«Πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. 18, 7)
ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ ΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΟ
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
ΘΕΜΑ: ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ (ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ)
«Πλήν ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ού το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ. 18, 7)
Δυστυχώς και στο θέμα των μεταμοσχεύσεων η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος παραπληροφορεί τον λαό του Θεού και παρασύρει το ποίμνιό της προς το γκρεμό της "αυτοκτονίας" και του "φόνου". Ο αείμνηστος π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος χαρακτήρισε την όλη υπόθεση και στάση της ιεραρχίας της Εκκλησίας μας ως μία φοβερή πλάνη. Δεν είπε "φοβερή αίρεση" γιατί, όπως είπε, αυτό θα το κρίνει μια Πανορθόδοξη Σύνοδος, αλλά "μία φοβερή πλάνη" και όπως είπε ήταν σίγουρος γι' αυτό! Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια και όποιος έχει τα ώτα της καρδίας του ανοιχτά ας ακούσει τα παρακάτω λόγια, τα λόγια ενός ιατρού, του Αθανάσιου Β. Αβραμίδη ο οποίος χάρη υπακοής δεν διαφωνεί καθαρά με τις θέσεις της Ι.Σ.Ε.Ε. αλλά στο βιβλίο του με τίτλο:"ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ" τολμάει, τολμά να καταγράψει "κάποιες σκέψεις του" πάνω σε δημοσιευμένες θέσεις - βιβλίο της Ιεράς ημών Συνόδου οι οποίες θέσεις δυστυχώς εμφανίζονται ως "θέσεις της Εκκλησίας" δηλαδή ως θέσεις ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας η οποία ως γνωστόν αποτελείται από κλήρο και λαό μαζί. Και αυτό θα πρέπει να είναι το πρόβλημά μας διότι τέτοιες ιδέες παρασύρουν τα λογικά πρόβατα του Θεού κατά χιλιάδες στον γκρεμό της αυτοκτονίας (ως δήθεν δωρητές), στον γκρεμό του φόνου εκατοντάδες ιατρούς και γονείς που υπογράφουν αντί του ασθενούς (ως δήθεν ανθρωπιστές), και τέλος όσους ψηφίζουν και διαφημίζουν τις μεταμοσχεύσεις "μονών" οργάνων - εννοείται άνευ μετανοίας - στην κόλαση, εκεί όπου είναι η θέση όλων εκείνων που ποιούν το ψεύδος κατά την Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Πριν καταθέσουμε αυτούσια τα γραπτά λόγια του ιατρού και δούμε τις εύλογες απορίες που γεννιούνται στην καρδιά ενός πανεπιστημιακού καθηγητή της παθολογίας με ειδικότητα στην καρδιοχειρουργική, καλό είναι να πούμε - πάλι λόγια δικά του - για την μεγάλη σύγχυση που υπάρχει γύρω από τα κριτήρια θανάτου. Κριτήρια που ορίζουν τον "εγκεφαλικό θάνατο" ως δήθεν πραγματικό θάνατο, ως θάνατο δήθεν οριστικό του βιολογικού σώματος άσχετα αν απ' αυτό το σώμα μπορούν να μεταμοσχευθούν ισάριθμα τμήματα ικανά να χαρίσουν ζωή σε άλλους 100 έως 108 ζώντας ασθενείς! Δυστυχώς, ο μοναδικός θάνατος που είναι ο καρδιοαναπνευστικός σκόπιμα αμφισβητείθηκε από το 1967 α) για λόγους χρησιμοθηρικούς εξαιτίας της πρώτης επιτυχημένης μεταμόσχευσης καρδιάς στη Νότια Αφρική και εννοείται λόγω ζήτησης... ο νοών νοείτω, και β) λόγω του ότι μετά από αυτόν, τον καρδιοαναπνευστικό θάνατο τα όργανα και οι ιστοί (ενν. ολόκληρο το σώμα) είναι όντως νεκρά - ανενεργά στοιχεία και δι' αυτό αδύνατον να μεταμοσχευθούν σε άλλο σώμα! Ότι όλα αυτά είναι Αντίχριστα πράγματα φαίνεται καθαρά από κωδικοποιημένες φράσεις του τύπου "Αντί να τα φάνε τα σκουλήκια καλύτερα να..."