Απόστολος Σαραντίδης, Το ποτήρι
του Απόστολου Σαραντίδη
αρθρογραφεί για katanixi.gr
αρθρογραφεί για katanixi.gr
Πόσοι δεν έχουμε ακούσει για μεσαιωνικές ιστορίες που αναφέρονται σε μάγους και μάγισσες, μαγικά φίλτρα και μαντζούνια, ελιξίρια και ράβδους, γυάλινες σφαίρες και κωδικά ακατανόητα λόγια; Η νεωτερικότητα του 20ου αιώνα και η μετανεωτερικότητα του 21ου δείχνει να αποστασιοποιείται εντελώς από αυτά. Ο ορθολογισμός μοιάζει να κυριαρχεί. Η αλήθεια είναι δυστυχώς διαφορετική, ειδικά στον δυτικό κόσμο και δη τον αγγλοσαξονικό ο οποίος συνταράσσεται από μια ακατάσχετη δαιμονοπληξία. Χωρίς υπερβολή, το πιο χαρακτηριστικό τελευταίας κοπής παράδειγμα είναι η υποκινούμενη υστερία που έχει καταλάβει τον παιδόκοσμο και ακούει στο θεοσοφικό κατασκεύασμα του Χάρι Πότερ. Αγαθή και αξιαγάπητη φιγούρα που ξεγελά διότι από πίσω της κρύβεται ένα σατανικό μυστικιστικό υπόβαθρο που ελάχιστοι υποπτεύονται.
Στη χώρα μας έχει περάσει από δεκαετίες η πιο σοφτ εκδοχή της χειρομαντείας, χαρτομαντείας, αστρολογίας, τα μέντιουμ και η κλασική καφετζού. Αυτή, θα λέγαμε ότι πάει πακέτο με την ξεματιάστρα, τα σκόρδα και τα πέταλα, το φτύσιμο και τα ξόρκια. Το Βουντού μόνο σε ελάχιστους κοσμικούς κύκλους ίσως εμφανίζεται ως γνήσιο συνδετικό της δυτικής σατανολατρείας, αν και προ δεκαετιών η ελληνική κοινωνία συνταράχτηκε από τη συμμορία των σατανιστών που ευτυχώς τη δράση της σταμάτησε η δικαιοσύνη.
Επιπρόσθετα, ο πνευματισμός των σαλονιών και ο σατανισμός, ας πούμε του υποκόσμου του, στο βάθος ταυτίζονται, με την καταλυτική συμμετοχή και επιρροή του μασονισμού. Η βάση κοινή και εωσφορική. Από κει και πέρα, εξαρτάται από το τι δικαιώματα και πόσα δίνει ο καθένας στον Πονηρό, για να εγκαταστήσει στην ψυχή τον μηχανισμό της απώλειας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του φυσικά είναι να πείσει τον αφελή τάχα και άθεο εξορθολογιστή ότι δεν υπάρχει, για να δρα ανενόχλητος. Κανένας κατάσκοπος δεν δρα φανερά και το μεγαλύτερο χτύπημα από τη σκοτεινή του γωνία είναι όταν όλοι είναι σίγουροι πως είναι ασφαλείς. Μέθοδος παλαιά, δοκιμασμένη και μεταπτωτική. Για όποιον γνωρίζει και πιστεύει.
Θα ήταν χρήσιμη, πιστεύουμε, στο σημείο αυτό η αναφορά μιας αληθινής μαρτυρίας. Ενός γεγονότος που συνέβη αρκετά πίσω στον χρόνο, όχι όμως και τόσο μακρινό.
Έτος 1977. Ο δεκατριάχρονος μοναχικός μοναχογιός είχε συχνά προβλήματα με τους γονείς του. Χωρίς σοβαρό λόγο δημιουργούνταν εντάσεις και καβγάδες κυρίως με τη μητέρα, η οποία όταν το παιδί ήταν μικρότερο το είχε πάει μαζί με τον μπαμπά σε μια γριά στα Κουφάλια για να το «γητέψει» επειδή ήτανε λέει νευρικό αλλά και για να απαλλάξει την ίδια από ιλίγγους και τον σύζυγο από τη μερική νευρική παραλυσία που είχε. Ο μικρός αναγκαστικά ακολουθούσε αλλά η κατάσταση επιδεινώνονταν. Κατά τ’ άλλα, χριστιανοί ορθόδοξοι και με ιδιαίτερες σχέσεις με ιερωμένους στους οποίους προφανώς δεν τα έλεγαν αυτά. Η μάνα με τις φιλενάδες έλεγε τάχα για πλάκα και τον καφέ που σταδιακά είχε αποκτήσει τη φήμη της καλής καφετζούς και συνέρρεαν από τη γειτονιά οι κυρίες κάθε πρωί για να τις πει το φλιτζάνι, επειδή αυτά που έλεγε, έβγαιναν! Μέχρι που μια ημέρα ο έφηβος γιος εξανέστη και τις έδιωξε όλες. Από τότε, καμιά δεν ξαναπάτησε.
Λίγο αργά όμως διότι εκείνη τη χρονιά, μια μέρα, έγινε μέσα στο σπίτι ένας καβγάς τρικούβετρος. Φοβερή ένταση! Όταν εκτονώθηκε η κατάσταση, ο μικρός αποσύρθηκε εξουθενωμένος στο δωμάτιό του και ξαπλωμένος στο κρεβάτι του προσπαθούσε να ηρεμήσει με τα μάτια κλειστά. Ξαφνικά ακούστηκε μέσα στο δωμάτιο ένας κοφτός δυνατός θόρυβος, κάτι σαν σπάσιμο. Δεν κουνήθηκε. Ήταν τόσο εξαντλημένος που δεν είχε το κουράγιο να σηκωθεί. Άλλωστε δεν το είχε δώσει και τόση σημασία. Αργότερα όταν σηκώθηκε, το μάτι του έπεσε στο γυάλινο ποτήρι του που βρίσκονταν επάνω στην παλιά ξύλινη κονσόλα. Μισογεμάτο με καθαρό πόσιμο νερό από πριν, αλλά σπασμένο. Όχι σπάσιμο συνηθισμένο από αυτά που γνωρίζουμε αλλά με κυκλικές φέτες η μία επάνω στην άλλη που παρέμεναν στη θέση τους δίχως να διαλυθούν. Τότε θυμήθηκε τον κρότο. Αμέσως το συνέδεσε με αυτόν και με την ένταση, με το γυαλί και με το νερό. Ίσως να δημιουργήθηκε υπερθέρμανση ακριβώς εκεί. Στο γυαλί με το νερό. Κανένας δεν είχε μπει στο δωμάτιο. Βρίσκονταν όμως εκεί μέσα μαζί του κάτι. Ήταν πλέον βέβαιος. Άρχιζε να καταλαβαίνει.
Όσο αφήνει ο άνθρωπος αυτού του είδους το κάτι να κυκλοφορεί ελεύθερα και να το ξορκίζει με τη μαντική, τόσο αυτό θα αποκτά και περισσότερα δικαιώματα. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι όντα υπαρκτά και ανθρωποκτόνα. Αν καταφέρουν να πείσουν και πως δεν υπάρχουν, η εκτέλεση ευκολότερη. Δεν είναι καθόλου αστεία αυτά τα πράγματα, ούτε καν για παρακολούθηση σε χολυγουντιανή υπερπαραγωγή για αναψυχή. Κατά της ψυχής είναι και μάλιστα με βολή ευθεία. Κάποιες φορές και χαριστική.
