''[...]Δέν ἀντιλαµβάνεσαι ὅτι εἶσαι ὁ µόνος ἐπί τῆς γῆς πού ἰσχυρίζεσαι τά ἀνωτέρω; ''

Παραποίησις τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί παραπλάνησις τῶν πιστῶν∗

«Παναγούδα», 2.4.2016

Παραποίησις τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί παραπλάνησις τῶν πιστῶν∗

τοῦ Μοναχοῦ Ἡσαΐα ἐκ τοῦ Ἱ. Κελλίου «Παναγούδα» (Ἱ. Μ. Κουτλουµουσίου

Ἀγαπητέ µου πάτερ Ἀθανάσιε,

Εὐλόγησον!

Πρό καιροῦ πέρασε ἀπό τήν «Παναγούδα» κάποιος εὐλαβής προσκυνητής, ὁ ὁποῖοςκατασκανδαλισµένος µᾶς ἀνέφερε ὅτι σέ πρόσφατη ὁµιλία σου στά Τρίκκαλα, παρουσίᾳ καί τῶν ἐπισκόπων, ἀνέφερες µεταξύ ἄλλων:

α´ Ἀφοῦ ἀπέτρεψες µετά περιφρονήσεως ἀπό τήν ἐνασχόλησιν µέ τό σφράγισµα, ταυτότητες, ἀντίχριστον, 666 κ.τ.λ. ἰσχυρίσθηκες ὅτι: «῞Οσοι ἐπικαλοῦνται τόν Ἅγιον Παΐσιον δι᾽ αὐτά, τά λένε ἀπό µόνοι τους. Λένε πάρα πολλά ψέµατα, γιά νά καλύψουν τόν ἐγωϊσµό τους. Ἐγώ, πού τόν  ἤξερα πολύ καλά, δέν ἔλεγε τέτοιες χαζοµάρες ὁ Ἅγιος Παΐσιος».

β´Ἐπίσης ὅτι: «Ἐδῶ στά Τρίκκαλα ἦταν ἐπίσκοπος τόν 10ον αἰῶνα ὁ Ἅγιος Οἰκουµένιος, ὁ καλύτερος ἑρµηνευτής τῶν Γραφῶν µετά τόν Ἅγιον Ἰωάννην Χρυσόστοµον.

Ὁ µοναδικός τῶν Ἁγίων Πατέρων πού ἔκανε µία συνοπτική ἑρµηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως. Τί µᾶς λέγει γιά τό 666; Ὅτι στά πρακτικά τῆς Ζ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου φαίνεται ὅτι τό 80% τῶν χειρογράφων, τῆς Ἀποκαλύψεως στό τέλος τοῦ ιγ´ κεφαλαίου εἶχαν χις´= 616 καί ὅτι µόνον τά 20% εἶχαν χξς´= 666. Οἱ Πατέρες τότε εἶπαν: «Δέν µᾶς ἐνδιαφέρει ὁ ἀριθµός τί εἶναι: 666, 616, 316... Εἶναι συµβολικός ἀριθµός. Ἄς κρατήσῃ κάθε ἐπισκοπή τό χειρόγραφό της. Ἁπλῶς, ὅταν ἔρθῃ ἡ ἐποχή, δέν θά δεχθοῦµε τό Χάραγµα τοῦ Ἀντιχρίστου». Ὅ Ἅγιος Οἰκουµένιος τό σχολιάζει αὐτό τό πρᾶγµα καί λέγει ὅ,τι καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Δέν µᾶς ἐνδιαφέρει ποιός ἀριθµός εἶναι. Αὐτό πού µᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι νά βάλωµε τόν Χριστό στήν καρδιά µας, ὁπότε καί ἐµεῖς θά εἴµαστε εὐτυχισµένοι καί τούς γύρω µας θά κάνωµε εὐτυχισµένους».

Παπα-Θανάση µου, παρόµοια συκοφαντικά, ἀνακριβῇ, ἀκόµη καί βλάσφηµα ἔχεις ἐπανειληµµένως διακηρύξει, παρά τίς διαµαρτυρίες µας ‒εἴτε µέσω τρίτων εἴτε καί ἀπ᾽ εὐθείας‒, τά ὁποῖα ἔχουν µαγνητοφωνηθῆ,

                                                                                                         1

µερικά δέ καί δηµοσιευθῆ. Γι᾽ αὐτό σκεφθήκαµε ὅτι,

ἄν δέν θά ἀνακαλέσης δηµοσιεύοντας κάτι, νά δηµοσιεύσωµε ἐµεῖς, ἀπαντώντας στίς κυριώτερες παραποιήσεις σου.

