυχῶς μὲ ἀντισυνοδικὴ καὶ ἀντιλαϊκὴ συμπεριφορὰ ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἔφερε τὸν πάπα στὶς 4 Μαΐου τοῦ 2001, προσπαθώντας ἴσως νὰ συναγωνισθεῖ τὴν Κωνσταντινούπολη στὰ οἰκουμενιστικά της ἀνοίγματα, μὲ τὴν ὁποία σὲ λίγο θὰ συγκρουσθεῖ καὶ θὰ τιμωρηθεῖ γιὰ τὸ θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν» καὶ τὴν προσπάθεια ἐξομοίωσης τοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τοὺς προκαθημένους τῶν ἄλλων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν. Σὲ λίγο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σὲ οἰκουμενιστικὸ συνέδριο ποὺ ὀργάνωσε τὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σὲ συνεργασία μὲ τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» διαγράφει τὴν παραδοσιακὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ προβληματιζόταν γιὰ τὴν συμμετοχή μας εἰς αὐτὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων» καὶ πλανῶν, καὶ δηλώνει ὅτι δὲν πρόκειται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἡ πρώτη δεκαετία τῆς «Θεοδρομίας» συμπίπτει μὲ τὴν δεκαετία τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς διακονίας τοῦ Χριστοδούλου, ὁ ὁποῖος μὲ συγχαρητήριο γράμμα χαιρέτησε τὴν ἔκδοσή της ὡς «ἕνα νέο πνευματικὸ δημιούργημα ποὺ θὰ βοηθήσει πολλούς» καὶ εὐχήθηκε ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει τὴν νέα προσπάθεια ποὺ προάγει τὴ Θεολογία καὶ τὸ πολύπλευρο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας[6]. Σὲ λίγο ὅμως θὰ ἀσκήσει δικαστικὴ δίωξη καὶ θὰ μᾶς τιμωρήσει μὲ ἀργία, γιατὶ ἐλέγξαμε τὶς φιλοπαπικὲς καὶ φιλοοικουμενιστικές, ἀκόμη δὲ καὶ τὶς ἀνανεωτικὲς λειτουργικὲς ἐνέργειές του. Δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε ὅμως περισσότερο στὶς δυσκολίες ποὺ συνάντησε ἡ «Θεοδρομία» κατὰ τὴν πρώτη δεκαετία τῆς κυκλοφορήσεως, διότι ἀναφερθήκαμε σ᾽ αὐτὲς στὸ ἐπετειακὸ ἄρθρο ποὺ γράψαμε τότε μὲ τίτλο «Δύσκολος ὁ δρόμος τῆς "Θεοδρομίας" κατὰ τὴν πρώτη δεκαετία (1999-2008)[7]», τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύουμε ὡς παράρτημα στὸ τέλος τοῦ παρόντος τεύχους.
Πρὶν ἀναφερθοῦμε στὴν πολὺ χειρότερη κατάσταση τῆς δεύτερης δεκαετίας κρίνουμε ἀναγκαῖο νὰ ἀναφέρουμε μία ἐπαληθευθεῖσα προφητεία τοῦ νέου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη, τὴν ὁποία μᾶς ἐξεμυστηρεύθη τηλεφωνικῶς ἱερομόναχος, πνευματικὸς γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἀττικῆς, πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ἁγίου Γέροντος. Ὅταν, λοιπόν, ἐκδηλώνονταν οἱ πανελλαδικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀντιδράσεις γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα θεώρησε χρέος του ὁ ἱερομόναχος πνευματικὸς νὰ μᾶς ἐνισχύσει καὶ μὲ τὴν γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Μᾶς εἶπε λοιπὸν ὅτι σὲ συζήτηση μὲ πνευματικά του παιδιὰ ὁ Ἅγιος εἶπε: «Νὰ εὔχεσθε ὁ Θεὸς νὰ δίνει χρόνια ζωῆς στὸν ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, γιατὶ ὁ διάδοχός του θὰ φέρει τὸν πάπα. Δὲν θὰ μείνει πολὺ ὡς ἀρχιεπίσκοπος, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ ὁ διάδοχος θὰ κάνει χειρότερα». Τὴν προφητικὴ αὐτὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ποὺ ἐκπληρώθηκε καὶ ἐκπληρώνεται πλήρως, τὴν ἀναφέραμε δημοσίως, ὅταν ὡς κύριος ὁμιλητὴς ἀπευθυνθήκαμε στὸ πολυπληθὲς ἀκροατήριο ποὺ εἶχε κατακλύσει, εἶχε βουλιάξει, μέσα καὶ ἔξω τὴν Μεγάλη Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τὴν ἐκδήλωση εἶχαν ὀργανώσει τὸ Σάββατο 31 Μαρτίου τοῦ 2001 ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» καὶ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα τῆς Θεσσαλονίκης μὲ τίτλο: «Πρέπει νὰ ἔλθει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; ΟΧΙ γιὰ χίλιους λόγους». Ὁ ἀρχιεπίσκοπος θορυβήθηκε ἀπὸ τὴν μεγάλη κοσμοσυρροὴ καὶ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν ἄλλαξε γνώμη. Τὸ γνωστὸ ἐκκλησιαστικὸ κανάλι, 4Ε ποὺ μετέδωσε τὴν ἐκδήλωση ἀπέκοψε ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ γράφοντος τὴν προφητεία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, διότι ἦτο ἐν ζωῇ ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ θὰ τοῦ ἐστοίχιζε πολὺ ἡ προφητεία. Λυπούμαστε πάντως νὰ παρατηρήσουμε συναφῶς ὅτι ἡ πρωταγωνιστοῦσα τότε στοὺς ἀντιπαπικοὺς καὶ ἀντιοικουμενιστικοὺς ἀγῶνες Χριστιανικὴ Ἀδελφότης τῆς "Λυδίας" καὶ τὸ κανάλι της 4Ε συνοδοιποροῦν τώρα στὴν προβολὴ καὶ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ τὸ Φανάρι καὶ ἔχουν καταστῆ οἱονεὶ ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλοι οἱ οἰκουμενιστικοὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι παρελαύνουν στὰ προγράμματα τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἐνῶ ἐκδιώκονται καὶ φιμώνονται οἱ παραδοσιακοί, ὅπως συνέβη παλαιότερα μὲ τὸν γράφοντα καὶ πρόσφατα μὲ τὸν θεολόγο καὶ δάσκαλο Δημήτριο Νατσιό.
5. Χειρότερη ἡ κατάσταση κατὰ τὴν δεύτερη δεκαετία μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο
Ὁ διάδοχος τοῦ Χριστοδούλου ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος δὲν ἐκδήλω-σε κατὰ τὰ πρῶτα ἔτη τὴνκαταστροφικὴ οἰκουμενιστική του γραμμή. Ἐλπίζαμε κάποιοι ὅτι, ἐπειδὴ εἶχε συνεργασθῆ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Σερα-φείμ, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε προωθήσει ὡς μητροπολίτη Θηβῶν καὶ Λεβαδείας, κάτι θὰ εἶχε διδαχθῆ καὶ θὰ εἶχε κρατήσει ὡς πρὸς τὴν ἀντιπαπικὴ καὶ ἀντιοικουμενιστικὴ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὅταν ὡς «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» κυκλοφορήσαμε τὸ 2006 τὸ ἱστορικὸ κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», συνέβη ὅ,τι καὶ μὲ τὶς ἀντιδράσεις μας τὸ 2001 γιὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα. Τὸ κείμενο ὑπογράφτηκε ἀπὸ πλειάδα ἀρχιερέων, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν, καὶ χιλιάδες, πάνω ἀπὸ σαράντα εὐσεβῶν λαϊκῶν. Τὸ Φανάρι θορυβήθηκε, γιατὶ ἤδη ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, βλέποντας εὐνοϊκὴ τὴν σύνθεση τοῦ σώματος τῶν προκαθημένων, ἀποφάσισε νὰ ἐπιταχύνει τὴν σύγκληση τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς σχεδιασμούς του ἐπρόκειτο νὰ νομιμοποιήσει καὶ νὰ ἐκκλησιο-ποιήσει τὶς αἱρέσεις, νὰ κατοχυρώσει συνοδικὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν Ὀρθο-δόξων στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, καὶ νὰ ἐπικυρώσει τὰ αἱρε-τίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Ἐζήτησε λοιπὸν μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ ληφθοῦν μέτρα ἐναντίον ὅσων ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Ὁμολογίας».
