ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΡΙ ΒΙΟΗΘΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΦΟΥ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΡΙ ΒΙΟΗΘΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη, Θεολογοῦντως

Ὅσα εἶναι ἀριθμημένα, κατά βάσιν μέ τήν Ἀραβική ἀριθμητικήν, πρόκειται γιά ἐπιλεγόμενα, σπαράγματα-ἀποσπάσματα, ἀπό μίαν ἄκρως ἐνδιαφέρουσα μελέτη-κείμενον τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου τήν ὁποία σᾶς προτείνουμε ἀνεπιφύλακτα, γιά μελέτη καί ἐμβάθυνση στό ὄντως πολυδαίδαλον ζήτημα τῆς Βιοηθικῆς καί βιοΘεολογίας. Γι΄ αὐτόν τό λόγον, ἵνα μή ἀδικήσουμεν στό ἐλάχιστον τόν τίμιο Ἱεράρχη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, παραθέτουμεν ἀντικειμενικά, αὐτούσια καί ὁλοκληρωμένα καί τήν ἐκτενέστατην μελέτη τοῦ μαζί μέ τόν πρόχειρον σχολιασμόν μας πού γέγονε ἀπ΄ ἀρχῆς εἰς τό περιθώριον αὐτῆς. Δηλαδή, ὁ πρωτότυπος κριτικός σχολιασμός πού ἀκολουθεῖ, μέ τήν Ἑλληνικήν ἀρίθμησιν, εἶναι τοῦ ὑπογράφωντος.

1ον. «Έτσι, με τις μεταμοσχεύσεις οργάνων παρέχεται η δυνατότητα επιβίωσης, ή, και βελτίωσης της ποιότητας ζωής, σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα με ζωτικά όργανά τους».

(α΄) Πῶς δύναται νά «κρίνονται ὡς εὐεργετικά» γιά τόν ἄνθρωπο, τά σωρηδόν ἀνήθικα1 Βιοεπιστημονικά «ἐπιτεύγματα», ὅπως λ.χ. οἱ μεταμοσχεύσεις  ζωτικῶν (κυρίως) ὀργάνων ἀπό «δωρητές» πού εἶναι σέ ἐξαιρετικά δύσκολη θέση (θεωρητικά καί λόγῳ τοῦ ἰδιοτελοῦς και ἀμφιλεγόμενου στείρου Ἐπιστημονισμοῦ: ὡς δῆθεν «ἐγκεφαλικά νεκροί»… οἱ δωρητές!); Ποῖος ὁρίζει αὐτήν τήν «Νεκρολογίαν»; Μία χούφτα ἐπιστημόνων τοῦ Χάρβαρντ, ἤ μήπως μία χούφτα (τό μάξιμουμ καί μετά βίας ὅλα τά δάκτυλα, τῆς ΜΙΑΣ χειρός) Νεοκυπρίων ἤ καί Νεοκαλαμαράδων (ἐπιστημόνων) Ἱεραρχῶν μέ παπικήν ἤ καί λουθηροκαλβινικήν νοοτροπίαν; Ἡ ἰατρική, ἤ καί γιά ἀρκετούς πιστοῦς, ἡ θαυματουργική  δυνατότητα, διατήρησις στήν ζωήν καί ἐπιβίωσις τῶν ἐν ἀσθενείᾳ κατακειμένων «ἐγκεφαλικῶν νεκρῶν» γιά ποῖον λόγον (ἐκ)μηδενίζεται (ἐλέῳ ἐξ ἄκριτων οὐμανιστικῶν κριτηρίων) ὑπό τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν;

2ον. «δεν στερείται διλημμάτων η εφαρμογή των νέων εφευρέσεων, όπως συμβαίνει π.χ. στη λήψη οργάνων από πτωματικούς δότες».

(β΄) Ἀναντίρρητα και ἔχει δίκαιον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, μόνον, εἰς το σημεῖον ἀκριβῶς ὅπου ἐκφράζει τήν κατεγνωσμένη βιοθεολογικά καί βιοεπιστημονικά, ἄποψιν: ὅτι ὑφίσταντο πολυποίκιλα βιο-Ἐπιστημονικά καί βιο-Ἠθικά διλλήματα περί τῶν καινοτόμων καί ὑπερσύγχρονων ἐπαναστατικῶν βιοτεχνολογιῶν.

Ἐκεί πού προσωπικά θεωροῦμεν, ὅτι σφάλλει, εἶναι: στήν ἀδιάκριτον υἱοθέτησιν ἀπό μέρους του, περί τῆς νεοΕπιστημονικῆς ὁρολογίας ὅπως: «πτωματικούς δότες»! Σιγά μή ἔχωμεν «δωρεά ὀργάνων» ἀπό πτώματα. Τί ἀκριβῶς νά σημαίνει καί πῶς ὁρίζεται, ἐπιστημολογικῶς, ἡ παράδοξη ἔννοια τοῦ «πτωματικοῦ δότη»; Ἐξάπαντος ὁ Σεβ. κ. Γεώργιος, δεν μᾶς ἐπεξηγεῖ μέ πάσαν σαφήνεια γιά τό τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ. Πιθανόν να το ἐπεξηγεῖ ἀναλυτικά στήν πορεία… γιά νά δοῦμεν.

Ἐπίσης, μήπως ἔπρεπεν νά τεθεῖ ἐντός τῶν εἰσαγωγικῶν ἡ προαναφερομένη ἐν λόγῳ ἀμφιλεγόμενη (ἀπό ὀρθοδόξους Βιοηθικολογοῦντες) φρᾶσις;

Μήπως, ὁ ἵδιος ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ἤ ἔστω ἡ Ὀρθόδοξη ΚΑΘΟΛΙΚΗ Ἐκκλησία (καί ὄχι σαφῶς, οἱ ἐσφαλμένες ἤ καί ορθές ἀπόψεις, μεμονομένων «εἰδικῶν ἀνειδίκευτων» Ἱεραρχῶν Της) θεωρεῖ τούς «ἐγκεφαλικά νεκρούς» ὡς «πτωματικούς δότες»;

Υἱοθετεῖται δηλαδή, ἀδιακρίτως, πάσα ἰατρική ὁρολογία καί ἐπιστημονική ἄποψις, ἀπό Κληρικούς καί θεολόγους; Ἀπό πότε μᾶς προέκυψεν τέτοιον φαιδρόν κατάντημα, τέτοια ἐπιστημονίζουσα ἄμεικτος μείξις; Τό πρόβλημα κατά την ἄποψίν μας, δέν ἔγκειτο εἰς τάς Θετικάς ἤ καί ἄλλας Ἀνθρωπιστικάς-οὐμανιστικάς Ἐπιστήμας, ἀλλά κεῖται καί ἐστιάζεται κυρίως εἰς τήν νῦν ἀκαδημαϊκήν καί «ἐκκλησιαστικήν» θεολογία πού διακηρύττωσι, καί πάλιν ἀδιακρίτως, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί θεολογοῦντες.

Το πρόβλημα τοῦτο, τό προβληματίζει σέ ῥωμαλέον βάθος, ἐπαρκῶς και δικαίως, νομίζουμε, ὁ καλός Καθηγητής τῆς Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας καί διδάσκαλος μας κύριος Λάμπρος Σιάσος, μέ τήν ἑξῆς σημαίνουσα καί κοινοτέρα παραδοχήν:

«Ἡ εἰκόνα τῆς σημερινῆς μας θεολογίας ὡς «ἐπιστήμης μεταξύ ἄλλων ἐπιστημῶν» εἶναι ἀπελπιστικά θολή ἕως ἀδιαπέραστη ἀπό το ἐρευνητικό φῶς».2

Τά φιλοσοφικο-θεολογικά διλλήματά μας ἐστιάζωσιν, καλῶς ἤ κακῶς, στην πιο πάνω νεόκοπη «μετα-Ἐπιστημονική» ὁρολογία (ἐννοῶ: μία νέα ἀνάγνωση, ἤ καί  κριτικήν σχετικοποίησιν, ἤ καίρια ἀμφισβήτηση, καί ὄχι τό τέλος τῆς Ἐπιστημονικῆς ἐποχῆς), μιᾶς καί τό ἐν λόγῳ σημεῖον («πτωματικός δότης») μᾶς παραπέμπει, συνειρμικῶς, σέ ἄλλες ἐποχές, λ.χ. σέ τυμπανιαία πτώματα (Λατινόφρονων Αἱρετιζόντων Κληρικῶν, Μοναχῶν και Λαϊκῶν κ.ο.κ.), σέ ἄταφα πτώματα πολεμικῶν συρράξεων, στήν Εὐαγγελικήν διήγησιν τοῦ τετραήμερου πτώματος τοῦ Ἁγίου Λαζάρου (ὅπερ καί Ἀνεστήθην ἐκ νεκρῶν, ὑπό τοῦ Φίλου τοῦ Θεανθρώπου Ἀρχηγέτου καί Κυρίου τῆς Ζωῆς καί τοῦ Θανάτου)· μέχρι και σε μουμιοποιημένα πτώματα τινῶν (αὐτο-)θεοποιημένων Φαραῶ!

Θέλω να πῶ χαριτολογῶντας, πλύν βέβαια κάπως μακάβρια: ποῖος ᾆραγε Σεβασμιώτατε νά ἐπιθυμοῦσε νά ἐλάμβανε «δωρεάν ὀργάνου» ἀπό τέτοια… ἀποσυντεθημένα πτώματα; Λίγον ἔλειψε νά μᾶς διδάξετε καί τά περί τῆς (δικός μας ὁ νεολογισμός) «Μεταμόσχευσις τῆς πτωμαΐνης»! 

Συνεπῶς, κατά την προσωπική, πάντοτε, φιλοσοφικήν ἄποψίν μας, θεωροῦμεν, ὅτι δεν ὑφίστανται, βιοηθικῶς ἤ και βιοθεολογικῶς, ἐξάπαντος λογικός λόγος ὑπάρξεως τέτοιας εἰδεχθοῦς σοφιστικέ «Ἐπιστημολογίας τοῦ δρόμου»3 (=Νεοαθεϊστική Σοφιστική Μεθοδολογία) καί «ὀζαινώδης ὁρολογίας» περί τῶν δῆθεν «πτωματικῶν» Μεταμοσχέυσεων. Περί τοῦτο τό ὁρολογιακόν ζήτημα, πιθανόν ἕνας («Πτωματολόγος» (!) ἤ καί «Πτωματοερευνητής») ἐξάπαντος πεπειραμένος καί ἔγκριτος Ἰατροδικαστής νά ἀποφαινόταν μέ πάσαν ἐπιστημονικήν ἀκρίβειαν.

3ον. «Δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε έτοιμες απαντήσεις στην Ορθόδοξη Γραμματεία, στην Αγία Γραφή και στην Ιερά μας Παράδοση, για τα ερωτήματα που αναφύονται από τα νέα επιτεύγματα».

(γ΄) Εἶναι δυστήχημα να διαβάζουμε τέτοια παταγώδην ψευδο-ρεαλιστικήν ἡττοπάθεια ἀπό χείλη Ἀρχιερέως.

Γιά ποῖον λόγον τό ἐστιάζω;

Διότι ἔχω τήν ταπεινή ἄποψη, ὅτι ἄν εἴμεθα λίαν καλῶς, κεκαθαρμένοι τῶν παθῶν μας, οἱ ἄκτιστες ἐλλάμψεις τοῦ Θείου Φωτός, θά μᾶς ἔλουζαν καί ἐφώτιζαν, ἐξάπαντος μέ ἀπόλυτον χειρουργικήν ἀκρίβεια, διά τά νεοφανή προβλήματα τῆς Βιοηθικῆς κ.ἄ. και ἀναντίλεκτα θα τά ἐπιλύαμεν, ἀπλανῶς και ὀρθοδόξως (ὄπως ἔπρατταν διαχρονικῶς οἱ Θεοφόροι Πατέρες μας), καί οὐχί πιθανολογικῶς ἤ ἔστω ὀρθολογικῶς.

Ἀπαντήσεις, σαφῶς καί ὑφίσταντο, ἀλλά μᾶλλον ἐλέῳ (κατά)μπαζωμένων πνευματικῶν αἰσθητηρίων, πολύ πιθανόν να ἀστοχοῦμεν βαρέως, καί νά μή θέτουμεν εἰς τήν ΜΟΝΗ κατάλληλον και Ἀρχέτυπον, Θεαρχικήν «Πηγή τῶν πηγῶν» (=Τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας), τά συγκεκριμένα ἐρωτήματα καί μέ εἰδικόν ταπεινό τρόπον. Το ζητούμενον ἔν τέλει, δέν εἶναι οἱ ἀπαντήσεις, ἀλλά ἄν κατέχουμεν δράμια ταπεινοφροσύνης.