 Λίγες µόλις ἡµέρες µετά τόν ἀναφερθέντα προσκυνητή πέρασε ἀπό τήν «Παναγούδα» ὁ π. Ἰωαννίκιος (παραδελφός σου). Τοῦ ἀνέφερα τήν περίπτωσιν, τοῦ ἐξήγησα τό κακόν πού γίνεται καί τόν παρεκάλεσα νά σοῦ µεταβιβάσῃ (ὅπως καί στόν Γέροντα) τήν ἀπόφασίν µας, σέ περίπτωσιν πού δέν θά µᾶς κοινοποιήσῃς τήν δηµοσίευσιν πού θά ἔχῃς κάνει, διά τῆς ὁποίας θά ἔχῃς ἀνακαλέσει τά ἀνωτέρω, νά ἀπαντήσωµε ἐµεῖς· ἀφοῦ, ἐννοεῖται, ἀκούσωµε προηγουµένως τήν ὁµιλία καί ἐπιβεβαιώσωµε τά καταγγελθέντα. Εὑρήκαµε, µέσῳ κάποιου γνωστοῦ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, τήν µαγνητοφωνηθεῖσαν ὁµιλίαν,

τήν ἀκούσαµε

 καί διεπιστώσαµε, δυστυχῶς, ὅτι

τά καταγγελθέντα ἀνταποκρίνονται

 ἀπολύτως στήν πραγµατικότητα. Καί, ἐνῶ ἑτοιµαζώµαστε νά ἀποστείλωµε τήν ἀπάντησιν πρός δηµοσίευσιν –δεδοµένου ὅτι εἶχε ἤδη περάσει ἀρκετός καιρός, καί τήν σιωπήν σου τήν ἐξελάβαµε ὡς ἀδιαφορίαν– κάποιος ἀδελφός ἔβαλε τόν καλόν λογισµόν µήπως ὁ π. Ἰωαννίκιος ἐλησµόνησε νά σοῦ τά µεταφέρῃ ὁπότε δικαίως θά σοῦ δηµιουργεῖτο τό παράπονο ὅτι σέ ἐξεθέσαµε δηµοσίως («τῇ ἐκκλησίᾳ»), χωρίς νά προηγηθῇ τό «µεταξύ σοῦ καί αὐτοῦ µόνου» τοῦ Κυρίου µας. Ἔτσι, σοῦ γράφω τήν παροῦσαν, ὥστε νά ἀποκλεισθῇ πᾶν ἐνδεχοµένον, καί ἀναµένοµε σύντοµα τήν ἀνταπόκρισίν του. Στήν δηµοσίευσίν σου:

1.

 Θά πρέπῃ νά τονισθῇ ὅτι ὁ Ὅσιος εἶχε ἔντονον, σαφῆ καί ἀµετακίνητον τοποθέτησιν ἔναντι τῶν ἐν λόγῳ ζητηµάτων καί ὅτι θεωροῦσε ὡς ἄρνησιν Χριστοῦ ὄχι µόνον τό Χάραγµα, ἀλλά καί τήν ταυτότητα µέ τό 666, τήν ὁποίαν καί ὠνόµαζε ὡς «εἰσαγωγήν εἰς τό χάραγµα», καί ὅτι φυσικά, τά ἀνωτέρω δέν εἶναι «ψέµατα» καί «χαζοµάρες», πού ἐπινοήθηκαν, δῆθεν, ἀπό τό περιβάλλον του, δηλαδή, ὅλους ἐµᾶς. Πάτερ µου, πίστεψέ µε, δέν εἶναι ἡ συκοφαντία ἐκείνη πού µᾶς πειράζει (ἴσα-ἴσα, ἄν εἴχαµε καλύτερη πνευµατική κατάστασι, θά χαιρώµαστε γι᾽ αὐτήν), ἀλλά ἡ διαστροφή τοῦ Ἁγίου  καί –τό κυριώτερον, ἐφ᾽ ὅσον ὁ Ἅγιος εἶναι ἀπυρόβλητος– τό ὅτι διά τῆς διαστροφῆς «παρασύρεις καί ἄλλες ψυχές στήν ἀπώλεια», ὅπως ὁ ἴδιος χαρακτηριστικά γράφει. Καί µάλιστα, τήν στιγµήν, κατά τήν ὁποίαν ὁ µέν λαός τείνει νά γονατίσῃ ἀπό τά συνεχῆ ὑλικά καί πνευµατικά σφυροκοπήµατα πού δέχεται, οἱ δέ δυνάµεις τοῦ σκότους ἐπέλεξαν ὡς κατάλληλον εὐκαιρίαν, διά νά προωθήσουν µέ ταχύτατους ρυθµούς καί συνοπτικές διαδικασίες τά ἐν τῇ Ἀποκαλύψει ἀναφερόµενα. Σέ ἐρωτῶ: Δέν ἀντιλαµβάνεσαι ὅτι εἶσαι ὁ µόνος ἐπί τῆς γῆς πού ἰσχυρίζεσαι τά ἀνωτέρω; ΠΑΝΤΑ ὅσα δηµοσιεύθησαν σχετικῶς ἀπό τούς

