ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ
Joungle system
Μόλις είχε τελειώσει τον Ιούνιο τις πρώτες του σπουδές. Δεν ήθελε να αφήσει εκκρεμότητες για μετά. Το ήθελε το πτυχίο τον Ιούνιο και με Άριστα, για να δώσει κατόπιν κατατακτήριες εξετάσεις τον Σεπτέμβριο αλλού, και να πάει φαντάρος τον Νοέμβριο. Είχε ήδη διακόψει την αναβολή του. Ο πατέρας του πάντα του έλεγε «Ποτέ να μην αναβάλλεις για αύριο ό,τι είναι να κάνεις σήμερα»και «Μια δουλειά που είναι να γίνει, να γίνει». Πάντα το θυμάται. Απλά το προγραμμάτισε και το πέτυχε. Πάντα έτσι έκανε. Ακόμη και τώρα. Το πλήρωσε βέβαια από την ένταση και το άγχος με έρπη ζωστήρα στο χέρι. Πονούσε και διάβαζε. Αυτά, τον Ιούνιο. Στα 28 του μόνο είδε τι χρώμα έχει αυτός ο φωτεινότατος μήνας! Μέχρι τότε, ο Ιούνιος ήταν συνώνυμος με εξετάσεις και διάβασμα. Ίδρωνε η καρέκλα. Τα αγαπούσε τα γράμματα και το πρώτο του πτυχίο του εξασφάλιζε άνετη και καλή δουλειά στο δημόσιο. Του έδινε και του δίνει ακόμη ψωμάκι.
Έπρεπε λοιπόν να δώσει κατατακτήριες για άλλη πανεπιστημιακή σχολή που ήθελε στην Αθήνα, διότι ήταν ανήσυχος ζητώντας πρόσθετες γνώσεις και επειδή ήταν βορειοελλαδίτης, το Κέντρο ήταν στο ΑΠΘ. Εκεί έκανε την αίτηση ως ήδη πτυχιούχος που του εξασφάλιζε απαλλαγή από τις Πανελλήνιες που ήδη τις πέρασε δύο φορές – τότε έδιναν Πανελλήνιες και στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου – εξουθένωση. Μετά άλλαξαν. Από δύο, μία φορά και δεν λέγονταν Πανελλήνιες αλλά Πανελλαδικές. Πολύ πολύ αργότερα κάτι ανάλογο έγινε και στην οικονομία. Η τρόικα έγιναν θεσμοί. Τέλος πάντων, θα έδινε κατατακτήριες στη σχολή μόνο της επιλογής του τη νέα, σε τρία μαθήματα και σε ποσοστό απ’ ό,τι έλεγε η αίτηση 2%. Το τελευταίο ούτε που το πρόσεξε!
Στο αμφιθέατρο των εξετάσεων ήταν μαζεμένοι και έδιναν ταυτόχρονα ο καθένας τα δικά του θέματα εκατοντάδες πτυχιούχοι. Όλα καλά ως τότε. Ήταν Σεπτέμβριος. Κάποια στιγμή κλήθηκε να συμπληρώσει και ένα μηχανογραφικό επιλογής των τμημάτων της σχολής που ήθελε και τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στις εφημερίδες αργά, στις 23 Νοεμβρίου. Εκείνος για τις 27 ήδη είχε εισιτήριο αεροπορικό από την πόλη του για την Αθήνα διότι στις 28 παρουσιάζονταν σμηνίτης στην Τρίπολη, και βλέπει τον εαυτό του περασμένο στη σχολή που τον ενδιέφερε 1ος με 51 μόρια αλλά στη 2η επιλογή του ως προς το τμήμα. Οι επιτυχόντες ήταν 6. Ας σημειωθεί ότι η εγγραφή θα γίνονταν στο Α΄ εξάμηνο, από την αρχή. Το θέμα είναι όμως να πας και στο τμήμα της επιλογής σου. Ως εδώ, ας πούμε καλά.
