Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Σήμερα γιατί να τον τιμώ τον Θεόν;

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο οικουμενισμός είναι μία προδοσία του Χριστιανισμού

Ο οικουμενισμός είναι μία προδοσία του Χριστιανισμού, ο πιο γνήσιος πρόδρομος του ερχομένου Αντιχρίστου.

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)
Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 03/02 του 1985

Στην Ευρώπη σιγά-σιγά παραθεωρήθηκε, ένεκα των λαθών αυτών (σ.σ. των παπικών), η Θεανθρωπίνη φύσις του Ιησού Χριστού. Αυτό βέβαια ήταν ένα φαινόμενο σαν ένας νέο-αρειανισμός, δηλαδή δεν εδέχοντο την Θεότητα του Ιησού Χριστού. Έβλεπαν πλέον τον Ιησούν Χριστόν ένα απλό ανθρώπινο πρόσωπο. Θυμηθείτε αυτό το κινηματογραφικόν έργον που είχε έρθει πριν από μερικά χρόνια και έγινε τόση φασαρία, ‘Ιησούς Χριστός σούπερσταρ’. Πως παρουσίαζε τον Ιησούν Χριστόν -βέβαια δεν το είδα- κατά μαρτυρίες; Απλόν άνθρωπον. Το Θείο στοιχείο έλειπε. Βλέπετε, αυτό είναι ένας νέο-αρειανισμός. Πού στηρίζεται; Ότι δεχόμεθα τον Χριστόν ένα πρόσωπο που το εντάσσουμε μέσα σε έναν ουμανισμόν, σε έναν ανθρωπισμόν. Τίποτε άλλο. Δεν είναι το Θεανθρώπινον Πρόσωπον δηλαδή που ήρθε, ο Υιός του Θεού, ο αιώνιος Θεός, να μας σώσει αφού ενηνθρώπησεν.

Ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της επιστήμης και της φιλοσοφίας άρχισε μια αληθινή υποτίμησις, ένας υποβιβασμός του Χριστιανικού πνεύματος σε ουμανιστικό, ανθρωπιστικό επειδή -προσέξτε αυτό το σημείο- επειδή τόσο η επιστήμη όσο και η φιλοσοφία κινήθηκαν επάνω στην σχετικοκρατίαν. Προσέξτε παρακαλώ αυτό. Στην σχετικοκρατίαν. Τι είναι αυτή η σχετικοκρατία; Δεν θέλω να σας κουράσω αλλά πρέπει να σας τα πω. Όταν ο φιλόσοφος λέγει: αυτό το πράγμα είναι σχετικό σε σχέση με κάτι άλλο δηλαδή, δεν είναι απόλυτο. Μία αξία είναι σχετική δεν είναι απόλυτη. Ένα φαινόμενον ακόμη -στην επιστήμη τώρα- είναι σχετικό δεν είναι απόλυτο. Αν ζυγίσω αυτό στον ισημερινό ζυγίζει τόσο, αν το ζυγίσω στον Βόρειο Πόλο ζυγίζει τόσο, συνεπώς το φαινόμενον είναι σχετικόν.

Έτσι από την επιστήμη περνάμε στην φιλοσοφία και τα πράγματα τα βλέπουμε σχετικά. Από εκεί όμως πια, στην φιλοσοφία, βλέποντας τα πράγματα σχετικά μπαίνομε σε μία σχετικοκρατία. Ότι δηλαδή, και το να τιμώ τον Θεόν είναι σχετικόν, υπήρχε εποχή που τιμούσε τον Θεόν, σήμερα γιατί να τον τιμώ τον Θεόν; Το να σέβομαι τους γονείς μου είναι σχετικό και αυτό δεν είναι απόλυτη αξία, σήμερα γιατί να σέβομαι τους γονείς μου; Το να θεωρείτο η κλοπή κακόν ήτο μία απόλυτη αξία, σήμερα μπορεί να μην θεωρείται αυτό.

