Απόστολος Σαραντίδης, Ακόμη και με την ειλικρινή πρόθεση
Εκείνος ο Χειμώνας του 2014 ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Δραματικός με πολλές κορυφώσεις για κάποιο πρόσωπο και με μία και μόνο καθοριστική καταλυτική αλλαγή. Δεν χρειάστηκε δεύτερη. Θέμα υγείας δεν υπήρχε. Ούτε ο κρύος καιρός πείραζε. Θα αναδεικνύονταν όμως για άλλη μία φορά το Μεγαλείο της Θείας Παρουσίας.
Τον Δεκέμβριο άρχισε να διαφαίνεται επαγγελματικό πρόβλημα στον πρωταγωνιστή των γεγονότων που ακολούθησαν. Αληθινό πέρα για πέρα το περιστατικό. Ονόματα όμως και προσωπικά δεδομένα δεν θα δοθούν. Ας αρκεστεί ο καλόπιστος αναγνώστης στην πίστη των λόγων.
Ανήσυχος και όσο περνούσαν οι μέρες έβλεπε να έρχεται μια καταστροφή την οποία δεν ήταν σε θέση να ελέγξει ούτε να αποτρέψει. Δεν είχε πρόσβαση για να παρέμβει σε υλικό και να διορθώσει κι αν μιλούσε θα βρίσκονταν διπλά εκτεθειμένος. Υπήρχε και προθεσμία. Ο κλοιός έσφιγγε. Όποιος μπορούσε να βοηθήσει – αν μπορούσε – άγνωστος, και να του έλεγε ή να τους έλεγε τι; Και να ήθελαν να βοηθήσουν ίσως να κινδύνευαν κι αυτοί. Συνεπώς δεν θα αναλάμβαναν ευθύνη ακόμη κι αν εδέχοντο να βοηθήσουν .
Ο Ιανουάριος πέρασε τραγικός. Στα μέσα Φεβρουαρίου όλα θα τελείωναν. Τότε ήταν που θυμήθηκε την προσευχή. Μόνος ξυπνούσε μέσα στη νύχτα που όλοι κοιμόντουσαν για να γονατίζει στα εικονίσματα στο σκοτάδι και να ζητά έλεος και λύση. Μέρες είχε να κοιμηθεί σωστά. Ταράζονταν μέσα στον ύπνο. Κόκκινα τα μάτια από την αϋπνία και την αγωνία. Δεν ήθελε να ταράξει και τους δικούς του αποκαλυπτόμενος.
Τότε ήταν και που θυμήθηκε ότι χρωστούσε εξομολόγηση ετών σε πνευματικό αλλά κι εκεί πώς να πάει; Δύσκολα. Περίμενε κάθε τόσο να εκπληρωθεί ο δαιμονικός λογισμός που του έλεγε ότι για να πάει θα έπρεπε να μειώσει τα αμαρτήματά του για να έχει μια δικαιολογία, για να πέσει στα μαλακά. Όπως ο υπουργός των Οικονομικών για να προσέλθει στους τώρα και θεσμούς, να έχει καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα για να τύχει της ευαρέσκειάς τους και να ζητιανέψει ευκολότερα νέο δανεισμό. Πλήρης δηλαδή εξορθολογισμός των πνευματικών. Με αυτές τις υπεκφυγές, είχε κι εκεί προστεθεί βρωμιά που η λογική υπαγόρευε την ντροπή και η ντροπή έφερνε την αποτροπή κι η αποτροπή την απουσία και την αδράνεια. Μέχρι την ευεργετική πίεση. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το ρέμα είχε πλεούμενο έτοιμο για σαλπάρισμα. Ο γκρεμός δεν είχε ελπίδα. Επιτέλους το συνειδητοποίησε.
