ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΘΕΜΑ: ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ!
Είναι γνωστή η περικοπή του κατά Μάρκου αγίου Ευαγγελίου όπου ο Ιησούς ελέγχει για μία ακόμη φορά τους Φαρισαίους λόγω του ότι αυτοί τω καιρώ εκείνω πρόσεχαν τους τύπους και όχι την ουσίαν, την εξωτερική συμπεριφορά και όχι την εσωτερική αγνότητα, επινοήσεις ανθρώπων και όχι τις εντολές του Θεού. «Αυτός ο λαός με τιμά μόνον, με τα χείλη, ενώ η καρδιά των απέχει πολύ από εμένα. Ανώφελα δε και χαμένα με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίες που είναι εντολαί ανθρώπων και όχι ιδικαί μου» (Μαρκ. 7,7). Τα λόγια αυτά που ο Τριαδικός Θεός έβαλε στο στόμα του προφήτη Ησαΐα επαναλαμβάνει και πάλι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός προς τους υποκριτές Φαρισαίους!
Πριν φτάσουμε στις σύγχρονες επινοήσεις της ευθανασίας, του εγκεφαλικού θανάτου ή του πτωματικού δότη καλόν είναι να ακούσουμε τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο που ομιλεί για μία από τις δέκα εντολές του Τριαδικού Θεού μας, το «Ου φονεύσεις» που σημαίνει «δεν θα σκοτώσεις, με κανένα τρόπο δεν θα αφαιρέσεις τη ζωή του συνανθρώπου σου»… Θεμέλιο στην υπόθεσή μας αποτελεί ο λόγος του αγίου Πατρός εν σχέσει με τα αίτια του φόνου που είναι κυρίως δύο, το κακώς νοούμενο συμφέρον και ο θυμός: «Αν καταλάβαμε, τα αίτια του φόνου είναι: πρώτα το κακώς νοούμενο συμφέρον και μετά ο θυμός· αυτά τα δύο. Προσέξτε: το κακώς νοούμενο συμφέρον! θέλετε με τη νοθεία, θέλετε με την πώληση και διάδοση αθεϊστικών ή πορνικών βιβλίων, θέλετε με την διοχέτευση βρόμικων πραγμάτων, εκπομπών, μέσω της τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου; Σε όλα αυτά κυριαρχεί το συμφέρον. Είτε ατομικό είτε ομαδικό, πάντως το συμφέρον! Αν ξέρατε, αγαπητοί μου, αυτό το συμφέρον, το κακώς νοούμενο συμφέρον, πόσο συντελεί στον φόνο ψυχών και σωμάτων!»[1]!
Το κακώς νοούμενο συμφέρον τω καιρώ εκείνω!
Ο Κύριος μιλώντας στους Φαρισαίους για το ότι με την παράδοσή τους αχρηστεύουν τον λόγο του Θεού αναφέρει ένα παράδειγμα υψηλού συμβολισμού: «Και έλεγεν εις αυτούς· “πολύ εύκολα με την ιδέαν ότι καλώς πράττετε, παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια να τηρήσετε την παράδοσί σας. Διότι ο Μωϋσής είπε· τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου· και εκείνος που κακολογεί τον πατέρα η την μητέρα, να καταδικάζεται εις θάνατον. Σεις όμως λέγετε· ένας άνθρωπος είναι αδέσμευτος απέναντι των γονέων του, εάν πη στον πατέρα του η την μητέρα του, ότι αυτό που θέλεις να πάρης από εμέ δια την εξυπηρέτησίν σου είναι κορβάν, δηλαδή ιερόν δώρον και αφιέρωμα στον Θεόν. Και δεν τον αφήνετε πλέον αυτόν να κάμη τίποτε διά την εξυπηρέτησιν του πατρός του η της μητρός του, όπως διατάσσει ο νόμος του Θεού. Και έτσι αχρηστεύετε τον λόγον του Θεού με την παράδοσίν σας, την οποίαν έχετε παραδώσει στον λαόν. Και πολλά τέτοια παρόμοια κάνετε”» (Μαρκ. 7,9-13)…
Το κακώς νοούμενο συμφέρον σήμερα!