 Ἄν κανεῖς μελετά καί ἐρευνά τήν Πατερική Γραμματεία, τήν Ἁγία Γραφήν καθῶς διαβιώνει καί τήν Ἱερά Παράδοσιν, λές και εἶναι μία νεκρή ἤ καί προϊστορική Ἀρχαιολογία ἤ μία πεπερασμένη Ἀπολιθωματολογία, δηλ. μέ ἄκρως ὀρθολογικά ἤ καί λογικοκρατικά ἀμματογυάλια, τότε εἶναι ἀπόλυτα κατανοητόν, ὅτι λόγῳ ὑπέρμετρης ἀμβλυωψίας, ὄντως, δεν πρόκειται νά βρεῖ κανεῖς μας «ἔτοιμες ἀπαντήσεις» μιᾶς καί δέν προσφέρονται τέτοιου εἴδους ὑπηρεσίες εἰς τήν ὀρθόδοξον Πατερική Θεολογία ὅπως λ.χ. «ντράϊβ θροῦ», «φάστ φοῦντ» ἤ «ταίηκ ἀγουέϊ». Αὐτά ἐμπίπτωσιν προφανῶς στήν μυστηριώδην σφαίρα πασῶν τῶν Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων, παρ΄ἐκτός τῆς Φίλης Ὀρθοδοξίας (πού εἶναι ἡ ἀκραιφνῆς Ἐπιστήμη τῶν Ἐπιστημῶν), διότι περιλαμβάνει σχεδόν παρόμοια Ἐπιστημονικά Κριτήρια, μέ αὐτά τῶν Οὐμανιστικῶν και Θετικῶν ἐπιστημῶν (δηλ.: πείραμα-παρατήρηση, συμπέρασμα-καταγραφή συμπεράσματος, διαπαιδαγωγική ἐμπειρική διαδοχή ἐπί τῶν ἀπλανῶν συμπερασμάτων, καί ἐξάπαντος συστηματική ἐμπειρική ἐπαλήθευσις γιά τόν κάθε καλοπροαίρετον ἐρευνητήν-σπουδαστήν τῆς ἀ[Ἀ]ληθείας).

4ον. «Υπάρχουν και διλήμματα στα οποία δεν είναι εμφανής η θέση της Αγίας Γραφής, ούτε και της Εκκλησίας γενικότερα. Και είναι γι’ αυτό τον λόγο που προγραμματίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η ενεργοποίηση της Πανορθοδόξου Επιτροπής Βιοηθικής για εξέταση και Πανορθόδοξη τοποθέτηση επ’ αυτών».

(δ΄) Ἔχουμε τόν λογισμό γιά τήν ἔν λόγῳ ἔμφασην, ὅτι: γιά ὅσα ἤ καί ὅποια βιοηθικά, βιοθεολογικά, βιοεπιστημονικά καί βιοτεχνολογικά διλλήματα (μέχρι ἀκόμη καί γιά τά Ἀστρονομικά) , ὅπου σαφῶς δεν βρίσκεται ἐμφανέστατη κάποια Γραφική ἄποψις, δυνάμεθα να προστρέξουμεν εἰς τά ἐμπειρικά κριτήρια, τοῦ ὀρθοδόξως και ἀπλανῶς θεολογεῖν, ἄν ὄντως μᾶς ἐνδιαφέρει μία ἀπλανῆς καί κατά Θεόν ἄποψις.

Ἀπόδειξις ἀναντίρρητη περί τοῦτων εἶναι: ἡ μόλις σύγχρονοι Θεοφόροι καί Ἅγιοι Πατέρες μας, ὁ Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης καί ὁ Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, ὅπου και ἐβοήθησαν Μυστηριακῶς καί Χαρισματικῶς, π.χ. τήν Ἐπιστήμην τῆς Ἀστρονομίας σέ κρίσημα καί πολυδαίδαλα ἐπιστημονικά ζητήματα τῆς ΝΑΣΑ…! ὄντες ἀγράμματοι τῆς θύραθεν παιδείας καί ταπεινοί Καλόγηροι. Τοῦτο φάνηκε ἄκρως παράδοξον καί στόν ὑποφαινόμενο «γραμματιζούμενον». Γι΄ αὐτό οἱ «ἐγγράματοι» ἄς κρατίζουμεν μικρόν καλάθι. Ἀλλά, ἄν τό ψάξει κανεῖς σχολαστικά θά ἔβρει καταφανῶς τίς  φοβερές ἀποδείξεις διά τό ζήτημα. Τοῦτο, μᾶς τό ἐπιμαρτυρῶσιν σε διάφορες συγκλονιστικές βιντεοσκοπημένες καί ἠχητικές ὁμιλίες μετά την κοίμησιν τῶν Ἁγίων, ὅσοι Ἐπιστήμονες εἰδικοί (και ἄνθρωποι-συνεργάτες τῆς ΝΑΣΑ) ἐγνώριζαν ἀπό κοντά τά ἐν λόγῳ προβλήματα, και ἦρθαν σέ ἄμεσον ἐπαφήν μέ τούς Γέροντες διά την ἐπίλυσην αὐτῶν. ᾎράγε, ἀπό ποῦ και πῶς ἀκριβῶς, ἐγνώριζαν, οἱ Χαρισματούχοι Γέροντες Ἀσκητές καί (καυσο-)Καλυβῖτες τήν ἀκριβή ἐπίλυσην τέτοιων Ἀστρονομικῶν καί ἄλλων πολυποίκιλων ἐπιστημονικῶν καί πολύπλοκων ζητημάτων; Ἄς μᾶς τό ἀπαντήσουν, οἱ Νεοαθεϊστές ἤ και Νεοπαγανιστές, γνωστοί ὡς ἀστόχαστοι ξερόλες καί δυσεβεῖς.

Δηλαδή, ὅταν ἔχωμεν ταπεινό φρόνημα καί ἐπιθυμοῦμεν νά γίνει τό ἀκριβές θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν βοήθεια Χαρισματούχων Ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ἐπιλύωνται καί ὅλα τά ἐπιστημονικά κ.ο.κ. διλλήματα πού ἐπικρέμονται ὡς Δαμόκλειος Σπάθη στήν παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία. Γιά τον Μέγα Δημιουργό καί Τριαδικόν Θεό τῶν ὀρατῶν και ἀόρατων Συμπάντων, δέν ὑφίστατο οὐδεμία δυσκολία. Ἡ δυσκολία βρίσκεται σε ἐμᾶς τους χοϊκούς και ἐσκοτισμένους, πού δέν ἐπιλύουμεν τά οὐσιώδη ὑπαρξιακά μας ἐρωτήματα, ἅπαξ καί διαπαντῶς, ὅπως ἐπιλύουμεν ὅλα τά ἄλλα ἐπουσιώδη καί χαμερπῆ.

Δηλαδή, μέ πιό ἁπλά λόγια: ἡ Ἐμπειρική Πατερική Θεολογία ἔχει λύσεις διά ὅλα ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τά ἀνθρώπινα ζητήματα, μιᾶς καί ἔχει ἀδιάλειπτον Μυστηριακήν ἐπαφήν μέ τήν Ἀρχέτυπον Πρωτοπηγήν, πού ἐνυπάρχει, σαφῶς εἰς τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας! Πῶς Τό προσεγγίζουμεν; Ὑφίσταντο ζητήματα, πού δεν ὑπάρχει λόγος νά τά ἐπιλύσει μία «Πανορθόδοξη Σύνοδος»… ἐξάλλου μόλις πρόσφατα, βιώσαμε στό μεδοῦλι μας μίαν «ἰδιόμορφον» και «ἰδιότροπον» ἀνάλογον ψευδο-Πανορθόδοξον  Σύνοδον, ἐκείνην τοῦ Κολυμπαρίου. Πιό πολύ περιέπλεξε τά σοβαρά θεολογικά ζητήματα ἀντί νά τά ἐπιλύσει. Ἀπόδειξις τρανή, καί τῆς μεγίστης ἀπουσίας Του. Σκεφθεῖτε τί πρόκειται νά ἐπισυμβεῖ, σέ ἔτι περαιτέρῳ πολύπλοκα καί ἄκρως ἐπιστημονικο-Οὐμανιστικά ζητήματα. Τό πρόβλημα δέν ἦτον ἡ ἀπουσία τῶν Τεσσάρων ἁγίων Πατριαρχείων, ἀλλά ἡ ἀπουσία τοῦ ἐνσαρκωμένου/ἀνεστημένου καί ἀνεληφθέντα Λόγου καί Μεγάλου Ἁγίου Ἀπόντα. Τοῦ Μεγίστου Ἀρχιτέκτωνος καί Ἀρχιερέως τῶν ἀπείρων ὀρατῶν καί ἀοράτων Συμπάντων. Τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου! Στο Κολυμπάριον συμμετέσχασιν, ἀπερίφραστα, ψευδο-Ναζωραίοι ῥασοφόροι, Θεανθρωπομάχοι/Ἐκκλησιομάχοι.

Τό «Οἰκουμενικόν» Πατριαρχεῖον, ὤφειλεν, ἄχρι τῆς σήμερον, νά τά ἔχει λελυμένα τοῦτα οὔλλα (=ὅλα) τά ζητήματα.

Ἡ ἐνεργοποίησις, ἔστω καί τήν ὑστάτην, τῆς ἐν λόγῳ Πανορθόδοξης Ἐπιστροπῆς τῆς Βιοηθικῆς, εἶναι λίαν καλῶς καί μία εὐχάριστη εἴδησις. Ἀλλ΄ ὄμως, ἄν ἀκολουθηθεῖ ἡ ταυτόσημος καί ἀνάλογη «συνοδική» διαδικασία-καινοτομία ὅπως ἀκριβῶς διεξήχθην εἰς την Κρήτην, ἔχουμεν την ἀναμφίβολην ἄποψιν: «βάλτου ῥίγανι…»! Ὑφίστατο συγκεκριμένες Ἁγιοπνευματικές προϋποθέσεις καί κριτήρια περί τοῦ Ὀρθοδόξως καί Ἀπλανῶς Θεολογεῖν, ὅπου καί ΔΕΝ χρησιμοποιήθησαν εἰς το Κολυμπάριον. Ὡς ἐκ τούτου, ἐάν ἀκολουθηθεῖ ἡ ἴδια ὀρθολογική και ἀντιπαραδοσιακή ἀνίερη (κάθ-)ὁδός ἀντί ἡ Ἱερά (σύν)Ὁδός, τά ἀποτελέσματα διά τά Βιοθεολογικά και Βιοηθικά διλλήματα, θά εἶναι ἔτι  χειρώτερον, ἐκ τῆς πρωτέρας Ληστρικῆς πλάνης. Σᾶς τό προσυπογράφουμεν ἀπό τοῦ νῦν, δίχα νά εἴμεθα μελλοντολόγοι, ἤ καί Μικρομέγαλοι καί Χαρισματικοί Προφῆτες.

5ον. «η τεχνητή γονιμοποίηση γίνεται μέσα στον γάμο».

(ε΄) Περιττόν νά ἀναφέρουμεν, ὅτι συμφωνοῦμεν μέ τους [ὅσους] εὔστοχους βιοηθικούς καί βιοθεολογικούς προβληματισμούς τοῦ Σεβασμιώτατου Ἐπισκόπου τῆς Πάφου. Στό ἐν λόγῳ σημεῖον μᾶλλον θα ἔπρεπεν νά προσδιοριστεῖ τό εἶδος τοῦ Γάμου, μιᾶς καί ὁ κάθε ἀναγνώστης δύναται νά ἐξάγει, τήν σήμερον, τό ἰδικόν του πεπλανημένο συμπέρασμα. Ὑπάρχει τό κατ΄ἐξοχήν Ἐκκλησιολογικόν Μυστήριον τοῦ Γάμου· ὑπάρχει μιά ἀντιΚανονική καί παράνομη τυπολατρική τελετουργία τῶν μυστηριωδῶν Μεικτῶν Γάμων (μεταξύ ὀρθοδόξου και ἑτεροδόξου πιστοῦ/ῆς…  πού δέν ὁδηγεῖ ἄμεσα τό ἀνδρόγυνο εἰς την Θεανθρωπολογικήν Θεία Εὐχαριστία)· ὑπάρχει καί ὁ Πολιτικός Γάμος ἀλλά καί τό λεγόμενον «Σύμφωνον Συμβίωσις»!... Κάποιες ἀκριβεῖς διατυπώσεις, ὑποθέτουμεν, ὅτι θά πρέπει νά γίνονται διότι εἰκάζουμε, ὅτι ὁ Σεβ. Πάφου δέν δημοσιεύει τέτοιαν σημαντική ἐπιστημονική μελέτη μόνον διά τήν πιστεύουσα ἐκκλησιαστική Κοινότητα, ἀλλά καί διά τούς ἔξωθεν Αὐτῆς. Ἐξαιρετική καί συγκινητική πάντως ἦτο ἡ ἄποψις-πρότασις περί τινάς «υἱοθεσίας» γονιμοποιημένων ἀνθρώπινων ἐμβρύων… ἄς ἐλπίσωμεν ὅτι καί θα ἐφαρμοσθεῖ λίαν καλῶς, κοινωνικο-πολιτικά καί ποιμαντικά.