! Στα χρόνια μας δυστυχώς επαληθεύονται τα λόγια του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που έλεγε ότι οι γέροι θα προτιμούν να πεθάνουν σε κάποιο ξενώνα ξενοδοχείου ή οικείας παρά να πάνε σε νοσοκομείο λόγω ασθένειας. "Φοβερό"! Στην Πτολεμαΐδα από 70χρονο που κατέληξε λόγω καρδιάς πήραν ό,τι υγειές είχε από διπλά αλλά και από μονά όργανα! Αλλ' όταν αφαιρείς μόνο όργανο ο ασθενής τί παθαίνει; Πεθαίνει ή όχι; Κι αυτό πως ονομάζεται;
Το «Κέντρο της ζωής » και τα πρώτα «Κριτήρια θανάτου»
Να τι λέγει εν πρώτοις ο κ.Αβραμίδης για τις αναθεωρήσεις των κριτηρίων θανάτου μετά από την καθιέρωση των πρώτων "Κριτήριων του Χάρβαρντ" (1968), μετά δηλαδή τον πρωτο-ορισμό της έννοιας του «εγκεφαλικού θανάτου» και τον «καθορισμό του μη αναταξίμου κώματος»! Ακούστε: «Αποδείχθηκαν όμως κι αυτά (ενν. τα "Κριτήρια του Χάρβαρντ") ανεπαρκή για τη διάγνωση του "εγκεφαλικού θανάτου" και αναθεωρήθηκαν το 1971 (Κριτήρια Minesota), το 1974, το 1975, μέχρι που το 1981 κατέστησαν πληρέστερα και περισσότερο αδιάβλητα. Αυτά είναι εκείνα των Συμβούλων Διαγνώσεως του Θανάτου, της Επιτροπής του Προέδρου των Η.Π.Α. επί Ηθικών Προβλημάτων στην Ιατρική και Βιοηθική και την Έρευνα της Συμπεριφοράς. Είναι οι πληρέστερες "Οδηγίες" για τον καθορισμό του Θανάτου»[1] (Σελ. 19)...
Και τι λέγει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δια στόματος βιβλίου ("Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις") που φέρει την υπογραφή της, τι νομοθετεί, τι αποδέχεται ως πραγματικό και οριστικό, δηλαδή ως "ΑΛΗΘΙΝΟ"; Τι γράφει και τι υπογράφει, την ώρα μάλιστα και τη στιγμή που ολόσωμη η επιστημονική κοινότητα προβληματίζεται και αμφισβητεί πολλά από τα μέχρι σήμερα ασφαλή κριτήρια ορισμού του «κέντρου της ζωής» και καθορισμού της ώρας και της στιγμής του θανάτου; Τι γράφει και τι υπογράφει, την ώρα και τη στιγμή που άλλοι ιεράρχες και μαζί πιστοί λαϊκοί ζητούν από την Ι.Σ.Ε.Ε να διευκρινίσει συγκεκριμένους ιατρικούς όρους, όχι φυσικά από άποψη νευρολογική ή λογική αλλά από άποψη Θεολογική εν αγίω Πνεύματι; Προσοχή, ζητούν από την Ιερά Σύνοδο της Ε.Ε να διευκρινίσει του όρους αυτούς για να λυθεί η «σύγχυσης γλωσσών» μεταξύ ημών και ημών, δηλαδή των ορθοδόξων Χριστιανών, με απώτερο σκοπό την επίλυση των θεμάτων αυτών και τη μείωση της σύγχυσης που δικαιολογείται μεν να υπάρχει στον επιστημονικό κόσμο, στη σφαίρα του κοσμικού πνεύματος, αλλ' όχι εν τη Εκκλησία ημών των Ορθοδόξων όπου το Πνεύμα το Άγιον ζει και κινείται, το Πνεύμα της Αληθείας!