Ναι, αλλά σε διπλανή στήλη υπήρχαν περασμένα στο τμήμα της 1ης του επιλογής άλλα 18 άτομα, ο πρώτος με 48 μόρια και ο τελευταίος με 30! Μυστήρια πράγματα! Εκείνος με 51 γιατί δεν πέρασε εκεί που δήλωσε πρώτα και περνάνε άλλοι με 48 - 30; Θα έγινε λάθος, φαίνεται. Αυτό σκέφτηκε. Την άλλη μέρα το πρωί 24/11, λεωφορείο ΚΤΕΛ, Θεσσαλονίκη και γραμμή στα γραφεία του ΑΠΘ το μεσημέρι, εκεί που είχε κάνει την αίτηση. Στην είσοδο από το ισόγειο τον σταματά ένας θυρωρός. «Θέλω να ρωτήσω κάτι για τα αποτελέσματα», είπε δειλά. «Πέρασες;»του λέει κοφτά ο υπάλληλος. «Αλλού δήλωσα κι αλλού πέρασα!». «Τι;;; Πάνε στον 3ο όροφο στο τάδε γραφείο». Πήγε. Τα είπε κι εκεί. Η απάντηση από κάτι «υπεύθυνους» ήταν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν από το Υπουργείο Παιδείας στην Αθήνα και ότι εδώ ήταν μόνο το εξεταστικό κέντρο. Την άκρη αν ήθελε να τη βρει θα έπρεπε να πάει στην Αθήνα. Καμία άλλη εξυπηρέτηση.
Λεωφορείο ΚΤΕΛ, στην πόλη του το βράδυ και το άλλο πρωί στις 25/11 αεροπλάνο για Αθήνα, Ελληνικό, λεωφορείο για Σύνταγμα. Το μεσημέρι στο ΥΠΕΠΘ στη Μητροπόλεως. Τους ξαναλέει τον πόνο του. Από γραφείο σε γραφείο κι από όροφο σε όροφο, μετά από καμιά ώρα, του λένε ότι ναι μεν τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν από την Αθήνα αλλά το μηχανογραφικό κέντρο που τα επεξεργάστηκε είναι στο ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί έπρεπε να πάει για να βρει την άκρη! Το ίδιο απόγευμα λεωφορείο για Ελληνικό, αεροπλάνο και το βράδυ στην πόλη του. Άκρη δυο μέρες δεν βγήκε. Ευτυχώς που έβρισκε αεροπλάνα.
Την επομένη το πρωί στις 26/11, λεωφορείο για Θεσσαλονίκη και με τα πόδια στο ΑΠΘ προς το μεσημέρι προς αναζήτηση του μηχανογραφικού. Τον έστειλαν σε ένα καινούργιο ψηλό κτήριο, σε κάποιον όροφο που ήταν και το ένα και μοναδικό αρμόδιο γραφείο με μια κυρία μέσα. Αδύνατη με καστανόξανθο κοντό μαλλί, όχι πάνω από 40, πρόσχαρη και ευγενική. Την έλεγαν κυρία Ντοκούτσι. Να ‘ ναι καλά, όπου και να ΄ναι, τρεισήμισι δεκαετίες μετά. Ξαναλέει το πρόβλημα. Αμέσως εκείνη κατάλαβε. Ανοίγει κάτι κάρτες με τρύπες και κάτι πρασινωπές φαρδιές καταστάσεις από υπολογιστή. «Ακούστε», του λέει επεξηγηματικά, «εσείς δώσατε στη σχολή της επιλογής σας αλλά στο τμήμα της πρώτης σας επιλογής δεν περάσατε διότι η σχολή από την οποία προέρχεστε έδινε σε ποσοστό 2%. Αφού η σχολή πήρε 300 άτομα με πανελλήνιες, περνάνε εκεί από την ειδικότητά σας έξι (6)! Άσχετα πόσοι δώσατε. Όσοι έχουν υψηλότεροι βαθμολογία από σας πάνε στην πρώτη τους επιλογή. Εσείς σύμφωνα με τη βαθμολογία σας περνάτε 1ος στη δεύτερη επιλογή».
