Μην τους πιστεύεις, ενημερώσου!
«ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ» Ή ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΖΩΗΣ;
Έχεις ακούσει π.χ. ότι η τάδε «(…) 17 ετών, “πέθανε” μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα και στήθηκε μια “γέφυρα ζωής”, αφού οι γονείς της συμφώνησαν τα όργανά της [καρδιά, συκώτι, νεφρά και πάγκρεας], να δωριστούν σε τέσσερις άλλους συνανθρώπους μας»; Μην τους πιστεύεις!
Μάθε ότι από το 1968 οι γιατροί «ορίζουν» τον θάνατο βασιζόμενοι στην διάγνωση της μερικής ή ολικής ανεπάρκειας του εγκεφάλου. Ο Ε.Θ, δηλαδή ο εγκεφαλικός θάνατος, είναι ένα κοινωνικὸ και κλινικὸ κατασκεύασμα! Ιδού τι λέγει ο ιατρός κ. Εμμανουήλ Παναγόπουλος, Eπ. Καθηγητὴς Χειρ/κής του ΕΚΠΑ και τ. Δ/τής Χειρουργὸς ΕΣΥ του Νοσοκομείου «Ο Άγιος Σάββας»: «Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων ξεκίνησαν στις αρχὲς της δεκαετίας του 60. Είχαν όμως τότε να αντιμετωπίσουν δυο σοβαρά προβλήματα: Αφ’ ενὸς τα όργανα απὸ όντως νεκροὺς ήταν ακατάλληλα και μη λειτουργούντα μεταμοσχευόμενα και αφ’ ετέρου η αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων πριν απὸ την διαπίστωση του θανάτου ήταν πράξη ποινικὰ κολάσιμη. Για τη συνέχιση των μεταμοσχεύσεων έπρεπε να βρεθεί μία λύση και η λύση βρέθηκε με τη μετάθεση του ορισμού του θανάτου σε χρονικὴ στιγμὴ πριν απὸ την οριστικὴ παύση της λειτουργίας του οργανισμού. Η ad hoc επιτροπὴ της ιατρικής σχολής του Harvard ταύτισε το μη αναστρέψιμο κώμα, που είναι κατάσταση ζωής, με τον θάνατο και δημιούργησε το 1968 τὴν έννοια του Ε.Θ… Τα “εγκεφαλικὰ νεκρὰ” άτομα έπρεπε να “δημιουργηθούν”, να “αναγνωρισθούν”, να περιγραφούν και να “ορισθούν”, με την ανάπτυξη των κριτηρίων του Ε.Θ. Ο Ε.Θ. ήταν ένα κοινωνικὸ και κλινικὸ κατασκεύασμα»
(Εισήγηση στην Ημερίδα της Ι. Μητροπ. Γλυφάδας, 11/3/2012)
Ας ακούσουμε και την προσωπική εμπειρία του κ. Δημήτρη Τσαντήλα, Καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ: «Πριν από μια δεκαπενταετία, ήμουν εφημερεύων επιμελητής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Είχαμε μια κοπέλα 19 χρονών μετά από ατύχημα και ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Την κρατήσαμε ένα μήνα, σαράντα μέρες στον αναπνευστήρα και μετά, λοιπόν, κινητοποιήθηκε η ομάδα των μεταμοσχεύσεων για να πάρουν τα όργανά της. Όπως είπε κι ο κ. Καρακατσάνης πρέπει να υπογράψει αναισθησιολόγος, ένας νευρολόγος και ο θεράπων ιατρός. Οι δύο είχαν κανονίσει τα πάντα· πήραν υπογραφές, ετοιμαστήκαν όλα τα χαρτιά για τη μεταμόσχευση και περιμέναν, όμως, να πάρουν και τη δική μου υπογραφή, του θεράποντος χειρουργού. Με ειδοποιούν λοιπόν αμέσως να πάω στο Ιπποκράτειο και μου λένε: “έλα, υπέγραψε, για ν' αρχίσει η μεταμόσχευση!”