                                                                                                                  2

ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του (Ἀπάντησις πρός τόν Ὀρθόδοξον Τύπον τῆς Ἱ. Μ. Κουτλουµουσίου καί τῶν 4 Συνοδειῶν πνευµατικῶν του τέκνων, τά βιβλία τῆς Σουρωτῆς: «Ὅ Ἅγιος Παΐσιος» καί «ΛΟΓΟΙ Τόµος Β´», τό βιβλίον τοῦ π. Εὐθυµίου, τό βιβλίον τοῦ π. Χριστοδούλου, ἡ µαρτυρία µου στό «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν», τά ὑπό τοῦ µακαριστοῦ Γέροντος Ἰσαάκ ἀποµαγνητοφωνηθέντα ἀποσπάσµατα συνοµιλίας τοῦ Ὁσίου κ.ἄ.π.) παρουσιάζουν ἀπαραλλάκτως τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ Ὁσίου.

Ἀλλ᾽ ἀκόµη καί ΠΑΝΤΕΣ ὅσοι διακατέχονται ἀπό παροµοίαν µέ τήν ἰδικήν σου πεπλανηµένην ἀδιαφορίαν γιά τό 666 (πρ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως κ. Μελέτιος, Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανός, π. Β. Βολουδάκης κ.ἄ.) ὁµολογοῦν τήν ἀντίθετον τοποθέτησιν τοῦ Ὁσίου καί, µή δυνάµενοι  νά ἀµφισβητήσουν τήν ἁγιότητά του, δικαιολογοῦνται ὅτι ὁ Ἅγιος στό σηµεῖον αὐτό ἐπλανήθη! ΜΟΝΟΣ ΕΣΥ ὑποστηρίζεις ὅτι ὁ Ἅγιος δέν ἀσχολήθηκε µέ τό θέµα! Λές ὅτι ἤσουν συχνότατος ἐπισκέπτης τοῦ Ὁσίου. Δέν τόν ἄκουσες ποτέ νά ὁµιλῇ γι᾽ αὐτά τά θέµατα; Δέν σοῦ πρόσφερε τό χειρόγραφο κείµενό του; Δεδοµένου ὅτι ἐπί µακρόν διάστηµα (µέχρι τῆς ἀναστολῆς ὑπό τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Νόµου 1599/1986) ὁ Ὅσιος καί ὡµίλει ἐντόνως καί διένειµε τό χειρόγραφό του. Τό ὁποῖον, µάλιστα, εἶχε παρακαλέσει νά ἀναπαράγεται φωτοτυπικῶς, ὥστε –πέραν τοῦ νά ἀποφευχθῇ οἱαδήποτε ἀλλοίωσις στήν ἐκτύπωσιν– νά ἀποστοµώνωνται ὅσοι ἤθελον ἰσχυρισθῆ ὅτι τό κείµενον ἐγράφη ὑπό τοῦ περιβάλλοντός του. Ὅπως, µάλιστα, ὁ ἴδιος ἀνέφερε ἐξοµολογητικά, τό κείµενον αὐτό δέν ἦτο ἀποτέλεσµα ἁπλῆς προσωπικῆς εὐαισθησίας, ἀλλά καρπός προσευχῆς καί θείας πληροφορίας.