«Ωραία, και οι άλλοι 18 ποιοι είναι στην άλλη στήλη και γιατί περάσανε με λιγότερα μόρια στην πρώτη μου επιλογή ενώ εγώ όχι που έχω περισσότερα από αυτούς;». «Δείτε, αυτοί, προέρχονται από τα Τ.Ε.Ι. Μπορεί να δώσατε για το ίδιο τμήμα αλλά αυτοί ήταν σε ποσοστό 6%. Τόσο ορίσανε γι’ αυτούς. Συνεπώς, πέρασε τριπλάσιος αριθμός. Το ότι έχουν χαμηλότερη βαθμολογία μέχρι και 30, εξηγείται από το ότι οι απόφοιτοι αυτοί έχουν χαμηλότερο επίπεδο από εσάς των ΑΕΙ και έγραψαν χειρότερα. Απλά, το σύστημα είναι υποχρεωμένο να πάρει τόσους μέχρι να καλυφθεί το ποσοστό χωρίς να εξετάζει ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος. Καταλάβατε;»
Κατάλαβε. Μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Ε, λοιπόν, αν είχε συνειδητοποιήσει ότι διαγωνίζονταν για έξι (6)! θέσεις σε όλη την Ελλάδα, ούτε που θα το διανοούνταν να πάει να δώσει! Έπρεπε να κάνει τον γύρο της Ελλάδας για να καταλάβει. Κι έβαλε το κεφάλι κάτω κι έφυγε με παγωμένο χαμόγελο αφού την ευχαρίστησε. Τρεις μέρες ταλαιπωρούνταν και δεν ήταν σε θέση από το κέντρο των εξετάσεων να τον κατευθύνουν αμέσως στο κατάλληλο γραφείο. Λεωφορείο ΚΤΕΛ και στην πόλη του το βράδυ. Μέσα στο λεωφορείο ταξιδεύοντας μονολογούσε «Jungle system, joungle system»! Την επομένη στις 27 πέταξε πάλι για Αθήνα και στις 28/11 παρουσιάζονταν στο κέντρο νεοσύλλεκτων στην Τρίπολη.
Εκείνη τη χρονιά αφοσιώθηκε στον στρατό. Μόνο την εγγραφή έκανε. Ένα χρόνο υπηρέτησε ως «προστάτης». Όλο το πρώτο έτος, καί τα δύο εξάμηνα, τα μετέφερε στο δεύτερο και άρχισε να ξεχρεώνει μαθήματα από το Γ΄ εξάμηνο και μετά, και επειδή ζαλισμένος δεν ήξερε ότι έπρεπε να δίνει συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων, κάποτε τον αναζήτησαν από τη γραμματεία και του ανακοίνωσαν ότι τα μισά σχεδόν, περασμένα και με βαθμό, του ακυρώθηκαν από το σύστημα διότι έτσι είναι και πρέπει να τα ξαναδώσει. Ε, και; Τα ξανάδωσε, περασμένα ήδη. Δεν στεναχωρήθηκε για το δεύτερο πάθημα. Μάλλον το διασκέδασε. Ούτε έχασε από κει που τον έστειλε το μηχανογραφικό. Τελικά η πρώτη του επιλογή αποδείχτηκε πως δεν θα του ταίριαζε. Η δεύτερη, του ήρθε γάντι και επέλεξε στο γ΄ έτος και κατεύθυνση που τον ενδιέφερε. Αργότερα, έκανε κι άλλα πράγματα πάνω στις ειδικότητές του. Θεού δουλειές!