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, μολονότι ἦταν καὶ αὐτὸς ἐνοχλημένος ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία», δὲν προχώρησε σὲ λήψη μέτρων, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ ἐδικαίωνε ἔτσι τὴν ὑπερόρια ἐπέμβαση τοῦ πατριάρχου σὲ αὐτοκέφαλη καὶ ἀνεξάρτητη τοπικὴ ἐκκλησία, τὴν εἰσπήδηση, θὰ ἀναστάτωνε ἐπὶ πλέον καὶ τὸ ποίμνιο τιμωρώντας ἀξίους καὶ ὀρθοφρονοῦντας κληρικούς. Προτίμησε νὰ ἐνεργεῖ παρασκηνιακά, στηρίζοντας ἀπόλυτα τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου. Ἐκώφευσε ἢ παρέβλεψε ὑπομνήματα ἀρχιερέων καὶ ἐπιστολὲς ποὺ τοῦ ζητοῦσαν νὰ συνέλθει ἡ Ἱεραρχία καὶ νὰ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ἢ νὰ ἀποχωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» ἢ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ καταδι-κάσει τὴν μεταπατερικὴ Θεολογία τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἢ ἐσφαλμένες ἐκκλησιολογικὲς θέσεις τοῦ μητροπολίτου Μεσσηνίας ἢ νὰ μελετήσει τὴν μήνυση ποὺ ὑπέβαλε ἐναντίον τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου ἡγούμενος ἱστορικῆς Μονῆς νησιωτικῆς μητροπόλεως, ἀλλὰ καὶ σχετικὸ κείμενο τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ὑπογραφὲν καὶ ἀπὸ ἀρχιερεῖς. Δὲν συγκινήθηκε ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὸ Πουσὰν τῆς Ν. Κορέας (2013), τὶς ὁποῖες προσυπέγραψαν γνωστοὶ οἰκουμενισταὶ ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τὶς ἐπισήμαναν μὲ ἐπιστολή τους εὐάριθμοι ἀρχιερεῖς καὶ ἡ «Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν».
Ἀντίθετα αὐτοὺς τοὺς ὑπογράψαντες ἀρχιερεῖς, τὸν Μεσσηνίας καὶ τὸν Δημητριάδος, τοὺς ὁρίζει ἀντιπροσώπους στὶς Προσυνοδικὲς Διασκέψεις καὶ Ἐπιτροπὲς γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ὑπερθεματίζουν σὲ ὅσα τὸ Φανάρι εἰσηγεῖται καὶ ἀποφασίζει, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐνημερώνουν ἐπαρκῶς γιὰ τὴν πορεία τῆς προετοιμασίας τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας. Ὀνομάζει Ὀρθοδόξους τοὺς Μονοφυσίτες Ἀρμενίους σὲ ἐπίσκεψη τοῦ προέδρου τῆς Ἀρμενίας καὶ τιμᾶ τὸν πατριάρχη τῶν Ἀρμενίων καὶ τὸν ὑποδέχεται σὰν νὰ ὑποδεχόταν ὀρθόδοξο ἀρχιερέα. Παραδίδει τὸν Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὰ χέρια Οἰκουμενιστῶν, καὶ τὴν διεύθυνση τοῦ ἱστορικοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» στὸν ἀποδομητὴ καὶ καταστροφέα τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν θεολόγο Σταῦρο Γιαγκάζογλου καὶ βεβηλώνει τὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν μὲ ὀργάνωση ἐντὸς αὐτοῦ κοσμικῆς συναυλίας. Εἶναι γεμᾶτα τὰ κατὰ καιροὺς τεύχη τῆς «Θεοδρομίας» ἀπὸ κείμενα ἐλεγκτικὰ αὐτῶν καὶ ἄλλων ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.
Δὲν ἀντιδρᾶ δεόντως γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, γιὰ τὸν ἀντιρατσιστικὸ νόμο ποὺ ἀπαγορεύει ἀκόμη καὶ τὸ ἀντιαιρετικὸ κήρυγμα, γιὰ τὶς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, δὲν παίρνει θέση γιὰ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ Gay Pride τοῦ δημάρχου στὴν Ἀθήνα, οὔτε ἐνισχύει τὶς εἰρηνικὲς ἐναντίον τῶν Σοδομιτῶν ἐκδηλώσεις συλλόγων καὶ σωματείων, οὔτε ἐπικρίνει τὴν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ἀπὸ τὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἀφήνοντας ἐλεύθερους κάποιους οἰκουμενιστὲς καὶ ἀριστερίζοντες καθηγητὲς νὰ ἐπιπλήττουν καὶ νὰ συκοφαντοῦν ἀρχιερεῖς ποὺ ἀντέδρασαν γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰσλὰμ μέσα στὶς Ὀρθόδοξες Θεολογικὲς Σχολές. Συμφωνεῖ γιὰ τὴν ἵδρυση ἰσλαμικοῦ τεμένους στὴν Ἀθήνα καὶ ἀδιαφορεῖ ἢ κωλυσιεργεῖ γιὰ τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους, γιὰ τὴν ἀνέγερση ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ὡς εὐχαριστήρια προσφορὰ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1821, ἐνῶ συμπληρώνονται ὁσονούπω διακόσια χρόνια (200) γιὰ νὰ γιορτασθεῖ ἡ ἐπέτειος τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας.