Ποῖα νά εἶναι ᾆραγέ ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν λ.χ. δύο λεσβίες, ἀπεφασίσουν νά κάνουν ταυτόχρονα χρήσιν τῆς τεχνικῆς ἤ και φυσιολογικῆς γονιμοποίησις, ἤ καί μεταβληθῶσιν ὡς «παρένθετες μητέρες» γιά φίλα προσκείμενα ὁμοφυλόφιλα ἀνδρογύναια ζευγάρια; Θά τούς βαπτίζει [ἡ Ἐκκλησία] ἀδιαμαρτύρητα τά παιδιά τους ἤ καί θά ἀποδεχθεῖ νά γίνονται Ἀνάδοχοι (οἱ Κυναιδολέσβιοι), ὄντως ἀπορίπτωντες τό Μέγα Μυστήριον τοῦ Γάμου καί ἐπιλέγωντες, προκλητικῶς, τήν παρά φύσιν «ἔγγαμον» ζωήν;

6ον. «Θα πρέπει επίσης να διασφαλίζεται το ότι ο δότης, παρέχοντας ένα όργανό του, δεν ενεργεί εις βάρος της υγείας του».

(στ΄) Μέ σύμπασα τήν περιῤῥέουσαν προσηλυτιστικήν καί προπαγανδιστικήν (μποροῦμε να ποῦμε καθόλου αὐθαίρετα) ἀτμόσφαιρα ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐξαχρείωσις ὑπέρ τῆς «δωρεᾶς ὀργάνων» καί μέ τήν παράδοξον (ἐνίοτε ἐκκεντρικήν καί ψυχωτικήν) ἐπιμονήν «ὅλων αὐτῶν» ὅπως γίνουμε «δωρητές» κυρίως ζωτικῶν ὀργάνων (καρδίας καί ἧπατος) προβληματιζόμεθα, θεωρῶ, λογικά: πῶς ἀκριβῶς θά διασφαλισθεῖ ἀπόλυτα ἡ ζωή, τοῦ δωρητή λ.χ. τῆς καρδίας, ἐάν π.χ. βρεθεῖ εἰς την δυσχερέστατη θέσιν τοῦ ὁλοσχερῶς «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» ἀλλά μέ σπάνιες (ἰσχνές καί ἀδιόρατες) καί ὑποτυπώδεις ἐγκεφαλικές (ὑπο)λειτουργίες; Προφανῶς, δέν θά τό μάθουμεν ποτέ, γιά ὅσες περιπτώσεις διενεργήθηκεν ἐσφαλμένα καί βεβιασμένα (ἄρον-ἄρον) ἡ μεταμόσχευσις καρδίας. Τά ὑπόλοιπα πιθανόν καί νά μᾶς ἀποκαλυφθῶσι εἰς τήν γενικήν Ἀνάστασιν τῶν Κεκοιμημένων σωμάτων μας.

Μία καλόπιστη, δημοσιογραφική κ.ἄ. εἴδους ἔρευνα δύναται να μᾶς ἀποδείξει: ὅτι βαρειᾶ ἀσθενεῖς τῆς Μ.Ε.Θ., ἀσφάλτως διεγνωσμένοι ὡς «ἐγκεφαλικά νεκροί», καί μάλιστα, ἰατρικά ἐνήμεροι ΚΑΙ οἱ συγγενεῖς αὐτῶν [«ὑφαρπάζοντες ἐπιστημολογικῶς» (οἱ ἱατροί) καί δή τήν συναίνεσιν αὐτῶν, μιᾶς καί ὁ κάθε «νεκρός» δέν ἐπρόβλεψεν νά γίνει «Μέγας Φιλάνθρωπος» δωρητής] ἀλλά καί ὁλίγων λεπτῶν μάλιστα, πρό τῆς μεταμοσχευτικῆς παρεμβάσεως ἐπί τινός  τέτοιου «πτώματος», ἔχωμεν θαυμαστές (;!) «νεκραναστάσεις πτωμάτων» ἤ ἐσφαλμένων ἰατρικῶν διαγνώσεων μιᾶς καί ὡς ἄνθρωποι (μέχρι καί ἡ Ἐπιστημονική Κοινότης) δέν εἴμεθα οὔτε κἄν εἶναι τινά ἀλάθητα ὄντα!... Ἡ θεοποίησις τῆς θύραθεν Ἐπιστήμης βλάπτει ἐνίοτε σοβαρά τήν ὑγεία. (Δεῖτε: Συγκλονιστικές περιπτώσεις συγχρόνων θαυμάτων ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ.  Δημητρίου: «Θαύματα Ἁγίων - Σημεία Θεού» Κεφ. Ἕνας νέος ἐγκεφαλικά νεκρός ἀνέζησε).

Μήπως ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ἰατρικῆς καθὼς καί οἱ ἔγκριτοι ἐκπροσώποι της εἶναι, ἀδιαφιλονίκητα και ἀναντίρητα, ἀλάθητοι, εἰς τάς ἰατρικάς διαγνώσεις των; Ὄχι ἀσφαλῶς! Διότι ἄν δέν ἀπατώμεθα, ἡ ἀνθρώπινη ἰατρική ἀβλεψία, ἡ ἀλλοτρίωσις τῆς ἰατρικῆς συνειδήσεως, τό ἐλάχιστον ἰατρικόν σφάλμα ἤ καί τυχούσα ἀμέλεια εἶναι μεγίστης, μή πῶ Παγκόσμιας (ἐκ Στατιστικῆς) σημασίας, διά σημαίνον αἴτιον, γιά τόν «εὐγονικό» θάνατον ἀσθενῶν.4 Καί προσοχή γιά να μή παρεξηγηθῶ, δέν ὁμιλῶ οὔτε γράφω, διά τούς «κλινικά νεκρούς» συνανθρώπους μας, πού ἐβρίσκονται σαφῶς σέ μίαν «φυτικήν» κατάστασιν διότι δέν ἔχωσιν κατεστραμμένον τό ἐγκεφαλικόν στέλεχος. Τά ὑπόλοιπα, ἐξάπαντος δραματικά στοιχεία θά τά διαπιστώσεται, ἀποδεικτικῶς, στήν ἀριθμημένη (4ην) ὑποσημείωση μετά τό τέλος τῆς κριτικῆς μας.

7ον. «Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα η έννοια του θανάτου συνδεόταν με την παύση της λειτουργίας της καρδιάς. Σήμερα ο θάνατος του ανθρώπου ταυτίζεται, από την Επιστήμη, με τον εγκεφαλικό θάνατο».

(ζ΄) Τί ἀκριβῶς μᾶς διδάσκει ὁ Σεβασμιώτατος Πάφου στο παρόν σημείωμα; Ἱστορία τῆς Ἐπιστήμης; Πτωματολογία ἤ  Θανατολογία; Γιά εἴκοσι αἰῶνες ἡ ἀνθρωπότητα σύν πάσες τίς Ἀνθρωπιστικές καί Θετικές Ἐπιστῆμες θεωροῦσαν (βέβαια διαπιστωνόταν τοῦτο καί πρακτικῶς), ὅτι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, ταυτίζεται, μέ τήν ἄμεσον διακοπή λειτουργίας τῆς καρδίας. Τοῦτο ἦτο (καί εἶναι νομίζω ἀκόμη) ὀρθόν. Ἤ μήπως ὄχι; Ἐκτός καί ἄν ἡ προκατασκευασμένη «in vitro» σύγχρονη  ἐπιστημονικοφανή νεολεξία τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ», κατήργησεν αὐτόματα, τό παραδοσιακόν ἐπιστημονικόν φρόνημα τοῦ «καρδιακά νεκροῦ»;

Δηλαδή ἔπαψεν πλέον νά συνδέεται, ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, με την διακοπή τῆς καρδιακῆς του λειτουργίας; Ἤ μήπως ἰσχύουν ἐπιστημονικά καί τά δύο… καί μᾶλλον «αὔριον»… καί τά τρία ἤ τέσσερα εἶδη νεκροῦ! Εἶναι ᾆραγέ, ἀπόλυτα ὀρθόν, ὅπως ἀφήνει ὁ Σεβασμιώτατος κύριος Γεώργιος, ἐσφαλμένα σαφῶς, νά ἐννοηθεῖ, ὅτι ἡ ἰατρική Ἐπιστήμη ταυτίζει [ἀποκλειστικά] πλέον τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου  μέ τόν «ἐγκεφαλικόν θάνατο»; Ὑφίστατο ἐπιστημολογική τινά ἀποδεικτική ἐξέλιξις στά εἶδη τοῦ θανάτου; Γιατί ὁ ἅγιος Πάφου (μιᾶς καί εἶναι ἐπιστήμων τῆς Φυσικῆς) μᾶς ἀποσιωπεῖ τήν (ἐπ)ἀκριβήν ἱστορικήν δημιουργίαν τοῦ ὅρου «ἐγκεφαλικός θάνατος»; Γιατί ἄραγέ δεν μᾶς πληροφωρεῖ διά πάντα περί τῆς νεογέννεσις τούτου τοῦ καινοφανοῦς εἶδους; Δέν τόν προβληματίζει διόλου, συγκριτικῶς, ἡ in vitro ψευδο-ὁρολογία; Γιατί τότε, σημαίνοντες προσωπικότητες ἀκαδημαϊκῶν Καθηγητῶν καί ἰατρῶν, ἔχωσιν, κραυγαλέες καί ῥωμαλέες ἀποδείξεις καί ἐνστάσεις διά τό ὅλον ζήτημα;5

 Ὁλίγα χρόνια ὅμως μετά τό 1900 καί δή κατά τήν δεκατίαν τοῦ 1950, γιά κάποιον ἰδιαίτερον, ἐξάπαντος ἰδιοτελή λόγον, κατεσκεύασαν μερικοί ἐπιστήμονες τοῦ Χάρβαρντ, μίαν καινοφανή ἐπιστημονικοφανή και ἰατροειδῆς θεωρία, τήν ἀμφιλεγόμενη θεωρία καί ἰδέα τοῦ δῆθεν «ἐγκεφαλικά νεκροῦ»!

Ἀμφιλεγόμενη θεωρία, ὅχι βέβαια ἀπό μερικούς θρησκόληπτους ῥασοφόρους καί ἡμιμαθεῖς ψευδο-θεολόγους (διότι ἐξ αὐτῶν, σᾶς διαβεβαιῶ, ὅτι ὑφίσταντο οἱ κατ΄ἐξοχήν «ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ» φανατικοί προπαγανδιστές καί προωθητές της) ἀλλά εἶναι ἀμφιλεγόμενη, κυρίως ἀπό σωρηδόν ἐγκρίτων Θετικῶν καί Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημόνων. Τοῦτο το καίριον, τό ἀποσιωπεῖ βέβαια ὁ ἅγιος Πάφου καί μᾶλλον εἶναι ἄδικον. Δηλαδή φίλοι/ες, ἡ Ἰατρική Κοινότητα εἶναι διχασμένη σέ τινά ἐπιστημονικόν «Σχίσμα» διά την ἐν λόγῳ ψευδο-θεωρίαν. Ἀσχέτως, ἄν μερικοί προσπαθῶσιν μέ ὅλα τά μέσα νά μᾶς ὡραιοποιήσωσι (ἐπί σκοποῦ, ἤ, καί ἐπίσκοποι) τά ἐν λόγῳ πράγματα τῶν μεταμοσχεύσεων. Κρίμας πού ἀκόμη δεν ἔχει ἐφευρέθει ἤ δρομολογηθεῖ τινά μεταμόσχευσις ἐγκεφαλοῦ, ἔστω καί ἐκ τινάς ἐλαχίστης ἐγκεφαλικῆς, φαίας οὐσίας, διότι πάμπολλοι θά εἴμεθα ὑπέρμαχοι λῆπτες καί φανατικοί λάτρεις της πολλῷ μᾶλλον ἄν διαφημιζόταν καί ὁ ὑψηλός δείκτης IQ τοῦ τυχόντα δωρητοῦ. Κρίμας διότι μέ τήν τηλεοπτικήν μαζικήν καί ἐλεγχόμενη ἀποβλάκωση πού ἐπάθαμε τήν ἔχουμεν ἀνάγκη. Τί νά τήν κάνει κανεῖς, μίαν μεταμόσχευση καρδίας ἤ ἧπατος, ὅταν παραμένει ἀποφασιστικῶς καί ἐπίμονα, στά ὑπανθρώπινα ἐπίπεδα τῆς Πνευματικῆς καί διανοητικῆς ἠλιθιότητος;

8ον. «Η Εκκλησία της Κύπρου, με απόφασή της, θεωρεί ότι η γνώμη τριών γιατρών από τους οποίους ουδείς εμπλέκεται σε μεταμοσχεύσεις, για το αδύνατο της ανάνηψης του ασθενούς, είναι αποδεκτή και ως εκ τούτου μπορεί να εκκινήσει τότε η διαδικασία αφαίρεσης των οργάνων προς μεταμόσχευση. Απαιτείται, φυσικά, και τότε η ύπαρξη γραπτής προηγούμενης συναίνεσης του δότη ή, τουλάχιστον, συγκατάθεση των συγγενών του. Σε ορισμένες χώρες γίνεται δεκτή και η «εικαζόμενη συναίνεση του δότη».

