Σώμα και ταυτότητα
Λόγος περί θανατολογίας
«Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε»
«Ακούστε τα άκρως σημαντικά και απαραίτητα για μας λόγια…» (Του Αγίου Λουκά Κριμαίας)
Αδελφοί, σήμερα, εορτή των Αγίων Θεοφανείων, γιορτάζουν πολλά ονόματα, ένα από αυτά είναι και το όνομα «Ιορδάνης»! Το όνομα αυτό έχει την αρχή του στο δεσποτικό γεγονός της Βάπτισης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (στα νερά του Ιορδάνη ποταμού), «Τότε έρχεται ο Ιησούς από τη Γαλιλαία στον Ιορδάνη προς τον Ιωάννη για να βαπτισθεί από αυτόν» (Ματθ. 3,13). Λίγα λόγια του Γεώργιου Β. Μαυρομάτη ας γίνουν η «σημαία» του παρόντος άρθρου: «Με το να δεχτεί ο Χριστός να βαπτισθεί από τον Ιωάννη αγίασε το νερό. Το έκανε νερό του εξαγνισμού και της συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Την ώρα εκείνη που έβγαινε ο Χριστός από τα νερά του Ιορδάνη, έγιναν τα Θεοφάνεια» [1]!
«Ιστός» τώρα της σημαίας αυτής ας γίνουν τα παρακάτω λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη: «Κεντρικό πρόσωπο, γύρω από το οποίο στρέφονται όλες αυτὲς οι εορτές, είνε ο Χριστός. Στις 25 Δεκεμβρίου τον είδαμε ως «ήλιο της δικαιοσύνης» (απολυτ.) ν᾿ ανατέλλη «εξ ύψους» (Λουκ. 1,78), τον είδαμε νεογέννητο να κλαυθμυρίζη μέσα στη φάτνη. Την 1η Ιανουαρίου τον είδαμε οκταήμερο βρέφος, να δέχεται περιτομή και να λαμβάνη το όνομα Ιησούς, που σημαίνει σωτήρ, λυτρωτής. Και σήμερα τον βλέπουμε όχι πλέον νήπιο, αλλὰ ώριμο, τέλειον άνδρα, σε ηλικία τριάντα ετών, να βαπτίζεται στα ρείθρα του Ιορδάνου»[2]…
Καθαρός και δυνατός αέρας που ζωηρεύει την εικόνα της υπόθεσή μας είναι η ομιλία ενός «αγίου ιατρού», του αγίου Λουκά της Κριμαίας με θέμα το «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε». «Ακούστε – λέγει - τα άκρως σημαντικά και απαραίτητα για μας λόγια…. Δια των μυστηρίων του βαπτίσματος και του χρίσματος το άγιο Πνεύμα ενοικεί στον άνθρωπο και γίνεται αυτός ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος, όμως, παραμένει ελεύθερος και μπορεί ή να φυλάξει, σαν πολύτιμο θησαυρό, τα μεγάλα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος, που έλαβε στα μυστήρια και να σέβεται την ιερότητα του ναού του ή μπορεί να τα περιφρονεί και να τα ξεχνά. Μπορεί ακόμα να διαπράξει και το μεγάλο αμάρτημα της καταστροφής του ναού του σώματος. Και αυτό είναι πολύ φοβερό….»[3]!
