«Κατέβη ἡ βροχή, ἦλθον οἱ ποταμοί, ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἔπεσεν. Τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν» (Ματθαίου 7,24-25)

ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ Ή ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ;

Πόσο βαρὺ γεγονὸς εἶναι, ὅταν «στὰ καλὰ καθούμενα» καὶ χωρὶς σεισμὸ γκρεμίζονται μιὰ πολυκατοικία ἢ μιὰ μονοκατοικία! Κι ἂν μὲν εἶναι ἀκόμη ἀνεγειρόμενες καὶ χωρὶς ἐνοίκους, ὥρα καλή. Ἂν ὅμως ἔχουν μέσα ἐγκατεστημένες οἰκογένειες εἶναι πολὺ τραγικό. Πρὶν σαρανταεφτὰ (;) χρόνια κοντὰ στὸν ἹΝ Ἀναλήψεως εἶχε πέσει μία πολυκατοικία στὴν Θεσσαλονίκη. Θῦμα της εἶχε ἕνα νεαρὸ ἐλαιοχρωματιστή, ποὺ ἔβαφε τελευταῖες λεπτομέρειες. Τὴν ἄλλη μέρα ὁ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ εἶχε σκίτσο τοῦ Λευκοῦ Πύργου καὶ τὸν πατέρα τοῦ παιδιοῦ νὰ τὸν ρωτάη μὲ πόνο, πῶς αὐτὸς μένει ὄρθιος ἐπὶ τόσους αἰῶνες! Ἡ φήμη τότε ἔλεγε, ὅτι βρῆκαν παλιὰ ἐκκλησία στὰ θεμέλια καὶ τὴν παράχωσαν, γιὰ νὰ προχωρήση ἡ ἄστοχη ἀνέγερσι. Κι ἔτσι ἔπεσε! Εἶχε σαθρὴ θεμελίωσι.

Κατέθεσα αὐτὸν τὸν προλογίσκο, διότι θέλω νὰ γράψω τὴν γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου γιὰ τὴν θεμελίωσι ὄχι τῶν οἰκιῶν, ἀλλὰ τῶν ψυχῶν μας. Εἶναι παράλληλα καὶ διατρέχουμε τοὺς ἴδιους κινδύνους.

Γράφει ὁ ἅγιος. «Κατέβη ἡ βροχή, ἦλθον οἱ ποταμοί, ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἔπεσεν. Τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν» (Ματθαίου 7,24-25). Στὸ σημεῖο αὐτὸ βροχὴ καὶ ποταμοὺς καὶ ἀνέμους μεταφορικὰ ὀνομάζει τὶς ἀνθρώπινες συμφορές καὶ δυστυχίες, δηλαδὴ τὶς συκοφαντίες, τὶς ἐπιβουλές, τὰ πένθη, τοὺς θανάτους, τὴν ἀπώλεια συγγενῶν, ἐπιθέσεις τῶν ξένων, καὶ ὅσα κακὰ τῆς ζωῆς θὰ ἔλεγε κάποιος. Ἀλλὰ ἡ ψυχὴ αὐτὴ δὲν ὑποχωρεῖ σὲ κανένα ἀπὸ αὐτά. Τὸ αἴτιο εἶναι τὸ ὅτι εἶναι θεμελιωμένη στὴν πέτρα. Ὡς πέτρα ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τὴν ἀσφάλεια τῆς δικῆς του διδασκαλίας. Διότι οἱ ἐντολές του εἶναι ἰσχυρότερες ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ ἀνεβάζουν τὸν ἄνθρωπο πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ κύματα τῆς ζωῆς. Ὅποιος τὶς φυλάγει μὲ ἀκρίβεια, εἶναι δυνατότερος ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐχθρικοὺς δαίμονες.

«Καὶ ὅποιος ἀκούει τοὺς λόγους τούτους καὶ δὲν τοὺς πράττει, μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ἀνόητο, ὁ ὁποῖος ἔχτισε τὸ σπίτι του πάνω στὴν ἄμμο» (Ματθαίου 7,26-27). Καλὰ ἔκανε καὶ τὸν ὀνόμασε ἀνόητο. Διότι ποιὸς εἶναι ἀνοητότερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ θεμελιώνει τὴν οἰκία του στὴν ἄμμο; Κι ἐνῶ ὑπομένη ὅλον τὸν κόπο, στερεῖται ἀπὸ τὸν καρπὸ καὶ τὴν ἀνάπαυσι. Ἀντὶ γιαὐτά, ἔχει μεγάλη στεναχώρια.

Βεβαίως τὸ ὅτι καὶ αὐτοὶ ποὺ ζοῦν μὲ κακία ὑποφέρουν, εἶναι ὁλοφάνερο σὲ ὅλους. Διότι καὶ ὁ ἅρπαγας καὶ ὁ μοιχὸς καὶ ὁ συκοφάντης κοπιάζουν πολὺ καὶ ταλαιπωροῦνται, μέχρι νὰ φθάσουν στὸ τέρμα τὴν κακία τους. Ὅμως ὄχι μόνο δὲν καρπώνονται κανένα κέρδος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κόπους, ἀλλὰ ὑπομένουν καὶ πολλὴ ζημία. Ἀφοῦ καὶ ὁ Παῦλος αὐτὸ ὑπαινίσσεται λέγοντας. «Ὅποιος σπέρνει στὴ σάρκα του, ἀπὸ τὴν σάρκα θὰ θερίση φθορά» (Γαλάτας 6,8). Μαὐτὸν μοιάζουν καὶ αὐτοὶ ποὺ χτίζουν πάνω στὴν ἄμμο. Ἂς ποῦμε σὰν αὐτοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν πορνεία, μὲ τὴν ἀσέλγεια, μὲ τὴν μέθη, μὲ τὸν θυμό, καὶ μὲ ὅλα τὰ ἄλλα».

Ἰω Χρυσ εἰς Ματθαῖο ὁμιλ 24η ΕΠΕ 10,128-136 

http://www.eordaia.org/index.php/43-2019-maios/20307-stin-petra-i-stin-ammo