π. Βασίλειος Βολουδάκης:
Φρίττουν ὅσοι διαβάζουν τά Θρησκευτικά τοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου καί μέ τό δίκιο τους, ἀλλά φρίττουν τόσο, γιατί δέν ἔχουν διαβάσει τά Πανεπιστημιακά συγγράμματα, πολλά τῶν ὁποίων ἀγγίζουν τά ὅρια τῆς βλασφημίας, γιά νά μή εἰπῶ ὅτι καί τά ξεπερνοῦν!
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ!
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη
Πολύς λόγος ἔχει γίνει τά τελευταῖα χρόνια γιά τήν διδακτέα ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί γιά τίς ὧρες διδασκαλίας του, καί δόθηκαν ἀγῶνες καί ἐξακολουθοῦν νά δίδονται ἀπό τούς εὐσεβεῖς ἐκπαιδευτικούς, προκειμένου νά ἐπικρατήση ἡ σύνεση καί τά δίκαια κριτήρια γιά τήν στήριξη τῶν παιδιῶν μας μέ τήν πίστη καί τή γνώση τῶν Ὁδηγιῶν τοῦ Θεοῦ μας, προσωπικά δέ ἔχω συναγωνισθεῖ σ’ αὐτόν τόν ἀγῶνα.
Ἐπίσης, ἴδιοι ἀγῶνες δόθηκαν ταυτόχρονα καί γιά τό ἐάν καί κατά πόσον πρέπει τά Θρησκευτικά νά διδάσκονται ὡς Ὁμολογιακό μάθημα –δηλαδή, ὡς κατήχηση τῶν βαπτισμένων μαθητῶν– ἤ ὡς Θρησκειολογικό, δηλαδή ὡς μάθημα Γενικῆς Παιδείας. Μέ αὐτή τή δεύτερη ἐκδοχή συντάχθηκαν –δυστυχῶς–καί Θεολόγοι “παντός Καιροῦ”(!), οἱ ὁποῖοι ἔγιναν συμπαῖκτες τῆς ἀμοραλιστικῆς Πολιτικῆς τῶν κρατούντων, ἀφήνοντας τά παιδιά ἀθωράκιστα, μέ ἄγνοια τῆς Πίστεως, στήν ὁποία βαπτίσθηκαν.
Τό ἐκπληκτικό εἶναι πώς καί μέ τίς δύο ἐκδοχές τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀποφάσισε “ ἐτσιθελικά”, πώς τό μάθημα εἶναι προαιρετικό καί ὅτι μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε νά ζητήση ἀπαλλαγή ἀπό αὐτό καί νά τοῦ δίδεται χωρίς καμμιά αἰτιολόγηση! Καί ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου ἐλήφθη χωρίς νά τοῦ ἀντιταχθῇ τό ἀμείλικτο ἐρώτημα:Ἐφ’ ὅσον τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν εἶναι ὁμολογιακό ἀλλά θρησκειολογικό, ἀποκλείεται νά εἶναι προαιρετικό! Δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθῇ ὁ οἱοσδήποτε μαθητής ὅτι διδάσκεται ὁμολογία μιᾶς Πίστεως πού δέν πιστεύει, ἀφοῦ διδάσκεται ἕνα ἀπό τά ὑποχρεωτικά μαθήματα τοῦ Ὡρολογίου Προγράμματος τοῦ Σχολείου! Πῶς δικαιολογεῖται ἐξαίρεση μαθητοῦ ἀπό ἕνα θρησκειολογικό μάθημα γενικῶν γνώσεων; Ἄν υἱοθετηθῇ μιά τέτοια πρακτική, τότε ὁ κάθε μαθητής, ἐπικαλούμενος τήν ἐξαίρεση μαθητῶν ἀπό ἕνα μάθημα τοῦ Ὡρολογίου Προγράμματος, δηλαδή τά Θρησκευτικά, θά μποροῦσε νά ζητήσῃ ἐξαίρεση ἀπό ὁποιοδήποτε μάθημα δέν τοῦ ἀρέσει, καί, μάλιστα, χωρίς νά δώση κάποια ἐξήγηση!