Και αυτό είναι πολύ φοβερό! Ποιο; Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ! Όπως διαβάζουμε: «Βέλγοι και Ολλανδοί ιατροί προτείνουν την αλλαγή του νόμου για την ευθανασία, ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε ασθενείς με βαριές νευρομυικές παθήσεις, σε άτομα με αναπηρίες και σε άτομα με ψυχικές παθήσεις που θέλουν να πεθάνουν, να προτιμούν τη θανάτωσή τους με την εν ζωή αφαίρεση των οργάνων τους, από τον θάνατο με θανατηφόρα ένεση»[4]! Αλλά αν νομίζετε ότι ο κατήφορος της ευθανασίας σταματά εδώ διαβάστε κι αυτό: «Η ευθανασία με τη σημερινή, διαστρεβλωμένη σημασία του όρου, δηλαδή του ανώδυνου και ειρηνικού τερματισμού της ζωής ενός ατόμου που υποφέρει και βρίσκεται στο τελικό στάδιο κάποιας αρρώστιας, δεν είναι σημερινό ζήτημα… Η αρχική σημασία του όρου ήταν άλλη, ο ευτυχής θάνατος, δηλαδή ο ανώδυνος και ειρηνικός φυσικός θάνατος σε προχωρημένη ηλικία, μέσα σε άνετο και οικείο περιβάλλον. Εξάλλου δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το ότι το δικαίωμα στο θάνατο συνεπάγεται και μια ταυτόχρονη υποχρέωση θανάτωσης για κάποιον άλλον, συνήθως ιατρό. Στο πέρασμα του χρόνου η πορεία της ευθανασίας είχε περιόδους έξαρσης και ύφεσης. Όμως από το 2000 που ξεκίνησε και σταδιακά επεκτείνεται η νομιμοποίησή της σε χώρες της Ευρώπης και σε πολιτείες της Αμερικής και της Αυστραλίας, η πορεία της ευθανασίας είναι πορεία σε ολισθηρό και χωρίς τέλος κατήφορο…
(1) Αρχικά υποψήφιοι για ευθανασία ήταν ασθενείς τελικού σταδίου, στην πλειοψηφία τους ασθενείς με κακοήθειες, αφόρητο πόνο και ταλαιπωρία.
(2) Στη συνέχεια συμπεριέλαβε και ασθενείς με δυσθεράπευτες ψυχιατρικές καταστάσεις, όπως βαριά κατάθλιψη, αυτισμό, αφόρητο ψυχικό πόνο, διανοητική έκπτωση, επειδή θεωρήθηκε ότι και ο ψυχικός πόνος είναι εξίσου λόγος απαίτησης ευθανασίας.
(3) Αργότερα λόγος ευθανασίας θεωρήθηκε και η πλήρης εξάρτηση ενός ατόμου από το περιβάλλον του ακόμα και για τις πιο στοιχειώδεις καθημερινές του ανάγκες.
(4) Στη συνέχεια η ευθανασία πέρασε και στα παιδιά με ανίατα νοσήματα τελικού σταδίου.
(4α) Στο Βέλγιο επιτρέπεται η ευθανασία στα παιδιά με γονική συναίνεση ανεξαρτήτως ηλικίας.
(4β) Στην Ολλανδία η ευθανασία παιδιών ηλικίας 12 έως 15 ετών απαιτεί γονική άδεια, ενώ μετά την ηλικία των 16 την απλή συμμετοχή των γονέων στη διαδικασία.
(4γ) Μάλιστα στην Ολλανδία λειτουργεί το πολυσυζητημένο πρωτόκολλο Groningen, που καθορίζει πότε ένα άρρωστο παιδί πληροί τις προϋποθέσεις για να υποβληθεί σε ευθανασία.
(5) Δίπλα στις διάφορες μορφές ενεργητικής ευθανασίας έχουμε και την παθητική ευθανασία, που συνίσταται στη μη εφαρμογή ή στην απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής τεχνολογίας, με αποτέλεσμα ο ασθενής να οδηγείται στο θάνατο. Αφορά κυρίως ασθενείς σε μονάδες εντατικής θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) και βασίζεται στην ιδέα της μάταιης φροντίδας, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποδεκτή από τους εντατικολόγους ιατρούς. Στις περιπτώσεις αυτές η υποκειμενική γνώση του ιατρού για το μάταιο της φροντίδας και η εκτίμησή του για την ποιότητα της ζωής του ασθενούς, καθώς και το οικονομικό κόστος αυτής της φροντίδας αποτελούν τα κριτήρια για τη συνέχιση ή μη της ζωής ενός αρρώστου. Όμως ο κατήφορος της ευθανασίας δεν σταματά εδώ…»!
