ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

                         ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Οι ημέρες που περνούμε είναι πάρα πολύ κρίσιμες για τα εθνικά μας θέματα. Κανείς Έλληνας με αγνό και αυθεντικό πατριωτισμό δεν θα ήθελε ούτε κατά διάνοια να φαντασθεί ότι υπάρχει περίπτωση να περάσει από την ελληνική βουλή προς κύρωση η κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών. Εδώ, τώρα, δεν θα κριθούν μόνο τα κόμματα, απλώς ως πολιτικές δυνάμεις με ορισμένους συγκεκριμένους προσανατολισμούς, αλλά κρίνονται και οι πολιτικοί μας ως πρόσωπα γι' αυτά που πρεσβεύουν. Θα είναι ντροπή για τους Έλληνες να περάσει η επαίσχυντη αυτή συμφωνία που δεν παραχωρεί απλώς το όνομα της Μακεδονίας - μην είμαστε αφελείς- αλλά την ίδια την ιστορική μας κληρονομιά και ταυτότητα. Γι’ αυτό, ακριβώς, δεν έχουμε απλώς αηδιάσει αλλά έχουμε εξοργισθεί με όλα όσα ακούμε τις ημέρες αυτές στα κανάλια προκειμένου να αλλάξουν την κοινή γνώμη και δυνηθούν να κυρώσουν την συμφωνία των Πρεσπών. Άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από την κατάσταση που γνωρίζουμε όσοι ζήσαμε από κοντά τις ιδιαίτερες συνθήκες και το κλίμα αλυτρωτισμού που καλλιεργούσαν χρόνια τώρα οι σκοπιανόφιλοι, μας πηγαίνουν όπου θέλουν με κριτήριο, όχι τις θυσίες των ελλήνων, αλλά σύμφωνα με τον ιδιοτελή λογισμό τους. Δυστυχώς, αυτά τα πολιτικά υποκείμενα που τα έβγαλε στην βουλή ο ελληνικός λαός με την ψήφο του, τώρα, δεν εκπροσωπούν την βούλησή του, για το μείζονος σημασίας εθνικό αυτό ζήτημα. Προς τούτο θα είμαστε ως πολίτες πάρα πολύ αυστηροί με τους πολιτικούς που θα συνεργήσουν στο εθνικό αυτό έγκλημα και την εθνική προδοσία. Δεν έλαβαν χώρα τόσες θυσίες πατριωτών υπέρ βωμών και εστιών -και στην Μακεδονία - για να έρθουν τώρα, μέσα σε μια δεκαετία, κάποιοι που δεν έχουν τίποτα μέσα τους για να βεβηλώσουν ξεδιάντροπα ως πιόνια της Νέας Τάξης Πραγμάτων την εθνική μας ιδιοπροσωπεία.

Μεγάλος προβληματισμός συνέχει την ψυχή μας, καθώς μόλις 151 πολιτικοί, που είναι μαριονέτες, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση και τώρα πλέον θα περάσει από την ελληνική βουλή την αντιεθνική συμφωνία των Πρεσπών. Νιώθει κανείς αποστροφή όταν παρακολουθεί στα κανάλια τον τρόπο με τον οποίο λανσάρουν την προώθηση της συμφωνίας. Ενώ ο λαός είναι τόσο κάθετος στην παραχώρηση του ονόματος, της ιστορίας -και όχι μόνο- της Μακεδονίας οι πολιτικοί μαζί με τους δημοσιογράφους που δίκαια χαρακτηρίζονται ως παπαγαλάκια είναι τόσο πιεστικοί που προκαλούν. Το βλέπει αυτό κανείς στο στημένο ύφος τους, στον άχρωμο πατριωτικά λόγο τους, στο να διακόπτουν τους συνομιλητές τους την στιγμή που διατυπώνουν την διαφορετική τους θέση, καθώς και να παρουσιάζουν μόνο ορισμένα κομμάτια ομιλιών στην βουλή ή στις συνεντεύξεις τύπου που τους βολεύουν για δημοσιογραφική αναπαραγωγή ενώ άλλα κρίσιμα σημεία μιας ομιλίας τα κόβουν προκειμένου να διαμορφώνουν και όχι να παρουσιάζουν τελικά το πραγματικό κλίμα που επικρατεί στην πατρίδα μας. Αυτό φαίνεται και στην εμμονή να διαστρέφουν τις προθέσεις του λαού να αντιδράσει διαμορφώνοντας οι ίδιοι την εντύπωση ότι είναι εντεταλμένοι ξένων δυνάμεων.