. Λοιπόν, βέβαια το σπίτι μου από το Ιπποκράτειο είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο· εμένα όμως μου φάνηκε …χρόνος ολόκληρος! Μέχρι να φτάσω στο Νοσοκομείο προσευχήθηκα... Είπα: “Θεέ μου, φώτισέ με να μη γίνει αυτό που δεν πιστεύω”. Λοιπόν, πράγματι πήγα στο Ιπποκράτειο, εκεί μπήκαμε στο γραφείο μου και μου φέρανε τα χαρτιά οι συνάδελφοι για να υπογράψω κι εγώ και να “τελειώνει”. Τους λέω, “δώστε τά μου. Ευχαριστώ πολύ. Περάστε έξω και φωνάξτε μου μέσα τη μητέρα”. Λοιπόν, φωνάζουνε τη μητέρα μέσα και άρχισα να της κάνω μια ενημέρωση. Της είπα ότι “η επιστήμη λέει ότι πέθανε. Εγώ σαν χειρουργός που πιστεύω, που είμαι Χριστιανός, δεν πιστεύω σ' αυτά τα πράγματα. Και κάτι άλλο επιπλέον· ότι ο Θεός είναι ικανός. Μπορεί! Είναι Παντοδύναμος, μπορεί να κάνει και κάποιο θαύμα! Επομένως” της λέω, “αν θέλεις να πεθάνει η κόρη σου, υπέγραψε. Εγώ διαφωνώ σαν γιατρός προσωπικά. Εγώ δεν θα υπέγραφα”. Οπότε, ξεσηκώθηκε η μητέρα: “Όχι γιατρέ”, μου λέει, “προς Θεού, τί λες τώρα; Και μόνο αυτό που μου είπες μού φτάνει”. Λοιπόν, οπότε της λέω: “θα υπογράψεις”; Μου απαντά: “Θα υπογράψω όταν υπάρχει έστω και μία ελπίδα; Όχι! Κι εγώ πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί να κάνει το θαύμα Του”. Οπότε βγαίνω, λοιπόν, έξω· με πιάνουν οι συνάδελφοι και με ρωτούν: “τι έγινε”; Τους λέω: “Δεν θέλει η μαμά να υπογράψει”. (έπρεπε να υπογράψει η μητέρα ότι δέχεται) “Μα”, είπαν, “αυτό...” “Όχι, γιατρέ”, μου είπε, “εγώ δεν υπογράφω”! Λοιπόν, το αποτέλεσμα: Σε μια εβδομάδα η κοπέλα ανένηψε, έγινε καλά! Είχα μάλιστα κι έναν βοηθό, είναι τώρα παιδοχειρουργός, ο οποίος το θυμάται το περιστατικό και είναι ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του τυπωμένο. Λοιπόν, η κοπέλα αυτή βγήκε από το νοσοκομείο μας· μάλιστα την κρατήσαμε κανένα μήνα μετά και τη γυρίζαν στους διαδρόμους και περπατούσε, και είναι τώρα σε ένα χωριό της Αριδαίας. Παντρεύτηκε κι έχει παιδάκια! Θα κάνω και δυο μικρά σχόλια: Λοιπόν, εφόσον η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου μπαίνει καθαρά με ανθρώπινα κριτήρια, τα οποία ανθρώπινα κριτήρια ουδέποτε είναι αλάθητα· ας το σκεφτούμε. Τι θα μας πούνε αυτοί για τους μοναχούς, στους οποίους είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πτωματική ακαμψία; Θα μας πουν ότι ζούνε; Ε, ας μας εξηγήσουν! Ζουν ή δεν ζούνε; Και δεύτερον: Αυτή η “υπερευαισθησία” μας για να σώσουμε 10, 20, 100 ανθρώπους!... Γιατί να μην υπάρχει και μια ανάλογη ευαισθησία που σκοτώνουμε τριακόσιες χιλιάδες μωρά, πριν γεννηθούν; Τα σκοτώνουμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κλωνοποιημένα ανθρωπόμορφα τέρατα για να τους πάρουμε τα όργανά τους. Μήπως αυτό είναι ύποπτο;»
( Παρέμβαση του κ. Τσαντήλα σε εκδήλωση για τις μεταμοσχεύσεις: www.impantokratoros.gr/5896683A.el.aspx )
Διαβάζουμε στὴν ηλεκτρονική εφημερίδα Newsit: «Η 19χρονη Καρίνα μετὰ από ένα φοβερὸ αυτοκινητιστικὸ ατύχημα έπεσε σε κώμα και σύμφωνα με τους γιατροὺς ήταν απίθανο να συνέλθει… Οι γιατροὶ θεωρούσαν τόσο απίθανο το έφηβο κορίτσι να συνέλθει με αποτέλεσμα να πείσουν την οικογένειά της να σταματήσει η θεραπεία και να δωρίσουν τα όργανά της. Την ώρα που γιατροὶ προετοιμάζονταν για να της αφαιρέσουν τα όργανα έκπληκτοι οι υπάλληλοι του νοσοκομείου τους ενημέρωσαν πως το κορίτσι άνοιξε τα μάτια του και κούνησε τα πόδια της…» Τέτοιες ειδήσεις διαβάζουμε καθημερινά στα εγχώρια και διεθνή Μ.Μ.Ε.