Την ήξερε πλέον τη λύση. Του είχε δοθεί πληροφορία στις προσευχές. Έμελλε μόνο η εκτέλεση. Η εκτέλεση ήθελε απόφαση. Η απόφαση πάρθηκε στις αρχές Φεβρουαρίου. Έπρεπε να βρει πνευματικό. Τον οποιονδήποτε. Ρώτησε δειλά και του πρότειναν τρεις. Την ίδια μέρα. Ο ένας ήταν λίγο μακριά από την πόλη και δεν βρέθηκε. Τον βόλευε το μακριά. Μακριά κι αγαπημένοι, που λένε. Μήπως και θα τον ξανάβλεπε; Δεν βόλεψε όμως. Ευτυχώς. Ο άλλος σε μια κοντινή Μονή θα βόλευε κι αυτός αλλά απουσίαζε. Δεν έπαιρνε αναβολή. Έπρεπε να τελειώνει εκείνη τη μέρα κι ας γίνονταν ό,τι ήθελε. Τουλάχιστον θα λυτρώνονταν πνευματικά κι ας καταστρέφονταν και κοινωνικά και επαγγελματικά. Αν ο Θεός το ήθελε έτσι, ας γίνονταν το θέλημά Του. Ο τρίτος βρέθηκε αλλά ήτανε μέσα στην πόλη και σε σχετικά κοντινή ενορία. Πώς να πάει εκεί; Σίγουρα θα ήταν γνωστός και θα είχε γνωστούς. Ο εγωισμός αντέδρασε. Πήγε όμως, μετά από ώρα. Εντελώς αποφασισμένος.
Χτύπησε την πόρτα της αίθουσας δίπλα στον Ναό. Εκεί του είχαν πει ότι εξομολογούσε. Κανείς. Ξαναχτύπησε. Τίποτα. Κλειδωμένη. Άρχισε να ανησυχεί. Είχαν φύγει όλοι οι δισταγμοί και το μόνο που αναζητούσε τώρα ήταν το πετραχήλι. Κάποιος νεωκόρος από δίπλα τον πληροφορεί ότι ήταν κλειστά και πως την επομένη ημέρα θα ήταν εκεί. Σήμερα είχε κάποιο κώλυμα, είπε.
Έφυγε αποφασισμένος να επανέλθει την επομένη και πήγε κατευθείαν στη Νομαρχία που είχε μια δουλειά. Ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ και μέσα… βρίσκει τον άνθρωπο που ήταν ο αρμόδιος υπάλληλος για να λύσει το πρόβλημα. Μόνοι οι δυο τους ανεβαίνουν τώρα στον όροφο. Χαμογελαστή η κυρία – γυναίκα ήταν – τον χαιρέτισε εγκάρδια. Τον γνώριζε λίγο. Μέσα στο ασανσέρ και παίρνοντας θάρρος από την απρόσμενη οικειότητα, της αναφέρει περιληπτικά το πρόβλημα. Ήταν αυτό που λέγεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Το πρόβλημα μέσα σε 10 λεπτά της ώρας είχε επιλυθεί!
Σαν να έφυγε βάρος μεγατόνων από την πλάτη. Δοξάζοντας τον αληθινό Θεό, το συμπέρασμα είναι ότι δεν αφήνει κανένα πλάσμα Του να τυραννιέται και να παιδεύεται. Ή μάλλον η παιδαγωγική πίεση ευεργετική θεολογικά που σώζει και μάλιστα δίχως ανταλλάγματα και ορθολογιστικές ισορροπίες. Και μόνη η ειλικρινής πρόθεση μετανοίας πριν ακόμη λάβει χώρα το Μυστήριο, έδρασε και του χαρίστηκε άμεσα η λύτρωση. Μόνο τύχη δεν ήταν! Δεν υπάρχει τύχη.
Ήταν δυνατόν την επομένη να μην πήγαινε; Και πήγε, και τα είπε με τον ιερέα και πήρε και τον κανόνα του και τις οδηγίες για να συνεχίσει. Απαλλαγμένος, λυτρωμένος και με μάθημα εμπειρίας τεράστιο.