Ἀλλ᾽ ἔστω! Δὲν ἔτυχε νά τόν ἐπισκεφθῇς κατά τό µακρόν ἐκεῖνο διάστηµα. Τό χειρόγραφο αὐτό µετά τήν κοίµησίν του φωτοτυπήθηκε καί διαδόθηκε µέ ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀντίτυπα. Δέν ἔτυχε ποτέ νά πέσῃ στά χέρια σου κάποιο ἀπό αὐτά; Ὕστερα ἀπό τά ἀνωτέρω, ἔλα στήν θέσι µας καί ὑπόδειξέ µας νά βάλωµε ἕνα καλό λογισµό πού νά δικαιολογῇ τήν στάσιν σου. Πάντως, προσωπικῶς, ἀπό τήν –ἔστω µικράν– παλαιάν γνωριµίαν µας καί τήν ἀγαθήν ἐντύπωσιν ἐξ αὐτῆς, ἀδυνατῶ νά δεχθῶ ὅτι ὑπάρχει δολιότης ἐκ µέρους σου. Ὡς ἐξήγησιν τῆς στάσεώς σου δέχοµαι κάποιαν ὑπερβολικήν παθολογικήν ἀδυναµίαν σου νά µεγαλοποιῇς ἤ, ἀκόµη, καί ἐκ τοῦ µηδενός νά µυθιστοροποιῇς. [Ἴσως καί κάποιαν ἐγωϊστικήν πεισµονήν, διά τῆς ὁποίας, ἀφοῦ ἀντιληφθῇς τό σφᾶλµα σου, συνεχίζεις νά τό δικαιολογῇς καί τό ὑποστηρίζῃς]. Περί τῆς προαναφερθείσης ἀδυναµίας σου δέν κατέληξα στηριζόµενος µόνον στόν λογισµόν µου. Ἔχω περί αὐτῆς µαρτυρίες –εἴτε ἀπ᾽ εὐθείας εἴτε µέσῳ τρίτων ἀξιοπίστων προσώπων– καί ἐκ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου (θά ἐνθυµῆσαι, µάλιστα, ὅτι σοῦ εἶχε στείλει καί µίαν προσωπικήν παραγγελίαν σχετικῶς) καί ἐκ τοῦ Γέροντός σου π.

                                                                                                             3

Αἰµιλιανοῦ καί ἐκ τοῦ νῦν Καθηγουµένου π. Ἐλισσαίου (πρίν ἡγουµε- νεύσῃ) καί ἐξ ἀρκετῶν παραδελφῶν σου. Καί ὅταν µέν αὐτή ἡ ἀδυναµία ἀναφέρεται σέ διηγήσεις λ.χ.θαυµατουργιῶν κ.τ.τ., εἶναι µικρόν τό κακόν [Ὁπωσδήποτε, ὅµως, κακόν. Διότι ἐξ ἑνός µέν, οἱ Ἅγιοι δέν ἔχουν ἀνάγκην ἀπό προσθῆκες καί αὐξήσεις, πού τίς θεωροῦν µασκαρέµατα, ἐξ ἑτέρου δέ, ὅταν ἡ ὑπερβολή ἀποκαλυφθῇ, οἱ κακόπιστοι εὑρίσκουν λαβές καί οἱ ὀλιγόπιστοι σκάνδαλον, ὥστε νά ἀµφισβητήσουν καί τά γνήσια θαύµατα τοῦ Ἁγίου καί τῆς πίστεώς µας γενικώτερον]. Ὅταν, ὅµως, ἀναφέρεται σέ παραποίησιν τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων καί, ἰδίως, διά θέµατα ἁπτόµενα τῆς σωτηρίας µας, ὡς ἐν προκειµένῳ, τότε ἐγκληµατεῖ, φονεύουσα,  ὄχι ἁπλῶς σώµατα, ἀλλά ἀθανάτους ψυχάς.

