ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΛΛΑΓΩΝ ΠΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ

Α’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

I.        ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Εξ αρχής πρέπει να διευκρινισθεί το αυτονόητο τί δεν είναι και τί είναι η Εκκλησία. Σαφώς, δεν είναι σωματείο θρησκευόμενων, ούτε κοινωνικός σύλλογος  με στόχο την κοινωνική ευδαιμονία και ευποιία, ούτε είναι σέκτα εκλεκτών με μεταφυσικά ενδιαφέροντα που θα χαίρονται στο απώτερο ή εγγύτερο μέλλον για την καταδίκη των κολασμένων αλλά είναι σώμα Χριστού σύμφωνα με τον λόγο του Αποστόλου Παύλου που επισημαίνει: “καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου (Εφ. 1,22-23).

II.        ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Εφόσον, η Κεφαλή της Εκκλησίας, ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έχει αρχή εν χρόνω, ως προς την ανθρώπινη φύσιν Του, “ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν ”(Γαλ. 4, 4-5), και αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό πρόσωπο, τότε σαφώς έχει την αρχή της ιστορικά και η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, καθώς κατά τον Ευαγγελισμό σαρκώθηκε, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου ο Υιός του Θεού προσλαμβάνοντας την φύσιν μας.

III.        Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΑΒΕ ΥΠΟΣΤΑΣΙΝ ΩΣ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Εκκλησιά είναι όντως Σώμα του Ιησού Χριστού. Καθώς ο Θεός Λόγος δεν ενώθηκε με μία σάρκα, η οποία έγινε πρώτα ξεχωριστή υπόσταση αλλά, αφού ενοίκησε στη γαστέρα της αγίας Παρθένου με απερίγραπτο τρόπο σχηματίζοντας μέσα στη δική Του υπόσταση, από το αγνό σώμα της Παρθένου, σώμα με ψυχή λογική και νοερή “ἀπαρχὴν προσλαβόμενος τοῦ ἀνθρωπίνου φυράματος, αὐτὸς ὁ Λόγος γενόμενος τῇ σαρκὶ ὑπόστασις”, έτσι “συνέπιξεν” την Εκκλησία και τότε “ὑπεστήσατο” υποστασίασε την φύσιν της Εκκλησίας, όταν ενώθηκαν οι δύο φύσεις η Θεία και η ανθώπινη στην υπόσταση του Υιού και Λόγου Θεού.

 IV.       Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Δημιουργίας ὁ Θεὸς ἔκανε τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα δική Του γιὰ νὰ δυνηθῆ νὰ χωρέσῃ τὸ ἀρχέτυπο μὲ τὴν ἐνανθρώπιση. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἔκτισε σύνδεσμο τοῦ νοητοῦ καὶ αἰσθητοῦ κόσμου καὶ ἀνακεφαλαίωση καὶ ἐπίλογο ὅλων τῶν κτισμάτων. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγορείτης: “διὰ τοῦτον τὸν σκοπόν, ἵνα ἑνωθεὶς μετ’ αὐτοῦ, ἑνωθῇ μεθ’ ὅλων τῶν κτισμάτων καὶ ἀνακεφαλαιωθῶσιν ἐν τῷ Χριστῷ οὐράνια καὶ ἐπίγεια, ὡς λέγει ὁ Παῦλος. Καὶ κτίστης καὶ κτίσις γένηται ἓν καθ’ ὑπόστασιν, κατὰ τὸν θεοφόρον Μάξιμον”».

V.        Η ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΒΟΥΛΗ

Αυτό “τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις” το ότι “ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται” είναι η αρχαία βουλή του Θεού “να κοινωνηθεί καθ’ υπόστασιν ο Υιός με την ανθρωπότητα, δι’ ην σχέσιν προέγνω και προώρισε την μετ’ αυτής εν χρόνω πραγματικήν ένωσιν”. “To μυστήριον της ενσαρκώσεως πρώτον παντός άλλου κτίσματος προεγνωρίσθη και προωρίσθη, λοιπόν αυτό εστί το τέλος (σκοπός), δια το οποίον προεγνωρίσθησαν και προωρίσθηκαν όλα τα κτίσματα”. Αυτή η αρχαία βουλή, της Σωτηρίας το Κεφάλαιον, ο σκοπός της Θείας Ενανθρωπήσεως είναι δυνατόν αυτό να μην είναι η βάση της Εκκλησιολογίας;

 VI.        ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

Σε μια “εκκλησιολογία” που αναγνωρίζονται ως παράλληλοι οδοί σωτηρίας όλες οι θρησκείες της Οικουμένης και οι άλλες κακόδοξες, αιρετικές ομολογίες, σαφώς ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν πιστεύεται από τους Οικουμενιστές ως ο μοναδικός Σωτήρ του Κόσμου! Επομένως, η Εκκλησιολογία αυτή καταργεί τον Σκοπό της ενσάρκου Οικονομίας, αφού η σωτηρία κατά τον Οικουμενισμό παρέχεται και άνευ Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δομούν ένα αλλοτριωμένο μοντέλο Εκκλησιολογίας όχι Χριστοκεντρικό αλλά επισκοποκεντρικό, όπου οι επίσκοποι στην Εκκλησία καταργούν την Ορθόδοξη Παράδοση και αυθαιρετούν. 

