Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΙΡΗΝΗ (Απόστολου Παπαδημητρίου)
Η ειρήνη είναι το πλέον ποθούμενο κοινωνικό αγαθό. Έλεγαν οι παλιοί ότι όταν επικρατεί ειρήνη θάβουν, κατά κανόνα, οι γονείς τα παιδιά, όταν πόλεμοι συνταράσσουν τους λαούς, θάβουν οι γονείς τα παιδιά τους. Και είναι τόσο τρομακτικά τα οπλικά συστήματα, που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος, ώστε ο αριθμός των θυμάτων να είναι πλέον τρομακτικότατος. Κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα ο αριθμός αυτός προσέγγισε τα 50 εκατομμύρια. Ο Μπέρτραντ Ράσσελ καυτηρίασε την υποκρισία των ανθρώπων, οι οποίοι καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες, ώστε να αποτρέψουν τον θάνατο ενός βρέφους ή ενός μικρού παιδιού, για να το οδηγήσουν στον όλεθρο του πολέμου, όταν ενηλικιωθεί! Βέβαια αυτό συμβαίνει στις θεωρούμενες ανεπτυγμένες χώρες, στις μόνες που μέρος των πολιτών απολαμβάνουν τις ωφέλειες από την άκρως εντυπωσιακή επιστημονική πρόοδο. Και επειδή οι όροι ανάπτυξη και πολιτισμός έχουν συγκεχυμένο περιεχόμενο στον δυτικό κόσμο, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την τραγική πραγματικότητα, στην οποία βιώνουμε. Αποκλειστικός δείκτης ανάπτυξης λαμβάνεται το επίπεδο της οικονομίας. Δεν σχετίζεται όμως η ανάπτυξη με την επίδοση στην έρευνα και την τεχνολογία οπλικών συστημάτων ούτε με την ευθύνη για την κήρυξη τοπικών ή γενικευμένων πολέμων στην επιφάνεια του πλανήτη. Είναι λοιπόν το κριτήριο της ανάπτυξης σαθρό και σαφέστατα αντίθετο προς γενικά παραδεκτούς κανόνες ηθικής.
Ο Β΄ μεγάλος πόλεμος του 20ου αιώνα τερματίστηκε με την ρίψη τρομακτικά καταστροφικών βομβών νέου τύπου σε δύο ιαπωνικές πόλεις. Ακόμη και σήμερα πλανάται το ερώτημα: Γιατί δύο; Δεν αρκούσε η μία, ώστε να αναγκαστούν οι τρομοκράτες της Άπω Ανατολής να ζητήσουν συνθηκολόγηση; Και ακόμη: Μήπως οι Ιάπωνες ήσαν έτοιμοι γι’ αυτήν πριν ακόμη από τη ρίψη των βομβών και αυτές ρίχτηκαν για να φρονιματιστεί το νέο αντίπαλο δέος, οι «σύμμαχοι» κομμουνιστές της ΕΣΣΔ; Ήδη ο πόλεμος είχε τερματιστεί επί του ευρωπαϊκού εδάφους και οι δυτικοί καπιταλιστές είχαν αποδεχθεί, με βαρειά οπωσδήποτε καρδιά, την παραχώρηση της Ανατολικής Ευρώπης στους κομμουνιστές. Είχε όμως ήδη αρχίσει ο αποκληθείς «ψυχρός» πόλεμος. Υπό τις συνθήκες αυτές οι ΗΠΑ, αποκλειστικές κάτοχοι του νέου υπερόπλου φάνταζαν ως οι αδιαμφισβήτητοι πλανητάρχες. Γι’ αυτό και αισθάνθηκαν τρομερή την έκπληξη, όταν μετά από σύντομο χρονικό διάστημα έγινε γνωστό ότι δυνατότητα κατασκευής αυτού απέκτησε και η ΕΣΣΔ. Την τροπή αυτή πλήρωσαν με τη ζωή τους δύο αθώοι Αμερικανοί επιστήμονες, που καταδικάστηκαν για την δήθεν προσφορά του μυστικού στον εχθρό. Είχε πάντως επέλθει κατά κάποιο τρόπο η αποκληθείσα ισορροπία του τρόμου. Αυτή κινδύνευσε να διαταραχθεί τρομακτικά επικίνδυνα με τα γεγονότα της Κούβας, που είχαν κόψει την ανάσα των ανθρώπων. Ευτυχώς τότε πρυτάνευσε η κοινή λεγόμενη λογική και απετράπη ο κίνδυνος γενικευμένης σύρραξης με ανυπολόγιστες τραγικές συνέπειες. Δυστυχώς η κοινή λογική δεν επικράτησε σ’ όλα τα μέτωπα. Οι ισχυροί συνέχιζαν να πραγματοποιούν πυρηνικές δοκιμές στα εδάφη τους επιδεικνύοντας αφέλεια μικρού παιδιού, το οποίο αγνοεί τον κίνδυνο. Και ήλθαν στη συνέχεια να προστεθούν στους κατόχους πυρηνικών όπλων και άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων η Ινδία και το Πακιστάν, που αδυνατούν να θρέψουν τους λαούς τους! Πυρηνική δύναμη κατέστη και το Ισραήλ. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη για τους γνώστες των παρασκηνίων του πλανήτη. Οι πλείστοι όμως αγνοούν ότι το γεγονός έκανε γνωστό Εβραίος επιστήμονας ο Βανούνου, ο οποίος καταδικάστηκε σε πολυχρόνια φυλάκιση. Πάντοτε θα γεννά ο πλανήτης ήρωες, οι οποίοι δεν θα υπολογίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους για την προσωπική τους υπόσταση! Το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να αποκτήσει το υπερόπλο για να αμυνθεί έναντι των εχθρών του! Δεν είχαν όμως το δικαίωμα οι «κακοί» γείτονές του και δεν ήταν αρκετή η αποδυνάμωση αυτών με πόλεμο, στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν συμβατικά όπλα. Έπρεπε να καταστραφούν οι εγκαταστάσεις πειραματισμού προς κατασκευή του υπερόπλου. Αυτό επιτεύχθη με αεροπορικό βομβαρδισμό των εγκαταστάσεων του Ιράκ από τους Ισραηλινούς. Η χώρα αυτή στη συνέχεια διαλύθηκε από τους «ειρηνοποιούς» πλανητάρχες.
Απομένουν οι εγκαταστάσεις του «κακού» Ιράν. Από καιρό έχουν εκτοξευθεί απειλές για εισβολή στη χώρα αυτή από τους «ειρηνοποιούς»! φαίνεται όμως πως δεν είναι και τόσο εύκολος στόχος. Όχι μόνο είναι ισχυρή χώρα, αλλά υπάρχουν και άλλες ισχυρές, Ρωσία και Κίνα, που, για τα συμφέροντά τους, δεν επιθυμούν την αποδυνάμωσή του. Ένας νέος ψυχρός πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Μπορεί να κατέρρευσε ο κομμουνισμός στη Ρωσία και η νέα εξουσία να έχει εγκολπωθεί τον καπιταλισμό, παραμένει όμως αντίπαλο δέος, επειδή ανήκει σε άλλον πολιτιστικό χώρο, όπως αναλύει ο Χάντιγκτον. Γι’ αυτό και αποτελεί για τη Δύση εν δυνάμει εχθρό. Γι’ αυτό και καταβάλλεται διαρκής προσπάθεια να αποδυναμωθεί. Το μαρτυρούν αυτό τα συμβάντα στη Γεωργία και στην Ουκρανία, ακόμη και η συμφωνία των Πρεσπών, που υπέγραψε η πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση της χώρας μας και την οποία φαίνεται να έχουν αποδεχθεί οι «εθναμύντορες»! Τα πράγματα βαίνουν προς οριστική διευθέτηση στη Βαλκανική, όπου μόνο «αγκάθι» παραμένει η Σερβία, που δεν «κατανόησε» πόσο της στοίχισε η μη υποταγή της στους Αψβούργους και στους Γερμανούς και δεν έχει τη διάθεση να μιμηθεί τους «υπερήφανους» Έλληνες. Η Ρωσία όμως φαίνεται να κερδίζει έδαφος στη Μέση Ανατολή, αφού κατάφερε να αποτρέψει την ανατροπή του Άσαντ. Η άκρως περίεργη και αντιφατική προσέγγιση της Τουρκίας προς τη Ρωσία καθιστά το εν κινήσει πολεμικό «παίγνιο» πιο περίπλοκο. Και οι προκλήσεις δεν παύουν. Τι ακριβώς συμβαίνει στο στενό του Ορμούζ; Ποιος λέγει την αλήθεια; Πάντως η Αγγλία, ποντίκι πλέον που βρυχάται, δηλώνει αποφασισμένη να επέμβει! Μόνη της; Ασφαλώς όχι, αλλά μαζί με τους «πλανητάρχες», στους οποίους παρέδωσε την αυτοκρατορία της.