2. Θά πρέπῃ νά ἀνακληθοῦν ἐπίσης τά περί: Ἁγίου Οἰκουµενίου, 666 καί 616, 80% καί 20%, Γουτεµβεργίου κ.τ.ὅ., στά ὁποῖα ἐπίσης κυριαρχεῖ ἡ µυθοποιΐα, δηµιουργοῦσα ἀνακριβεῖς ἐντυπώσεις, ἐπιφέρουσα σύγχυσιν καί ἀµβλύνουσα τάς συνειδήσεις στό σωτηριολογικόν αὐτό ζήτηµα. Ἀπό ὅσο µέχρι στιγµῆς ἔψαξα (κυρίως βάσει µιᾶς ἐπιµεληµένης ἐργασίας στό ὑπόµνηµα τοῦ Οἰκουµενίου στήν Ἀποκάλυψιν, πού βρῆκα στήν Βιβλιοθήκην τοῦ παπα-Γρηγόρη· τό ἴδιο τό κείµενο ἀκόµη δέν τό ἔχω βρεῖ), συνεπάγεται:

α´ Ὁ Οἰκουµένιος, ὁ ἑρµηνεύσας τήν Ἀποκάλυψιν, ἐκτός τοῦ ὅτι δέν εἶναι ὁ µοναδικός ἑρµηνευτής της (!),

ΔΕΝ εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος Τρίκκης τοῦ 10ου αἰῶνος, ἀλλά λαϊκός, φιλόσοφος καί συγγραφεύς τοῦ 6ου αἰῶνος (ὑπάρχει ἐσωτερική µαρτυρία στήν ἑρµηνείαν του: «πέρασαν 500 ἔτη ἀπό τήν συγγραφήν τῆς Ἀποκαλύψεως»). Ἦταν ἐπηρεασµένος ἀπό τόν Μονοφυσιτισµόν, φίλος τοῦ Σεβήρου –ἀνταλλάξας ἐπιστολές µετ᾽ αὐτοῦ– ἄν καί κάπως διαφοροποιηµένος ἀπ᾽ αὐτόν δογµατικά ἐπί τό Ὀρθοδοξότερον. Λόγῳ αὐτοῦ τοῦ ἐπηρεασµοῦ του, τό ἔργον του ἔχει πτωχήν παράδοσιν χειρογράφων καί ἡ πρώτη ἔκδοσίς του ἔγινε µόλις τό 1928.

 Μέ τήν ταυτότητα τοῦ ἀνωτέρω Οἰκουµενίου συµφωνεῖ καί ὁ ἄκρως λεπτολόγος, ἀλλά καί παραδοσιακός Βίκτωρ Ματθαίου εἰς τόν Συναξαριστήν του (Βλ. σηµ. εἰς τήν 3ην Μαϊου). Ἐρωτῶ, λοιπόν: Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ κατά τόν 6^ον αἰῶνα ἀκµάσας Οἰκουµένιος νά ἀναφέρῃ γεγονότα τοῦ 8^ου αἰῶνος; Δέν εἶναι ὁλοφάνερον (χωρίς νά χρειάζεται ἡ εὕρεσις τοῦ κειµένου καί ἡ διερεύνησίς του) ὅτι ὅλα τά περί Ζ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (787), τά περί 80% τῶν χειρογράφων µέ 616 κ.λπ. κ.λπ. εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρχουν σέ κείµενον τοῦ 6ου αἰῶνος, καί ὅτι προσετέθησαν φανταστικῶς ἀπό σένα; β´ Ὅπως ὑπογραµµίζεται εἰς τήν προαναφερθεῖσαν ἐργασίαν, ὁ ἐν λόγῳ Οἰκουµένιος ἀκολουθεῖ ἐν πολλοῖς τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον. Τό αὐτό πράττει καί εἰδικῶς διά τό θέµα τοῦ 666. Ἀπό ἕνα παράθεµα τῆς ἀνωτέρω ἐργασίας συνάγεται ὅτι καί αὐτός ἀποδέχεται τήν γραφήν χξς´=666