Το πολυπληθές συλλαλητήριο στην Αθήνα, με το οποίο ο ελληνικός λαός εξέφρασε την βούλησή του για την συμφωνία των Πρεσπών, προσπαθούν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι νεοταξικοί δημοσιογράφοι να  το μειώσουν και ως προς την συμμετοχή των ελλήνων αλλά και ως προς τον ρόλο του στο εξής για τις περαιτέρω εξελίξεις, σχετικοποιώντας το αποτέλεσμα της αντίδρασης! Είναι μια συνηθισμένη πρακτική των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, πολλώ δε μάλλον αυτής του Τσίπρα, διότι διαφορετικά πρέπει να παραδεχθούν την ήττα τους και ή να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ή τουλάχιστον να προκηρύξουν εκλογές.

Διαπιστώνοντας κανείς στα κανάλια:
α. ότι δεν το κάλυψαν τηλεοπτικά, ώστε να έχουν την δυνατότητα να το παρακολουθήσουν εξ ολοκλήρου και να ακούσουν τους ομιλητές όσοι δεν μπόρεσαν να μεταβούν στην διαμαρτυρία
β. ότι δεν παρουσίασαν το συλλαλητήριο στην έκτασή του
γ. ότι προσπάθησαν στις όποιες στιγμιοτυπικές αναφορές τους να διαστρέψουν τα κίνητρα των συμμετεχόντων που τους χαρακτήρισαν ως ακροδεξιούς φασίστες, χρυσαυγίτες κλπ.
δ. ότι προσπαθούν να αποδώσουν τα όποια επεισόδια που έκαναν δικοί τους άνθρωποι στο λαό που μετέβη στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά
ε. βγάζοντας στα παράθυρα πολιτικούς, καθηγητές, δημοσιογράφους, διάφορους σχολιαστές που διαστρεβλώνουν την αλήθεια

Πείθεται πλέον κανείς για την στοχευμένη προπαγάνδα και για την σκοπιμότητα που έχουν κυβέρνηση και δημοσιογράφοι να πουλήσουν την Μακεδονία. Πολιτικοί δηλαδή, μαζί με τους δημοσιογράφους πορεύονται αντάμα προς διατεταγμένο κοινό στόχο. Τελικά σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει αληθινή δημοκρατία αλλά ένα φάντασμα δημοκρατίας, αφού κυβερνούν ελάχιστοι, οι οποίοι στηρίζονται δημοσιογραφικά έχοντας σκοπιμότητα τον αφελληνισμό της χώρας μας. Στην κρίσιμη αυτή καμπή της ιστορίας για την Ελλάδα, την Ορθοδοξία αλλά και για την προσωπική πορεία ενός εκάστου από εμάς που θέλουμε να μείνουμε αληθινά ενωμένοι με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του, είναι ανάγκη να προχωρούμε με ασφάλεια πιασμένοι από την προσευχή. Η κοινωνία μας με τον Τριαδικό Θεό είναι το Φώς και η Ζωή μας. Δεν μπορούμε όμως να κρατούμε αυτή την κοινωνία όταν δεν ενεργούμε σωστά στις επιλογές μας. Σε αυτή την φάση χρειαζόμαστε πολύ φώτιση, διότι υπάρχει σύγχυση. Πρέπει να έχουμε πνευματική διαύγεια για να διακρίνουμε γρήγορα και εύστοχα στις συνθήκες που θα συνεχίζουν να θολώνουν ολοένα και περισσότερο τα πράγματα για να περάσουν το δικό τους, που είναι φρόνημα ξένο της ζωής του Χριστού, διότι οι καταστάσεις τρέχουν και θα τρέξουν πλέον περισσότερο. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, την προσευχή όχι μόνο για να έχουμε εσωτερική πληρότητα αλλά και για να μπορέσουμε ο καθένας μας να ανταποκριθούμε στις δύσκολες απαιτήσεις των καιρών.