Αὐτό, τό γράψαμε, χωρίς νά υἱοθετοῦμε τόν παραλογισμό νά στερηθοῦν τά παιδιά μας τήν γνώση τῆς Πίστεως, στήν ὁποία ἀνήκει καί τήν βιώνει ὅλη ἡ οἰκογένειά τους, ἀλλά γιά νά καταδείξουμε ὅτι οἱ αὐθαιρεσίες τοῦ Ὑπουργείου ὁδηγοῦνται σέ τραγελαφικά ἀδιέξοδα, διότι, βαπτίζοντας τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θρησκειολογικό, στεροῦνται ταυτόχρονα τῆς δυνατότητος νά τό κάνουν προαιρετικό, ἀφοῦ προσκρούει ἐκεῖ πού ἤδη ἀναφέραμε. Ἀφ’ ἑτέρου, ὅμως, καί ἡ πλευρά τῶν μαχίμων ἐκπαιδευτικῶν δέν χρησιμοποίησε αὐτό τό ἀμάχητο ἐπιχείρημα πρός ἀποτροπήν τοὐλάχιστον, τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν μαθητῶν, καί ἔτσι τό Ὑπουργεῖο ἀνενόχλητο “κέρδισε” καί ἀπό τίς δύο πλευρές: Καί “βάπτισε” τό μάθημα θρησκειολογικό καί τό ὥρισε ὡς προαιρετικό!
* * *
Γιά τίς περιπέτειες τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἔχουμε πάμπολλα νά γράψουμε, ὅπως, ἐπίσης, καί γιά τήν διδακτέα ὕλη τοῦ μαθήματος ἀλλά καί γιά τήν συγγραφή τῶν βιβλίων, πού θά περιέχουν αὐτήν τήν ὕλη. Ἀλήθεια, διερωτήθηκε κανείς μέ τί εἴδους βιβλία διδάσκονται οἱ φοιτηταί τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν τήν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια ἀπό τόν Οὐρανό καί βιωθεῖσα ἀπό νέφη ἁγίων;
Ἄν φυλλομετρήση κάποιος τά βιβλία αὐτά, στήν ἀπόλυτη πλειοψηφία τους θά διαπιστώση ὅτι ἄλλα μεταφέρουν μιά ἀφόρητη ἀνία καί ἄλλα, δοξασίες πού κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξες καί πραγματικές εἶναι! Ἔφθασαν (ἐκτός τῶν πολλῶν ἄλλων, δογματικῶν καί ἁγιογραφικῶν παραχαράξεων) στό σημεῖο νά παρουσιάζουν τόν Μ. Βασίλειο ὡς ὑπέρμαχο τῆς ἐξελίξεως καί τό ἔκαμαν αὐτό τό θέμα καί Συνέδριο, στό ὁποῖο ἔγιναν πλεῖστες ὅσες ἀναφορές στό ὄνομα τοῦ Μ. Βασιλείου, ἀλλά οὔτε μιά –ἀπολύτως καμμιά– ἀναφορά σέ συγκεκριμένα λόγια του, πού νά συνευδοκοῦν σ’ αὐτήν τήν παραχάραξη τοῦ πνεύματος τοῦ ἁγίου! Ἆραγε, κατά τή γνώμη τους καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο; [ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ!] Καί ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου μετά τήν δημιουργία ὅλων τῶν κτισμάτων ἐκ τοῦ χοός καί ὄχι ἐκ τοῦ πιθήκου, εἶναι ἕνα ἁπλοϊκό παραμύθι;
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε ρωτήσει κάποτε ἕνα φοιτητή Ἑλληνικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς μας, γιά νά πληροφορηθῇ τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου, πού δίδασκε τήν «Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη», καί ὅταν τό πληροφορήθηκε, εἶπε στόν φοιτητή: «Μά ἐσεῖς, μέ αὐτά, οὔτε τό ἐξώφυλλο τῆς Π. Διαθήκης δέν μαθαίνετε»!