                                                                                                              4

καθόσον ἀναφέρεται στό ὄνοµα ΤΕΙΤΑΝ ὡς πιθανόν ὄνοµα τοῦ ἀντιχρίστου (ἀκολουθῶν τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον), τό ὁποῖον ἔχει ἄθροισµα 666, καί ὄχι 616! γ´  Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος (Adversus Haereses, V, 30, 1) ἀφ᾽ ἑνός µέν παρουσιάζει διαµετρικῶς ἀντίθετα τά περί 616, ἀπό ὅσα ἐσύ ἀναφέρεις, ἀφ᾽ ἑτέρου δέ ἐπιτίθεται µέ δριµύτητα καί πρωτοφανῆ αὐστηρότητα πρός τόν ἀντικαταστήσαντα τό 666 µέ τό 616 [«ἐπιτιµίαν οὐ τήν τυχοῦσαν ἔχοντος», «εἰς τόν ἀληθινόν ἐπανέρχεσθαι τοῦ ὀνόµατος ἀριθµόν (ἐνν: τό 666), ἵνα µή ἐν χώρᾳ ψευδοπροφητῶν λογισθῶσιν» κ.ἄ.]. Σέ παρακαλῶ, πάτερ µου, ἀνάγνωσε τό ἀνωτέρω ἀπόσπασµα, καί εἶµαι βέβαιος ὅτι καί µόνον αὐτό θά σέ ὁδηγήσῃ σέ βαθεῖαν µετάνοιαν καί ἐπανόρθωσιν. 3. Νοµίζω ὅτι καλόν θά ἦτο νά προσέθετες στήν δηµοσίευσίν σου καί µίαν ἐπανόρθωσιν καί αἴτησιν συγγνώµης, διά τά ὅσα ἀντίχριστα καί βλάσφηµα εἶχες βάλει στό στόµα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, στήν ἐκποµπήν τοῦ Ρ.Ι.Κ. µέ τόν Κλ. Ἰωαννίδην: «Ἐάν ἐρχόταν ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος µέ µιά συσκευή µέ ἀκτίνες Laser καί µέ σφράγιζε µέ τό 666, ἐγώ θά δεχόµουνα... καί χίλια 666 νά µοῦ ἔγραφε ἐπάνω µου...» Ταῦτα, δυστυχῶς, δηµοσιεύθησαν στό «Γεροντικό τοῦ 20οῦ αἰῶνος», καί δυστυχέστερα, πέρασαν ἐξ αὐτοῦ ἀπαρατήρητα καί στήν Α´ ἔκδοσιν τοῦ «Ἀνθολόγιον Συµβουλῶν» τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου στό Μήλεσι! Καί ναί µέν σέ µεταγενεστέρα ἔκδοσιν διωρθώθησαν κάπως διά παρεµβάσεως τοῦ Ἡσυχαστηρίου (µέ καθοριστικήν προσθήκην καί ἀλλαγήν ὅρου καί ἐπισήµανσίν των ἐν ὑποσηµειώσει), καί σέ ἔτι µεταγενεστέραν διεγράφησαν τελείως ἀλλ᾽, ἐξ ὅσων γνωρίζω, δέν συνέβη τό αὐτό εἰς τό «Γεροντικόν τοῦ 20οῦ αἰῶνος». Στά Τρίκκαλα, βέβαια, τροποιώντας τούς δῆθεν λόγους τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου πού εἶχες καταθέσει στό Ρ.Ι.Κ., προσεπάθησες νά ἐπανορθώσῃς, ἀλλ᾽ ἐν µέρει µόνον τό ἐπέτυχες. Καθόσον διά τῶν σχετικῶν διατυπώσεών σου ‒ἐκτός τοῦ ὅτι ἀντιπαρέρχεσαι ἐν ἀδιαφορίᾳ τό ἐπικαιρότατον ζήτηµα τῆς ταυτότητος περί τοῦ ὁποίου σαφέστατα ὁ ῞Αγιος Πορφύριος εἶχε δηλώσει ὅτι θά κάνωµε ὅ,τι πεῖ ἡ Ἐκκλησία (ἐκτός τῶν λοιπῶν µαρτυριῶν, ἔχω καί γραπτήν κατάθεσιν ὑποτακτικοῦ του), καί ἡ Ἐκκλησία, ὡς γνωστόν, ἀπερίφραστα µᾶς ἀπέτρεψε (Βλ. Ἐγκύκλιον Ἱ. Συνόδου 2641/1998, Ἀνακοίνωσιν Ἱ. Συνόδου 17ης/11/2010 εἰδικῶς διά τήν «Κάρταν τοῦ Πολίτη» κ.ἄ.)‒, δίδεις τήν ἐντύπωσιν ὅτι ἀκόµη καί στό σφράγισµα, θά ὑπάρχῃ πρόβληµα µόνον ἐάν προηγῆται καί ἡ ἐκπεφρασµένη ἄρνησις τοῦ Χριστοῦ (!), ἐνῶ, κατά τήν διδασκαλίαν καί τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, αὐτό καθ᾽ ἑαυτό τό σφράγισµα καί ΜΟΝΟΝ (ἄνευ ἑτέρας λεκτικῆς ἀρνήσεως) θά ἀποτελῇ τήν ἐσχάτην καί βαρυτάτην καί ἀµετάκλητον (λόγῳ τῆς δαιµονιώδους ἀχρειώσεως πού θά ἐπιφέρῃ στόν ἀποδεχόµενον αὐτό) ἄρνησιν.