Θα πρέπει επίσης να «λιώσουμε» από μετάνοια για να εμποδίσει ο Θεός το ανόσιο έργο τους. Ότι δεν χάσαμε αιώνες, τώρα το χάνουμε με μια κυβέρνηση άθεη και ανθελληνική. Είναι πολύ επιεικής ο όρος προδοσία για αυτό που απεργάζονται οι πολιτικοί μας τις ημέρες αυτές. Ελπίζουμε όμως στην Χάρη της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους των Ρωμιών, ότι τελικά δεν θα μπορέσουν να επικρατήσουν ακόμη και αν γίνει η κύρωση της κατάπτυστης αυτής συμφωνίας. Ευχόμαστε δε ολοψύχως να φωτίσει η Παναγία μας Έλληνες παλληκάρια με ηρωισμό και αληθινά ορθόδοξο φρόνημα να βγουν στην πολιτική ζωή της χώρας και να τους στηρίξουμε με όλη μας την καρδιά. Ας είμαστε έτοιμοι όμως για τις μεγάλες αλλαγές σ' αυτό τον τόπο. Η πολιτική σαβούρα μαζί με τους επισκόπους που πρόδωσαν την Ορθοδοξία στο Κολυμβάρι το 2016 θα φύγει! Ο Κύριος ετοιμάζει τον λαό Του. Μόνο ζητά και κάτι από εμάς! Μετάνοια αληθινή και καθαρή εξομολόγηση. Όσοι δεν εξομολογηθήκατε σπεύσατε με μετάνοια και κάντε νηστεία κατά δύναμιν. Μόνο ο Κύριος μας, μπορεί να αποτρέψει το κακό. Λοιπόν, καιρός γενναίων αποφάσεων μην βραδύνετε! Η διδασκαλία του Ιωάννου του Προδρόμου που συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» είναι επίκαιρη όπως τότε και τώρα για τον λαό μας! Αυτό άλλωστε ήταν και η αρχή του κηρύγματος του Ιησού Χριστού: «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Κάποιος Γέροντας που αγαπά την πατρίδα μας μου είπε: -βρίσκεις μερικά παλικάρια ψυχές, άντρες και γυναίκες να νηστέψουμε και να κάνουμε προσευχή;-

 Όλο αυτό το κακό που γίνεται μόνο με προσευχή και νηστεία αντιμετωπίζεται. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε: "τοῦτο τό γένος ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ( Μάρκ. θ', 29). Ο ίδιος ο Χριστός με τη νηστεία του στην έρημο ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον διάβολο, ο οποίος προσπάθησε να τον νικήσει, όμως ο Χριστός νηστεύοντας συνέτριψε τις επιθέσεις του, αφού «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ’, 4). Ένας από τους κύριους σκοπούς της νηστείας είναι η καθαίρεση των δαιμονικών δυνάμεων. Σύμφωνα με την πατερική παράδοση με την νηστεία προετοιμαζόμαστε για κάθε επερχόμενη δυσκολία. Γι' αυτό και οι μάρτυρες, μάλιστα οι νεομάρτυρες, προετοιμάζονταν να λάβουν δύναμη για την ομολογία τους με αυστηρή νηστεία. Έσφαλε ο Δαβίδ. Καθώς σηκώθηκε το δειλινό από το κρεβάτι και βημάτιζε στο δωμάτιο, κοίταζε απρόσεκτα κι έπεσε σύντομα στο διπλό αμάρτημα της μοιχείας και του φόνου. Δεν νεκρώθηκε όμως η καλή του διάθεση ν' αναγνωρίσει το σφάλμα του. Ήρθε ο προφήτης Νάθαν, για να τον ελέγξει και να γιατρέψει το τραύμα του. Ο υπήκοος είπε στο βασιλιά πώς αμάρτησε βαριά και πώς ο Θεός ήταν οργισμένος μαζί του. Ο πορφυροφόρος Δαβίδ δεν αγανάκτησε. Δεν στάθηκε στο πρόσωπο του Προφήτη, αλλά ύψωσε τη σκέψη σ' Αυτόν που τον έστειλε. Δεν τον σκλήρυνε ο εγωισμός της εξουσίας πάνω σε τόσο πλήθος στρατιωτών, που είχε γύρω του, γιατί έφερε στο νου του τον αγγελικό στρατό τού Κυρίου. Δοκίμασε αγωνία, νιώθοντας σαν ορατό τον Αόρατο. Και απάντησε στον Προφήτη, ή μάλλον στον ίδιο τον Θεό, που τον έστειλε: «Αμάρτησα στον Κύριο!» (Β' Βασ. 12:13). Βλέπεις την ταπεινοφροσύνη του βασιλιά; Βλέπεις την εξομολόγηση του; Μήπως είχε ποτέ πριν ελεγχθεί από κανένα; Μήπως είχαν μάθει την αμαρτία του πολλοί; Αμάρτησε, κι αμέσως ο προφήτης παρουσιάστηκε. Μόλις τού απήγγειλε την κατηγορία, ο φταίχτης ομολόγησε το σφάλμα του. Και επειδή το ομολόγησε με ειλικρινή μετάνοια, γρήγορα εκδηλώθηκε και η θεραπεία, η συγχώρηση. Ο προφήτης Νάθαν παρηγόρησε τον Δαβίδ με την αναγγελία της συγχωρήσεως τού Θεού. Εκείνος όμως δεν εγκατέλειψε τη μετάνοια. Αντί για βασιλική πορφύρα, ντύθηκε πένθιμο δουλικό σάκκο. Αντί σε χρυσοστόλιστο θρόνο, κάθησε πάνω σε χώμα και στάχτη. Και δεν κάθησε μόνο πάνω σε στάχτη, αλλά και έφαγε στάχτη, καθώς ο ίδιος λέει: «Τρώω στάχτη αντί για ψωμί και το νερό που πίνω το ανακατεύω με τα δάκρυα μου» (Ψαλμ. 101:10). Έλιωσε απ’ τα δάκρυα τα μάτια του, που έγιναν αφορμή να συλλάβει την αισχρή επιθυμία: «Κάθε νύχτα λούζω το κρεβάτι μου και βρέχω το στρώμα μου με δάκρυα» (Ψαλμ. 6:7). Οι άρχοντες τον παρακαλούσαν να διακόψει τη νηστεία. Αυτός όμως δεν υποχωρούσε. Ολόκληρη εβδομάδα νήστεψε από κάθε τροφή. Αν λοιπόν ένας βασιλιάς με τέτοιο τρόπο εκδήλωνε τη μετάνοια του, εσύ, ο απλός άνθρωπος, δεν θα εξομολογηθείς;