Επιμένουν λοιπόν κληρικοί και λαϊκοί, βοούν και λέγουν προς την ιεραρχία της Ελλάδος ότι «πρέπει να διευκρινιστούν οι όροι: κλινικός θάνατος, εγκεφαλικός θάνατος, θάνατος του εγκεφαλικού στελέχους, θάνατος του "εγκεφάλου στο σύνολό του" και βιολογικός θάνατος» [1] (σελ. 37)... Προσοχή και πάλι, να διευκρινιστούν αυτοί οι κλινικοί όροι όχι από απόψεως ιατρικής αλλά από θεολογικής ή όπως γράφει ο κ. Αβραμίδης: «(...) ως προς τι αποδέχεται η Εκκλησία», και συνεχίζει, «επειδή πολλοί και εκ των της Εκκλησίας, χρησιμοποιούν τον όρο «κλινικός θάνατος» κ.ά., αδιακρίτως, επιτείνοντας την σύγχυση, διότι προβαίνουν και σε πνευματικές προεκτάσεις.» [1] (Σελ. 37)!
Φτάσαμε όμως στον σκοπό μας και στη "Βίβλο της Εκκλησίας" περί των Μεταμοσχεύσεων για να δούμε τι γράφει μέσα σ' αυτήν και τι υπογράφει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος "άνευ διακρίσεως;", λόγια που αντί να ειρηνεύσουν την αγχώδη ζωή μας επιτείνουν τη σύγχυση των καρδιών ημών, όλων δηλαδή των απλών ερευνητών και αναζητητών της αλήθειας εν σχέσει με τα αυτά θέματα που άπτονται το χωματένιο σώμα μας, ένα σώμα άδοξο που όμως με τη Χάρη του Θεού καθίσταται ναός του Αγίου Πνεύματος λόγω του ότι και εμείς πιστέψαμε (από κοιλία μητρός) τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και βαπτισθήκαμε στο όνομα Εκείνου που είναι το αληθινό "Κέντρο της ζωής" και ο μοναδικός νικητής του "Κέντρου του θανάτου", ο Μόνος που ως Θεός ζωοποιεί και θανατώνει! Ουδείς άλλος ιατρός ή σύμβουλος θανάτου δεν έχει το δικαίωμα αυτό! Επιτέλους, τα σκουλήκια της γης σέβονται τα σώματα των αγίων της Εκκλησίας μας, και μένουν άφθαρτα τόσο μέσα στη γη όσο και έξω απ' το χώμα, και οι Αρχιερείς μάς μιλούν ακόμα... Και τι μας λένε; Ακούστε: "Προτιμώ αντί να μπω στο χώμα, αν βρεθώ σε κατάσταση εγκεφαλικού θανάτου... εκείνη ακριβώς την στιγμή, όσο ακόμη βρίσκομαι πάνω στους τροχούς της ζωής... να πάρουν τα κομμάτια μου... και να δοθούν ώστε να σωθούν άλλοι 8, 9 ασθενείς... και μην ασχολείσθε με τα της υπάρξεώς μου"!
Ο κ. Αβραμίδης με όσα γράφει παρακάτω μας αποκαλύπτει έτι περισσότερο το "πνεύμα" αυτών των ανθρώπων, των καλουμένων ως "επισκόπων της Εκκλησίας της Ελλάδος" που συναινούν στο σχίσιμο των τιμίων σωμάτων των Χριστιανών που είναι όντας Σώμα Χριστού!
Ιδού λοιπόν το κύριο αποτέλεσμα της αναζήτησής μας:
«(και συνεχίζει) επειδή πολλοί και εκ των της Εκκλησίας, χρησιμοποιούν τον όρο «κλινικός θάνατος» κ.ά., αδιακρίτως, επιτείνοντας την σύγχυση, διότι προβαίνουν και σε πνευματικές προεκτάσεις.