                                                                                                          5

Ἴσως µοῦ ἀντιπροτείνῃς τήν διαφοροποιηµένην στάσιν τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου πρός τήν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, πού εἶναι ἐµφανής σέ ἀρκετές µαρτυρίες. Σέ διαβεβαιῶ ἐπιγραµµατικά ὅτι, ἀπό τήν ὅσην ἔρευναν ἔχω κάνει µεταξύ τῶν πνευµατικῶν παιδιῶν τοῦ πρώτου, εἶµαι πεπεισµένος ὅτι οἱ δύο Ἅγιοι κατ᾽ οὐσίαν συµφωνοῦσαν, ἡ δέ «διαφωνία» τους ἦταν πεπλασµένη, ἄν ὄχι καί συµπεφωνηµένη. Ἦταν σάν τήν «διαφωνίαν» τῶν δύο Πρωτοκορυφαίων (διάβασε, σέ παρακαλῶ, τήν Ὁµιλίαν τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόµου: «Ὁ Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν», γιά νά θαυµάσῃς πῶς θεοπνεύστως ἑρµηνεύει ὁ Ἅγιος καί πῶς ἐπιδερµικά ἑρµηνεύοµε ἐµεῖς). Ἐν ὀλίγοις, πιστεύω ὅτι ὁ Ἅγιος Πορφύριος ‒πέραν τῆς χαρακτηριστικῆς του Ποιµαντικῆς‒ ἠναγκάζετο σέ κάπως χαλαρωτέραν στάσιν,

 ἀντιµετωπίζοντας ἀκραῖες διακηρύξεις, προερχοµένας κυρίως ἀπό τίς Ζηλωτικές παρατάξεις περί δῆθεν ἀκουσίου, βιαίου, ἐν ἀγνοίᾳ κ.λπ. χαράγµατος, πού προκαλοῦσαν φοβίες καί ψυχικές διαταραχές, ἀλλά καί δηµιουργοῦσαν τήν ἐντύπωσιν ὅτι «µείζων ὁ ἐν τῷ κόσµῳ ἤ ὁ ἐν ἡµῖν». Ἄλλο ὅµως τά ἀνωτέρω ὑποτιθέµενα σφραγίσµατα καί ἄλλο ἡ ἑκούσιος ἀποδοχή τοῦ «ἐν τῷ κόσµῳ» (διά τοῦ συµβόλου του), γιά τό βόλεµά µας, τήν ὁποίαν καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος καυτηρίαζε ἔντονα, ἀλλά καί σέ ἀρκετές µαρτυρίες φαίνεται ὅτι δίδασκε τό αὐτό καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος (ἔχω  γραπτήν κατάθεσιν ὑποτακτικοῦ του, ἀναφέρουσαν ὅτι ὁ Ἅγιος τοῦ εἶχε πεῖ:

«Ἄν µᾶς καλέσουν γιά τό χάραγµα, θά πᾶµε στό µαρτύριον».

 [ Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ: Θά εἶχαν πέσει στήν ἀντίληψίν σου τά ὅσα ἀνυπόστατα διέδιδε ὁ Μητροπολίτης Μόρφου περί δῆθεν ἐπιστολῆς ‒ ἐπιτιµίου τοῦ Γ. Πορφυρίου πρός τόν Γ. Παΐσιο, ἡ ὁποία δῆθεν ὑπῆρχε σέ Ἁγιορείτικην Μονήν κ.λπ. κ.λπ. (µάλιστα διεδίδετο ‒ὄχι ὑπό τοῦ Μητροπολίτου‒ ὅτι ἡ Ἱ. Μονή ἦτο ἡ Σιµωνόπετρα καί ὅτι ὁ πληροφοριοδότης του ἤσουν ἐσύ). Θά πληροφορήθηκες ἐπίσης τήν πρόσφατην ὑπ᾽ αὐτοῦ διάψευσιν τῶν ἀνωτέρω καί τήν ἐν βαθείᾳ ταπεινώσει αἴτησιν συγγνώµης, ὅταν, ὕστερα ἀπό διαµαρτυρίας, διερεύνησε καί πληροφρρήθηκε ἀπό τό Ἱ. Ἡσυχαστήριο στό Μήλεσι ὅτι οὐδέποτε ἀπεστάλη τοιαύτη ἐπιστολή.