Αλλά και στον καιρό της Αλώσεως της Βασιλίδος των Πόλεων, αν στην Κωνσταντινούπολη ήταν πέντε αληθινοί Χριστιανοί δεν θα γινόταν η άλωση της Πόλεως! Είναι γνωστό ότι ο Πορθητής, όταν εόρταζε την νίκη του, σε ένα πλούσιο γεύμα που παρέθεσε στους αξιωματικούς του, συνέβη το εξής: την χαρά και τα πανηγύρια, των κατακτητών τα επισκίασε ένα αναπάντεχο γεγονός: Την ώρα του γεύματος μία τεράστια ανοιχτή παλάμη εμφανίζεται στον τοίχο και προκαλεί φόβο και αναστάτωση στους συνδαιτυμόνες! Ειδικά τον Μωάμεθ τον λούζει κρύος ιδρώτας! «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» αναρωτιέται. Μία φοβερή σκέψη τριβελίζει το μυαλό του και του προκαλεί πανικό: «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;». Ο νεαρός Σουλτάνος (21 ετών!) δεν ξεχνά ότι η βιολογική του μητέρα ―η οποία πέθανε όταν ήταν μικρός― ήταν χριστιανή· το ίδιο και η μητριά του, την οποία υπεραγαπούσε! Όλο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι από τη στενοχώρια του. Το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, διατάζει να του φέρουν μπροστά του όλους τους ιμάμηδες και τους σοφούς του στρατού του. Αυτοί, όμως, ομολογούν ότι αδυνατούν να εξηγήσουν το όραμα. Τότε, κάποιοι τον πληροφορούν ότι στην Πόλη υπάρχει ένας άγιος μοναχός τον οποίο σέβονται και ευλαβούνται πολύ οι χριστιανοί. Λίγες ώρες αργότερα μπροστά στον φοβερό σουλτάνο στέκεται ένας ταπεινός και ρακένδυτος καλόγερος. Το όνομα του Γεννάδιος. «Δώσε μου καιρό μία εβδομάδα για να προσευχηθώ στο Θεό μου και να σου απαντήσω» αποκρίνεται στον Τούρκο. Έτσι, μία εβδομάδα αργότερα λέει στον Μωάμεθ τα εξής φοβερά λόγια: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες!»