Το κακώς νοούμενο συμφέρον στο σήμερα εκφράζουν άριστα οι παρακάτω υποστηρικτικές γραμμές που σχετίζονται με την ιδέα της ευθανασίας. Έχοντας κατά νου ότι ο σύνθετος αυτός όρος προέρχεται από τις λέξεις «ευ» και «θάνατος», ορίζοντας έτσι τον ευτυχισμένο ή αξιοπρεπή θάνατο (!), ακούμε τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Βέλιο που ορίζει τα της ευθανασία ανά τον κόσμο: «Λόγω όλων αυτών των ενστάσεων, η νομοθεσία σε χώρες όπου επιτρέπεται η ευθανασία είναι ιδιαίτερα αυστηρή και υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις που θα πρέπει να ισχύουν (!), ώστε να δικαιούται ο ασθενής να προχωρήσει σε ευθανασία. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα… Οι προϋποθέσεις αυτές είναι αναγκαίο να υπάρχουν, ώστε να είναι βέβαιο ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι που οδηγούν το άτομο σε ευθανασία. Κι αυτό γιατί πολλοί πολέμιοι της ευθανασίας φοβούνται ότι η πρακτική αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο άτομα άπορα ή με νοητικά προβλήματα, ώστε να απαλλαγούν γιατροί και συγγενείς από το βάρος της φροντίδας τους. Επίσης, έχουν εκφραστεί φόβοι ότι πολλοί συγγενείς - κυρίως ηλικιωμένων - ασθενών, ίσως τους υπέβαλλαν σε συναισθηματικό εκβιασμό, ώστε να επιλέξουν την ευθανασία και να έχουν οι ίδιοι οικονομικά οφέλη από τυχόν περιουσιακά στοιχεία, στα οποία είναι δικαιούχοι κληρονομιάς…» [2].
«Και πολλά τέτοια παρόμοια κάνετε» (Μαρκ. 7,13)
Ο καλός και ευρηματικός ιατρός Εμμανουήλ Παναγόπουλος μιλάει για τον τρομερό κατήφορο των ευρέωςδιαδομένων ιδεών της ευθανασίας και της «δωρεάς» οργάνων. Τα όσα λέγει για την διπλή ιδέα «της μάταιης φροντίδας» και «της ποιότητα της ζωής του ασθενούς» και επιπλέον για τον συνδυασμό «ευθανασίας και αφαίρεσης οργάνων για μεταμόσχευση» είναι άκρως φωτιστικά για την υπόθεσή μας που θέλει να καταδείξει τον νομοθετικό Φαρισαϊσμό των ημερών μας που καθιστά τον σύγχρονο άνθρωπο αδέσμευτο - ανένοχο απέναντι των γονέων του…
«Δίπλα στις διάφορες μορφές ενεργητικής ευθανασίας-λέγει ο καλός ιατρός- έχουμε και την παθητική ευθανασία, που συνίσταται στη μη εφαρμογή ή στην απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής τεχνολογίας, με αποτέλεσμα ο ασθενής να οδηγείται στο θάνατο. Αφορά κυρίως ασθενείς σε μονάδες εντατικής θεραπείας και βασίζεται στην ιδέα της μάταιης φροντίδας, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποδεκτή από τους εντατικολόγους ιατρούς. Στις περιπτώσεις αυτές η υποκειμενική γνώση του ιατρού για το μάταιο της φροντίδας και η εκτίμησή του για την ποιότητα της ζωής του ασθενούς, καθώς και το οικονομικό κόστος αυτής της φροντίδας αποτελούν τα κριτήρια για τη συνέχιση ή μη της ζωής ενός αρρώστου.
Όμως ο κατήφορος της ευθανασίας δεν σταματά εδώ... Από το 2008 έχει αρχίσει σε περιορισμένη κλίμακα ο συνδυασμός ευθανασίας και αφαίρεσης οργάνων για μεταμόσχευση» [3]…
Ως επίμετρο καταθέτουμε α) λίγα ακόμη αγιασμένα λόγια του αείμνηστου π. Αθανασίου: «Όπως θα γνωρίζετε, είναι πολύ επίκαιρο θέμα αυτό. Ευθανασία σημαίνει ότι εκείνος που θεωρείται ανίατα άρρωστος κάποτε ζητάει ο ίδιος να τον φονεύσουν (οπότε είναι υπεύθυνος και αυτός, γιατί δεν μπορούμε να πούμε ότι πρώτα θα ζητήσει συγγνώμην, μετά θα πάει να εξομολογηθεί, κι έπειτα θα πει «τώρα σκοτώστε με»!... συνεπώς είναι στην κατηγορία του αυτοκτονούντος εκείνος που ζητάει την ευθανασία) ή δεν γνωρίζει ο ανίατα άρρωστος το θέμα αυτό, αλλά προβαίνουν σε ευθανασία οι συγγενείς με τον γιατρό· κάνουν ένα κάτι, μία ένεση ή ό,τι άλλο, και τελικά φονεύουν τον άνθρωπο.