Πιστεύω ὅτι θά συµφωνῆς ὅτι ἡ ἐνέργειά του αὐτή ὄχι µόνον τόν ἐξιλέωσε, ἀλλά καί τόν ἐξύψωσε· ὄχι µόνον ἐνώπιον Θεοῦ καί τῶν δύο Ἁγίων, ἀλλά καί στά µάτια τῶν ἀνθρώπων.] Ἀγαπητέ µου πάτερ Ἀθανάσιε, κοπίασα ‒καί ἀσφαλῶς καί σέ κούρασα‒  γράφοντας σχολαστικά πάντα τά ἀνωτέρω, ἀφ᾽ ἑνός, γιά νά σοῦ καταδείξω πόσον κακόν γίνεται διά τῶν διαφόρων ἀνακριβειῶν καί παραποιήσεών σου, καί ἀφ᾽ ἑτέρου, διά νά σέ πείσω ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε µέσα µας ἐναντίον σου προσωπικά.  Κάθε ἄλλο. Καί ὅτι ἡ ἐπιµονή µας νά ἀνακαλέσῃς τά προαναφερθέντα ὀφείλεται στόν πόνον µας δι᾽ ὅσους ἀδελφούς µας ἐπηρεάζονται ἐξ αὐτῶν καί παρασύρονται ἔτσι στήν

                                                                                                                   6

ἀπώλεια, ἀλλά καί στήν ταυτόχρονη πεποίθησίν µας ὅτι ἔτσι δέν µειώνεσαι, ἀλλά τοὐναντίον, δικαιώνεσαι καί ἐξυψώνεσαι καί ἐνώπιον Θεοῦ καί τῶν δύο ἀδικηµένων Ἁγίων Του, ἀλλά καί στήν συνείδησιν τῶν πιστῶν. Ἄν, παρά ταῦτα, δέν κατώρθωσα νά σέ πείσω, καί παραµένῃ µέσα σου κάποια πικρία, πού πιθανόν νά ὀφείλεται στήν ἀτελῆ πνευµατικήν µου κατάστασιν, ἐκδηλουµένην στό ὕφος τῆς γραφῆς µου, βάζω ἐδαφιαίαν µετάνοιαν. Ἀναµένοντας τήν προαιτηθεῖσαν κοινοποίησιν τῆς δηµοσιεύσεώς σου, Μέ ἀγάπην Χριστοῦ, Μοναχός Ἡσαΐας.

Υ.Γ.:

 Εἰς τήν ἀπευκταίαν περίπτωσιν νά µήν δηµοσιεύσῃς ἐπανόρθωσιν, σέ παρακαλοῦµε νά µᾶς εἰδοποιήσῃς ἀµέσως. Ἄλλως, θά τό θεωρήσωµεν ὡς ἐσχάτην περιφρόνησιν, καί ἰδιαιτέρως ἐγώ, πού τόσον προσεπάθησα  νά σοῦ παρουσιάσω µέ κάθε λεπτοµέρειαν τό ζήτηµα.

[∗ Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἀπεστάλη στίς 2.4.2016 πρός τόν Ἱεροµόναχον π. Ἀθανάσιον τῆς Ἱ. Μονῆς Σίµωνος Πέτρας (Ἁγίου Ὄρους), παρακαλώντας τον νά ἀνακαλέσῃ ὅσα εἶχε ἀναφέρει σέ ὁµιλία του στά Τρίκκαλα, παραποιώντας τόν Ἅγιον Παΐσιον καί παρα-πλανώντας τούς ἀκροατάς του, δεδοµένου µάλιστα ὅτι σέ παρόµοια ὀλισθήµατα εἶχε ὑποπέσει ἐπανειληµµένως καί στό παρελθόν. Ἡ ἀδιαφορία του (οὔτε κἄν τήν ἄρνησίν του δέν κατεδέχθη νά µᾶς δηλώσῃ) µᾶς ἀναγκάζει νά τήν κοινοποιήσωµε, πρός ἀποκατά-στασιν τῆς ἀληθείας καί προφύλαξιν τῶν πιστῶν.]

ΠΗΓΗ:http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/06/blog-post_75.html#more