Έτσι, λοιπόν, αν κάνουμε προσευχή έχοντας μετάνοια και νηστέψουμε μαζί, αυτή η προσευχή μαζί με την νηστεία κάνει θαυμαστά πράγματα όπως στον λάκκο των λεόντων με τον προφήτη Δανιήλ που δεν επέτρεψε τα λιοντάρια να τον κατασπαράξουν. Τώρα βρισκόμαστε στον "λάκκο της κρίσεως" που μας έριξαν οι μεγάλες δυνάμεις και έβαλαν τα θηρία τους να μας κατασπαράξουν. Λοιπόν, ας κάνουμε προσευχή σαν τον Χατζηφεντή που ακινητοποιούσε τους εχθρούς με την δύναμη του Θεού! Όταν λέμε ότι αγαπούμε τον Χριστό αυτό σημαίνει ότι στις διάφορες περιστάσεις δεν αποφασίζουμε οι ίδιοι με το "πολύ μυαλό μας" αλλά αφήνουμε να μας οδηγεί Εκείνος όπου θέλει και όπως θέλει, βγαίνοντας από ατομικό μας βόλεμα. Εννοώ ότι, αν χρειαστεί χάνουμε μισθό, πνευματικοπαίδια, ενορία ή μοναστήρι και ότι άλλο, τα οποία βέβαια αγαπούμε και είμαστε με αυτά συνδεδεμένοι, πιο σωστά δεμένοι με αυτά, ωστόσο ποτέ δεν τα βάζουμε πάνω από τον Χριστό και την αλήθειά Του. Το να ομιλούμε περί ορθοπραξίας, όταν δεν κρατούμε Ορθοδοξία, είναι ανόητο, διότι η ορθοπραξία πηγάζει από την Ορθοδοξία, αφού η Χάρις καθαίρει, φωτίζει και θεώνει. Όταν δεν έχουμε την Χάριν όμως, διότι δεν έχουμε την Αλήθεια ή διότι δεν κρατούμε την ομολογία για την Αλήθεια πώς εργαζόμαστε την αρετή; Ποιός μας αγιάζει, ποιός μας δίνει δύναμη να εργασθούμε το αγαθό; Δεν είμαστε αληθινά του Χριστού αλλά του εαυτού μας, δηλαδή ανήκουμε στο εγώ μας με φιλαυτία, δηλαδή με άλογη αγάπη, όταν ενώ θα έπρεπε να προτάξουμε την Πίστη, εμείς βάζουμε μπροστά όλα τα ανθρώπινα, που φοβούμαστε μην χάσουμε και γι' αυτό σιωπούμε σε θέματα κρίσιμα για την Ορθοδοξία. Αυτό όμως δεν είναι μετάνοια!

Για όσους ενώ προσποιούνται ευσέβεια αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται σε κοινωνία με εκείνους που είναι στην αίρεση, όπως στις ημέρες μας με τον Οικουμενισμό, παραθέτω κάτι πολύ σημαντικό που είπε ο Μέγας Βασίλειος: - η μετάφρασις είναι δική μου- "Όσοι προσποιούνται ότι ομολογούν την υγιή Ορθόδοξο Πίστη ενώ κοινωνούν με εκείνους που έχουν άλλα φρονήματα απ' αυτά των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αυτούς, εάν έπειτα από υπόδειξη που τους έγινε δεν ξεχώρισαν την θέση τους στην πράξη, με το να ξεκόψουν από τους αλλοτριωμένους στην Πίστη, όχι μόνο να τους έχετε ακοινώνητους αλλά ούτε καν πνευματικούς αδελφούς να τους θεωρείτε". Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Λόγια τοῦ Μέγα Βασιλείου ἀπὸ ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133).