Έτσι όπως καταλαβαίνετε εκθρονίστηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος αποτελεί το ύψιστον κριτήριον του ανθρώπου και την θέση Του την πήρε ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος λόγος, η ανθρωπίνη λογική. Κάθε απόλυτη αξία άρχισε πια να αμφισβητείται και γρήγορα η Ευρώπη ή ο Δυτικός κόσμος, εν εννοία πάντοτε πολιτιστική, βρέθηκε στην αμφισβήτηση. Βρέθηκε στον μηδενισμό, στην αθεΐα, στον αναρχισμό. Να που είναι η ρίζα της αναρχίας. Να που είναι. Και της αθεΐας. Στην αμφισβήτηση. Είναι καρποί που εσπάρησαν παλαιότερα και τώρα καρποφορούν.

Όταν σπείρεται στο χωράφι, το Χριστιανικό χωράφι, η σχετικοκρατία, ότι οι αξίες δεν έχουν απόλυτη θέση αλλά σχετικήν, σιγά σιγά θα αρχίσει ο άνθρωπος να αμφισβητεί. Και γιατί αυτό; Και γιατί εκείνο; Και γιατί δεν θα μπορέσω να κάνω τούτο και εκείνο; Και γιατί να υπάρχει ο Θεός; Και τι θέλει ο Θεός από μένα; Πέφτω λοιπόν στην αθεΐα. Ο άνθρωπος δε που πέφτει στην αθεΐα, πέφτει στον μηδενισμό. Δεν υπάρχει τίποτε. Και αφού δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε τίποτε, γιατί να μην βάλω και μια βόμβα να σε τινάξω στον αέρα; Γιατί να μην σου πάρω το πορτοφόλι να ζήσω εγώ και να φάω και να πιώ. Να τα φαινόμενα.

Σας είπα τη ρίζα του πράγματος. Λοιπόν. Αυτήν την κατάσταση θέλησε να αντιμετωπίσει αυτή η οικουμενική κίνησις, ή το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών που είναι νεότερο όνομά του, αλλά και αυτό στην πραγματικότητα προήρχετο από την ίδια σάπια ρίζα. Ήταν και αυτός σάπιος γιατί ήτανε βασισμένος πια στον ανθρώπινο λόγο. Ξέφυγε από το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού. Σκεφθείτε αγαπητοί μου, Έλληνες Ορθόδοξοι, θεολόγοι, κληρικοί ή θεολόγοι ή θεολόγοι-κληρικοί, να έχουνε πάει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, να ακούσουν, και να σου λέει, μην μιλάτε δια τον Ιησούν Χριστόν διότι υπάρχουν προτεσταντικές παραφυάδες που δεν δέχονται το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Μην τους κακοκαρδίσουμε. Μην μιλάτε δια τον Ιησούν Χριστόν, μην κακοκαρδιστούν. Δηλαδή βλέπετε, έφυγε ο Θείος, ο Θεανθρώπινος Λόγος και μπήκε ο ανθρώπινος λόγος. Ο ουμανισμός.

Μα ο ουμανισμός χάλασε την Ευρώπη κι έρχεσαι τώρα εσύ ως Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών να διορθώσεις τι; Αφού και οι δικές σου οι ρίζες είναι κοινές και είσαι και εσύ σάπιος, είσαι χαλασμένος.

Πιστεύω να το καταλάβατε με αυτήν την θεωρητική έστω και σύντομη επιγραμματική ανάλυση που σας έκανα.

Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου ξεκινάει μια προσπάθεια του οικουμενισμού χωρίς το στοιχείο του Ορθοδόξου δόγματος και χωρίς μετάνοια, να στεγάσει κάθε αίρεση αρκεί να είχε κάποιο Χριστιανικό επίχρισμα. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις, αρκεί να συνεννοηθούμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση. Όπως δε εξελίσσεται αυτή η οικουμενική κίνησις, ελεγχομένη πλέον τελείως από αλλότρια στοιχεία όπως είναι ο Μασονισμός, όπως είναι ο Σιωνισμός -τελευταία απεκαλύφθει ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών ελέγχεται και από πολιτικοποιημένες θα λέγαμε δυνάμεις, έχει αποδειχθεί και να μην σας πιο πολλά γιατί θα σκανδαλιστείτε- τείνει .. να συμπεριλάβει όχι μόνον ετεροδόξους ..-αν και οι ρωμαιοκαθολικοί δεν μετέχουν γιατί αυτοί από μόνοι τους είναι οικουμενισταί- αλλά και αλλοδόξους, δηλαδή και Εβραίους και Μουσουλμάνους και Βουδιστάς. Παράξενα πράγματα.