Προετοιμάζει καὶ ἐνισχύει τὴν ἄνοδο τῆς ἄθεης Ἀριστερᾶς στὴν ἐξουσία μὲ συνοδικὴ συμμετοχὴ δι᾽ ἐκπροσώπου σὲ συνέδριο ποὺ ὀργανώθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2013 γιὰ πρώτη φορὰ μὲ θέμα «Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά», ὅπου ἀριστερίζοντες ἐπίσκοποι καὶ πανεπιστημιακοὶ θεολόγοι ἀξιολόγησαν θετικὰ τὴν ἰδεολογία καὶ τὴν δράση τῆς Ἀριστερᾶς, ἀγκαλιασμένοι μὲ γνωστοὺς ἐκκλησιομάχους πολιτικοὺς καὶ πολιτευτές. Καὶ ὅταν τὸ 2015 τὸ κόμμα τῶν ἀθέων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀνέλαβε τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας καὶ ἔκοψε σύρριζα ὅλες τὶς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ καλύτερος σύμμαχος, προστάτης καὶ κηδεμόνας τοῦ καθ᾽ ὁμολογίαν του ἀθέου πρωθυπουργοῦ, ἔγινε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος. Τὶ νὰ πρωτοεπισημάνει κανεὶς ἀπὸ ὅσα καταγράφτηκαν στὶς σελίδες τῆς «Θεοδρομίας» τὴν περίοδο αὐτή; Καθησυχάζει τοὺς ἀνησυχοῦντες ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς θεολόγους ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει τὸ ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν· ἐπικρίνει μάλιστα καὶ ὁ ἴδιος μὲ σκληροὺς λόγους τοὺς νέους «φακέλλους», τὰ νέα διδακτικὰ βιβλία, καὶ συντελεῖ στὴν ἀποπομπὴ τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας Ν. Φίλη, κοροϊδεύοντας τὸν ἐκκλησιαστικὸ καὶ θεολογικὸ κόσμο, γιατὶ ὁ νέος ὑπουργὸς κ. Γαβρόγλου ποὺ τὸν διαδέχεται εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν πρῶτο, καὶ τὸ θρησκειολογικὸ μάθημα ἤδη, παρὰ τὶς ἀπορριπτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἔχει ἐκδιώξει τὸ ὀρθόδοξο μάθημα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἐδῶ καὶ δύο χρόνια καὶ προσηλυτίζει τοὺς νέους μας στὴν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ δὲ ἀρχιεπίσκοπος μὲ δικούς του ἀρχιερεῖς συνεχίζει τὸν διάλογο μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας. Τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο ἐψήφισε μὲ βουλευτὲς ὅλων τῶν κομμάτων, μὲ κύριο κορμὸ καὶ πλειοψηφία τοὺς βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τὸν ἀφύσικο καὶ καταστρεπτικὸ νόμο γιὰ τό «σύμφωνο συμβίωσης» τῶν ὁμοφύλων[8], καὶ ἡ σοδομικὴ ἁμαρτία διδάσκεται τώρα ὡς φυσιολογικὴ κατάσταση στὰ σχολεῖα μὲ τίς «ἔμφυλες ταυτότητες», καὶ συγχρόνως νομοθετεῖται ἡ δυνατότητα ἀλλαγῆς φύλου ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν δεκαπέντε ἐτῶν, ἀφοῦ προβάλλεται ἡ παράλογη, ἀφύσικη, διαλυτικὴ τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς κοινωνίας διδασκαλία ὅτι τὸ βιολογικὸ φύλο τῆς φυσικῆς διάκρισης ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ποὺ τὸ κληρονομοῦμε ἀναγκαστικά, μπορεῖ νὰ ἀλλάξει μὲ τὸ κοινωνικὸ φύλο ποὺ θὰ εἶναι ἐπιλογὴ δική μας. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, παρ᾽ ὅλα αὐτά, καὶ πολλοὶ ἱεράρχες, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν ὅτι ἐκπροσωποῦν καὶ διδάσκουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅτι εἶναι εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ.