VII.        Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ

Η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία θεωρεί τον Χριστό στην δόξα της Βασιλείας Του (ὁρᾷ ἐν Θεῷ) στην προοπτική της Θείας ενανθρωπήσεως που δεν είναι μόνο η Σωτηρία αλλά και η Θέωσις εν Χριστώ. Γι’ αυτό στην βάση της η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία είναι Χριστοκεντρική, χωρίς αυτό να παύει να σημαίνει ότι είναι και Τριαδική, αφού ο Υιός και Λόγος που ενηνθρώπησε “εἷς ὢν τῆς ἁγίας Τριάδος, συνδοξαζόμενος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι” έχει ενδοτριαδική σχέση και κοινωνία τα Πρόσωπα της Θεότητος, τα οποία έχουν ταυτότητα όχι μόνο φύσεως αλλά και θελήσεως και ενεργείας, γι’ αυτό η Εκκλησία ως προαιώνιος βουλή και Θεία φύση εν τη Θεολογία είναι αΐδιος.

VIII.       Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η αρχαία βουλή που ευδόκησε προαιωνίως ο Θεός Πατήρ και ενήργησε ο Υιός εν χρόνω και απεκάλυψε το Άγιο Πνεύμα, όταν φανερώθηκε ο Παράκλητος ως ιδιαίτερη υπόσταση εν τη Εκκλησία κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, απεκάλυψε συνάμα και την ιδιαίτερη σχέση του Πνεύματος της Αληθείας με την Εκκλησίαν Του που είναι ταμιούχος αυτής της Αληθείας την οποία διαφυλάττει προκειμένου να έχει την Χάριν της Πεντηκοστής, όπως τότε στο Υπερώο επιφοίτησε στους μαθητάς καθιστώντάς τους Αποστόλους, αφού χάρισε την δωρεά εν είδη πυρήνων γλωσσών προκειμένου να φωτίζουν, να θερμαίνουν τις ψυχές και να ζωογονούν τις υπάρξεις.

  

IX.       Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Έτσι, στην ορθόδοξη θεώρηση της Θείας Οικονομίας Τριαδολογία και Εκκλησιολογία ενώνονται εν τη Χριστολογία και δεν ξεφεύγει η Εκκλησιολογία στο παπικό μοντέλο του Πρωτείου, το οποίο εισήγαγαν νεωτερίζοντες επίσκοποι με σκοπιμότητα να δώσουν άνεση στο Φανάρι να δρα ανεξέλεγκτα αυθαιρετώντας όχι μόνο εις βάρος άλλων τοπικών Εκκλησιών αλλά, κυρίως, προωθώντας μια ανθρωποκεντρική και καθαρά επισκοποκεντρική δράση στο έργο της Εκκλησίας ενώ όλοι είναι Σώμα Χριστού “καὶ μέλη ἐκ μέρους” και η αληθινή αποστολή των επισκόπων με το Χάρισμα της Αρχιεροσύνης είναι η διακονία στο έργο της Σωτηρίας δια Χριστού!

X.      ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΣΤΟΧΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥΣ

Γι’ αυτό όσοι επίσκοποι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι ποιμένες δια της Χάριτος του Χριστού, εις υπακοήν της Πίστεως, ως περιεχομένου διδασκαλίας Του Θεανθρώπου που φέρει σε κοινωνία τους πιστούς με το άκτιστον Φως -και ως Πρόσωπο και ως Αλήθεια- αυτό το αυθεντικό κήρυγμα του Ευαγγέλιό Του, το οποίο είναι φορέας αληθείας που σώζει, όπως ο Ίδιος μας αποκάλυψε, και ερμηνεύθηκε από τους Αγίους πατέρες για να μας παρέχει την δυνατότητα της σωτηρίας με την αποδοχή της δικής Του Σταυρικής Θυσία γενόμενος Μέγας Αρχιερεύς και με την Χάριν της Πεντηκοστής ανοίγοντάς μας την Οδό της Θεογνωσίας αστόχησαν στην αρχιεροσύνη!