ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ [2η]
ΜΙΑ "ΩΡΑΙΑ ΓΕΦΥΡΑ" ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
«Σήκω, Ινδία, και κυρίευσε τον κόσμο (της παιδείας) με την πνευματικότητα σου» (Ινδός Γκουρού Βιβεκανάντα Σικάγο 1893)
Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ στο βιβλίο του με τίτλο «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» μάς αποκαλύπτει πολλές «ιδέες» αλλά «καλές θρησκευτικές πρακτικές» του Ινδουισμού και του Βουδισμού που επηρέασαν (1893) την υψηλή κοινωνία της Αμερικής αλλά κυρίως τους φιλοσόφους του Χάρβαρντ (Ηarvard) οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν απ΄ αυτές πάρα πολύ! Οι Χριστιανοί διανοούμενοι της Δύσης επηρεάστηκαν τόσο πολύ από έναν απλό άνθρωπο τον Ινδουιστή μοναχό Σουάμι Βιβεκανάντα ώστε σήμερα 126 χρόνια μετά, οι Γκουρού (ψυχολόγοι, φιλόσοφοι, θεολόγοι) και οι ιδέες της Βεδάντα να κυκλοφορούν παντού στη Δύση, από το Σικάγο μέχρι και την Πτολεμαΐδα, εννοείται και σε ολόκληρη την Ελλάδα μας.
Ενδεικτικά αναφέρω εδώ μία κυρίαρχη - κεντρική ιδέα της Βεδάντα περί ανθρώπου: «Λόγω της ουσιαστικής του θεϊκότητας, ο άνθρωπος έχει μέσα του άπειρες δυνατότητες και την ικανότητα να αφαιρέσει το πέπλο που σκεπάζει το πρόσωπο της θεϊκής του φύσης, μέσα από μια επίμονη προσπάθεια προσευχής, διαλογισμού, απάρνησης των εγκοσμίων και ανιδιοτελούς υπηρεσίας» [1]. Ακριβώς λοιπόν όπως το βουδιστικό Ζεν, έτσι και η ινδουιστική Γιόγκα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να «γοητεύει την ανεπαίσθητη υπερηφάνεια - τόσο διαδεδομένη σήμερα - αυτών που σκέφτονται ότι μπορούν να σωθούν μόνοι τους, κι έτσι δεν έχουν ανάγκη από κανένα Σωτήρα έξω από τον εαυτό τους» (π. Σεραφείμ Ρόουζ) [2].
«ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης)
Οι ιδέες αυτές δυστυχώς στις μέρες μας κυκλοφορούν ελεύθερα ακόμη και μέσα στις Σχολικές μας μονάδες χάρη των (άθεων) ψυχολόγων μας, λόγω των αδιάφορων εκπαιδευτικών μας που ξέχασαν ένα πρωί ότι είναι Παιδαγωγοί και εξαιτίας των αφελών Γονέων και Κηδεμόνων. Έτσι, πολλές «καλές πρακτικές» διαλογισμού που πηγάζουν από τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό διδάσκονται σήμερα (δήθεν για την αντιμετώπιση του άγχους και του στρες) εντός του ελληνικού σχολείου με την σύμφωνη γνώμη του Συλλόγου των καθηγητών, εν αγνοία των Γονέων και Κηδεμόνων τους οποίους κανείς πλέον δεν λογαριάζει, ούτε το κράτος αλλά ούτε και οι αλλοτριωμένοι εκπαιδευτικοί μας (νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, καθηγητές), αχρηστεύοντας έτσι την μεγαλύτερη ασπίδα προστασίας ημών των ιδίων…
Αυτό που σήμερα ακούνε ως αλήθεια οι μαθητές και οι μαθήτριες των Γυμνασίων από 12 έως 15 ετών εντός της αίθουσας από τους ψυχολόγους είναι πως «Οι ευρύτατα διαδεδομένες σύγχρονες απόψεις θεωρούν τον διαλογισμό ως ένα είδος χαλάρωσης, απαλλαγής από το άγχος, μια κατάσταση όπου «οραματιζόμαστε» ευχάριστες σκηνές ειδυλλιακών τοπίων, ακούγοντας χαλαρωτική μουσική κ.λ.π.» [3]!