Ἡ ἴδια συμμαχία καὶ προστασία στὴν κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προσφέρθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν καὶ στὸ θέμα τῆς προδοτικῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν γιὰ τὴν ὀνομασία τοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων. ᾽Ανάστατη, στὸ πόδι ὅλη ἡ Ἑλλάδα, συλλαλητήρια σεισμικὰ στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀθήνα, συγκαλούμενα ἀπὸ πατριωτικοὺς φορεῖς μὲ τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία ἀποῦσα ἀπὸ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν συμμετοχὴ ἢ ἐκ τῶν ὑστέρων συρόμενη ἀπὸ ἀνάγκη νὰ μετάσχει, ἀντὶ νὰ πρωτοπορεῖ. Θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ ἀνατρέψει τὴν συμφωνία, ἂν οἱ ἀρχιερεῖς ἦσαν ἀποφασισμένοι ὄχι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, ὅπως οἱ παλαιοὶ Μακεδονομάχοι, ἀλλὰ νὰ χάσουν τοὺς θρόνους των.
Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς καταστροφικῆς διακονίας τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ἔχει σχέση μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Δεσμεύεται μὲ ἀ-πόφαση ὁμόφωνη τῆς Ἱεραρχίας νὰ προτείνει οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ἰδιαίτε-ρα στὸ προσυνοδικὸ κείμενο μὲ ἀριθμὸ ἕξη (6), γιὰ τὶς «Σχέσεις τῆς Ὀρθο-δόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσμο», οἱ ὁποῖες, ἂν ἐγίνον-το δεκτές, θὰ ἀπέτρεπαν τὴν γιὰ πρώτη φορὰ συνοδικὴ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἐπικύρωση τῆς συμμετοχῆς στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καὶ τὴν ἐπαινετικὴ ἀναφορὰ σὲ αἱρετίζοντα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Θὰ ἀπέτρεπαν τὶς διαμαρτυρίες καὶ τὶς ἀποτει-χίσεις πολλῶν εὐαίσθητων σὲ θέματα πίστεως μελῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, θὰ διευκόλυναν τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς «συνόδου», οἱ ὁποῖες ἤδη εἶναι μετέωρες μὲ τὴν μὴ συμμετοχὴ τῶν τεσσάρων ἐκκλησιῶν Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας, ποὺ ἐκπροσω-ποῦν τὰ τρία τέταρτα τοῦ συνόλου τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὁ ἀρχιε-πίσκοπος στὴν Κρήτη ἀθέτησε, δὲν ἐτήρησε τὶς ἀποφάσεις τῆς ἱεραρχίας, ποὺ ἐκινοῦντο σὲ ὀρθόδοξη γραμμή, καὶ προσαρμόσθηκε πρὸς τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Φαναρίου. Κατόρθωσε πάντως νὰ ἀποφύγει τὸν ἔλεγχο τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία δὲν τόλμησε νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, νὰ σηκώσει τὸ βάρος τῶν καιρῶν, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις. Μὲ ἀπόφαση μάλιστα τῆς μικρῆς, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, κυκλοφόρησε κείμενό της «Πρὸς τὸν Λαό», τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2017, τὸ ὁποῖο ὡραιοποιοῦσε τὶς ἀποφάσεις καὶ καθησύχαζε τὸν λαὸ πὼς οἱ ποιμένες φυλάσσουν καὶ ἀγρυπνοῦν. Ἔτσι ἡ εὐθύνη τοῦ ἀρχιεπισκόπου μετατοπίσθηκε στοὺς ὤμους τῆς Ἱεραρχίας.