Η Κίνα του περίεργου κομμουνισμού, που επιτρέπει την ασυδοσία του δυτικού κεφαλαίου στο έδαφος της χώρας, πυρηνική και αυτή δύναμη, εκδηλώνει διάθεση να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Δεν αρκείται στα οφέλη που διαρκώς αποκομίζει από τον οικονομικό πόλεμο κατά της χωρίς διάθεση να αμυνθεί ΕΕ και τις οικονομικές βάσεις που απέκτησε στην ανοχύρωτη χώρα μας. Θέλει ενεργό ρόλο και σε θέματα γεωστρατηγικής. Θα τολμήσει τόσο αυτή, όσο και Η Ρωσία να στηρίξουν το Ιράν, αν δεχθεί επίθεση ή θα το εγκαταλείψουν, όπως ο Αγγλογάλλοι την Πολωνία στην καταστροφική μανία Γερμανών και Σοβιετικών; Από την άλλη οι Κινέζοι ηγέτες φαίνεται να στηρίζουν τον παράφρονα ηγέτη της Βόρειας Κορέας, ο οποίος με τις κινήσεις του δίνει δικαίωση στους πολεμοχαρείς, οι οποίοι αναζητούν την αφορμή για κήρυξη πολέμου. Είναι πραγματικά σύμμαχοι Κινέζοι και Ρώσοι ή οι πρώτοι εποφθαλμιούν, αναζητώντας ζωτικό χώρο για τον υπερπληθυσμό της χώρας τους, την αραιοκατοικημένη Σιβηρία, χώρας που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας; Βέβαια η Κίνα δεν διακρίθηκε στην ιστορία της για επιθετικούς πολέμους, αλλά για έντονη εσωστρέφεια. Τώρα όμως έχει αλλοιωθεί από το δυτικό πνεύμα και δεν λησμονεί τον πόλεμο των Μπόξερς.
Στην Ανατολική Μεσόγειο τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φαίνεται να είναι τεράστια. Είναι ευτυχείς οι λαοί στις ΑΟΖ των οποίων ανήκουν; Ας μη σπεύσουμε να το επιβεβαιώσουμε. Ο πλούτος της γης ανήκει στους ισχυρούς. Θα τον αρπάξουν αυτοί με ειρηνικό τρόπο ή θα προκαλέσουν προηγουμένως συρράξεις; Ας μη λησμονούμε τη διάλυση της Λιβύης. Οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην του Θεού και χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται (Ντοστογιέφσκι). Όλοι ποθούμε την ειρήνη, αλλά περιφρονούμε στο έπακρο τον άρχοντα της ειρήνης Χριστό! Γι’ αυτό και αδυνατούμε να εξηγήσουμε τα όσα συμβαίνουν και τα όσα πρόκειται να συμβούν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
