ΣΧΟΛΙΟ: 1. ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Ανοιχτή δήλωση του σεξουαλικού προσανατολισμού (coming out);
2. ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ σε χώρες, όπως η Σουηδία και η Γερμανία, όπου η κατ' οίκον εκπαίδευση δεν αποτελεί νόμιμη προβλεπόμενη επιλογή, οι γονείς κινδυνεύουν να φυλακιστούν εάν εμποδίσουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στα μαθήματα «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης»;
3. ΙΔΟΥ ΣΕ ΠΟΙΑ πολιτική εντάσσεται η μέριμνα για σεξουαλική εκπαίδευση και στην Ελλάδα.
4. ΜΠΟΡΕΙ το Ελληνικό Δίκαιο ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ρητά το δικαίωμα των γονέων να «εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και τη διδασκαλία των παιδιών τους σύμφωνα με τις δικές τους, των γονέων δηλ., θρησκευτικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές πεποιθήσεις».... ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ! ΤΙΣ "ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ"! Ε, ΑΠΟ ΕΔΩ ΧΩΡΕΣΕ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΤΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ!
Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση και Παιδεία
Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη, Ιατρός Πνευμονολόγος.
[Ολοκληρωμένη Σεξουαλική Εκπαίδευση (CSE)]
(...)
Το Πρότυπο εκπαίδευσης για τη σεξουαλικότητα στην Ευρώπη. Περιφερειακό Γραφείο WHO Ευρώπης.
Το 2010 δημοσιεύθηκε ένα έγγραφο με τίτλο: «Πρότυπα για την Εκπαίδευση στη Σεξουαλικότητα στην Ευρώπη», από το Περιφερειακό Γραφείο της WHO Ευρώπης από κοινού με το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κέντρο Εκπαίδευσης για την Υγεία (Bundeszentrale für gesundheitliche Aufklärung, BzgA).
Το έγγραφο αυτό προέκυψε κατόπιν αιτημάτων πολλών Ευρωπαϊκών Xωρών στο τοπικό Ευρωπαϊκό γραφείο της WHO. Ο τίτλος αυτού του εγγράφου, μαζί με το γεγονός ότι προέρχεται από μια υπηρεσία του ΟΗΕ και μια Γερμανική δημόσια αρχή, μπορεί να κάνει κάποιον να πιστεύει ότι είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, νομικά δεσμευτικό. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια απλή «σύσταση» που συντάχθηκε από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες, με ένα ιδιαίτερα όμως ισχυρό ιδεολογικό κίνητρο. Δεν έχει ποτέ εγκριθεί από κανένα από τα όργανα λήψης αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών, ούτε από τη Γερμανική Oμοσπονδιακή Kυβέρνηση. Χρηματοδοτήθηκε όμως από οργανώσεις υπέρ των αμβλώσεων, όπως η Διεθνής Ομοσπονδία της Planned Parenthood (IFPP), το Ινστιτούτο Guttmacher, τη Σουηδική Ένωση για την Εκπαίδευση για την Σεξουαλικότητα (RFSU) και άλλες ομάδες με παρόμοια κακή φήμη.
Ο «Γάμος» και η «Οικογένεια» και πολύ περισσότερο η εγκράτεια μέχρι το γάμο, μέσα σε αυτές τις οδηγίες δεν αναφέρονται ποτέ ως θετικός και θεμιτός στόχος της «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης», ούτε καν ως ένας από τους πολλούς άλλους.
Αντίθετα, κάθε φορά που γίνεται αναφορά στην οικογένεια, είναι μάλλον αρνητική: το «οικογενειακό υπόβαθρο» αναφέρεται ως λόγος για τον οποίο τα παιδιά εμποδίζονται να εκφράσουν ελεύθερα τη σεξουαλικότητά τους, η «προετοιμασία για το γάμο και την οικογένεια» αναφέρεται με αρνητικό συσχετισμό, ως μια ελλιπής και ανικανοποίητη μορφή σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, και τονίζεται ότι οι «σύγχρονες μορφές της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» πρέπει να είναι «διαφορετικές από την εκπαίδευση στο πρότυπο της οικογενειακής ζωής». Εάν τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν κάτι για την «οικογένεια», είναι ότι σήμερα υπάρχουν «διαφορετικά είδη οικογενειών», και ότι πρέπει να το αποδέχονται. Εν ολίγοις, ο γάμος και η παραδοσιακή οικογένεια είναι ξεπερασμένες έννοιες που πρέπει να μείνουν παράμερα. \Και ειδικότερα προτείνεται ανά ηλικία:
Για τα παιδιά ηλικίας 0‒4 ετών. Γίνεται λόγος στα νήπια για την ευχαρίστηση όταν αγγίζεις το σώμα σου ή το σώμα άλλου, την ανακάλυψη των γεννητικών οργάνων, τη πρώιμη αυτοϊκανοποίηση, ότι η ικανοποίηση όταν έρχεσαι κοντά στον άλλο είναι φυσιολογική, από πού έρχονται τα μωρά, η γνώση ότι κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν μωρά (δηλ. εισαγωγή στην έννοια του ομόφυλου άτεκνου ζεύγους), οι διαφορετικές μορφές οικογένειας, οι διαφορετικοί τύποι σχέσης, οι εναλλακτικές μορφές απόκτησης παιδιών, οι διάφοροι τύποι αγάπης, η εμπιστοσύνη στα ένστικτά τους, η θέσπιση σωματικών ορίων, η αποφυγή των ανεπιθύμητων παρεών, το δικαίωμα να εξερευνάς τις διάφορες ταυτότητες φύλου.