Ἐμεῖς σὲ δύο ὀγκώδη διπλᾶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ "Θεοδρομία" τοῦ ἔτους 2016 καταγράψαμε καὶ ἀποθησαυρίσαμε ὅλα τὰ συναφῆ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύγκλησή της. Στὸ πρῶτο (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016) ἐκτάσεως 352 σελίδων καὶ μὲ ἀπεικόνιση στὸ ἐξώφυλλο τριῶν ὁσιακῶν μορφῶν ποὺ ἀντέδρασαν ἐνωρίτατα στὴν σύγκληση τῆς συνόδου, τοῦ Ἁγιορείτη Γέροντα Δανιὴλ Κατουνακιώτη, τοῦ Γέροντα τῆς Λογγοβάρδας Φιλοθέου Ζερβάκου καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, παρουσιάσαμε παλαιὲς καὶ πρόσφατες ἀναλύσεις καὶ κριτικὲς τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ἀπὸ ἀρχιερεῖς, λοιποὺς κληρικοὺς καὶ μοναχούς, καθηγητὲς Θεολογικῶν Σχολῶν, ποὺ δὲν ἐλήφθησαν ὑπ᾽ ὄψιν. Στὸ δεύτερο τεῦχος ἐκτάσεως ἐπίσης 350 σελίδων (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016) καὶ μὲ ἐξώφυλλο τὴν φράση «Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος», δημοσιεύσαμε θεολογικώτατες συντριπτικὲς κριτικὲς καὶ σχολιασμοὺς τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου, δηλαδή α) κείμενα ἐκκλησιῶν, β) κείμενα ἀρχιερέων, γ) κείμενα λοιπῶν κληρικῶν καὶ μοναχῶν καὶ δ) κείμενα λαϊκῶν.
Δὲν ἄργησε βέβαια μὲ ἐπέμβαση καὶ ἀπαίτηση τοῦ Φαναρίου καὶ ὀνομαστικὴ ἀναφορὰ στὸν γράφοντα νὰ ἀρχίσει ἡ δικαστική μας δίωξη μὲ παραπομπή μας σὲ ἐπισκοπικὰ καὶ συνοδικὰ δικαστήρια, πολὺ περισσότερο, γιατὶ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τὸν Μάρτιο τοῦ 2017 διακόψαμε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, φιλοπαπικοῦ καὶ οἰκουμενιστοῦ ἱεράρχου, καὶ πρὸ παντὸς ὑποστηρικτοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης[9].
Ἦταν τὸ μόνο ἱεροκανονικὸ ὅπλο ποὺ διαθέταμε μὲ βάση τὸν 31ο Ἀποστολικὸ Κανόνα καὶ κυρίως μὲ βάση τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ 861 ἐπὶ Μ. Φωτίου, γιὰ νὰ μὴ πέσει καὶ πάνω μας, ὡς μικρῶν ἔστω ποιμένων καὶ διδασκάλων, ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν αἱρετίζουσα πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὶς πληγὲς στὸ σῶμα τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας, στὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Δὲν κατηγοροῦμε ὅσους δὲν ἔπραξαν τὸ ἴδιο, μολονότι λυπούμαστε γι᾽ αὐτό. Χαιρόμαστε, ὅταν ἀκοῦμε ἀδελφοὺς κληρικοὺς νὰ ἐκφράζονται ἐπαινετικὰ γιὰ τὴν πορεία μας καὶ νὰ ζητοῦν τὴν κατανόησή μας γιὰ τὶς δικές τους ἐπιφυλάξεις. Πικραινόμαστε ὅμως μὲ ὅσους εἴτε ἀπὸ θεολογικὴ ἀμάθεια εἴτε γιατὶ δὲν ἔχουν τὸ θάρρος, τὴν παρρησία νὰ ἀκολουθήσουν, ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτοὶ μένουν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀφήνοντας συκοφαντικὰ νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἐμεῖς μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου βγήκαμε ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἀπίστευτη θεολογικὴ ἀμάθεια καὶ ἀσχετοσύνη! Ἦταν ποτὲ δυνατὸν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ συνιστοῦν τὴν διακοπὴ τῆς μνημόνευσης τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου νὰ σὲ βγάζουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Ἀντίθετα θεωροῦν ὡς ψευδεπίσκοπο καὶ σχισματικὸ τὸν αἱρετίζοντα ἐπίσκοπο. Ἦσαν λοιπὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας οἱ μακαριστοὶ ἀρχιερεῖς Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καὶ Παραμυθίας Παῦλος, ποὺ διέκοψαν τὸ 1969 τὴν μνημόνευση τοῦ οἰκουμενιστῆ καὶ μασόνου πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ μαζί τους ὁλόκληρο σχεδὸν τὸ Ἅγιον Ὄρος ποὺ ἔπραξε τὸ ἴδιο, μαζί τους καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Λίγη σοβαρότητα καὶ κοπιαστικὴ φιλομάθεια δὲν βλάπτει. Δὲν διορθώνονται μὲ ἐλαφρότητες τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιμετωπίζοντας αὐτὴν τὴν ρετσινιὰ καὶ κατηγορία γράψαμε ἄρθρο στήν «Θεοδρομία» μὲ τίτλο «Ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία»[10], τὸ ὁποῖο κυκλοφόρησε καὶ σὲ ἰδιαίτερο τευχίδιο μὲ τίτλο «Ἡ ἀποτείχιση δὲν εἶναι σχίσμα. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις»[11].
Γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τὶς σωτηριολογικές συνέπειες τοῦ σχίσματος καὶ δὲν θὰ διακινδυνεύσουμε γι᾽ αὐτὸ οὔτε τὴν δική μας σωτηρία οὔτε αὐτῶν ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν. Αὐτὸ ἂς τὸ σκεφθοῦν ὅσοι σφιχταγκαλιάζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀφήνουν τοὺς αἱρετικοὺς στὴν πλάνη, καὶ ὅσοι παραθεωροῦν τὸ ὑποχρεωτικὸ καθῆκον τῆς ὁμολογίας καὶ ἐπαναπαύονται στὶς συμβουλὲς τῶν ὑπνωτιστῶν.
Ἡ «Θεοδρομία» ἐξακολούθησε καὶ μετὰ τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης νὰ δίνει ὀρθόδοξη θεολογικὴ μαρτυρία, ὅπως ἔπραξε στὰ τεύχη τοῦ 2018 μὲ τὰ ὁποῖα ἔκλεισε τὴν δεύτερη δεκαετία της. Ἀφιέρωσε καὶ πάλι ἕνα τεῦχος στὴν "σύνοδο", στὸ ὁποῖο δημοσίευσε τὰ Πρακτικὰ τῆς Ἡμερίδος ποὺ συνδιοργάνωσαν στὴν Θεσσαλονίκη α) ἡ Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, β) ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος «Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής γ) ὁ Ἑλληνορθόδοξος Σύλλογος «Ζωοδόχος Πηγή» καί δ) ἡ Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, τὸ Σάββατο 16 Ἰουνίου 2018, μὲ γενικὸ θέμα: «Ὀρθοδοξία καὶ Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά». Τό «Οὐκρανικὸ αὐτοκέφαλο» εἶναι τὸ νέο μεγάλο θέμα ποὺ κυριαρχεῖ στὶς σελίδες της, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς γιὰ πρώτη φορὰ ὁδήγησε σὲ πανορθόδοξη ἀπομόνωση τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, λόγῳ τῆς διαιρετικῆς του εἰσπήδησης σὲ ξένη δικαιοδοσία, καὶ λόγῳ τῆς ἀντικανονικῆς ἀπόδοσης αὐτοκεφαλίας σὲ καθηρημένους σχισματικούς[12]. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος εἶναι ὁ μόνος προκαθήμενος ποὺ σιωπᾶ. Θὰ συνταχθεῖ ἆραγε μὲ τὴν πανορθόδοξη συνείδηση ἢ θὰ ἀκολουθήσει τελικὰ τὸ Φανάρι, γιὰ λόγους ὄχι πάντως ἐκκλησιαστικούς;[13]
Μία ἐξαιρετικὴ ἰδιαιτερότητα τῆς «Θεοδρομίας» στὰ τεύχη τῆς δεύτερης δεκαετίας εἶναι ὅτι ἀποκαλύπτει μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα τὴν διείσδυση τῆς ἀποκρυφιστικῆς Μασονίας στὶς τάξεις ὑψηλοβάθμων κληρικῶν καὶ πανεπιστημιακῶν θεολόγων, ὅπως καὶ τὸ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς σχεδιάσθηκε καὶ προωθήθηκε μέσα στὰ σκοτεινὰ δώματα τῶν μασονικῶν στοῶν. Στὰ τεύχη τῆς τρίτης δεκαετίας μέσα στὴν ποικίλη ὕλη τοῦ περιοδικοῦ, ποὺ δὲν περιορίζεται βέβαια μόνον σὲ ἀντιπαπικὰ καὶ ἀντιοικουμενιστικὰ κείμενα, ἀλλὰ περιλαμβάνει θέματα βιβλικά, πατερικά, δογματικά, ἠθικά, ἁγιολογικά, ἱεροκανονικά, λειτουργικά, ἐκπαιδευτικά, ἐθνικὰ καὶ ἄλλα, θὰ ἀποθησαυρίσουμε ὅσα ἔχουν πεῖ καὶ ὅσα ἔχουν πράξει ὑπὲρ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, λοιποὶ κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ὥστε νὰ ἀποκαλυφθοῦν πλέον τὰ βαθέα τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος ὑποψιθυρίζει τὶς αἱρέσεις εἰς τὰ ὦτα ἀπρόσεκτων καὶ ἀδιάφορων Χριστιανῶν.