Από το καλοκαίρι του 2016 ξεκινήσαμε έναν αγώνα για να αντιμετωπίσουμε την αίρεση του καιρού μας που λέγεται Οικουμενισμός. Ξεκινήσαμε τότε, αφού εμάς τους νεότερους μας δόθηκε σε αυτή την φάση η δυνατότητα να χτυπήσουμε το κακό, μολονότι η παναίρεση αυτή έχει ξεπεράσει σε διάρκεια τα εκατό και πλέον έτη και δεν αντιμετωπίσθηκε αποτελεσματικά από τους προγενέστερους. Αυτοί παρεσυρμένοι κυρίως από τον Αρχιμανδρίτη Επιφάνιο, στηριγμένοι κατ' εξοχήν στην γνώμη του, επειδή ασχολούνταν με το κανονικό δίκαιο, τον οποίο όμως τον έθεσαν σε απόλυτη απαράδεκτη αξιοπιστία, έτρεφαν φρούδες ελπίδες σαν να επρόκειτο ως δια μαγείας και χωρίς παρατεταμένο εκκλησιαστικό αγώνα έως εσχάτων -μάλιστα σε μια εποχή που σήκωνε αγώνα, διότι υπήρχαν πρόσωπα με κύρος- να καταλυθεί το έργο των Οικουμενιστών του οικουμενιστικού τελευταία και όχι πραγματικά ορθοδόξου πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Οι προηγούμενοι από εμάς πατέρες τρέφοντας ψεύτικες ελπίδες, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν αφ' ενός να κρατήσουν -όσοι είχαν ξεκινήσει την διακοπή μνημοσύνου- όσο χρειαζόταν μέχρι να συγκληθεί μια Πανορθόδοξη Σύνοδος που θα διευθετούσε τα εκκλησιαστικά πράγματα και αφ' ετέρου δεν μπόρεσαν τελικά να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες να ξεσηκωθεί όλο το εκκλησιαστικό σώμα, ώστε να υπάρξει καθοριστικό αποτέλεσμα ώστε να καταδικασθεί η αίρεσις συνοδικά και εξαλειφθεί τελικά. Σήμερα, στον καιρό μας "θαυμάζω" ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων, τάχα της Εκκλησίας, πως διαστρέφουν τον αγώνα μας, όχι μόνο για την υποκρισία αλλά και για την πονηρία τους.  Έτσι, δυστυχώς, σήμερα μολονότι έγινε η λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης, για την οποία έχουν εξηγηθεί κατ' επανάληψη τα σχετικά με τον πονηρό ρόλο της, αφού η κατάσταση έφτασε πλέον στο απροχώρητο για εκκλησιαστικές παραβάσεις που δεν γνωρίζει ο λαός, και αφού μας δόθηκε πλέον η δυνατότητα, έπειτα από τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου να έχουμε το δικαίωμα να αντιδράσουμε, υπάρχουν εκείνοι που προσπαθούν να ανατρέψουν τον αγώνα μας και να τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα. Ποιοί είναι αυτοί; Οι μητροπολίτες, το ιερατείο και κάτι νεόκοποι, βολεμένοι, θεολόγοι που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους τους Μητροπολίτες και γεμίζοντας τις κοιλιές τους χωρίς να κάνουν καθόλου προσευχή μαζί με αυστηρή νηστεία για να τους δείξει ο Θεός, πώς πρέπει να αντιδράσουν και να διαχειριστούν τις καταστάσεις κατηγορούν εμάς ότι τάχα είμαστε εκτός Εκκλησίας, διότι όποιος κάνει αποτείχιση - λένε αυτοί- φεύγει εκτός Εκκλησίας και βρίσκεται σε πλάνη.

 Από το 2016 το καλοκαίρι που βγήκαμε στην αποτείχιση τονίζουμε και λέμε ότι εμείς δεν χωριστήκαμε από την Εκκλησία αλλά από την αίρεση. Ότι το δικαίωμα αυτό μας το δίνει το παράδειγμα των αγίων Πατέρων. Πώς αυτοί αντέδρασαν στην εποχή τους όταν προέκυψε αίρεση; Το δικαίωμα αυτό μας το δίνουν οι κανόνες των αγίων Συνόδων που έγιναν και είναι καταχωρημένοι στο Ιερό Πηδάλιο. Το δικαίωμα αυτό μας το δίνει η συνείδησίς μας, η ελευθερία έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού. Το δικαίωμα αυτό μας το δίνει η Πίστις μας, οι ιεροί κανόνες αλλά και το Ελληνικό Σύνταγμα! Διότι μέχρι να συγκληθεί Σύνοδος προκειμένου για να αποκατασταθεί η Ορθοδοξία έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα έφερναν το αποτέλεσμα ώστε να αναγκασθεί η Ιεραρχία να πάρει θέση. Όμως αυτοί μαζί με ορισμένους μοναχούς, ιερομονάχους παίζουν ένα πονηρό ρόλο καθηλώνοντας το εκκλησιαστικό σώμα για να μην αντιδράσει. Επομένως, έχουν και την ευθύνη, επισημαίνω μάλιστα ότι έχουν διπλάσια ευθύνη διότι αποκοιμίζουν τον λαό να ώστε μην αντιδράσει στην εκκλησιαστική παρανομία!

Αν έχουμε ανάψει ποτέ φωτιά σε κάποιο τζάκι ή στην ύπαιθρο, χωρίς σπίρτα ή αναπτήρα, ίσως να γνωρίζουμε τί είναι τα ζώπυρα, τα οποία βρίσκουμε σκαλίζοντας την στάχτη από την προηγούμενη καύση. Την εικόνα αυτή χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο: «ἀναμιμνήσκω σὲ ἀναζωπυρεῖν τὸ χάρισμα τοῦ Θεοῦ, ὅ ἐστιν ἐν σοὶ διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν μου». Σου υπενθυμίζω -του λέει- να αναζωπυρώσεις το χάρισμα του Θεού, το οποίο βρίσκεται μέσα σου, στην ψυχή σου, που έλαβες με το να θέσω τα χέρια μου πάνω σου δια του μυστηρίου της χειρονίας (Β' Τιμ. 1,6). Η αναζωπύρωσις στην εν Χριστώ ζωή είναι κάτι απ' το οποίο ξεκινά από την αρχή αυτή η πνευματική μας ζωή. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε από την αρχή, όταν με την αμέλεια έχει καταπέσει ο πνευματικός μας ζήλος και κοντεύει μέσα στην ψυχή μας να σβήσει η φλόγα της Πίστεως. Βέβαια, αν και οι λαϊκοί δεν λαμβάνουν το χάρισμα όπως το εννοεί εδώ ο Απόστολος με το μυστήριο της χειροτονίας ωστόσο και αυτή το λαμβάνουν με το άγιο Χρίσμα που τους γίνεται μαζί με το Βάπτισμα. Και εκεί ο ιερεύς θέτει το χέρι του και διαβάζει ευχή και στην συνέχεια χρίει με άγιο μύρο.

Το ζητούμενο είναι ότι, όταν αντιλαμβανόμαστε να χάνουμε την πνευματική θέρμη, τον ζήλο, και συστέλλεται η Χάρις, να βρίσκουμε τον τρόπο να ξαναφουντώνει η φλόγα του Πνεύματος μέσα μας και να την διατηρούμε αναμμένη τροφοδοτώντας την ψυχή μας με την μετάνοια, την προσευχή, την εξομολόγηση, την Θεία Ευχαριστία, την μελέτη του λόγου του Θεού και κυρίως την εφαρμογή του! Στην πνευματική ζωή οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Ο χριστιανός που θέλει να έχει αίσθηση ψυχής για να βρίσκεται σε αληθινή κοινωνία με τον Θεό και να μετέχει της Χάριτος είναι ανάγκη να κρατά σε επιφυλακή τις αισθήσεις και τις δυνάμεις της ψυχής προσέχοντας αφ' ενός τις αισθήσεις και από την άλλη να έχει διαρκή προσευχή με την εσωτερική ενατένιση του νοός προς τον Θεό. Όταν κανείς θέτει έναν τέτοιο στόχο, επειδή πραγματικά το αναζητά αυτό, συνειδητοποιεί ότι κάποια πράγματα στον τρόπο της ζωής στέκονται εμπόδια στην επίτευξη του σκοπού ή λειτουργούν ανασταλτικά για να έχει αίσθηση ψυχής. Η αίσθηση ψυχής είναι όπως έχει σημειωθεί σημείο της πνευματικής μας καταστάσεως. Δείχνει δηλαδή που βρισκόμαστε και αν όντως ζούμε κάτι ως εμπειρία, έστω και προκαταρκτική. Συνειδητοποιώντας ο πιστός ότι εμποδίζεται να βρει την Χάρη αναζητά τις αιτίες συλλογιζόμενος λόγους, συναισθήματα, επιθυμίες, ενέργειες. Και αναλογιζόμενος τα όσα είπε ή έπραξε στην συνέχεια διαλογίζεται τον τρόπο που θα αποφύγει όχι μόνο τις αιτίες αλλά και τις αφορμές που συνετέλεσαν να χάσει την εσωτερική θέρμη της ψυχής που του χάλασε την πνευματική κατάσταση και θαλπωρή που ένιωθε πρωτύτερα. Έτσι, έχοντας συντετριμμένο πνεύμα το οποίο τον οδηγεί αλλά και τον κρατά στην μετάνοια αποφασίζει στο εξής να προσέχει. Αν είναι και έξυπνος δημιουργεί και διαφορετικές προϋποθέσεις για να αποφύγει και τις αφορμές διαμορφώνοντας διαφορετικές συνθήκες με άλλες διεξόδους στο περιβάλλον του, το οποίο ενδεχομένως να το αλλάξει σε επιμέρους πτυχές ή ακόμη και εξολοκλήρου όταν είναι παγιδευμένος σ' αυτό ή δεν μπορεί να αντισταθεί. Εδώ τώρα χρειάζεται τόλμη για να γίνει η αγία επανάστασις της ψυχής στο να νικήσουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται πείσμα με ισχυρό θυμό κρατώντας στην μνήμη μας την αιτία να στερηθούμε το αγαθό. Ζητούμε δύναμη προσευχόμενοι να νικήσουμε γιατί το θέλει ο Θεός να γίνουμε μέτοχοι της νίκης του πάνω στον θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός με την Γέννησή Του και όλο το απολυτρωτικό έργο της Θείας Οικονομίας Του μας άνοιξε τον δρόμο ο αγώνας όμως και οι μάχες που θα χρειασθεί να δώσουμε είναι μόνο δικές μας. Έτσι θέλει ο Θεός, να συνεργήσουμε για την Σωτηρία μας.