(η΄) Παρατηρεῖ κανεῖς προσεκτικά, σέ ὅλο τό γραπτό κείμενον καί μοτιβόν τοῦ Μητροπολίτου τῆς Πάφου, μίαν σημαντική ἔλλειψη: ἀπουσίαν ἐπιστημονικῶν παραπομπῶν ἔστω ἐλάχιστης καί ἀμυδρᾶς ἀποδεικτικῆς βιβλιογραφίας. Γράφει ἐξ ἐπισκοπικῆς ἤ ἐξ ἐπιστημονικῆς αὐθεντίας; Διαθέτει τό ἐπιστημονικόν ἤ καί τό ἐκκλησιαστικόν ἀλάθητον; Τά συνέγραψε αὐθόρμητα, πηγαία καί ἀπό μνήμης ἤ τά ἀντέγραψεν; Δέν εἶχε τινά ἀνάγκη νά μᾶς παραπέμψει, οὔτε καί σέ ἕναν, σοβαρό ἐπιστήμονα; Πῶς θά ἐπαληθεύσωμεν συγκριτικῶς τά ὅσα ἐπιστημονικά καταγράφει;

Λόγου χάριν, μᾶς γράφει διά κάποιαν ἀπόφασιν (ἐπίσημον ἤ ἀνεπίσημον;) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί δέν μπαίνει καθόλου στόν κόπο, νά μᾶς πληροφορήσει μέ ἀκρίβειαν (ἔστω ἁπλοῦ τύπου ὑποσημειώσεως ἤ και ἁπλούστερου τρόπου ἐντός τινάς παρενθέσεως) ἐλέῳ Ἐπισκοπικῆς ἤ και ἐξ Ἐπιστημονικῆς τουλάχιστον δεοντολογίας, τό ποιός, ποῦ, πότε καί τό γιατί ἐκδόθηκε τέτοια ἐκκλησιαστική ἀπόφασις.

Δηλαδή, ἀπεφάσισεν ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί ἐν Συνόδῳ («ἔδοξε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν») μετά τοῦ Βασίλειου ἱερατεύματος Αὐτῆς; Ἤ μήπως ἀπεφάσισαν μερικοί μεμονωμένοι «εἰδικοί» Ἱεράρχες μετά τῶν μισθοφόρων αὐλικῶν αὐτῶν, ἄνευ διεξοδικῆς πληροφορήσεως καί συζητήσεως μετά τοῦ Χριστώνυμου πληρώματος; Πολύ φοβάμαι, ὅτι (ἐξ)ὑπονοεῖται εὔκολα ἀλλά καί γίνεται κάποια συστηματική  σύγχυσις και ἀπόλυτη ταύτισις, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μετά τῶν φορέων καί ἐκπροσώπων Αὐτῆς, Ἱεραρχῶν. Οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς διαιρεμένοι ἀπό το πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ταυτίζονται μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία; Οἱ δεσποτικές ἀποφάσεις τῆς διοικήσεως καθῶς καί προσωπικές θεωρίες αὐτῶν, ἐρήμην τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἤ κατέχουν ἀπό καθέδρας τό ἀλάθητον;

Καί ἀπό ποῖες εἰδικότητες ἰατρῶν, θά ζητηθεῖ, ἡ «ἀμερόληπτη» ἐπιστημονική γνώμη καί διάγνωσις τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» τινός βαρειά ἀσθενοῦς; Ἀπό Ψυχιάτρους, Γυναικολόγους, Ὠτορυνολαρυγγολόγους, Ποδολόγους, Τριχολόγους, Διατροφολόγους κ.ο.κ., ὅσους δηλ. δέν δύνανται νά ἐμπλακῶσιν, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, με τις μεταμοσχεύσεις; Πῶς καί ἀπό ποῖον ἀκριβῶς ὁρίζεται καί ἑρμηνεύεται ἐκείνο: τό «οὐδεῖς ἐμπλέκεται σε μεταμοσχεύσεις»; Ἀπό τήν Ἰατρικήν, την Νομικήν ἤ τήν Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα;

Ἤ μήπως, θα διατυπώσουν ἐπιστημονικά «ἀμερόληπτον ἄποψιν» καί «ἀνιδιοτελήν διάγνωσιν» ἤ τινά «ἀλάθητον γνώμη» τινές ἔνθερμοι θιασῶτες καί ὁπαδοί τῶν μεταμοσχεύσεων, ὅπως Ἐντατικολόγοι, Νευρολόγοι, Ἀναισθησιολόγοι, Παθολογοανατόμοι, Καρδιολόγοι, Χειρούργοι, κ.ο.κ. πού ἔχωσιν μέν πεπειραμένην γνῶσιν στά περί Μεταμοσχεύσεων ἀλλά δε, δέν πρόκειται νά διενεργήσωσιν τήν προκαθορισμένη εἰδικήν περίπτωσιν; Ἐξάπαντος διά να ἐκφρασθεῖ τινά ἐπιστημονική ἄποψις καί διάγνωσις περί τινός «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» δέν θά εἶναι ἐξειδικευμένοι ἰατροί πού εἶναι ταγμένοι καί ἀφοσιωμένοι εἰς τήν «Μεταμοσχευτικήν Πολιτικήν»;

Διότι, ἄν εἶναι ἐκ τῆς ἀντίθετης μερῖδος, πού ἔχωσιν ἐπιστημονικά προσωπικούς, θεολογικο-φιλοσοφικούς καί (βιο-)ἠθικούς ἐνδιασμούς, καί δεοντολογικά βαθύτερους ἰατρικούς προβληματισμούς, δέν πρόκειται [ἔτσι] νά βραχυκυκλώνουν ἐνίοτε τήν κατ΄ἐπείγουσα διαδικασία τῆς διαγνώσεως; Συνεπῶς, μᾶλλον καλύτερα προφανῶς, καί θά ὁρίζεται μία τριμελῆς ἐπιτροπή ἰατρῶν πού νά εἶναι καταφατικά (ἀντί ἀποφατικά) προσκείμενοι καί ταγμένοι πρός κάθε εἴδους μεταμοσχεύσεις. Ἔχει ἔτσι  ἤ κάπως ἔτσι, τό πράγμα, ἤ κάπου λαθεύουμε μέ τόν πλάνητα συλλογισμόν μας;

Τό γεγονός, ὅτι θά παρθεῖ μία ἰατρική διάγνωσις ἀπό «ἀμερόληπτους» ἰατρούς πού δεν πρόκειται νά συμμετάσχωσιν βέβαια, στήν διαδικασία τῆς μεταμόσχευσις τῶν ὀργάνων, δεν μᾶς λέγει κάτι τό οὐσιῶδες, δηλ. κάτι τό ἀναντίρρητα καί ἀκραιφνές δεοντολογικά, βιοηθικόν κριτήριον, καθῶς καί τό ἄκρως ἀμερόληπτον ἐξ ἰατρικῆς ἐπόψεως, καθότι σχεδόν σίγουρα, θά συμμετάσχωσιν, ἑτέροι συνάδελφοι (ἐξ αὐτῶν) ἰατροί, εἴτε ἦτο συμφοιτητές, εἴτε εἶναι γνωστοί, εἴτε φίλοι, ἤ, ἀκόμη καί στενά συγγενικά (πρώτου βαθμοῦ κ.ο.κ.) πρόσωπα. Μή κρυβώμεθα δηλαδή ὄπισθεν τοῦ μικρώτερου δακτύλου μας. Διότι, λίγο ἤ πολύ, οἱ ἰατροί τινός νοσοκομείου, συνδέονται ἀναμεταξύ τους κατά κάποιον φυσιολογικόν τρόπον, εἴτε ἐπαγγελματικῶς εἴτε καί ἄλλως πως. Ποῦ καί πῶς ἀκριβῶς δύναται νά κατορθωθεῖ, μία ἀμερόληπτα δεοντολογική καί βιοηθική στάσις, ὅταν ὁ κατ΄ ἐξοχήν κριτής καί  «δικαστής» τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» εἶναι, ἐμμέσως (καί ἀμέσως) πλήν σαφῶς, ὁ ἦδη «Δημιουργός τῆς Νεκρολογίας» και ὁ κατ΄ἐξοχήν συναίτιος (ἡ Παγκόσμια Ἱατρική Κοινότης)  καί φανατικά ὑπέρμαχος τῆς πάγιας διαδεδομένης τακτικῆς τῆς Πολιτικῆς τῶν Μεταμοσχεύσεων; Μήπως, ἡ μακάβρια καί τραγική ἐτοῦτη ἀπόφασις ζωῆς και θανάτου, τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ», δέν θά ἔπρεπε νά παίρνεται μονόδρομα ἀπό «ἀμερόληπτους» καί «ἀνιδιοτελεῖς» ἰατρούς (σημειωτέον ὅτι ἐκ θέσεως μορφωτικῆς καί θεσμικῆς ἐξουσίας ἐπηρεάζωσι σημαντικά καί τήν βούλησιν τῶν συγγενῶν πού συνήθως ἔχουσι τεράστια ἄγνοια γιά τό ζήτημα) ἀλλά μᾶλλον καί ἀπό ἄλλους θεσμικούς παράγοντες; Γιατί τέτοια σημαντική ἀπόφασις, νά λαμβάνεται ἀποκλειστικά, ἀπό την Ἰατρικήν Κοινότητα καί ἀπό τραγικές φιγοῦρες συγγενῶν τοῦ βαρειά ἀσθενοῦς; Εἶναι δίκαια, ἔντιμη καί ἠθική ἡ διπλοειδής «ἐξ ἡμισίας» ἀπόφανση;

Δυστυχῶς ὁ σεβ. κ. Γεώργιος, ἀποσιωπεῖ καί πάλιν παράξενα καθότι δέν προβληματίζει στό σημεῖον αὐτό, μά διόλου, τά κραυγαλέα «πάρεργα» τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσις» τοῦ δῆθεν «δωρητοῦ»…! Εἰς την Ἑλλαδικήν ἐπικράτειαν ὅμως, γέγονε τόσος μεγαλόπνοος ντόρος διά ἐτοῦτην τήν Νομολογιακή ψευδο-συναίνεσιν τοῦ δότου ἀλλ΄ ὁ σεβασμιώτατος ἐπιλέγει (;)  νά μᾶς ἀποκρύβει τέτοιες σημαίνουσες ἀντιρρητικές πληροφορίες. Γιατί ᾆραγέ; Δέν ἐπιθυμεῖ τό ποίμνιον τοῦ νά εἶναι Λ[λ]ογικόν καί νά γνωρίσει σφαιρικῶς καί ἀντικειμενικῶς τό ὅλον ζήτημα; Δεν ὑφίσταντο βιοηθικά κ.ἄ. διλλήματα περί τῆς ψευδο-νομολογιακῆς ἐμπνεύσεως;

Εἶναι ἠθικά, θεολογικά, νομικά, ἀνθρωπιστικά, φιλοσοφικά, ἰατρικά κ.λπ., ἔστω λογικά ἀποδεκτόν, ἡ «βιαία» ὑφαρπαγή (ἀπό ΑΝΟΜΟΝ νεοΚρατικήν Νομοθεσία) τῆς Ἐλεύθερης Βούλησις τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μάλλιστα βρίσκεται στό τραγικώτερον σημεῖον τῆς ζωῆς του; Εἶναι δυνατόν νά «εἰκάζεται ἡ συναίνεσις» τοῦ «ἀσυνείδητου» καί «ἐγκεφαλικά νεκροῦ»… ἔστω καί ἀπό τούς στενώτερους συγγενεῖς του;

