ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΜΝΟΣ-όσο θα ζει η Ελλάδα μας, Μητέρα τρισμεγάλη, τη Δόξα Σου θα ψάλλει!

ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΜΝΟΣ

Μεσ’ στου πολέμου τον καπνό και την ανεμοζάλη,

θερμό η ψυχή μας, Δέσποινα, τραγούδι θα σου ψάλη.

Δος να το πάρη ανάλαφρα στα μύρα της η αύρα

και να το φέρη ως τ’ άχραντα παρθενικά σου αυτιά,

κι από τα στήθια μας αυτά που τάχει ατσαλωμένα

της μάχης η φωτιά,

και που τα θέριεψε μεμιάς του δικαίου αγώνα η λαύρα,

δέξου η φωνή μας να υψωθή, Παρθένε, προς εσένα.

Χαίρε του θείου μας Λυτρωτή, Μητέρα ευλογημένη,

που με το φως του το λαμπρό κι αγνό ωδηγημένοι,

κηρύξαμε τ’ αθάνατα τρανά κι ωραία μηνύματα

μεσ’ στους λαούς που δερνόνταν στης απιστίας τα κύματα.

Σ’ ευχαριστούμε ολόψυχα, γλυκιά παρηγοριά μας,

και δύναμη του γένους μας κι ελπίδα και χαρά,

που ως είδες τα όρνια κι άπλωσαν τα μαύρα τους φτερά

και χύμηξαν μ’ αγρίους κρωγμούς, της μαύρης ώρας γέννες,

στο αίμα να πνίξουν την τιμή και την ελευθερία μας,

εσύ, Μητέρα, που ποτέ δεν έμεινες μακριά μας,

χίλιες δυνάμεις μέσα μας ανάστησες κρυμμένες.

Με το γλυκό σου τ΄ όραμα χυθήκαμε στη μάχη,

ανίκητη, απροσμάχητη, πανίσχυρη Κυρά,

και μας εχάρισες εσύ τετράδιπλα φτερά,

για να διαβαίνουμε γοργοί κι ούτε κορφή, ούτε ράχη,

κι ούτε άγρια, χιονοσκέπαστα, πανύψηλα βουνά,

δεν μπόρεσαν μηδέ στιγμή να κόψουν την ορμή μας.

Η χάρι σου, Οδηγήτριά μας, στα βάθη μας περνά,

 χύνει φλόγα στην ψυχή κι ατσάλι στο κορμί μας.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, αναστήσαμε

των Περσομάχων τις ψυχές και των Αβαρομάχων,

τις δάφνες των Θερμοπυλών, τα κλέη των Νικηφόρων,

του Βυζαντίου την πίστι,

και τη στιγμή που ακράτητοι για τον αγώνα ορμήσαμε,

και με λαχτάρα ψάλαμε τον Ύμνο Τη Υπερμάχω,

μαζί μας έσμιξαν σεπτών φωνές αυτοκρατόρων,

πούχαν εσένα πρόμαχο κι είχαν εσένα ρύστη.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, χαρίσαμε

στη δοξασμένη φυλή μας μιαν άλλη Αγία Λαύρα.

Και της σκλαβιάς τα σύννεφα τα σκοτεινά και μαύρα,

που σέρνονταν βαριά στη γη κι εθόλωναν τ’ αστέρια,

εμείς δαυλόν ανάβοντας, Παρθένε, τα σκορπίσαμε,

– δαυλό θυσίας και λυτρωμού. Και σφίγγοντας στα χέρια

ό,τι ακριβόν απόμεινε κι αμόλυντο στη γη,

πετάμε προς του ιδανικού τα φωτεινά λημέρια,

που κάποια λάμψη απόκοσμη τα πορφυροχρυσώνει,

για να χαρούμε πρώτοι εμείς την άγια χαραυγή

της Πίστης και της λευτεριάς που γλυκοξημερώνει.

Ω χαίρε, χαίρε αθάνατη Παρθένε και Μητέρα!

Μεσ’ στου πολέμου την οργή και μεσ’ στην καταιγίδα,

σε σένα υψώνεται η ψυχή κι ο νους μας νύχτα μέρα,

Ω θεία του Γένους και γλυκιά παρηγοριά κι ελπίδα,

για την απάντεχη χαρά, για την τιμή την τόση,

για την ουράνια δύναμη που Εσύ μας έχεις δώσει,

όσο θα ζει η Ελλάδα μας, Μητέρα τρισμεγάλη,

τη Δόξα Σου θα ψάλλει!

Γ. ΒΕΡΙΤΗΣ

Ο Αλέξανδρος Γκιάλας (Ελάτα Χίου, 1915 – Αθήνα, 5 Μαΐου 1948) ήταν Έλληνας ποιητής, γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο «Γ. Βερίτης».