Στη πραγματικότητα όμως, όπως οι ίδιοι διαφημίζουν(ενν. σε άλλες ιστο-αίθουσες διαδικτυακού τύπου): «Στη πραγματικότητα όμως έχουμε να κάνουμε με μια βαθύτατα μυστικιστική διαδικασία διότι αποκτούμε την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι είμαστε κάτι περισσότερο από τον κοινό καθημερινό εαυτό μας… Ο διαλογιζόμενος εισέρχεται σε μια κατάσταση αυξημένης εγρήγορσης, εστιασμένης προσοχής και εσωτερικής σιγής. Επόμενο βήμα μετά τη σωματική χαλάρωση και πριν από την εστίαση του νου είναι η χαλάρωσή του. Ο νους χαλαρώνει με την απαλή στροφή του από τη «δίνη» αρνητικών ή αγχωτικών σκέψεων στη συνειδητή δημιουργία σκέψεων που αφορούν στην πνευματική μας ταυτότητα και φύση: Σκέψεις όπως «είμαι ένα γαλήνιο πνευματικό όν» ή και ερωτήσεις που γίνονται με πηγαίο ενδιαφέρον προς τον εαυτό όπως «ποιος είμαι στ' αλήθεια; τι ον είμαι; είμαι μόνο αυτό που βλέπουν τα φυσικά μου μάτια;», «τι είναι η γαλήνη;», μπορούν να φέρουν τον διαλογιζόμενο από το στάδιο της σκέψης στο στάδιο της εσωτερικής εμπειρίας της κάθε σκέψης. Η εσωτερική εμπειρία αρετών όπως η γαλήνη θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι συνώνυμη με τα θετικά βιώματα τα οποία με τη σειρά τους αναβαθμίζουν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου» [3].
Κλείνοντας αντιγράφω λίγα λόγια του π. Σεραφείμ που πιστεύω να χρησιμεύσουν σε όποιον θελήσει να μιλήσει στα βαπτισμένα παιδιά μας για την ελπιδοφόρο αναστάσιμη αλήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γράφει ο άνθρωπος του Θεού: «Το μήνυμα του Βιβεκανάντα σχετικά με τη Βεδάντα είναι αρκετά απλό. Φαίνεται πιο περίπλοκο εξαιτίας των παγίδων του: λίγη εκθαμβωτική σανσκριτική ορολογία, και πολύ μπερδεμένη φιλοσοφική δομή. Το μήνυμα είναι ουσιαστικά αυτό: Όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, αλλά η Βεδάντα είναι η υπέρτατη αλήθεια. Οι διαφορές είναι μόνο θέμα «επιπέδων αλήθειας». Με λόγια του Βιβεκανάντα: «Ο άνθρωπος δεν ταξιδεύει από το λάθος στην αλήθεια, αλλά ανεβαίνει από αλήθεια σε αλήθεια, από αλήθεια που είναι χαμηλότερη σε αλήθεια που είναι υψηλότερη.. Η ύλη του σήμερα είναι το πνεύμα του αύριο. Το σκουλήκι του σήμερα, ο Θεός του αύριο». Η Βεδάντα βασίζεται σ’ αυτό: ότι ο άνθρωπος είναι Θεός. Έτσι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που πρέπει να απεργαστεί τη σωτηρία του. Ο Βιβεκανάντα το έθεσε έτσι: «Ποιός μπορεί να βοηθήσει το Άπειρο; Ακόμα και το χέρι που έρχεται σε σένα από το σκοτάδι πρέπει να είναι το δικό σου». Ο Βιβεκανάντα ήταν αρκετά εύστροφος για να ξέρει ότι η Βεδάντα θα ήταν υπερβολικό να ακολουθηθεί απ’ ευθείας από