Κλείνουμε με το ανακοινωθέν του μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ περί μεταμοσχεύσεων: « 1. Η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου, η οποία εισήχθη στην ιατρικὴ ορολογία και πρακτικὴ το 1968 απὸ την επιτροπὴ του Harvard, (Χάρβαρντ) και τα κριτήρια διαγνώσεώς του είναι μεταβαλλόμενα με τάση περιορισμού τους. Έτσι, αρχικὰ περιελάμβανε την κατάπαυση των λειτουργιών όλου του νευρικού συστήματος· κεντρικού και περιφερικού. Το 1981 η επιτροπὴ εμπειρογνωμόνων του Προέδρου των ΗΠΑ με τον ενιαίο ορισμὸ του θανάτου περιόρισε την έννοιά του στη μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών του εγκεφάλου, ενώ απὸ το 1973 στη Μ. Βρετανία και απὸ το 1985 στην Ελλάδα γίνονται αποδεκτὰ τα κριτήρια της Minnesota (Μιννεσότα), με τα οποία ο εγκεφαλικὸς θάνατος περιορίζεται στη μη αναστρέψιμη βλάβη του εγκεφαλικού στελέχους. 2. Οι λόγοι αντικαταστάσεως των κλασικών κριτηρίων προσδιορισμού του θανάτου, που ήταν η μη αναστρέψιμη διακοπὴ της αναπνευστικής και καρδιακής λειτουργίας, με το κριτήριο του εγκεφαλικού θανάτου ομολογείται απερίφραστα απὸ την επιτροπὴ του Harvard πως ήταν: α) ότι οι εγκεφαλικώς νεκροὶ ασθενείς αποτελούν «φορτίο» για τους οικείους και τα νοσοκομεία και β) ότι εάν εξακολουθούσαν να ισχύουν τα παλαιὰ κριτήρια του ορισμού του θανάτου, θα ήταν δύσκολη η απόκτηση οργάνων για μεταμοσχεύσεις γιατί τα όργανα είναι άχρηστα μετά την παύση της καρδιακής λειτουργίας του δότη. 3. Η έννοια και τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου ορίζονται αυθαίρετα. Αυθαίρετη είναι επίσης και η διάγνωσή του, και πολλὲς φορὲς επισφαλής, με αποτέλεσμα περιπτώσεις ασθενών που χαρακτηρίστηκαν “εγκεφαλικώς νεκροὶ” να αποδειχθεί εκ των υστέρων ότι δεν ήταν τέτοιοι στην πραγματικότητα και να ανανήψουν… Επειδή όμως θεωρούμε τους ευρισκομένους στην κατάσταση του «εγκεφαλικού θανάτου» ασθενείς και όχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως την ιερότητα, ίσως και κρισιμότητα για το αιώνιο μέλλον, των τελευταίων στιγμών της εντεύθεν του τάφου ζωής των, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την απὸ αυτοὺς αφαίρεση προς μεταμόσχευση των ζωτικών τους οργάνων καθ’ ην στιγμήν πάλλεται η καρδιά τoυς»!
(Εγκύκλιος μητροπολίτη Πειραιώς, 4/6/2013 www.impantokratoros.gr/DC1A82C0.el.aspx)
ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