Συνεχίζεται!
«(6) Πριν από λίγα χρόνια προτάθηκε η θανάτωση νεογέννητων παιδιών με αναπηρίες και βαριά γενετικά νοσήματα ή και υγιών αλλά ανεπιθύμητων από τους γονείς τους νεογνών. Μάλιστα για την αποφυγή του αποκρουστικού όρου παιδοκτονία, στην πράξη αυτή δόθηκε η ονομασία «μετα - γεννητική έκτρωση», αφού η έκτρωση ήταν και είναι αποδεκτή σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές κοινωνίες.
(7) Από το 2008 έχει αρχίσει σε περιορισμένη κλίμακα ο συνδυασμός ευθανασίας και αφαίρεσης οργάνων για μεταμόσχευση. Σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στο Journal of Medical Ethics, Βέλγοι και Ολλανδοί ιατροί προτείνουν την αλλαγή του νόμου για την ευθανασία, ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε ασθενείς με βαριές νευρομυικές παθήσεις, σε άτομα με αναπηρίες και σε άτομα με ψυχικές παθήσεις που θέλουν να πεθάνουν, να προτιμούν τη θανάτωσή τους με την εν ζωή αφαίρεση των οργάνων τους, από τον θάνατο με θανατηφόρα ένεση.
Σήμερα στην Ολλανδία έχει ανοίξει η συζήτηση για να δοθεί η δυνατότητα ευθανασίας και σε όσους αισθάνονται ότι αν και δεν είναι ασθενείς και μάλιστα τελικού σταδίου, η ζωή τους έχει ολοκληρωθεί και δεν θέλουν να ζήσουν άλλο. Τέλος… ισχυρίζονται ότι οι ιατροί δεν έχουν δικαίωμα να αρνούνται την ιατρική βοήθεια στο θάνατο, την έκτρωση ή την αντισύλληψη, και το χειρότερο, προτρέπουν τις ιατρικές σχολές να μην δέχονται σπουδαστές που αντιτίθενται για λόγους συνείδησης στην έκτρωση και την ευθανασία. Στο ερώτημα αν υπάρχει τέλος στον κατήφορο της ευθανασίας, η απάντηση είναι μία: Από τη στιγμή που μία κοινωνία αποδεχθεί ότι η θανάτωση ασθενών ή η υποβοήθησή τους σε αυτοκτονία είναι μία αποδεκτή απάντηση σε οποιοδήποτε είδος πόνου ή ταλαιπωρίας δεν υπάρχει όριο που μπορεί να κρατηθεί…» [4]!
Αλλά και αυτό δεν είναι πολύ φοβερό;
«Και αυτό είναι πολύ φοβερό, επειδή, όπως λέει ο απόστολος Παύλος: «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» (Α’ Κορ. 3,17). Τον άνθρωπο που καταστρέφει το ναό του Θεού τον τιμωρεί σκληρά ο Θεός. Εμείς, λοιπόν, πρέπει πάντα, με όλες τις δυνάμεις του νου και της καρδιάς μας, να φυλάγουμε τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος που λάβαμε δια των μεγάλων μυστηρίων του βαπτίσματος και του χρίσματος. Πώς να το πετύχουμε;»[3]…
Ευχαριστώ
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 7-1-2018
Υ.Γ. Συγγνώμη αν έγινα κουραστικός. Το παρόν ας γίνει «σημαία συμφιλίωσης», αμήν.
[1] «ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ (το γεγονός και το νόημά του)», ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β. ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ, Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ» ΚΑΤΕΡΙΝΗ (1987)
[2] http://www.augoustinos-
[3] «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ», ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ Α’, ΕΚΔΟΣΕΙΣΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Σελ. 180-181
[3] «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ», ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ Α’, ΕΚΔΟΣΕΙΣΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Σελ. 180-181
[4] (Περιοδικό «Η Δράση μας», Τεύχος 545, Ιανουάριος 2017, σελ. 20-22) https://alopsis.gr/