Χριστιανούς, από δική τους πρωτοβουλία. Αλλά τα «επίπεδα αλήθειας» προμήθευαν μια ωραία γέφυρα στον τέλειο οικουμενισμό – δεν υπήρχε σύγκρουση γιατί όλοι είχαν δίκιο. Με τα λόγια του Σουάμι: «Αν μια θρησκεία είναι αληθινή, τότε και όλες οι άλλες είναι αληθινές. Έτσι οι Ινδουϊστές όχι απλώς ανεχόμαστε, αλλά ενωνόμαστε με κάθε θρησκεία, προσευχόμενοι στο τζαμί του Μωαμεθανού, λατρεύοντας μπροστά στη φωτιά του Ζωροάστρη, και γονατίζοντας στο σταυρό του Χριστιανού. Ξέρουμε ότι όλες οι θρησκείες εξίσου, από τον χαμηλότερο φετιχισμό μέχρι την υψηλότερη απολυτότητα, δεν είναι άλλο παρά πολλές προσπάθειες της ανθρώπινης ψυχής ν’ αρπάξει και να συνειδητοποιήσει το Άπειρο. Έτσι μαζεύουμε όλα αυτά τα λουλούδια και, δένοντάς τα μαζί με το σχοινί της αγάπης, τα κάνουμε ένα θαυμάσιο μπουκέτο λατρείας».» (Σελ. 59-60)[2].
Τελικά αγαπητοί μου ο διαλογισμός στο σχολείο είναι μια «καλή» υπόθεση ή μια άκρως πονηρή πρακτική προσηλυτισμού των νέων μας στην λεγομένη «έσχατη θρησκεία» των Οικουμενιστών; Τελικά τα λόγια του πρώην Παιδείας Φίλη που έλεγε πως οι νέοι μας θα πρέπει να κινούνται ελεύθερα από τον ένα θρησκευτικό ναό στον άλλο πόσο φιλικά είναι με αυτά που ακούσαμε από τον Σουάμι Βιβεκανάντα ; Αλλά και τα δήθεν βιβλία των Θρησκευτικών που διδάσκονται τα παιδιά των Ελλήνων τι είναι; Δεν είναι «Βεδάντα», δηλαδή, Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΛΑΝΗ (ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ);
Ευχαριστώ
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Εκπαιδευτικός ΠΕ11
Πτολεμαΐδα 23-03-2018
[2] «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ (1934-1982), Εκδόσεις «Μορφή», Αθήνα Δεκέμβριος 2006, Σελ. 103
[3] https://el.wikipedia.org/wiki/
Υ.Γ.
Του Αρχιμ. Σεραφείμ Ρόουζ:
«Ακόμα, όλες οι θρησκείες ήταν μόνο βήματα προς την έσχατη θρησκεία, που ήταν η Αντβαΐτα Βεδάντα. Περιφρονούσε ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση ήταν μια χαμηλότερη αλήθεια – μια δυϊστική αλήθεια. Σε προσωπικές συζητήσεις έλεγε ότι μόνο ένας δειλός θα έστρεφε και το άλλο μάγουλο. Όμως ό, τι και να έλεγε για τις άλλες θρησκείες επανερχόταν πάντα στην αναγκαιότητα της Αντβαΐτα Βεδάντα. «Τέχνη, επιστήμη και θρησκεία», έλεγε, «δεν είναι παρά τρεις διαφορετικοί τρόποι να εκφράσεις μια μοναδική αλήθεια. Αλλά για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να έχουμε την θεωρία της Αντβαΐτα».
Η γοητεία στη νεολαία του σήμερα είναι καταφανής. Η Βεδάντα διακηρύσσει την τέλεια ελευθερία της κάθε ψυχής να είναι ο εαυτός της… θρησκεία είναι το «να κάνεις το δικό σου»…. (Σελ. 60)[2].
Αλήθεια αυτά τα διδάσκουμε στους μαθητές μας;