Δεν καθόλου σπάνια η περίπτωση ενώ ξεκινά κανείς δυνατά στην εν Χριστώ ζωή στην συνέχεια να αποδυναμώνεται η πνευματικότητά του και να μην έχει όρεξη για προσευχή, μελέτη και γενικά για την εργασία των αρετών. Γι' αυτήν ακριβώς την κατάσταση λέει ο άγιος Ιωάννης συγγραφέας της Κλίμακος ότι: "Όταν η ψυχή προδώση τον εαυτό της και χάση την μακαρία και πολυπόθητη θέρμη πού είχε στην αρχή, ας ερευνήση επιμελώς να εξακριβώση από ποιά αιτία την εστερήθηκε, και εναντίον αυτής της αιτίας ας αναλάβη όλο τον πόλεμο και τον ζήλο της. Διότι δεν υπάρχει άλλη θύρα από την οποία να επιστρέψη η θέρμη, παρά μόνο αυτή από την οποία έφυγε". Η πνευματική εν Χριστώ ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και συχνά ο πιστός δίνει μάχες. Ο αγώνας δεν είναι καθόλου εύκολος και η πραγματικότητα σκληρή. Ο χριστιανός καθίσταται εκ των πραγμάτων αναγκαίο να είναι ετοιμοπόλεμος και να έχει μεγάλη καρτερία. Εκείνο που κυρίως όμως χρειάζεται είναι να μένει άγρυπνος στην νήψη, δηλαδή την εσωτερική επιτήρηση και προσοχή. Πολλές φορές δεν χρειάζεται τόσο τις μεγάλες προσευχές όσο το να κρατήσει ανύστακτο τον οφθαλμό της ψυχής. Και αυτό είναι πιο σημαντικό, διότι όταν το κρατήσει αυτό θα επιτηρεί τις θυρίδες της ψυχής να μην εισέλθει τίποτε το ακάθαρτο και δαιμονικό. Το πρόβλημα, συνήθως, δημιουργείται όταν ο άνθρωπος χαλαρώνει. Γι' αυτό και όταν ακόμη δεν είμαστε σε θέση σωματικά να κάνουμε αγώνες, ωστόσο είναι ανάγκη να κρατούμε άσβεστη την φλόγα του Πνεύματος για να έχει θέρμη η ψυχή μας. Αυτή η θέρμη μας κάνει φωτεινούς, αστραπόμορφους και δυσθεώρητους στους δαίμονες. Και όταν κρατούμε αυτή την Χάρη, η οποία είναι οι άκτιστες ενέργειες του Θεού, που πηγάζουν από την άκτιστη ουσία Του, παίρνοντας το πνεύμα μας δύναμη από τον Θεό που μετέχεται μόνο έτσι, κατά Χάριν, θα είμαστε και σε κατάσταση διεγηγερμένης ψυχής, όπως και ο Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, δηλαδή έχοντας διαρκώς πνευματική αίσθηση. Αυτή η αίσθηση της ψυχής θα αναζωπυρώσει την καρδιά μας προς μετάνοια , προσευχή και κάθε έργο Θεάρεστο!