Μέ αὐτή, λοιπόν, τήν συλλογιστική καί τήν Θεολογική πρακτική τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν, πού (παρα)μορφώνουν Ἱερεῖς, Ἀρχιερεῖς καί Πατριάρχας, δέν εἶναι περίεργο πώς καί οἱ πολιτικοί μας ἐφαρμόζουν στό ἐκπαιδευτικό τους πρόγραμμα τήν ἴδια διδακτέα ὕλη! Ἐξ ἄλλου, οἱ διδάσκοντες στό Πανεπιστήμιο εἰσηγοῦνται τήν διδακτέα ὕλη καί τά Προγράμματα Σπουδῶν τῆς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως. Αὐτούς ἐπιλέγουν γιά ὅλες τίς δουλειές καί γι’ αὐτό τά ἀποτελέσματα εἶναι παντοῦ τά ἴδια! Φρίττουν ὅσοι διαβάζουν τά Θρησκευτικά τοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου καί μέ τό δίκιο τους, ἀλλά φρίττουν τόσο, γιατί δέν ἔχουν διαβάσει τά Πανεπιστημιακά συγγράμματα, πολλά τῶν ὁποίων ἀγγίζουν τά ὅρια τῆς βλασφημίας, γιά νά μή εἰπῶ ὅτι καί τά ξεπερνοῦν! Πρό ἐτῶν, καθηγηταί τότε ἐν ἐνεργείᾳ, ὁ ἕνας τῆς Ἱστορίας τῶν Δογμάτων καί ὁ ἄλλος τῆς Δογματικῆς, γράφουν σέ συγγράμματά τους, ὁ μέν πρῶτος, ὅτι ὁ Σεβῆρος ἔχει Ὀρθόδοξη Χριστολογία καί πώς «ἡ ἀπροϋπόθετη Σάρκωση τοῦ Θεοῦ εἶναι θεολογούμενον»(!), ὁ δέ δεύτερος, γράφει ἐπί λέξει ὅτι «ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος ἠνωχλεῖτο ὑπό τῶν παθῶν», δηλαδή, δοξασία τήν ὁποία ἔχει ἀναθεματίσει αὐτολεξεί Οἰκουμενική Σύνοδος!
Γράφοντας ὅλα αὐτά, δέν παραλείπω νά ὑπερτονίσω τόν ἀπέραντο σεβασμό μου πρός τούς Ἀκαδημαϊκούς Διδασκάλους καί τούς Ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν βαθμίδων, πού παρουσιάζουν μιά ἐντελῶς διαφορετική εἰκόνα, μέ τό νά διδάσκουν μαζί μέ τήν Ἀληθινή Γνώση καί «τήν Πηγή τῆς Σοφίας καί τῆς Γνώσεως», τόν Ἴδιον τόν Θεό μας, φωτίζοντας τούς μαθητάς καί φοιτητάς τους. Αὐτοί ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν, καί θά ὑπάρχουν, εὐτυχῶς, σέ κάθε ἐποχή!
* * *
Μέσα σ’ αὐτή τήν πνευματική ἀσυδοσία, τήν ὁποία σχολιάσαμε «πετῶντι καλάμῳ», οἱ Πολιτικοί μας ἔχουν εὕρει πεδίον δράσεως ἀπεριόριστο καί ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἔχουν ἀναλάβει τήν διαποίμανση τοῦ λαοῦ μας καί, πρωτίστως, τῆς μαθητιώσης νεολαίας, τήν ὁποία ἔχουν κυριολεκτικά στά νύχια τους!
Κάθε αἰσχρή, διεστραμμένη καί ἀνατρεπτική τῶν ἀπό χιλιετηρίδων διδαχῶν τοῦ Οὐρανοῦ διδάσκουν στά παιδιά μας, σχεδόν ἐπί 18ώρου βάσεως, ἄν συνυπολογίσουμε καί τίς φροντιστηριακές ὧρες. Ἀπό τήν πρώτη δημοτικοῦ, τά παιδιά τῶν οἰκογενειῶν, πού ἀκολουθοῦν τίς ὁδηγητικές στήν Αἰωνιότητα Ἀξίες, βομβαρδίζονται ἀπό τούς συμμαθητές τους μέ κάθε αἰσχρότητα, πού παρακολουθοῦν προσκολλημένοι στήν τηλεόραση καί στίς συναφεῖς συζητήσεις τῶν ἀμοραλιστῶν γονέων τους! Τά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας ὑποφέρουν στά Σχολεῖα, πού πλέον ἔχουν γίνει διαφθορεῖα, προσφέροντα ἐλάχιστες ἀληθινές γνώσεις καί κατά τά λοιπά ἐπιστημονική φαντασία, πού ἀποσκοπεῖ σαφῶς καί ἀπεριφράστως στό νά πείσουν τά παιδιά ὅτι Θεός δέν ὑπάρχει καί ὅτι ὅλα πρέπει νά ἀνατραποῦν!