Κάνανε πρότινος προσευχή κάπου στις Ινδίες. Προσευχήθηκε πρώτος ένας Βουδιστής μοναχός, μετά ένας Ορθόδοξος επίσκοπος, μετά ένας Εβραίος. Τα επιχειρήματα αυτής της προσπαθείας; Κοινωνιστικά σου λέει, κοινωνιστικά, ανθρωπιστικά, ειρηνιστικά. Να έχουμε ειρήνη στον κόσμο, να παύσουν οι μισαλλοδοξίες και κυρίως οι θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, οι διαμάχες και οι προσηλυτισμοί. Να παύσουν λέγει όλα αυτά. Έτσι κηρύσσεται μία οικουμενιστική θεολογία που ο Θεός της βέβαια δεν είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός αλλά ένας αβέβαιος Θεός όπως τον πιστεύει η κάθε θρησκεία ή θέλει να τον πιστεύει.

Όπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί, κάθε προβολή Ορθοδόξου δόγματος θεωρείται πλέον αναχρονισμός και διασπαστικό μάλιστα στοιχείο αυτής της οικουμενιστικής προσπαθείας. Έτσι ολότελα εξουδετερώνεται η εντολή του Χριστού, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη. Δηλαδή κάθε ιεραποστολή πλέον θεωρείται μία καταπίεσις της ανθρωπίνης ελευθερίας.

Πώς θα μπορούσαμε να ιδούμε και να κρίνομε τον οικουμενισμό; Εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό στην χειρότερή του έκδοση. Υποβιβασμένον σε ξεπερασμένα ουμανιστικά επίπεδα.

Στερείται χωρίς αντιλογία το κριτήριον της σωτηρίας και το Θεανθρώπινον Πρόσωπον του Ιησού Χριστού που είναι το κριτήριον κατά την Ορθόδοξο Πατερική ερμηνεία.

ΚΑΙ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ, ΤΟΤΕ ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ;
ΑΛΑΤΙ ΑΝΑΛΑΤΟ.

Δεν κινείται εκ των έσω προς τα έξω, όπως κινήθηκαν οι Απόστολοι προς τα ετερόγλωσσα και ετερόκλητα πλήθη από τα οποία εζητήθη ΠΙΣΤΗ στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού και ΜΕΤΑΝΟΙΑ, αλλά είναι μία κίνησις που κινείται εκ των έξω προς τα έσω.

Ο οικουμενισμός είναι μία ΠΡΟΔΟΣΙΑ του Χριστιανισμού, είναι ο πιο γνήσιος πρόδρομος του ερχομένου Αντιχρίστου. Αυτός είναι ο οικουμενισμός, έτσι χαρακτηρίζεται και είναι διάχυτος γύρω μας και επικαλείται παραπλανητικά συνθήματα: ‘αγάπη’, ‘αγαπισμός’, ‘ένωση όλων των λαών’, ‘ειρήνη όλων των λαών σε μια κοινή θρησκεία’, ‘ανοχή σε ό,τι προσφέρεται’ κτλ., κτλ..

Έτσι, αντί να εκκλησιαστικοποιήσει η Εκκλησία τον κόσμο, κινουμένη εκ των έσω προς τα έξω, αντιθέτως δέχεται εκ τον έξω τον κόσμο και κοσμικοποιείται η Εκκλησία.

Το αποτέλεσμα;

Η ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. ..

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ.

Αγαπητοί μου αυτά είχαμε να πούμε βλέποντας αυτήν την ωραία εικόνα της Πεντηκοστής που ξεχύνονται οι πνευματοφόροι Απόστολοι να εκκλησιαστικοποιήσουν τον κόσμον. Αλλά μόνον έτσι ο κόσμος γίνεται εκκλησιαστικοποιημένος, εκ των έσω προς τα έξω, ποτέ εκ των έξω προς τα έσω, γιατί αλλοιώτικα έχομε κοσμικοποίηση και ξαναεπαναλαμβάνω ματαίωση της σωτηρίας.

***

Απομαγνητοφώνηση [46:14 – 57:47] Φαίη
Πηγή: ηχητικό από arnion.gr. Ομιλία αρ. 16 Πράξεις Αποστόλων 2, 8 έως 11, που εκφωνήθηκε στις 3/2/85.

Πηγή