Οἱ συναίτιοι καί ταλαίπωροι συγγενεῖς (ἐνίοτε λογικῶς: ἔντονα συναισθηματικά φορτισμένοι καί συγκεχυμένοι διά τό συμβᾶν, καί συνεπῶς, ἄκρως εὐάλωτοι γιά βεβιασμένες, παράλογες ἀποφάσεις, πολλῷ μᾶλλον ἀφελεῖς καί ἀδαεῖς γιά τέτοια ἐπιστημονικά ζητήμα), ποῖον ἀκριβῶς ὑποκαθιστούν καί ἐκπροσωπούν; Τόν Ζώντα Θεόν, ἤ μᾶλλον τό «κεκοιμημένον» Αὐτεξούσιον καί τήν ἀτομικήν-προσωπικήν Βούλησιν τοῦ πληγωμένου καί κατάκειτου ἀσθενοῦς καί συγγενή τους; Ἄν το δοῦμεν ἀπό τήν πλευρά τοῦ «πτώματος»: ᾆραγέ θά ἦτο θετικά διακείμενοι πρός τούς συγγενεῖς των, ἐάν ἦτο ἐν ζωῇ καί τούς ὑπέκλεπταν διά ἐπουσιώδη καί γιά ἀσήμαντους λόγους τήν βούλησιν, τό θέλημα καί τό αὐτεξούσιόν τους; Ἐ τότε γιατί σπεύδωσι, ἄκριτα καί ἀδιάκριτα ἔχωντες ἀπόλυτη ἤ καί σχετική ἄγνοια τοῦ Μεταμοσχευτικοῦ Ζητήματος, νά συναινέσουν βεβιασμένα (ἄκουσον-ἄκουσον «ἐξ εἰκασίας»), μάλιστα κάτω ἀπό ἐξαιρετικά ἀκραῖες συναισθηματικές καταστάσεις, καί νά «δωρήσουν» τά ὄργανα τοῦ βαρειά ἀσθενοῦς καί συγγενοῦ των; Γιατί σώνει καί καλά νά «κάνουμε μνημόσυνα, μέ ξένα κόλυβα»; Γιατί (ἐκ)μηδενίζωμεν τήν προσωπικότητα τοῦ «πτωματικοῦ δότη» συγγενοῦ μας, πολύ πιθανόν παραπλανώμενοι και καθοδηγούμενοι, σαφῶς, ἀπό ἐπιστημονικές (βιο)ἀνήθικες μεγαλοστομίες; Μέ ἰδικήν μας βούληση, θά ἡρωοποιήσωμεν, ἤ μᾶλλον ὀρθώτερα θα θανατώσουμε, ἕναν  ἄνθρωπον πού διεγνώσθει ὡς «ἐγκεφαλικά νεκρός»; Θά ἄρεσε σ΄ἐμᾶς τους ζῶντες, νά ἀποφασίζωσι οἱ συγγενεῖς μας διά τό βιολογικῶς ζεῖν, ἤ καί διά τό πῶς ἤ πότε ἀκριβῶς, θνήσκειν; Ἄν ναι! Τότε να σπεύσουμεν ἅπαντες νά γίνουμεν φιλάνθρωποι δωρητές πάντων τῶν ὀργάνων μας. Ἄν ὄχι, διά ποῖον λόγον τότε, ὁπλίζωμεν καί εὐελπιστῶμεν βλακωδῶς, ἔτι περαιτέρῳ στήν φυσιωμένη καί ὑψιπετήν, ἐπιστημονικήν ἀλαζωνεία, μέ τό ψευδο-ἄλοθι τοῦ ἱατρικοῦ ἀλάθητου; Μεταξύ μας, στήν Κύπρο ἤ στην Ἑλλάδα ζοῦμεν, ὑφίστατο ᾆραγέ τέτοιο πράγμα; Οἱ Ἀμερικανοί καί Ἀγγλοσάξωνες ἐπιστήμονες, σαφῶς (!) καί κατέχουν τό ἰατρικόν, καί κάθε ἄλλου εἴδους, ἀλάθητον, μιᾶς και εἶναι οἱ πρωταίτιοι δημιουργοί τοῦ πολυδαίδαλου προβλήματος. Ὅποιον ἐρωτήσεις διά ἐπιστημονικά ζητήματα θά λάβεις τήν κλασική παγιωμένη ἀπάντηση: «μά τό εἶπε ὁ τάδε Ἀμερικανός πού ἔλαβεν τό τάδε βραβεῖον Νομπέλ»!... Ἀλάθητον πειστήριον καί κριτήριον γέγοναν τά Νομπέλ! Ἕνα ἤ πολλά Νόμπελς, πού ἀναφανδόν ἀπέρριψεν ἤ τοῦ τά ὑποκλέψασι, ὁ μακαριστός Μέγας Ἐπιστήμων ἐκ Σερβίας Νικόλαος TESLA. Ὅλοι ἐμεῖς πιθηκίζουμεν, σαφῶς ἑτεροχρονισμένα καί ἀδιακρίτως, πάν ὅτι λάβει σφραγίδα made in Uniten States of Amerikan(ιές).

9ον. «Εκείνον που επιθυμεί να γίνει δωρητής μελών του η Εκκλησία τον ευλογεί και εκείνον που δυσκολεύεται τον κατανοεί και τον σέβεται».

(θ1΄) Ὥστόσο, θεωροῦμε, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ πρότασις εἶναι περίεργα «προβοκατόρικη» καί κάπως ἀντιφατική, συγκριτικά, μέ τήν ἀμέσως προηγούμενη. Δηλαδή, ἐμμέσως πλήν σαφῶς ὁ Σεβασμιώτατος (καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία) φορτώνει μέ τύψεις καί ἐνοχές, ὅσους πιστούς ἀκριβῶς, δέν ἐπιθυμῶσι νά γίνουν «δωρητές» ὀργάνων. Γιατί τό πράττει αὐτό; Τί χοντρόν «ἐκκλησιαστικόν» παίγνιον κρύβεται ὅπισθεν ἐτούτων τῶν λεξιδίων;… Κύριος οἶδεν.

Ἐπίσης, ἀπουσιάζει παντελῶς, ἡ λέξις κλειδί, εἰς τήν ἐν λόγῳ πρότασιν.

 Πρόκειται διά ἐπικίνδυνη ὑπερεξαπλούστευσις τοῦ πράγματος, στο ἀδιόρατο δίπολον: εὐλογία/κατάρα, ἱεροῦ/ἀνίερου. Ποῦ εἶναι οἱ θεολογικές προϋποθέσεις καί τά ἀσφαλή-ἀπλανή κριτήρια; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καθῶς λαλεῖ ὁ Πάφου, ἀνεπίσημα μέχρι στιγμῆς ἐπευλογεῖ μᾶλλον «κατ΄οἰκονομίαν» (;) (καί ἡ ἀκρίβεια ποία εἶναι καί πού ἔγκειτο εἰς το ζήτημα) τίς Μεταμοσχεύσεις τῶν Ὀργάνων, ἀλλά εἰκάζω καί πληροφοροῦμε, μέσα σέ αὐστηρούς ὅρους καί προϋποθέσεις πού ἐρείδονται πιθανόν στό ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως βιο-θεολογεῖν. Ἤ μήπως, δέν ἔχωσιν ἔτσι τά πράγματα; Ἀλλά καί τί εἶδους μεταμοσχεύσεις «ἐπευλογεῖ» ἡ Ἐκκλησία (κατ΄ ἀκρίβειαν καί μᾶλλον μέχρι στιγμῆς, ὄχι ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά μία Τοπική Ἐκκλησία και συγκεκριμένα ἡ Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου); Ἐπευλογεῖ, π.χ. την ἀλλόγιστη και ἄκριτη, δωρεά τῆς βιολογικῆς καρδίας,  ὑπό τινός ζῶντος δωρητοῦ; Προφανῶς ὄχι! Μά ἐτοῦτον, συνιστά ἤ ὄχι, αὐτοχειρίαν; Ἤ μήπως συνιστά ἠρωϊκήν αὐτοθυσίαν; Ἐξαρτάται βέβαια, ἀνάλογα τῶν περιπτώσεων. Παρ΄ ὄλα αὐτά καί δι΄αὐτά ὄμως, σύμφωνα μέ τά συμφραζόμενα καί γραφθέντα τοῦ Πάφου, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εὐλογεῖ καί τούς μή δωρητές ὀργάνων; Γιά νά τούς ἐξαναγκάσει ἄραγέ νά γίνωσι δωρητές; Τοῦτο δέν ἀφήνει (ἐμμέσως πλήν σαφῶς) προφανῶς νά ἐννοηθεῖ; Ἀφοῦ τόν «ἅγιο δωρητήν» τόν εὐλογεῖ, τόν μᾶλλον «κακούργον» καί μή δωρητήν, τόν σέβεται καί τόν κατανοεῖ… κατά τον ἅγιο Πάφου, ἀλλά γιά τινά εὐλογία τοῦ δευτέρου δέν γίνεται κανένας (!) λόγος. Γιατί σεβασμιώτατε; Οἱ μεταμοσχεύσεις γέγοναν Ἐκκλησιαστική πολιτική καί αὐτοσκοπός τῆς ζωῆς μας;

Δηλαδή γιά νά καταλάβουμεν, ὁλίγον καλύτερα, τό εὐτελές πράγμα: ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατά τον Μητροπολίτην Πάφου, εὐλογεῖ [μᾶλλον] ἀπροϋπόθετα, ὅποιον αὐτόματα καθίσταται δωρητής (π.χ. ἄθεον, μασσώνον, ἀγνωστικιστήν, ἑτερόδοξον, ἑτερόθρησκον κ.ο.κ.), ἑνῶ τόν Ὀρθόδοξον Χριστιανόν καί ἐνεργόν Μέλος Της, πού εἴτε ἀγνοεῖ τό ζήτημα, εἴτε τόν προβληματίζει καί τό γνωρίζει μέτρια ἤ σχεδόν καλά, ἀλλά δέν ἐπιθυμεῖ, τήν ἀπροϋπόθετον «δωρεά ὀργάνων»… αὐτόν τόν ἄνθρωπο [ἡ Ἐκκλησία] δέν τόν εὐλογεῖ; Πόσα δράμια «εὐλογίας» (μετα)λαμβάνει ὁ δωρητής ζωτικῶν ὀργάνων καί πόσα ὁ δωρητής μή ζωτικῶν (π.χ. μεταμόσχευσις τριχῶν) ὀργάνων; Ὑφίστατο προφανῶς καί ἀνάλογη, εἰδική ταρίφα, Νεορθόδοξων Συγχωροχαρτίων; Γιατί ᾆραγέ ἡ «εὐλογία Της» προσφέρεται μεροληπτικά καί μονόδρομα… καί μόνον εἰς τόν «δωρητήν»; Μήπως εἴμεθα κάπως προκατειλλημένοι, ὑπερβολικοί καί παραχαράττωμεν, συνειδητά ἤ ἀσύνειδα, τό ὅλον πνεῦμα τοῦ φρασιδίου; Δέν εἶναι ἰδική μου ἀρμοδιότητα γιά νά (αὐτο)λογοκριθῶ. Προσπαθεῖ, ᾆραγε τις ἐκκλησιαστικός Λειτουργός «νά ἐκβιάσει» (γιατί ὄχι;) μέ πλάγιον καί «πνευματικό» τρόπο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα ἵνα γίνουμε «αὐτεξούσιοι δωρητές» τῶν ὀργάνων μας; Μήπως πρόκειται γιά ἔμμεση «πνευματική τρομοκρατεία» ἐλλάσωνος συναισθηματικῆς καί ἰδεολογικῆς (ὑπό)στάθμης; Ζητῶ συγνώμη ἐκ τῶν προτέρων διά την ἄκρα νοσηρή ἐκ φύσεως καχυποψίαν μου.

