Η υποχώρησις ...
Η ΑΛΛΙΩΣ, Η ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ!
ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ!
Η υποχώρησις
χάριν του γενικού της Εκκλησίας καλού δεν είναι δείγμα δειλίας ή αδυναμίας.
"Ο ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ"
Εκδήλωσις ανθρωπίνης αδυναμίας
<<Την αρμονική συνεργασία του επισκόπου Ευσεβίου και του πρεσβυτέρου Βασιλείου ήλθε να επισκιάση κάποιο νέφος.
[...] Είναι αληθές ότι πολλοί αντελήφθησαν την όχι καλήν στάσιν, την οποίαν ο Ευσέβειος έδειξε προς τον Βασίλειον.
[...]Ο Βασίλειος εις την δύσκολον αυτήν δι' αυτόν περίστασιν τι κάμνει; Αλλά τι άλλο, παρά εκείνο που του υπαγόρευεν η βαθεία του ταπείνωσις και η πολλή του αγιότης;
Να αντιταχθή εις τον επίσκοπον; Ποτέ. Να ζητήση ερείσματα εις την εκτίμησιν που του είχεν ο λαός; Ούτε αυτό.
Σπεύδει λοιπόν πρωτίστως να συμβουλευθή τον φίλο του τον Γρηγόριο.... Και οι δύο συμφωνούν εις το ότι επ' ουδενί λόγω πρέπει η Εκκλησία της Καισαρείας να έλθη εις δυσχερεστέραν θέσιν και να αντιμετωπίση και νέον πρόβλημα.
Της αρκεί ο πόλεμος των αιρετικών.
Πρέπει να μη αναταραχθή και από τοιαύτης φύσεως ζήτημα. Μίαν λύσιν ευρίσκουν' να φύγη ο Βασίλειος από την Καισάρειαν, δια να μη δημιουργηθή περαιτέρω ζήτημα. Και φεύγει, λοιπόν. Αναχωρεί ο ταπεινός Βασίλειος. Που πηγαίνει; Επανέρχεται εις τον Πόντον, "και τα εκεί εργαστήρια και γυμναστήρια της ευσεβείας (δηλαδή τα εκεί δημιουργηθέντα κοινόβια) δηύθυνεν".
[...]"Ασπάζεται, λέγει, την έρημον, όπως οι μέγιστοι προφήται και φιλόσοφοι, ο Ηλίας και ο Ιωάννης. Διότι εθεώρησεν, ότι ήτο πολύ ωφελιμότερον εις αυτόν να ζήση εις την έρημον, παρά να διανοηθή κάτι ανάξιον της ιδικής του φιλοσόφου ευσεβείας και να χάση εις την ζάλην και την ταραχήν την ήσυχον κυβέρνησιν των λογισμών κα της ζωής του".
Υπέροχος πράγματι
και ανταξία της μεγάλης του μορφής ενέργεια. Φωτεινή και τόσον διδακτική δι' όλους τους αληθείς Χριστιανούς, μάλιστα δε τους κληρικούς.
Η υποχώρησις χάριν του γενικού της Εκκλησίας καλού δεν είναι δείγμα δειλίας ή αδυναμίας. Είναι απόδειξις δυνάμεως ψυχικής και αντρείας, την οποίαν δημιουργεί και εξασφαλίζει εις τας καρδίας των φοβουμένων τον Κύριον το Άγιον Πνεύμα. και όταν τοιάτη ταπεινόφρων διάθεσις εκδηλούται, είναι πλέον ή βέβαιον, ότι ο Θεός αργά ή γρήγορα θα δικαιώση τον υποχωρούντα και θα αποκαταστήση την κλονισθείσαν ίσως προσωρινώς υπόληψίν του...
Το νέφος διελύθη
Αφανώς εν μέσω των κοινοβιακών Αδελφοτήτων του Πόντου ζη ο Βασίλειος.
[...] Αλλ' ο λαός που εστερήθη της παρουσίας του φλογερού κήρυκος, λυπείται.
[...] Δι' αυτό και επιμόνως ζητεί από τον επίσκοπον να επανέλθη ο αθλητής εις τον στίβον.
Πλην τούτου όμως και γενικώτερων η κατάστασις η εκκλησιαστική δεν είναι καθόλου ευχάριστος. Οι αιρετικοί εργάζονται παντοιοτρόπως να αποσπάσουν τους Χριστιανούς από την πίστιν. Οι αιρετικοί επίσκοποι με μανίαν προσπαθούν να καταλάβουν το ένα μετά το άλλο τα οχυρά της Εκκλησίας. Έχουν θράσος πολύ "οι άγριοι των Εκκλησιών κυβερνήται" [Εννοεί τους αιρετικούς επισκόπους!].
Έχουν όμως ακόμη και υπερασπιστήν μεγάλον, τον αυτοκράτορα ([τον ασεβή και σκληρό του Χριστιανισμού διώκτη, τον Ουάλη].
[...]Έτσι η αίρεσις με την άνωθεν ενίσχυσιν κατατρώγει τα σπλάχνα της Εκκλησίας. Οι Χριστιανοί αποθαρρύνονται. Αι ολίγαι της Εκκλησίας δυνάμεις συμπτύσσονται.
Εις τοιαύτην λοιπόν κατάστασιν να ευρίσκεται η Εκκλησία, και ο Βασίλειος να είναι εις την έρημον; Όχι. Αυτό δεν πρέπει να συνεχισθή.
[...]Η επιστροφή του εις την Καισάρειαν δημιουργεί αληθινόν ενθουσιασμό.
[...]Και, όπως πάλιν σημειώνει ο ιερός Γρηγόριος, "εις αυτόν (τον Βασίλειον δηλαδή) περιήλθε πλέον η κυβέρνησις της Εκκλησίας, μολονότι ήτο κατώτερος" εκείνου κατά τον βαθμόν. Και ήτο θαυμαστή η συμφωνία και η ομόνοιά των. "Ο μεν επίσκοπος εκυβέρνα τον λαόν, ο δε Βασίλειος τον επίσκοπον". Και ειργάσθησαν έτσι από κοινού δια την νίκην κατά των εχρών της πίστεως. "Και ηγάπα ο επίσκοπος την συμμαχίαν του Βασιλείου και την νίκην εκείνου την εθεώρει ιδικήν του νίκην".
Πόσον θαυμάσια αποτελέσματα είναι δυνατόν να έχη μία αρμονική και εγκάρδιος συνεργασία των εργατών εν τη Εκκλησία!>> [1]
[1] "Ο ΦΩΣΤΗΡ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ", ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ι. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΘΗΝΑ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1998, ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΒΔΟΜΗ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Ο ΣΩΤΗΡ", Σελ. 71-77