Δέν ἔχει γίνει, δυστυχῶς, ἀντιληπτό τό μέγεθος τοῦ προβλήματος, πού ὀνομάζεται Δημόσια Ἐκπαίδευση. Πολλοί ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι κινδυνολογοῦμε, ἀλλά τά παιδιά στό Ἐξομολογητήριο συνεχῶς μᾶς ἀποκαλύπτουν τά ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, πού συναντοῦν καθημερινά, ἀπό τήν πρώτη δημοτικοῦ ἕως τήν λήξη τοῦ Λυκείου, ἀπό τούς συμμαθητές καί, κυρίως ἀπό τούς καθηγητές τους, οἱ ὁποῖοι σάν ἄλλοι γενίτσαροι προσπαθοῦν νά τούς ἀφαιρέσουν ὅ,τι ἱερό καί ὅσιο ἔχουν μέσα τους! Ἄν κατέγραφα περιστατικά, πιστεύω ὅτι θά σᾶς κυρίευε φρίκη. Τό ἀποφεύγω, γιατί δέν πρέπει νά ἀποκαλύψω ἐξομολογητικές περιγραφές!
Τόν Νοέμβριο τοῦ ἔτους 2006 εἶχα δημοσιεύσει ἕνα ἄρθρο μέ τίτλο «Μήπως πρέπει νά ἐπιστρέψουμε στήν κατ’ οἶκον ἐκπαίδευση;»(Περιοδικό «Ἐνοριακή Εὐλογία», τεῦχος 52). Τότε ἀρκετοί παραξενεύθηκαν, σήμερα, ὅμως, τό πρόβλημα καί ἡ φρίκη του ἔχουν γίνει ὁρατά ἀκόμη καί στούς πιό ἀνυποψίαστους. Ἡ κατ’ οἶκον Ἐκπαίδευση εἶναι μιά λύση ριζική, μιά λύση πνευματική, μιά λύση οἰκονομική γιά τό κράτος, ἀφοῦ δέν θά ἐπιβαρύνεται μέ ἔξοδα Ἐκπαιδευτηρίων, θερμάνσεως, καθαριότητος, κ.λπ. Εἶναι ἰδανική λύση γιά τήν ἀξιοκρατική ἐπιλογή τῶν Δασκάλων καί Καθηγητῶν ἀπό τόν κάθε γονέα καί, κυρίως, γιατί δέν θά εἶναι βορά τό παιδί τους στά ‘‘νύχια’’ τοῦ κάθε ἀμοραλιστῆ ἐκπαιδευτικοῦ.
Ὁ λόγος ἀντιρρήσεως γιά τήν κατ’ οἶκον ἐκπαίδευση, πού ἐπιστρατεύουν κάποιοι, περί τάχα κοινωνικοποιήσεως τῶν παιδιῶν στό Σχολεῖο εἶναι ἐξαιρετικά γελοῖος καί ταυτόχρονα σκόπιμος, γιά νά μᾶς ἀποτρέψουν ἀπό ἕνα ἐκπαιδευτικό σύστημα, πού ἀνέδειξε κατά τήν Ἀρχαιότητα –ἀλλά καί μετέπειτα– τούς μεγαλύτερους ἐπιστήμονες ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τά σημερινά παιδιά, ὄχι μόνο δέν ἔχουν ἀνάγκη κοινωνικοποιήσεως, ἀλλά ἀνάγκη περισυλλογῆς, διότι ἔχουν παραφρονήσει ἀπό τίς ἀκατάσχετες πληροφορίες πού δέχονται καθημερινά, χωρίς δυνατότητα ἐπεξεργασίας καί ἀξιολογήσεώς τους, ἀλλά καί ἀπό τήν πληθώρα τῶν ἐκδηλώσεων καί δραστηριοτήτων, πού τούς ἔχει ἐπιβάλει τό «πολιτικῶς ὀρθόν» καί ἡ μιμητική νοοτροπία τῶν γονέων τους. Ἤδη τά παιδιά μας ἄρχισαν νά δείχνουν τήν ὑπερκόπωσή τους ἀπό τήν ἀσύδοτη κοινωνικότητα καί ἔφθασαν στό ἄλλο ἄκρο. Νεαρά ζευγαράκια, ἀντί ἄλλης ἐπικοινωνίας (ἐκτός τῆς σεξουαλικῆς), τά βλέπουμε νά προσκολλῶνται ὁ καθένας στό Τάμπλετ του, ἀναζητῶντας λίγη ἡσυχία καί ἀπομόνωση! Ἀλλά αὐτός ὁ δρόμος ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια σέ ἕνα ἐπίκτητο αὐτισμό!
Νομίζω ὅτι τό θέμα εἶναι πάρα πολύ σοβαρό, καί ἀπαιτεῖ τήν συναντίληψη καί ἐνεργοποίηση ὅλων μας!