Αυτό είναι φοβερό! Διότι, αγαπητοί μου, αν ξέρω ότι σήμερα υπάρχουν κλέφτες και δολοφόνοι, κλειδώνω τις πόρτες μου και τα παράθυρα μου, κλειδώνω διπλά και τριπλά, και φυλάγομαι μέσα στο σπίτι μου. Αν υποτεθεί όμως ότι την ευθανασία θα μου την προκαλέσει ο γιατρός που με παρακολουθεί και με θεραπεύει, ότι θα την προκαλέσει την ευθανασία το παιδί μου, ο άνδρας μου, η γυναίκα μου, δηλαδή οι οικείοι μου προκαλέσουν την ευθανασία, τότε πώς μπορώ να φυλαχτώ; Αυτό πια θα είναι ένας αληθινός τρόμος των ανιάτως ασθενούντων, αλλά και των ηλικιωμένων ανθρώπων! Και μια μέρα -είναι παρά πολύ κοντά αυτό για πάρα-πάρα πολλούς λόγους- όταν οι ηλικιωμένοι πηγαίνουν στα νοσοκομεία, θα τους γίνεται πολύ ωραία η ευθανασία· θα προκαλείται ο θάνατος με τον τρόπο αυτό. Όποτε ο ηλικιωμένος πια θα λέει: «Δεν τολμώ να πάω στο νοσοκομείο, δεν θέλω· άστε με να πεθάνω εδώ»· ή ακόμη, αν φοβάται τους συγγενείς του - δεν ξέρω... τι να φανταστώ!- μπορεί να πάει σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και να πει: «Όσο ζήσω θα μείνω εδώ, κι ό,τι γίνει. Αν πάω σε νοσοκομείο, θα με σκοτώσουν με τον τρόπο αυτό. Πλέον ο γιατρός είναι κίνδυνός μου, οι συγγενείς είναι κίνδυνός μου, αυτή η ίδια η πολιτεία είναι κίνδυνός μου!». Αντιλαμβάνεστε, αγαπητοί μου, που βρισκόμαστε;» [1].
Και β) αυτά του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ: «Οἱ λόγοι ἀντικαταστάσεως τῶν κλασικῶν κριτηρίων προσδιορισμοῦ τοῦ θανάτου, ποὺ ἦσαν ἡ μὴ ἀναστρέψιμη διακοπὴ τῆς ἀναπνευστικῆς καὶ καρδιακῆς λειτουργίας, μὲ τὸ κριτήριο τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard πὼς ἦταν
α) ὅτι οἱ ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ ἀσθενεῖς ἀποτελοῦν «φορτίο» γιὰ τοὺς οἰκείους καὶ τὰ νοσοκομεῖα καὶ
β) ὅτι ἐὰν ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἰσχύουν τὰ παλαιὰ κριτήρια τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου, θὰ ἦταν δύσκολη ἡ ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμοσχεύσεις γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη»[4].
«Και πολλά τέτοια παρόμοια κάνετε»... Δηλαδή, Εσείς οι επαγγελματίες ιατρο-φαρισαίοι λέγετε "ένας άνθρωπος είναι αδέσμευτος απέναντι των γονέων του", εάν δωρίσει τα όργανά τους προς μεταμόσχευση, εάν αφιερώσει αυτά (όχι στον Θεό) στον άνθρωπο. Και δεν τον αφήνετε πλέον αυτόν να κάμει τίποτε δια την εξυπηρέτηση του πατρός του ή της μητρός του, όπως διατάσσει ο νόμος του Θεού! και έτσι αχρηστεύετε τον λόγον του Θεού με την ιατρο-νομική παράδοσή σας περί εγκεφαλικού θανάτου, την οποίαν έχετε παραδώσει και στον λαό του Θεού…
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ.
Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 21-02-2019
Εορτάζει ο Όσιος Τιμόθεος ο εν Συμβόλοις
[3] (Περιοδικό «Η Δράση μας», Τεύχος 545, Ιανουάριος 2017, σελ. 20-22) https://alopsis.gr/%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%B5-%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%81%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF/