Για παιδιά ηλικίας 4‒6 ετών. Η απόρριψη των μύθων για το πως έρχονται τα μωρά, η ισχυροποίηση της ταυτότητας φύλου, το σωστό λεξιλόγιο για τα γεννητικά όργανα, ο τρόπος που εκφράζουμε τα σεξουαλικά μας αισθήματα, η ικανοποίηση του αυνανισμού και των συντροφικών σχέσεων, σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, η αποδοχή της διαφορετικότητας.
Για παιδιά ηλικίας 6‒9 ετών. Τα νέα βιολογικά δεδομένα για τα αγόρια και τα κορίτσια. Μορφές συγκατοίκησης, γάμος, διαζύγιο, Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα, το δικαίωμα να εκφράζω τον εαυτό μου, τα σεξουαλικά μου δικαιώματα. Οι επιλογές για την γονεϊκότητα και την εγκυμοσύνη, η υπογονιμότητα, η υιοθεσία.
Για την ηλικία 9‒12. Η πρώτη σεξουαλική εμπειρία, οι τρόποι έκφρασης της σεξουαλικότητας, οι ταυτότητες φύλου, η ποικιλότητα στη σεξουαλική συμπεριφορά, τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης, η εφαρμογή της αντισύλληψης, η φιλία και η αγάπη προς τα ομόφυλα άτομα. Τα σεξουαλικά δικαιώματα.
Για την ηλικία 12‒15. Η κακοποίηση των γεννητικών οργάνων, η αντιμετώπιση της ανεπιθύμητης κύησης, η άμβλωση, το χάπι της επόμενης μέρας, η απόκτηση παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια.
Είναι φανερό πως δίνεται πολύ θετική έμφαση σε όλες τις μορφές εναλλακτικών «σεξουαλικών προσανατολισμών». Από την ηλικία των 15 ετών, τα παιδιά θα πρέπει να διδαχθούν την «ικανότητα» του «coming out» στους άλλους (δηλ. να ομολογούν και να διεκδικούν δημόσια τα ομοφυλόφιλα ή αμφιφυλόφιλα συναισθήματά τους) και να «γιορτάζουν τη σεξουαλική ποικιλομορφία».
Η ιδέα ότι η ομοφυλοφιλική δραστηριότητα από τη φύση της είναι στείρα, φορτωμένη με σοβαρούς κινδύνους για την υγεία και ίσως όχι για κάποιους και η καλύτερη μορφή χρήσης των ιδιωτικών μερών, δεν έχει προφανώς καμία θέση σε αυτό το πρόγραμμα σπουδών.
Τα παιδιά που δεν επιλέγουν την ομοφυλοφιλία, ως την βέλτιστη «επιλογή» τους, πρέπει να μάθουν τον άλλο βασικό στόχο, πώς να αποτρέψουν την εγκυμοσύνη. «Η βασική ιδέα της αντισύλληψης» είναι ένα «κύριο θέμα» για τα παιδιά ηλικίας 6–9 ετών, ενώ στα παιδιά ηλικίας 9‒10 ετών πρέπει να δοθούν και άλλες λεπτομερείς πληροφορίες. Αυτή επιπλέον είναι και η ηλικία κατά την οποία τα παιδιά πρέπει, σύμφωνα με τους συντάκτες των οδηγιών, να αρχίσουν να σκέφτονται την «πρώτη σεξουαλική τους εμπειρία». Αργότερα, στα 12–15 χρόνια τους, θα μάθουν για τα «σεξουαλικά τους δικαιώματα», τα οποία ‒ φυσικά ‒ είναι εκείνα που «ορίζονται από την IPPF».