Θὰ ἀκολουθήσουμε ἀταλάντευτα τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ γραμμὴ ποὺ ἐθέσαμε, ὅταν κυκλοφορήσαμε τὸ πρῶτο τεῦχος τὸ 1999 στὸ μικρὸ ἄρθρο μας μὲ τίτλο «Στὴν ἀρχὴ τοῦ δρόμου», ὅπου μεταξὺ ἄλλων γράφαμε:
«Τὸ νέο περιοδικό τῆς "Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν" δὲν ἔχει καμμία ἄλλη φιλοδοξία ἀπὸ τὸ νὰ κατορθώσει νὰ ἐπαληθεύσει τὸ ὄνομά του, νὰ γίνει πράγματι "Θεοδρομία", νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν ἐχάραξε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι "ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή", καὶ ὅπως τὸν ἐβάδισαν, ἐπὶ τὰ ἴχνη Ἐκείνου, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Μακάρι νὰ εὐδοκήσει ὁ Θεὸς νὰ βαδίσουμε ὅλοι, οἱ συνεργάτες τοῦ περιοδικοῦ, οἱ ἀναγνῶστες, τὰ μέλη τῆς Ἑταιρείας τὴν ἀκλινῆ καὶ εὐθεία ὁδὸ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς, καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὶς παρεκκλίσεις σὲ ξένους καὶ ἀλλότριους δρόμους, ποὺ ἀνοίγονται μερικὲς φορὲς ἀπὸ ψευδοποιμένες καὶ ψευδοδιδασκάλους καὶ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας».
[1]. Πράξ. 26, 14.
[2]. Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52, 429.
[3]. Δημοσιεύθηκε ὡς πρῶτο κεφάλαιο στὸ βιβλίο μας «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε;». Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.
[4]. Ιωαννου Χρυσοστομου, Ὅτε τῆς Ἐκκλησίας ἔξω εὑρεθεὶς Εὐτρόπιος...1, PG 52, 397-398: «Πόσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; Αὕτη δὲ ὑπὲρ τὸν οὐρανὸν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾶ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ᾽ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ᾽ οὐ νικᾶται».
[5]. Βλ. Ματθ. 4, 16: «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς».
[6]. Βλ. Θεοδρομία 1 (1999), τεῦχος 3, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος, σελ. 1.
[7]. Βλ. Θεοδρομία 11 (2009) 5-17.
[8]. Καταψήφισαν τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα καὶ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ἀρκετοὶ βουλευτὲς ἀπὸ τὰ ἄλλα κόμματα. Γιὰ τὸ ποιοὶ ψήφισαν ἢ καταψήφισαν βλ. Protagon Team «Ὑπερψηφίστηκε τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης», Θεοδρομία 17 (2015) 534-541.
[9]. Τὰ τῆς δικαστικῆς διώξεως καὶ ἡ ἀναίρεση τῶν κατηγοριῶν ὑπάρχουν καὶ στὰ τεύχη τῆς Θεοδρομίας τῶν ἐτῶν 2016 καὶ 2017, ἀλλὰ καὶ σὲ δύο ξεχωριστὰ βιβλία μὲ τίτλους: α) Ἡ διακονία μου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης. Ἀπάντηση στὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης», ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017 καί β) Μετὰ τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἡ δικαστική μου δίωξη. Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.
[10]. Θεοδρομία 19 (2017) 3-13.
[11]. Σειρά «Καιρός», τεῦχος 24, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2017.
[12]. Τὶς δικές μας θέσεις γιὰ τό «Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο» δημοσιεύουμε στὸ σχετικὸ βιβλίο μας «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης», Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», Θεσσαλονίκη 2018.
[13]. Τὴν δύσκολη θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου στὸ θέμα τοῦ «Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου» ἐξετάσαμε μὲ νέο ἄρθρο μας ποὺ κυκλοφόρησε ἤδη στὸ Διαδίκτυο μὲ τίτλο «Σὲ ἀδιέξοδο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Σπεύδει σὲ βοήθεια ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου».