Ἡ ἔμμεση ἤ ἄμεση, ἀπολυτοποίησις τῆς «εὐλογίας» τῶν «καλῶν ἔργων» (διότι θεωροῦμε, ὅτι τοῦτος εἶναι ὁ μεφιστοφελικός «φιλοσοφικός πυρήνας» τοῦ ζητήματος) εἶναι κατά την προσωπική πάντοτε γνώμη μας: δείγμα μείζωνας ἀποκλίνουσας θεολογικῆς, Λουθηρανικῆς καί Barthολογικῆς ἀμβλυωψίας, τουτέστιν «ὀρθόδοξος Προτεσταντισμός» ἤ καί «προτεσταντική Ὀρθοδοξία». Τά ὅποια καί ὅσα πολύσημα «καλά ἔργα» μας καθῶς καί ἡ αὐτοδικαίωσις μας σε κατοπινόν στάδιον, δέν δύνανται ἀλλ΄ οὔτε πρόκειται νά μᾶς χαρίσωσι ποτέ τήν αἰῶνιον Σωτηρία μας. Ἡ αἱῶνιος Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δέν ἐξαρτάται ποσῶς ἀπό τά καλά του ἔργα. Ἁγιογραφική καί δογματικοηθικολογική μείζωνα ἀπόδειξις: Ὁ συνεσταυρούμενος (τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου καί Βασιλέως τῆς Δόξης) καί πρῶτος ἄνθρωπος Παραδεισοναύτης, ὁ Μέγας Ὁμολογητής καί Θεολόγος, ὁ Ἅγιος Ληστής. Πότε ἐπρόλαβε νά διαπράξει «καλά ἔργα» ἑνῷ ἦδη ἐκατεδικάσθην σέ θανατική καταδίκην διά σωρηδόν πολλαπλά ἐγκλήματα; Γιατί τόν ἔσωσε ὁ Σωτήρας Χριστός; Ἡ Σωτηριολογία τοῦ ἀνθρώπου, μέ βάση ἐκ τῶν «καλῶν ἔργων» εἶναι καθαρῶς αἱρετικώτατον Προτεσταντικόν Δόγμα. Ἡ  αἱῶνιος Σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δέν ἐξαρτάται ἀπό τόν «παντοδύναμο» Κρατικό καί Ἱατροφαρμακευτικό φορέα καί μηχανισμό. Ὁ «ὑψηλός ἠθικισμός» καί ἡ ἰδιοτελής «φιλελεύθερη» καί «ἀστική συνείδησίς»  μας δεν μᾶς προκρατεῖ ἤ (προ)ἐξοφλεῖ «πρῶτο τραπέζι πίστα» στά Οὐράνια καί Βασιλικά σκηνώματα τοῦ περιπόθητου Παραδείσου. Οἱ οὐμανιστικές θετικές ἐπιστῆμες, φιλοσοφίες καί φυσικές θεολογίες δεν εἶναι Σωτηριολογικά κριτήρια διά τήν αἰῶνιον προοπτικήν μας, πολλῷ μᾶλλον μοναδικά, ἰδανικά καί ἰκανά, ἔστω καί γιά τήν ἐπίγεια ἐπιβίωσή μας. Ὅποιος Ὀρθόδοξος Χριστιανός θεωρεῖ, τά ἀκριβῶς ἀντίθετα ἐξ αὐτῶν πού καταγράφουμε μόλις προηγουμένος, μᾶλλον νομίζουμε, ὅτι θά πρέπει νά ἐπανεξετάσει καί ἐπανεύρει ῥιζηδόν τήν «Ὀρθοδοξία» του. Ἡ ἄρρηκτη διασύνδεσις καί διακήρυξις μάλλιστα τῶν «καλῶν ἔργων» μέ τήν «πίστη» καί «εὐλογία» (καί ἄρα συνεπῶς καί Μυστηριακῶς, σύνδεση μέ τήν θεία Χάρη) πρόκειται διά Λουθηρανῆς (Προτεσταντικῆς) Σωτηριολογικῆς προσέγγισης. Τοῦτη εἶναι μία προσωπική ἐρμηνεία πού ἀποδίδω στα γραφθέντα τοῦ Πάφιου Μητροπολίτου. Μπορεῖ ἀναντίρρητα καί νά λαθεύω. Ὅπως ἐπίσης, προσθέστε στην ἀναλυτική ἐρμηνεία μας, περί τῶν ὑποχρεωτικῶν ἤ προαιρετικῶν «ἀξιόμισθων ἔργων» ἕνα περίτρανο δείγμα τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Σωτηριολογίας. Ποία εἶναι τότε, τά ἀπλανή καί ἀσφαλή θεολογικά κριτήρια, τῆς Ἁγιοπνευματικῆς Ὀρθοδόξου Σωτηριολογίας;7

Ἐξάπαντος, πέραν τῶν Μεταμοσχεύσεων, θά πρέπει νά ἐξετάσουμεν γενικά τήν καθολική στάσιν τοῦ Μητροπολίτου Πάφου κυρίου Γεωργίου καί σά ἄλλα οὐσιώδη Δογματολογικοκανονικά ζητήματα Πίστεως. Π.χ.: ποιά ἡ θεολογική στάσις καί θέσις του ἕναντι τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ καί Μασσωνικοῦ Συγκρητιστικοῦ Κινήματος; Ποία ἡ ἄποψίς του διά τήν Ληστρική Σύνοδον τῆς Κρήτης; Γιατί ὑπέγραψε τίς Ληστρικές ἀπόφασεις; Εἶναι στό ἀπυρόβλητον διότι ἔχει στιβαρές ἀρχιεπισκοπικές πλᾶτες; Ποιά ἡ γνώμη του διά τό Π.Σ.Ε.;

(θ2΄) Στο ἵδιον ἀκριβῶς σημεῖον, ἐστάζουμε σκόπιμα, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι ἐρευνοῦμεν συχνά πυκνά τά Κείμενα περί τῆς Βιοηθικῆς καί Βιοθεολογίας, ὥστε νά μή μᾶς ταΐζωσιν μερικοί (ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες) χαϊβαΐνη και ἀκατάσχετον «πτωμαΐνην».

Σᾶς ἀποκαλύπτουμε λοιπόν: ὅτι τό ἴδιον καί ἐν λόγῳ σημεῖον στήν χειρώτερην τῶν περιπτώσεων εἶναι: «πνευματική λογοκλοπή»· καί εἰς την καλύτερην: ἀδιάκριτη, παπαγαληδόν ἀναμασημένην, ἐξάπαντος ὑστερόβουλη ἰδεοληψίαν ὀλκῆς. Ποῦ στηρίζουμεν τίς προαναφερθεῖσες εἰκασίες μας;

Το ἴδιον και ἀπαράλακτον φρασίδιον εἶναι: ἐξάπαντος προϊόν ἀντιγραφῆς ἐκ τινός ἐπικίνδυνου (ἀλλοτριο)Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Γράφει ἐπ ἀκριβῶς, ὁ Ἀρχιοικουμενιστής Μητροπολίτης Δημητριάδος κύριος Ἰγνάτιος κατά το 2003 μ.Χ. περί τῶν Μεταμοσχεύσεων:

«… Ἡ Ἐκκλησία οὔτε την ἀλήθεια θυσιάζει οὔτε το πρόσωπο ὑποδουλώνει. Ἄν κάποιος ἐπιθυμεῖ να γίνει δωρητής τον εὐλογεῖ. Ἄν δυσκολεύεται τον κατανοεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ προστασία τοῦ προσώπου…»8 !

Τά ἴδια δέ καί ταυτόσημα «μεταμοσχευτικά εὐλογητάρια» (!) μᾶς σιγοψάλλει καί ὁ πολύς ἅγιος Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος. Ὁ μέν ἅγιος Πάφου, ὅμως, γιά ποῖον λόγον, δεν μᾶς παραθέτει με ἀκρίβειαν τήν πηγή τῆς ἀντιγραφῆς πού διέπραξεν; Ἤ μήπως πρόκειται διά τυχαίας ἤ και συμπτωματικῆς «πνευματικῆς» ἐμπνεύσεως; Φοβεῖται, μήπως τόν ταυτίσουμε μέ τον ἅγιο Δημητριάδος; Μά εἶναι τοῖς πάσιν γνωστόν, ὅτι στα περί τῶν ψευδώνυμων Διαχριστιανικῶν Διαλόγων καί στά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι ὁμόφρωνες και ὁμόπιστοι. Ἄν δεν εἶναι, νά βγεῖ τότε δημοσίως ὡς Κανονικός Ἐπίσκοπος καί νά ἀποκηρύξει τήν νεοεποχήτικην Παναίρεση τοῦ Αἰῶνος. Ποῖος δύναται νά ξεχάσει τήν τραγελαφικήν κατάντια, Ἐκκλησιαστικῶν και Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν, ἐπ΄ αὐτῶν τῶν θεολογικῶν ζητημάτων, στην Χλώρακα τῆς Πάφου κατά τήν 20ην  Ὀκτωβρίου ἐν ἔτει 2009; ΟΥΔΕΙΣ!!!

Ἡ ἀντιγραφή τοῦ συγκεκριμένου ῥηθέντος, προέκυψεν ἀντικειμενικά, μᾶλλον, ἀπό την ἑξῆς παρελθοντικήν προέλευση: ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ, Τριμηνιαία ἔκδοση, Τμήματος Νοσηλευτικῆς Α΄ ΤΕΙ Ἀθήνας, Ἰανουάριος-Μάρτιος 2003, Τόμος 2ος, Τεύχος 1ον, σελ. 11, Ποιμαντικές δυνατότητες τῆς Ἐκκλησίας, παραγραφος τρίτη (3η). Ἔχω μίαν ἰσχυρά αἴσθησιν, το αἴσθημα τοῦ ποιμενικοῦ-κυνηγόσκυλου πού ἔποιασεν μαλαΐν λαγοῦ, ὅτι καί ὁ ἅγιος Δημητριᾶδος κάποιον ἄλλον ἀντέγραψε. Μή σᾶς φανεῖ καθόλου παράδοξον ἤ ἐξωπραγματικόν. Δέν ξέρω ποῖον ἀκριβῶς, ἀλλά τό συγκεκριμένο γραπτόν του μέ τίς ίδιες λέξεις, κάπου τό ἔχω ξαναδιαβάσει. Μέ ἁπλά λόγια, καθότι ἀποδεικνύουμε, ὁ ἕνας ἐπίσκοπος ἀντιγράφει (ἐπί σκοποῦ) παπαγαληδόν καί «διακριτικῶς» τόν ἄλλο, χωρίς κἄν νά παραπέμπωσι στό ἐλάχιστον, στήν πρωταρχική πηγή.

Τοῦτο πού συνάγεται μέ τήν πιό πάνω «ἐπισκοπική ἄποψιν» εἶναι: ὅτι τά καλά ἔργα (στην παρούσα φάση: ἡ «δωρεά ὀργάνων») συνιστῶσι «εὐλογημένη» πρᾶξιν, πού ἐγκχέει μᾶλλον, ἀδιακρίτως και ἀπροϋποθέτως, τήν πλούσια ἁγιαστική Εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἑνῶ, στήν ὅποια ἀντίθετη περίπτωσιν ἤ ἔστω κἄν στήν τυχούσα κριτική ἔνστασι, το μόνον σίγουρον, εἶναι ὅτι δέν ἔχουμεν… ἐκκλησιαστικήν εὐλογία μή πῶ ὅτι χατηρικῶς ὑφίστατο τινά ἀμυδρᾶ ἀνεκτικότης. Δηλαδή ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ἐμφιλοχωρεῖ κατά την ταπεινή ἄποψίν μας τό ἰησουΐτικον δόγμα: ὁ καλός σκοπός (τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί ἁγιαστικῆς Εὐλογίας καί κατ΄ἐπέκτασιν τῆς καθολικῆς Σωτηρίας) ἁγιάζει τά μέσα (τήν ἀπροϋπόθετον και παράδοξον «δωρεά» καί μεταμόσχευση ὀργάνων καθῶς καί τίς ὅποιες ἱατρικές νεοφανεῖς ἐμπνεύσεις καί διαγνώσεις τύπου «ἐγκεφαλικά νεκρός» κ.ο.κ.) πράγμα πού ἐκ πρώτης ὅψεως μοιάζει πώς «ἡ Ἐκκλησία» (δηλ. ἡ Ἱεραρχία) νά θυσιάζει παρορμητικά και ἀδίστακτα τήν καθολική (ἐν Συνόδῳ) δογματικοηθικήν ἀλήθειαν της, μιᾶς και ἀκόμη δέν ἔχωμεν ὁλοκληρωτικήν ζύμωσιν, ἤ ἐνδελεχήν ἐκκλησιαστικήν συζήτηση καί σαφῶς ἕπειτα τινά Πανορθόδοξον ἀπόφανσιν στα βήματα τοῦ «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι και ἡμῖν»…! Φαίνεται δηλαδή, ὅτι το πνεῦμα, τῶν δύο συγκεκριμένων σεβαστῶν Μητροπολιτῶν κ.ἄ., ὑποτάσσεται (εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ) μεθοδευμένα τό πλέον πιθανό, στήν παγκοσμιοποιημένη καί ἐπίπλαστη ἰδεολογία τῶν ψευδεπίγραφων ἀναγκῶν ἐπί τῶν φθαρτῶν μοσχευμάτων καί ἀπροϋπόθετων (ἔστω καί λειψῶν ἤ ἔωλων κριτηρίων) ἰδιοτελῶν μεταμοσχεύσεων.

Ἡ ΜΙΑ καί ἀκαταμάχητη πραγματική ὀντολογική ἀνάγκη μας, εἶναι να ὑπερβοῦμεν (και ὄχι ἁπλῶς νά καθυστερήσωμεν αὐτόν/ήν ὁλίγα μερόνυκτα ἀκόμη) τήν Μεταπτωτικήν φθορᾶν μας, τουτέστιν να ὑπερβοῦμε τό Μυστήριον καί σημεῖον τοῦ Θανάτου μας καί να μεταγγισθῶμεν καί μεταμοσχευθῶμεν (Σῶμα καί Αἷμα) διά τῆς Θεανθρωπίνης καί Ἁγιοπνευματικῆς (Ἀκτιστόκτιστου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ) Ἀφθαρσίας μέ τό ἐνυπόστατον Σταυροαναστάσιμον φίλτρον, (μετα)λαμβάνοντας, ὄχι βέβαια φθαρτά μοσχεύματα, ἀλλά Ἄφθαρτον Μόσχευμα, Ζωοποιόν Νέκταρ ἀθανασίας, τό λεγόμενο καί «Ἀντίδοτον τοῦ Θανάτου».9 Δεν ὑφίστατο ἄλλη, ἀπόλυτα ἀσφαλῆς, ἐπιλογή, πολλῷ μᾶλλον οὔτε κἄν ἀπό τινά «τεχνολογικά» «ἐπιστημονικά» ἤ καί μαγικά μαντζούνια. «… Ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅς ἐστιν· φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτον τοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἀλλά ζῆν ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ διά παντός» (Ἰγνάτ. Πρός Ἐφεσ. ΧΧ. 15).

Εἴρήσθῳ ἐν παρόδῳ, θα ἤθελα να μάθω εἰλικρινά, ὅσοι Ἱεράρχες, Κληρικοί καί θεολόγοι (και δή ἀφορισμένοι θολο-θεολόγοι), εἶναι ἐπιτήδειοι ἰδεολόγοι ἤ καί προπαγανδιστές, μάλιστα κόντρα τῆς ἐμπροϋπόθετης δωρεᾶς ζωτικῶν ὀργάνων, ἐάν ἔχωσιν δηλώσει ἐνυπόγραφα, ὅπως γίνωσι «δωρητές» τῶν ἰδικῶν τους ὀργάνων; Ρωτῆστε τους καί ζητήστε τίς ἀνάλογες ἀποδείξεις. Διαφορετικά, ῥητορεύωσιν δημαγωγικῶς καί σοφιστικῶς πομφόλυγες τοῦ ἀέρος; Προσωπικῶς (μή διαρεύσει), δέν ἔχουμεν ΚΑΜΜΙΑΝ ἐμπιστοσύνη στην (βιο)θεολογική καί βιοηθική σκέψη τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ Μητροπολίτου Δημητριᾶδος κ. Ἰγνατίου πολλῷ μᾶλλον τοῦ σεβασμιωτάτου «Κολυμπαριστοῦ» Μητροπολίτου τῆς Πάφου κυρίου Γεωργίου.

Να προσθέσω μάλιστα καί ἐτοῦτην τήν προσωπική ἄποψη: Μιᾶς καί οἱ ἰατροί καί νομικοί ἐπιστήμονες δέν ἔχωσι ὁριοθετήσει μέ ἀκρίβεια, τελεσιδίκως, τόν ὁρισμόν τοῦ θανάτου, θεωροῦμε, ὅτι μᾶλλον θά πρέπει νά τηρεῖται μέ θρησκευτική εὐλάβεια, ἡ θεμελιώδης ἰατρική ἀρχή, καί ὁ σημαίνων κανόνας ἰατρικῆς δεοντολογίας, τοῦ ἀπόλυτου (και ὄχι σχετικοποίησις αὐτοῦ) σεβασμοῦ τῆς βουλήσεως τοῦ ἀσθενοῦς (ἔστω καί στή λεγόμενη περίπτωση τοῦ «ἐγκεφαλικῶς νεκροῦ»). Ζητᾶμε πράγματα ὀνειρικά ἤ καί ὑπερβολικά; Διότι, μία τέτοια μεταμοσχευτική παρέμβασις (ἀκόμη καί διά τῆς λεγομένης «εἰκαζόμενης συναίνεσις» ἐκ τῶν συγγενῶν) κατά τινός δῆθεν «ἀνεγκέφαλου πτώματος» συνιστά κατά ὅπως μᾶς φαίνεται (ὁ στοχασμός μας καθῶς καί ἄλλων) ἕναν ὑποδόριον εἶδος διεθνοῦς «ἐπιθανάτιας εὐθανασίας» ἤ καί «συνωμοτικῆς ἀνθρωποκτονίας» ἐλέῳ «ἀνεγκέφαλης συναινέσεως» πού ἐνορχηστρώνεται ὑπό τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, δηλ. τῆς ἑκασταχοῦ ὀρθολογιστικῆς (δια-)Κρατικῆς πολυμηχανῆς, μέ μίαν πρωτάκουστον καί ἄμεσον «συνομωσία» μέ Βουλευτές, Νομικούς καί Ἰατρικούς ὑφισταμένους, ἵνα μή παραμένωσι γιά ἰκανό καί ἀρκετόν διάστημα, οἱ «ἐγκεφαλικά νεκροί», ὑπό σταθερή καί ἀδιάλλειπτον ἰατρική φροντίδα, ἔστω ἀκόμη καί διά τεχνολογικῆς ὑποστηρίξεως, μιᾶς καί εἶναι σαφῶς, οἰκονομικῶς ἀσύμφορον!... Ὅλες οἱ ἀνθρωπιστικές ἀξίες, θυσιάζονται, εἰς τόν αἱμοδιψή βωμόν τοῦ θεοῦ Μαμμωνᾶ! Τά πιό πάνω, τά ἐμπνεύσθην ὁ ὑποφαινόμενος, μελετῶντας ἕνα ἐνδιαφέρον Νομικό κείμενον ὑπό τινάς σεβαστοῦ κυρίας Καθηγήτριας τῆς Νομικῆς Σχολῆς τῆς Θράκης.10

Ἐν κατακλείδι: ἀγνοῶ παντελῶς, ἄν θά βγεῖ δράμιον, κοινῆς ὠφέλειας, ἀπό ἐτοῦτην τήν ἐπίπονη μέν ἀλλά φλύαρη δέ κριτικογραφίαν μας. Παραθέτουμεν βέβαια καί τόν πρόχειρο ἀρχετυπικό σχολιασμόν (γιά ὅποιον ἐνδιαφέρεται βρίσκεται, μέσα στό ἄρθρον τοῦ Σεβεσμιωτάτου, ὅπερ καί τό ἐπαναδημοσιεύουμεν γιά λόγους ἁπλῆς ἀντικειμενικότητος). Τήν καταγράφουμεν ὅμως αὐθόρμητα διά τό προσωπικόν ἡμερολογιακόν ἱστολόγιόν μας. Ὑφίσταντο σωρηδόν ἄλλες ὀρθόδοξες ἀποδεικτικές καί ἐκλεκτές11 μελέτες διά τά πιο πάνω βιοηθικά διλλήματα12. Ὁ ἐρευνῶν εὑρήσει. Κάτι τελευταίον. Κατά το χρονικόν διάστημα, μελέτης και σχολιασμοῦ τῆς ἐν λόγῳ μελέτης τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου, συγκυριακή θέλετε εὐκαιρία, προέκυψεν νά παρακολουθήσω προσεκτικά μίαν και[ε]νοφανή ἐκπομπήν τοῦ πρῶην Εὐρωβουλευτοῦ καί πρώην θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας (μιᾶς και ὁ Ἀφορισμός του, ἦτο καί εἶναι, εὔλογος, ἔγκυρος καί Κανονικός) ἀξιαγάπητου κυρίου Ἀνδρέα Πιτσιλλίδη μετά τινός ἀξιότιμου ἔγκριτου ἰατροῦ. Γενικός τίτλος τῆς ἐκπομπῆς: ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ. Ὄνομα καί πράμα, ταυτόχρονα κωμικωτραγική, ἡ αὐτοσυνειδησία της! Ὄντως ἐπρόκειτο περί τινάς ἀδιακρίτου (ἐκ βιο-θεολογικῆς και βιοηθικῆς ἐπόψεως) ἐκπομπῆς, χθαμαλῆς διανοητικῆς προοπτικῆς, καθαρόν (σκέττον-νέττον) βραχυκύκλωμα, μιᾶς καί δέν ὑφίστανται διακριτές ἀντιθέσεις, (ἐν)διακρίτως καί συγκριτικῶς, ἐξάπαντος γόνιμος ἀντίλογος-διάλογος ἐπί τίς σωρηδόν εὔλογες βιοηθικές/βιοθεολογικές ἀντιρρήσεις περί τοῦ ζητήματος. Ὁ φίλτατος κύριος Ἀ. Πιτσιλλίδης, ὁ ἀδελφός μας, ὡς γνωστόν, δύναται νά συζητεῖ διαλεκτικά και φρόνιμα, μόνον, μέ ὅσους βρίσκεται σέ ἀγαστή συμφωνία, ὁμοφωνία καί μέ ὅμορες ἀπόψεις… ὅλον τοῦτο το μεφιστοφελικό καί παράξενον τηλεοπτικόν σκηνικόν, δεν ἦτο ἤ εἶναι καθόλου ἄμοιρον, ἤ συγκυριακόν, καί καθόλου τυχαίον ἡ ἀποτυχημένη ἐξαγγελία-διαφήμισις (μᾶλλον κραυγαλέα αὐτοδυσφήμισίς του) περί τινάς πρῶτης ἐκπομπῆς (Πρεμιέρας) μέ τσαρλατάνους καί θεομπαίκτες Μασσώνους καί Τεκτονικές Στοές τοῦ Βελίαρ. Ἀπεδείχθην ὅμως ἔτσι καί δή περίτρανα, ποιοί ἀκριβῶς τόν ὑποστηρίζουν, τόν προωθοῦσι καί προσπαθοῦσι κάπως ἄτσαλα καί «βιαίως» νά μᾶς τόν ἐπιβάλλωσιν «μέσα στα σπίτια μας», ἀλυσιτελῶς καί συστηματικῶς στίς συνειδήσεις μας, διά τῶν ἰδιοτελῶν τηλεοπτικῶν πάνελς πού νοσφίζονται και ἀλλοιώνουσι τήν ἀντικειμενική ἐπιστημοσύνη ἤ καί ἀμειγήν ἀνθρώπινη ἀκεραιότητα πού ἐκπηγάζει ἀπό ἀδιάφθορη καί ἀνιδιοτελῆ κριτική σκέψη. Ἡ ἐωσφορική Μασσωνία, ὀργιάζει σαφῶς καί δυστυχῶς στά Κυπριακά δρώμενα. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, δικαίως και εὐλογως, ἀφόρισεν ἐπίσημα, τόν Αἱρεσιάρχην καί Νεοβαρλααμιστήν θεολόγον Της ἐξ αἰτίας σωρηδόν αἱρετικολογιῶν καί δή στά βιοηθικά και βιοθεολογικά ζητήματα. Ὅσοι εἶναι πραγματικά εὐσεβεῖς πιστοί δέν πρέπει νά ἐμπιστεύονται, ἀφελῶς και ἁπλοϊκῶς, τίς σατανόσχημες αἱρετικολογίες τοῦ ἀφορισμένου θεολόγου ἄχρι τῆς ἐν Χριστῷ μετανοίᾳς του. Στίς σημαντικές τηλεφωνικές παρεμβάσεις τῆς συγκεκριμένης ἐκπομπῆς του, ὡμίλησαν ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων εἷς (=ἕνας) συμπαθής μεταμοσχευθής καί ἕνας ἀκόμη πού βρίσκεται στήν ἀναμονήν διά ἄμεσον μεταμόσχευση. Ὁ πρῶτος ὠφελήθην [προσωρινῶς] ἑνῶ ὁ δεύτερος ἀναμένει [διακαῶς] νά ὠφεληθεῖ. Πόσοι ἄλλοι βρίσκονται σέ ἀναμονή ἤ θα ἀναχωρήσωσι εἰς την ἄλλη Ζωή μέ τήν μᾶλλον, ἐπίπλαστον και μάταιον, προσωρινή ψευδο-ἐπιστημονική λύση καί ἐλπίδα, εὐρέσεως συμβατοῦ μοσχεύματος;! Τουλάχιστον ἄν προετοιμαζώμεθα Πνευματικά νά ὑπερβοῦμε τό ἐπικείμενο θάνατον, θά ἀπαξιώναμε ὅλες τίς μάταιες ἐλπίδες. Γιατί ἀρεσκώμεθα νά πλέωμεν στίς ψευδαισθήσεις; Ἄς βάλουμεν τουλάχιστον στήν κακόμοιρον προσευχήν μας πάντες τους ἀσθενεῖς ἀδελφούς/ές μας. Μέ στείρους συναισθηματισμούς ὅμως, ἄς τό γνωρίζουμε καλά, δέν ἐξάγονται ἀντικειμενικῶς ἐπιστημονικά συμπεράσματα.

Μία ἀξιοπρεπής κυρία σε σημαίνουσα τηλεφωνικήν παρέμβασίν της με προβλημάτισεν ὑπαρξιακά: ἀπόρησεν ῥητορικῶς, κάπως ἔτσι: «την ὤρα τῆς ἀπερίγραπτης και ἔμπονης δυστυχίας τοῦ ἀνθρώπου μας, εἶναι καθόλου εὔκολον, ἤ καί ἠθικά ἔντιμον [ἀπό μέρους τῶν ἰατρῶν] νά ζητεῖται ἐπιτακτικῶς [χάριν τοῦ κοινοῦ νοουμένου ὑψίστου κοινωνικοῦ συμφέρωντος καί «καλοῦ σκοποῦ» (sic)] ἀπό τους συγγενεῖς, νά συναινέσουν, διά τήν «δωρεά ὀργάνων» του, εἰς τό ὄνομα βέβαια μίας ἀμφιλεγόμενης, καινοφανοῦς καί σύγχρονης ἰατρικῆς ὁρολογίας ἤ ἰδεολογίας, τοῦ δῆθεν ἐγκεφαλικοῦ θανάτου;»!... Ὁ κ. Ἀνδρέας Πιτσιλλίδης ἔδειξε ἐξ ἀρχῆς νά κατανοεῖ τήν μόνη πολύτιμη παρέμβαση ἀλλά ὁλίγον ἀργότερα ἀπεκάλεσε ὡς ἠλιθιότητα (!!!) κάθε ἀποφατικόν (ἀρνητικόν) και ἀντιρρητικόν στοχασμόν ἤ προβληματισμόν περί τῶν μεταμοσχεύσεων; «Πᾶς μή σύμφωνος ἤ και διαφωνῶν μέ τάς πιτσικλισμένας πολύ-αἱρετικάς ἀπόψεις τοῦ Πιτσιλλίδου, ἡλίθιος ἐστίν;». Καταλάβατε χαϊβάνια τηλεθεατές; Τοῦτο εἶναι τό ὑπερφίαλον δόγμα τῶν Αἱρετικῶν θεολόγων. Καλόν θά ἦτο νά σταματήσουν μερικοί να παίζωσι μέ τήν νοημοσύνη μας διαφορετικά θα εἰσπράξουν τό ἀνάλογον καί δίκαιον ἀντίτιμον τῶν κακόβουλων ἐνεργειῶν τους. Τρεῖς ἐπιλογές ἔχουμεν: (1) Εὐγενικές, συχνές καί ἀπροκατάληπτες, κριτικές σχολιαστικές παρεμβάσεις, κατά συγκεκριμένου ῥηθέντος ἤ πράξεως πού μᾶς ἐνοχλεῖ, εἴτε σέ καλεσμένον εἴτε σέ παρουσιαστήν· καθῶς σέ περίπτωσιν πού παρατηρήσουμε μεθοδευμένη φίμωση τῆς ὅποιας ἀντίθετης τηλεφωνικῆς παρεμβάσεως-ἀπόψεως νά ἐκφράσουμεν οἱ ἐπόμενοι πού ἀναμένουμεν διά παρέμβαση, ἔντονα και δημόσια τήν δυσφορία μας. (2) Ἀλλαγή τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ, ἵνα μη ἀποκτά μεγάλη τηλεθέαση ὥστε νά καταργηθεῖ σέ ἔμμεσον μελλοντική φάση ἡ ἐκπομπή ὅπως πολλές ἄλλες. (3) Ἤ, σβήσιμον τῆς βεβλαμένης τηλοψίας, γιά ἀληθινό ὕπνο, ἤ, γιά ἕνα καλό διάβασμα τινός ἐνδιαφέρωντος βιβλίου.

Ἀπερίφραστα, διά ὅσους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἤ κ.ἄ. ἔμειναν προβληματισμένοι ἤ μᾶλλον ἔτι περαιτέρῳ συγκεχυμένοι: πρόκειται κατά την προσωπικήν καί μή ἀλάθητον γνώμη μας, διά ἀτυχέστατης, φτηνῆς και προβληματικῆς (βιο)ἀνήθικης προπαγάνδας, μέ περίφημον ἐλεϊνόν κράχτη ἕναν ἐπίσημα ἀφορισμένο (ἐπί σωρηδόν Αἱρετικῶν ἀποκλίσεων καί δή διά τά Βιοηθικά καί Βιοθεολογικά ζητήματα) ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ἀφορισμένον δηλαδή ἀπό την Ἱεραρχίαν, Κλήρον, Μοναχισμόν καί πιστό Λαόν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κ. Α. Πιτσιλλίδης δέν εἶναι πλέον ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, καθῶς ἀνέντιμα διαλαλεῖ καί ψευδολογεῖ, ἀλλά ἀποκομένον καί πρώην μέλος Της. Πρόκειται ἀπερίφραστα διά δεινόν κακόδοξον, σοφιστήν, τουτέστιν μέγα τσαρλατάνον. Ἔχουμεν χρέος νά προσευχώμεθα συνεχῶς, νά ἐπιστρέψει ἐντός Ἐκκλησίας με γνήσια (καί ὄχι κάλπικην) ἐν Χριστῷ Μετάνοιᾳ. Οἱ ἀφορισμένοι αἱρετικοί συμπαρασύρωσιν, διαχρονικῶς, μόνον: ἀδύνατους χαρακτῆρες, ἀνόητους καί ἀφελεῖς. Ποῖον ἀπ΄τά τρία εἴμεθα; Ἄς κάνουμεν λογικῶς τινά σημαντική ἐνδοσκόπησιν ἵνα καταδυθῶμεν στήν αὐτογνωσία. Τά Βιοθεολογικά καί Βιοηθικά ζητήματα, δεν τά διαπραγματευώμεθα, χλιαρῶς ἤ προχείρως, μέ σημαντικές προσωπικότητες μέν, πού συστηματικῶς καί ἀποδεδειγμένα δέ ἐνεργῶσι, τιτάνιες θεοστυγεῖς ἀβαρείες κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστης μας. Τέλος καί τῷ πανυπερτέλειῳ Τριαδικῷ Θεῷ πάσα λατρευτικῆ δόξᾳ τιμή καί προσκύνησις.

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

 (1) Μιᾶς και γίνεται τόσον πολύ ντόρος, μονόπλευρα καί μή ἀντικειμενικά, διά τήν «θετική πλευρά» τῶν Μεταμοσχεύσεων, ἐλέῳ ἀνελέητου μεταμοσχευτικῆς Πολιτικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς προπαγάνδας, σᾶς προτείνουμεν ἀνεπιφύλακτα νά μελετήσετε ΜΟΝΟΝ τίς ἕξη (6) σελίδες ἀπό τήν πολυσέλιδον (σσ. 341) Διδακτορική Διατρίβη τοῦ λογίου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Νικολάου, ‘‘ΑΛΛΗΛΩΝ ΜΕΛΗ’’ (Οἱ μεταμοσχεύσεις στό φῶς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί ζωῆς), Κεφ.: Ἡ ἀρνητική πλευρά τῶν Μεταμοσχεύσεων, ἐκδόσεις: «Κέντρο Βιοϊατρικῆς Ἠθικῆς και Δεοντολογίας», Ἀθήνα 2005, σελ. 240-246.

(2) Λάμπρου Χρ. Σιάσου (Καθηγητοῦ Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας καί Ὀρθοδόξου Συμβολικῆς Δογματικῆς στήν Θεολογικήν Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.), ΑἷΜΑ ΣΤΑΦΥΛῆΣ, Κεφ.: 2. Θύραθεν Ἐπιστῆμες στίς Θεολογικές Σπουδές, ἐκδόσεις: «Ἁρμός»,1998, σελ. 147-156.

(3) Peter Boghossian (Καθηγητοῦ Φιλοσοφίας), ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΘΕΪΑΣ, ἐκδόσεις: «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ», σσ. 344.

(4) Σταύρου Ἰ. Μπαλογιάννη (Καθηγητοῦ τῆς Νευρολογίας), Ἐπιστημονικόν Ἄρθρον: "Ἡ εὐθαvασία - κοινωνικοί καί ἠθικοί προβληματισμοί". Ἀπόψεις ἐκ τοῦ χώρου τῆς ψυχολογίας καί τῆς ψυχιατρικῆς, «Ἐν τούτοις είς τάς πλείστας τῶv περιπτώσεωv, ὁ ἰατρός χωρίς vά πρoβαίvη εἰς τήv ἄμεσov πρόκλησιv τoῦ θαvάτoυ τoῦ πάσχovτoς, διά τῆς χoρηγήσεως φαρμακευτικoῦ παράγovτoς, ὁ oπoίoς θά ἐπέφερεv αὐτόv, πρoκαλεῖ εμμέσως αὐτόv διακόπτωv τήv σίτισιv καί τήν θεραπευτικήv ἀγωγήv αὐτoῦ ἤ ἐπί βαρυτέρωv περιπτώσεωv τήv μηχαvικήv ὑπoστήριξιv τῆς ἀvαπvoῆς, χωρίς vά λαμβάvεται ὑπ' ὄψιv ἡ βoύλησις τoῦ πάσχovτoς, ἡ ὁπoία βεβαίως, λόγῳ τῆς βαρείας vευρoλoγικής καταστάσεώς τoυ, δέν θά ἠδύvατο vά ἐκφρασθῆ. Ἐκ παραλλήλoυ, εἰς τήν λήψιν ἀποφάσεως ἐφαρμογής τῆς εὐθανασίας οὐδόλως πρoσμετράται τό ἐvδεχόμεvov τῆς ἀvαvήψεως τoῦ πάσχovτoς… Πoῖα τά αἴτια τῆς ἀλλoιώσεως τῆς ἰατρικής συvειδήσεως κατά τά τελευταία ἔτη καί τῆς ἀπoδoχῆς τῆς ευθαvασίας ὑπό τῶv ἰατρώv;». (Ἡ ἔμφασις καί ὑπογράμμησις εἶναι ἰδική μας). [Δεῖτε το ὅλον ΕΔΩ]

(5) Κωνσταντῖνος Γ. Καρακατσάνης (Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.), «ἐγκεφαλικός θάνατος» καί ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ (Ἰατρική καί Φιλοσοφική θεώρηση), 3η Ἔκδοση (βελτιωμένη και ἐπηυξημένη), ἐκδόσεις: «ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ», Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 197.

(6) Νίκου Α. Ματσούκα (μακ. Καθηγητής Ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας καί Δογματικῆς στό Α.Π.Θ.), Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ, Γ΄ ἔκδοση, ἐκδόσεις: Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 95-107, σελ. 109-122.

(7) Δημητρίου Ἰ. Τσελεγγίδη (Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί Συμβολικῆς τῆς Ἐκκλησίας στή Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.),  Η ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ (Κριτική θεολογική προσέγγιση τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς καί Προτεσταντικῆς Σωτηριολογίας ἀπό Ὀρθόδοξη ἄποψη), ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 305-342.

(8) Τμήματος Νοσηλευτικῆς Α΄ ΤΕΙ Ἀθήνας, ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ, Τριμηνιαία ἔκδοση,  Ἰανουάριος-Μάρτιος 2003, Τόμος 2ος, Τεύχος 1ον, σελ. 11, Ποιμαντικές δυνατότητες τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος Ἰγνατίου, παραγραφος τρίτη (3η).

(9) Δημητρίου Παναγόπουλου ( μακ. Ἱεροκύρηξ τῆς Ἐκκλησίας), ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (ἤτοι ἡ Θεία Κοινωνία), Ζ΄ ἔκδοσις, ἐκδόσεις: Νεκτάριος Παναγόπουλος, σσ. 122.

(10) Καλλιρόης Παντελίδου (Καθηγήτρια Νομικῆς Σχολῆς Πανεπιστήμιον τῆς Θράκης), Εὐθανασία καί ζητήματα ἱατρικής εὐθύνης, «Ἀληθεύει βεβαίως ὅτι συνήθως οἱ νομικοί περιμένουν ἀπό τούς ἰατρούς νά καθορίσουν τόν ὁρισμό τοῦ θανάτου, πότε ἐπέρχεται καί τά κριτήριά του. Ἀντιστρόφως, οἱ ἰατροί περιμένουν ἀπό τούς νομικούς νά ἐλαχιστοποιήσουν τήν ἰατρική τους εὐθύνη σχετικῶς μέ τήν ἀντιμετώπιση ἑνός τόσου λεπτοῦ καί ἐπώδυνου ζητήματος, ὅπως εἶναι ὁ θάνατος. Ἴσως τό λάθος καί τῶν δύο πλευρῶν εἶναι ὅτι θεωροῦν τό πρόβλημα τῆς εὐθανασίας πρωτίστως νομικό ἤ πρωτίστως ἰατρικό, ἑνῷ εἶναι κυρίως ἠθικό καί μάλιστα ἀναφέρεται ὄχι τόσο στό δικό μας δικαίωμα στή ζωή καί στό θάνατο, ὅσο στά δικαιώματα τῶν ἄλλων.» [Δεῖτε ΕΔΩ]

(11) Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη (Ἰατροῦ Παθολόγου), ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ: ΛΥΣΗ ἤ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; ἐκδόσεις: «ΥΠΑΚΟΗ», Ἀθήναι 1995, σσ. 108.

(12) Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ, ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑ» (Περιλαμβάνεται, στά Παραρτήματα, καί ἡ κριτική τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγοπούλου), Ἱστολόγιον: http://alopsis.gr, σσ. 46.