Στην τέτοια σύγχυση συμβάλλει και η εκ των Βασικών Θέσεων επί της Ηθικής των Μεταμοσχεύσεων της Ι.Σ.Ε.Ε. υπ' αριθμόν 12, δεχομένη... «την διεθνώς ομόφωνον άποψιν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με το αμετάκλητον βιολογικόν τέλος του ανθρώπου», όπερ βεβαίως δεν είναι επιστημονικώς ορθόν, όπως δια μακρών έχει αναπτυχθεί στο κεφάλαιον «Ο ορισμός του θανάτου». Εκ της επιστημονικής όμως μη ορθής αυτής ταυτίσεως (...) προκύπτουν αξιοσημείωτα ερωτήματα:
5.2.1. Διαβάζουμε στο «Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις»
1. « Αν δεν μπορούμε να δώσουμε την μείζονα αγάπη,... ας δώσουμε την ελάσσονα, να προσφέρουμε τα όργανά μας, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έστω αμφισβητούμενου εγκεφαλικού θανάτου» (σελ. 306). - Αλήθεια: τι άραγε να σημαίνει το: ... έστω αμφισβητουμένου «εγκεφαλικού θανάτου» για την Εκκλησία μας;
2. « Όταν ο δότης έχει ιερή επιθυμία αυτοπροσφοράς, τότε μεταμόσχευση είναι περισσότερο η εξαγωγή του οργάνου από τον ίδιο παρά η εγκατάστασή του στο σώμα του λήπτη» (σελ. 301). - Μήπως λοιπόν μ' αυτό αποτολμάται αντιστροφή του «ρόλου» δότη - λήπτη στο περιεχόμενο της έννοιας μεταμόσχευση;
3. Ο συνειδητός δότης είναι σαν να λέει: «μην ασχολείσθε υπερβολικά και σχολαστικά με το αν ο εγκεφαλικός θάνατος είναι ο οριστικός θάνατος» (σελ. 292)· και « η έννοια του δότη αποτελεί δικαίωμα στην πνευματική ζωή» (σελ. 293). - Αυτή η πνευματική φόρτιση, δεν υπάρχει άραγε κίνδυνος - διερωτάται κανείς- να οδηγήσει στο «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω»;
4. « Ο δότης έχει την ευκαιρία... να εκχωρήσει από τις στιγμές της ευδαίμονος νηφαλιότητάς του το δικαίωμα, και συνεπώς την εμπιστοσύνη, στους γιατρούς και τους δικούς του, αντί να σταματήσει λίγο αργότερα από μόνη της, να τη σταματήσουν αυτοί την καρδιά εκείνη τη στιγμή που αυτοί κρίνουν, βέβαιος πως μόνο το καλό του θέλουν» (σελ. 291,292).
Οι απορίες επ' αυτών είναι πολλές και, μάλιστα, υπό την ιδιότητα του γιατρού διερωτώμαι: Είναι ποτέ δυνατόν η Εκκλησία, η οποία τόσο υπερασπίζεται το « αυτεξούσιο του ανθρώπου», να το εκχωρεί στους γιατρούς και μάλιστα με εμπιστοσύνη και ανεξέλεγκτα ώστε, αντί να σταματήσει η καρδιά του δότη λίγο αργότερα, να τη σταματήσουν οι γιατροί τη στιγμή που εκείνοι θα κρίνουν και μάλιστα με εμπιστοσύνη, βέβαιος ων ο δότης πως μόνο το καλό του θέλουν; - Διερωτάται κανείς: Τι διαφέρει αυτό από μια «ενεργητική ευθανασία» ή «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» ή μία « επιταχυνόμενη ευθανασία», για τις οποίες όμως ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει βαρύτατες ποινές; (άρθρο 299, 300, 301) [1] (Σελ.36-37).
(Συνεχίζεται)
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Γυμναστής
Λάρνακα Κύπρου 2-5-2019
Υ.Γ.
Εάν ο άνθρωπος είναι - και είναι - εικόνα του πραγματικού αρχετύπου του Χριστού, ουδεμία παρέμβαση χωρεί εις αυτό το σώμα ως ανάκλαση της Εικόνας Του, που με αυτό κατακυριεύει τη φύση και την εξουσιάζει και την ωθεί προς την ανακαίνιση και τον ίδιο προς το καθ' ομοίωση του πλάστη Του, προς Δόξαν της Τριαδικότητάς Του. Αμήν!
[1] "ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ" , ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Β. ΑΒΡΑΜΙΔΗ, ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΤΗΝΟΣ", ΑΘΗΝΑΙ 2002