Ερχόμενοι στο παρόν, το jungle system στο ελλαδιστάν όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά συνεχίζει παράλογα να ταλαιπωρεί και να βασανίζει. Σε όλες τις πτυχές του. Ουδείς ασχολείται με την παράνοια αυτή! Περιοριζόμαστε στα της εκπαίδευσης. Σήμερα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εμείς θα τις λέμε Πανελλήνιες. Μάλλον Χρηματιστήριες! Ανεβαίνουν οι βάσεις - κατεβαίνουν οι βάσεις! Προσφορά και ζήτηση σε παιδευτικά θέματα! Αυτός που περνά τη μία χρονιά, την άλλη μπορεί να πέσει η «τιμή» και να μείνει απ’ έξω και αντίστροφα. Το «σύστημα» θα πάρει όσους χωρά, ακόμη και το 1 και το 2 σε βαθμολογία. Αν όμως μετά χωρά λίγους, το 20 και το 19. Το 18 θα μείνει απ΄ έξω να κοιτά τον περσινό επιτυχόντα του 2! Το είδαμε και σε διαγωνισμούς ΑΣΕΠ. Τη γελοιότητα, «επιτυχών αλλά μη διοριστέος»! Τουλάχιστον στη ζούγκλα υπάρχει αρμονία έστω και με αίμα. Όσο χρειάζεται.
Διατηρώντας την ίδια «ειδική» μεθοδολογική προσέγγιση…στρατηγικών της μάθησης αλλά ξεφεύγοντας από το προηγούμενο πιθανώς υπερβολικό σχήμα, κυριολεκτώντας δεν θα απέχαμε και πολύ από την πραγματικότητα αν προωθούσαμε με σαφήνεια τον ισχυρισμό ότι οι… έκτακτης ευφυΐας ακαδημαϊκοί πολίτες στην Ελλάδα εισάγονται με σχετική έως πολλή δυσκολία και αποφοιτούν με άσχετη αλλά περισσή ευκολία άπαντες, με ένα πτυχίο…αρχαιολογίας στο χέρι το οποίο απαιτούμε να είναι συνδεδεμένο και με την αγορά εργασίας. Έτσι, επιτυγχάνεται το εκπληκτικό εκπαιδευτικό παραδοξολόγημα να υπάρχει διαγωνισμός χωρίς να υπάρχει βάση κατά την εισαγωγή και να υπάρχει βάση χωρίς να υπάρχει διαγωνισμός κατά την αποφοίτηση!
Στη σχολή θα έχει επιτύχει συμπληρώνοντας ένα μηχανογραφικό δελτίο…χρηματιστηριακού τύπου σύμφωνα με το οποίο η προσφορά και η ζήτηση καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων κάθε φορά έτσι ώστε το ανώτερο και το κατώτατο επίπεδο κάθε χρονιά να μεταβάλλεται ανάλογα! Για να μην επεκταθούμε στους αξιολογικούς πίνακες στελεχών του δημοσίου που δεν διαφέρουν από πίνακες κοινοχρήστων σε πυλωτή πολυκατοικίας!
Όσο για το πτυχίο αν προσομοιώναμε και εδώ, θα λέγαμε ότι αυτό αποτελεί σήμερα το μπρελόκ, ούτε καν το κλειδί ενός πολυτελούς αυτοκινήτου το οποίο όμως δεν κατέχεται και αντίστροφα μπορεί να κατέχεται το αυτοκίνητο χωρίς όμως το αντίστοιχο κλειδί. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορείς να πας πουθενά. Το άλμα της διαφυγής προς τους αιθέρες και τις λεωφόρους του βίου αναβάλλεται. Παρ’ ολ’ αυτά Συγχαρητήρια σε όλους τους επιτυχόντες και να μείνουνε οι περισσότεροι στην Ελλάδα μετά το μεταπτυχιακό, που θα είναι το σίγουρα επιτυχημένο λόγω επιλογής δικής τους και όχι της απρόσωπης μηχανογράφησης .