Ίσως το πιο εκπληκτικό μέρος αυτών των «οδηγιών» είναι η επαναλαμβανόμενη πρόταση ότι τα παιδιά ηλικίας 4 ετών και κάτω θα πρέπει να ενθαρρύνονται, εάν όχι να διδάσκονται, να «ανακαλύπτουν το σώμα τους» μέσω της «αυτοδιέγερσης».
Τα «πρότυπα» δεν έχουν συνταχθεί με σκοπό να παραμείνουν απλώς θέμα ακαδημαϊκών συζητήσεων. Τα προγράμματα υποχρεωτικής σεξουαλικής εκπαίδευσης για να είναι επιτυχή πρέπει να μπουν στα σχολικά προγράμματα σπουδών και να κατακτήσουν τις αίθουσες διδασκαλίας. Λόγοι ιδεολογικής τοποθέτησης ωθούν τους πολιτικούς ώστε να θέλουν να τα επιβάλουν στα παιδιά των άλλων, αγνοώντας ότι σχεδόν ποτέ δεν υπάρχουν γονείς που να θέλουν αυτό το είδος «εκπαίδευσης» για τα παιδιά τους. Αυτό ενίοτε γίνεται και με τη μέγιστη δυνατή αυστηρότητα: σε χώρες, όπως η Σουηδία και η Γερμανία, όπου η κατ' οίκον εκπαίδευση δεν αποτελεί νόμιμη προβλεπόμενη επιλογή, οι γονείς κινδυνεύουν να φυλακιστούν εάν εμποδίσουν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στα μαθήματα «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης».
Σε αυτή τη πολιτική εντάσσεται η μέριμνα για σεξουαλική εκπαίδευση και στην Ελλάδα. Τα παιδιά μαθαίνουν για το σεξ, την ταυτότητα φύλου και τις μη κανονικές οικογένειες από το νηπιαγωγείο, αλλά και ακόμη για την αντισύλληψη και την άμβλωση, ως κάτι φυσικό, υποστηρίζεται η αποδοχή όλων των μορφών σεξουαλικότητας υπό την απειλή του χαρακτηρισμού ως ομοφοβικού, γίνεται γελοιοποίηση του γονέα ή του εκπροσώπου της εκκλησίας μέσα από τα σκίτσα ή τα σενάρια αποδοχής της ομοφυλοφιλίας των προγραμμάτων του Γυμνασίου, όπου η μόνη επιστημονικά σωστή είναι η ψυχολόγος. Υποστηρίζεται η αποδοχή ως συμβούλου μόνο του εκπαιδευτικού ή του ψυχολόγου, παρακάμπτοντας τους γονείς, των οποίων αμφισβητείται ο συμβουλευτικός ρόλος ως προσβλητικός στην ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού.
Δεν πρέπει κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης να δημιουργείται με κανένα τρόπο στο παιδί φόβος (π.χ. για την διαδικασία της άμβλωσης ή τα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα ή τη χρήση προφυλακτικών και αντισυλληπτικών), ώστε να μην δημιουργούνται στα παιδιά αρνητικά συναισθήματα για τη σεξουαλική δραστηριότητα. Συνεπώς ενσυνείδητα δεν γίνεται αντικειμενική υγειονομική ενημέρωση.
Τα παιδιά δεν πρέπει, να είναι «κριτικά απέναντι στον άλλο» για θέμα που σχετίζεται με τη σεξουαλικότητα. Θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να δοκιμάσουν κάθε πιθανή μορφή σεξουαλικής «εμπειρίας» και στη συνέχεια να εδραιώσουν, αν θέλουν, αυτό που τους αρέσει περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι οι τρεις σημαντικότερες «ικανότητες» που πρέπει να αποκτήσουν μετά την εκπαίδευση αυτή είναι: (1) Να μεγιστοποιήσουν τις εμπειρίες τους, (2) να μάθουν να αποφεύγουν τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και (3) να αποφύγουν την απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη.
Από μόνη της όμως η επιβολή αυτής της λανθασμένης μορφής «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» είναι μια σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα τα σοβαρά έγγραφα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα – όπως το UDHR (άρθρο 26, 3), το ICESC (άρθρο 13, 3), το European Convention on Human Rights (άρθρο 2 του πρώτου πρωτοκόλλου) και το EU Fundamental Rights Charter (άρθρο 14, 3) και το Ελληνικό Δίκαιο, αναγνωρίζουν ρητά το δικαίωμα των γονέων να «εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και τη διδασκαλία των παιδιών τους σύμφωνα με τις δικές τους, των γονέων δηλ., θρησκευτικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές πεποιθήσεις».
Πηγές πληροφόρησης για το θέμα:
